Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Είναι μεγάλη αλήθεια ότι όσοι ζουν στον περίγυρο «εκτυφλωτικών» ονομάτων σε οποιονδήποτε χώρο, είναι καταδικασμένοι από την ιστορία να μένουν στη σκιά της λάμψης τους, ακόμα κι αν δικαιωματικά τους ανήκε μερίδιό της… οπότε είναι αναμενόμενο οι πολλοί να μη γνωρίζουμε τα μέλη της οικογένειας του Μότσαρτ, καθώς το τεράστιο βάρος του ονόματος ενός κορυφαίου μουσουργού παγκόσμια, ήταν μοιραίο ναυποσκελίσει οποιονδήποτε άλλον δίπλα του χαμένο στην αφάνεια και είναι ευχής έργο που μια παράσταση επέλεξε να ανασύρει από αυτήν και να φωτίσει ένα πρόσωπο κομβικό σαν την αδερφή του Νάνερλ, προκαλώντας εύλογο ενδιαφέρον…
Πρόκειται για την μουσικοθεατρική παράσταση «Ο αδελφός μου ο Αμαντέους» σε κείμενο Μηνά Βιντιάδη και σκηνοθεσία- δραματουργική επεξεργασία Βάνας Πεφάνη, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, δικαιώνοντας αυτό που λέμε «το κατάλληλο έργο στον κατάλληλο χώρο» εξ ορισμού…
Επί σκηνής η Νάνερλ, ο αδελφός της Αμαντέους (Βόλφι για την ίδια) και ο πιανίστας με ζωντανές εκτελέσεις και παράλληλα στον ρόλο του πατέρα- δασκάλου – μέντορα των δύο αδελφών, καθώς η μεγαλύτερη Νάνερλ ξεκίνησε πρώτη μαζί του μαθήματα πιάνου με εξαιρετική δεξιοτεχνία και δίπλα της ακολούθησε ο Βόλφι επιδεικνύοντας απρόσμενο ταλέντο ως «παιδί- θαύμα» σε τρυφερότατη ηλικία… Τα δύο υπερπροικισμένα αδέλφια με τον πιανίστα πατέρα τους έδωσαν πολλά επιτυχημένα κονσέρτα περιοδεύοντας, μέχρι που η Νάνερλέγινε 18 ετών και ως γυναίκα εκείνης της εποχής, στον 18ο αιώνα, «όφειλε» με επιτακτική προτροπή του πατέρα να παραιτηθεί από τα όνειρά της, να απαρνηθεί το ταλέντο και την αγάπη της στη μουσική, προκειμένου να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια, ενώ ο Αμαντέους συνέχισε υπακούοντας τις εντολές του πατέρα – μέντορα, που τον απέτρεψε να ακολουθήσει την καρδιά του όταν ερωτεύτηκε…
Στην παράσταση αποδίδονται οι παράλληλες πορείες των δύο αδελφών ξεκινώντας από τα παιδικά τους ανέμελα χρόνια, την ενασχόλησή τους με τη μουσική, την ακούσια παραίτηση της Νάνερλ και τον θρίαμβο του Βόλφι, τις σχέσεις μέσα στο χρόνο τόσο μεταξύ τους όσο και με τον πατέρα, τις προσωπικές τους ζωές, τους προβληματικούς γάμους, φτάνοντας στον πρόωρο, μοναχικό θάνατο του Αμαντέουςπου αναθυμάται με ανείπωτη πίκρα η τυφλή πλέον υπέργηρη αδελφή του, υπό τους ζωντανούς ήχους της εξαίσιας μουσικής του…
Ένα υπέροχο, τρυφερό, λυρικό, ευφάνταστο κείμενο (+) από τον Μηνά Βιντιάδη, όπου εκλείπει εντελώς η «ντοκιμαντερίστικη» οπτική, δοσμένη ως ελκυστική μυθοπλασία με αυθεντικό συναισθηματισμό, καλλιτεχνική ποιότητα, λογοτεχνική χροιά και κάποιες μικρές σύγχρονες αναφορές που εμπλέκονται απρόβλεπτα… Εξαιρετική η δομή και δεμένος ο ειρμός, καταθέτοντας με σαφή χρονική αλληλουχία την πορεία και την εξέλιξη των ηρώων, αποφεύγοντας τις επίπεδες αφηγήσεις, αντίθετα λειτουργώντας σαν προβολέας που φώτιζε επιλεκτικά άγνωστες κομβικές στιγμές με θαυμάσια μαεστρία…
Επιπλέον διακρίναμε μελετημένη ισορροπία χωρίς καμιά υπερβολή, ευαισθησία στην συναισθηματική προσέγγιση, δικαιοσύνη και σεβασμό απέναντι σε ιστορικά πρόσωπα και αξιοθαύμαστη ανάδειξη του γυναικείου ψυχισμού σε σχέση με σκληρά στερεότυπα του τότε που ευνούχισαν άπειρες προικισμένες γυναίκες σε βαθμό αφανισμού, ως κεντρικός πυρήνας του έργου…
Ιδανική η δραματουργική επεξεργασία και πανάξια από κάθε άποψη η σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη,ενισχύοντας με τις εύστοχες παρεμβάσεις της την ποιότητα του κειμένου, το οποίο, παρότι στατικό, απέκτησε στα χέρια της θαυμάσια θεατρικότητα και εντυπωσιακό όγκο… κι αυτό χωