Ο CAVEMAN, ο Βλαδίμηρος και το «φαινόμενο»! Είδαμε την παράσταση καθισμένη σε ζαρντινιέρα + σχολιάζουμε…
Εδώ και 7 χρόνια κυνηγούσα τον (συγκεκριμένο)… αγριάνθρωπο κι όλο μου ξέφευγε! Και, ω του θαύματος, στο παρά πέντε της «λήξης», τον πέτυχα! Και κατάφερα να τον δω, έστω και καθισμένη σε ζαρντινιέρα! Πηγαίνοντας την Παρασκευή στο θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης, στην τελευταία παράσταση του Caveman με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, ήμουν αρκετά χαλαρή, σκεπτόμενη ότι ημέρα Παρασκευή στον ντάλα Αύγουστο, με τη μισή Θεσσαλονίκη απούσα και την άλλη μισή να έχει δει το έργο από 2 φορές, αποκλείεται να αντιμετωπίσω πρόβλημα θέσης.
Εσύ είσαι που το λες; Φθάνοντας μισή ώρα νωρίτερα και βλέποντας την ουρά, με έζωσαν τα φίδια… Μπαίνοντας δε στο χώρο, η λέξη «κατάμεστο» για να αποδώσει την πληρότητα, είναι απλό σχήμα λόγου! Μιλάμε για αδιαχώρητο κυριολεκτικά, με ανθρώπους στριμωγμένους σαν σαρδέλες έχοντας καταλάβει και το τελευταίο σκαλάκι, τόσο που να έχει κλείσει η πρόσβαση (!), καθισμένους σε διπλές σειρές έξτρα καθισμάτων πίσω, κρεμασμένους στα κάγκελα, βολεμένους όπως-όπως επάνω και… μέσα σε ζαρντινιέρες!
Μια… σπλαχνική ζαρντινιέρα λοιπόν, φυτεμένη με τούγια, φιλοξένησε και την αφεντιά μου, κάνοντας ταυτόχρονα το σταυρό μου που βρήκα μια τόση δα ελεύθερη γωνίτσα, έστω κοιτάζοντας τη σκηνή μέσα από τις φυλλωσιές. Και ειλικρινά μετάνιωσα που δεν είχα μαζί μου το σωτήριο κλαδευτήρι μου…
Και πάνω στις σατανικές σκέψεις περί κλαδέματος, κι ενώ μια οθόνη δείχνει για 2-3 λεπτά κάτι που είναι αδύνατο να δουν οι πλαϊνοί, πόσο μάλλον εγώ η «ζαρντινιερούχος», σκάει στη σκηνή ο Σωτήρης… με το σώβρακο! Γιατί η γυναίκα του η Μαίρη, πάνω στον καυγά, πέταξε αυτόν και τα πράγματά του έξω… κι ενώ αυτός μετανιωμένος την εκλιπαρεί να τον ξαναδεχθεί, αυτή ανένδοτη! Παρακαλάει, υπόσχεται, συμβιβάζεται, αλλά τίποτα… ασυγκίνητη η Μαίρη! Και πια το παίρνει απόφαση ότι θα «τη βγάλει έξω» κι από εκεί αρχίζει το παραμιλητό του… ή σωστότερα το απόλυτο παραλήρημα! Άλλοτε με αγανάκτηση, άλλοτε με παράπονο, άλλοτε με απορία, προσπαθώντας απεγνωσμένα και μάλλον… μάταια να «διαβάσει» το άλλο φύλο, προσπαθώντας φιλότιμα να κατανοήσει τις χαώδεις διαφορές με το δικό του. Επιστρατεύει τα πάντα… την απλή του λογική, το ένστικτό του, το συναίσθημα, την ιστορική γνώση, φθάνοντας μέχρι τον πρωταρχικό άνθρωπο των σπηλαίων, τον caveman. Και με βάση τα αρχέτυπα του άνδρα – κυνηγού και της γυναίκας –συλλέκτριας, αναπτύσσει με τρόπο εξαιρετικά απολαυστικό, όλη την εξέλιξη στις σχέσεις και τους ρόλους των δύο φύλων, μέχρι τα σημερινά, κλασικά στερεότυπα.
Ο αθέατος caveman που τον «συντροφεύει» σταθερά στο μοναχικό του βράδυ εκτός σπιτιού, «δανείζοντάς» του συχνά τη φωνή και την πρωτόγονη/ απλή/ σοφή σκέψη του, γίνεται ένα είδος οδηγού για την κατανόηση των… ακατανόητων, στις σχέσεις των δύο φύλων. Τα οποία καθώς φαίνεται, χωρίζουν αγεφύρωτες διαφορές στους κώδικες επικοινωνίας και την αντίληψη των πραγμάτων, αλλά ενώνουν καθοριστικά συναισθήματα… Από τη μια το αρσενικό με την απλή λειτουργία, το κυνήγι του στόχου, τις συγκεκριμένες ανάγκες, πιστό στο αρχέτυπο του «κυνηγού» και από την άλλη το θηλυκό και το… χάος του! Πολυσύνθετες λειτουργίες, δυσερμήνευτος ψυχισμός, πολύπλοκες ανάγκες και λοιπά «ακατανόητα», πιστό στο αρχέτυπο της «συλλέκτριας», είτε πρόκειται για συλλογή πληροφοριών, είτε για συλλογή… οργασμών! Και το μεν αρσενικό να πορεύεται με την αρχή της «διαχείρισης», το δε θηλυκό με την αρχή της «συνεργασίας»… Και κάπου οι παράλληλοι δρόμοι να συναντιούνται, να αλληλοσυμπληρώνονται και να δένουν κομβικά με την αγάπη, τον έρωτα, το νοιάξιμο, την αναπαραγωγή κι όλα να γίνονται… τόσο απλά και συγκινητικά!
Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα βασικό κείμενο ευρηματικό και εμπνευσμένο, παρόλο που πραγματεύεται το πλέον κοινότυπο θέμα, σε βαθμό να αναρωτιέσαι «μα έμεινε κάτι που δεν ειπώθηκε για τις σχέσεις των φύλων;» Πέραν βεβαίως της καχυποψίας ότι ίσως πέσεις για πολλοστή φορά στην ευκολία και την φτήνια των χιλιοειπωμένων, βαρετών κλισέ και πιασάρικων σεξιστικών υπονοούμενων. Από την άλλη όμως σκέφτεσαι ότι η τεράστια επιτυχία τόσων χρόνων, δεν μπορεί να είναι τυχαία! Αλλά επειδή οι «επιτυχίες» και τα «sold out» τελευταία, μας έχουν… «στείλει» κανονικά, λες ας φυλάω τα ρούχα μου… Μόνο που δεν χρειάστηκε, ούτε τα ρούχα μου να φυλάξω, ούτε το αυθόρμητο γέλιο μου, ούτε τον θαυμασμό μου! Κατ’ αρχήν για τα πανέξυπνα ευρήματα του συγγραφέα που είδε το προαιώνιο θέμα μέσα από ψαγμένη και βαθιά ψυχολογική ματιά «ξεγελώντας» με αυθεντικό χιούμορ. Και κατά δεύτερον, αλλά κυρίαρχο, για το ρεσιτάλ ερμηνείας του Βλαδίμηρου Κυριακίδη. Δεδομένου ότι το έργο πατάει μεν σε βασικό κείμενο, αλλά ως μονόλογος χωρίς ιδιαίτερη σκηνοθεσία, χωρίς σκηνικά, χωρίς καμία θεατρική βοήθεια, ποντάρει καθοριστικά στον αυτοσχεδιασμό, στην διαδραστικότητα με το κοινό, στην αμεσότητα και εν τέλει στο ΤΑΛΕΝΤΟ του ερμηνευτή.
Και εν προκειμένω, ο συγκεκριμένος ερμηνευτής το απογείωσε! Επί ένα γεμάτο δίωρο, «γέμισε» ασφυκτικά τη σκηνή με μόνη την παρουσία του και παρέα δυο βαλίτσες, τρεις μπύρες. δυο-τρία άπλυτα και μια… κλειστή πόρτα! Χωρίς ίχνος μουσικής και με τα φώτα αναμμένα, κατάφερε να ενώσει το πολυπληθές, ετερόκλητο κοινό σε ένα σώμα συμπαγές, προσηλωμένο σταθερά στη σκηνή, χωρίς κενό ή κοιλιά ούτε ενός λεπτού στη διάρκεια δύο ωρών! Άλλαξε απίστευτες φωνές, δίνοντας την αίσθηση ενός ολόκληρου θιάσου, κινήθηκε δαιμονισμένα, αλώνισε όλο το μήκος και το πλάτος της σκηνής, μεταλλάχθηκε υποκριτικά από άνθρωπο των σπηλαίων μέχρι χαριτωμένη γκομενίτσα, πέρασε με απίστευτη δεξιοτεχνία από το γκροτέσκο χιούμορ στο συναίσθημα και τη συγκίνηση, εξέπεμψε τόνους ενέργειας στο χώρο, μούσκεψε στον ιδρώτα δυο πουκάμισα και βέβαια… έδωσε ρέστα στην επικοινωνία του με το κοινό, κάνοντάς το σημαντικό συντελεστή της παράστασης. Όχι, δεν πρόκειται για το σύνηθες – και αμφιλεγόμενο- stand up comedy, παρόλο που η φόρμα αυτού του μέρους παραπέμπει εκεί. Πρόκειται για αυθεντική διαδραστικότητα που λαμβάνει ενεργό μέρος και επηρεάζει την εξέλιξη. Και βέβαια όταν τη χειρίζεται κάποιος με τόση ευστροφία, αμεσότητα, πηγαίο χιούμορ και φοβερή ατάκα, απλά απολαμβάνεις, υποκλίνεσαι στο ταλέντο και μετά από δύο ώρες λες «μα πότε πέρασαν;» Και θέλεις κι άλλο, έστω και στριμωγμένος άβολα στη ζαρντινιέρα!
Πρέπει όμως να πούμε ότι συνολικά η παράσταση, την οποία σηκώνει αποκλειστικά στις πλάτες του ο εκάστοτε ηθοποιός, αν δεν είναι χαρισματικός όπως ο Κυριακίδης, κινδυνεύει να κουράσει, γιατί πέρα από ένα ευφάνταστο κείμενο, στερείται σημαντικών θεατρικών εφοδίων: λείπει μια εξίσου ευφάνταστη σκηνοθεσία, λείπει εμφανώς η μουσική που θα τόνιζε πολλά σημεία του κειμένου, λείπει το παιχνίδι με το φωτισμό (παρά μόνο σε ένα σημείο), λείπουν κάποια σκηνικά ευρήματα και εναλλαγές… Κι αυτές τις «ελλείψεις» καλείται να τις αναπληρώσει ο επί σκηνής καλλιτέχνης. Οπότε όταν το καταφέρνει σε σημείο να μην τις προσέξεις καν στην διάρκεια της παράστασης και να σε «πάρει μαζί του» σε ένα ταξίδι αληθινής ευφορίας αλλά και σοβαρού προβληματισμού, πραγματοποιεί κυριολεκτικά έναν άθλο, χάρη στο πιστοποιημένο ταλέντο του. Σαν τον άθλο του Βλαδίμηρου, στο «φαινόμενο» Caveman…
ΓΕΝΙΚΉ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Στους αμφιθεατρικούς χώρους, η ύπαρξη μιας επίπεδης οθόνης στο μέσον ή το βάθος της σκηνής, είναι προφανές ότι εξυπηρετεί μόνον τα απέναντι κεντρικά διαζώματα, ενώ τα πλαϊνά δεν έχουν καμιά οπτική πρόσβαση. Παρόλο που είναι θέμα κοινής λογικής, ας μην το ξεχνούν οι υπεύθυνοι των παραστάσεων όταν πρόκειται για προβολή, γιατί απευθύνονται μόνο στο μισό κοινό και οι πλαϊνοί θεατές έχουν κι αυτοί… ψυχή και έχουν πληρώσει το ίδιο.
Βαθμολογία
7 στα 10
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Rob Becker
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Αναστασία Παπαστάθη
Μετάφραση: Ερατώ Τάττη
Φωτισμοί: Valentin Galle
Σκηνογραφία: Ειρήνη Παγώνη
Κουστούμια: Keira Coltrane
Μουσική: Πάνος Φορτούνας
Παραγωγή: Θέατρο Coronet & Mogul Theater
Συγγραφέας: Rob Becker
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Αναστασία Παπαστάθη
Μετάφραση: Ερατώ Τάττη
Φωτισμοί: Valentin Galle
Σκηνογραφία: Ειρήνη Παγώνη
Κουστούμια: Keira Coltrane
Μουσική: Πάνος Φορτούνας
Παραγωγή: Θέατρο Coronet & Mogul Theater
Στο ρόλο του Caveman o Βλαδίμηρος Κυριακίδης
–Ευχαριστούμε τον Νίκο Σειδαρίδη για την παραχώρηση της φωτογραφίας του θεάτρου Κήπου. –ΝΙΚΟΣ ΣΕΙΔΑΡΙΔΗΣ[SOFINIS] –www.sofinis.com
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ… Συνέντευξη Βλαδίμηρου Κυριακίδη σε μαθήτριες από τον Όμιλο Πολιτισμού του Αμερικανικού Κολεγίου “Ανατόλια”. ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2013
Φωτογραφικό υλικό
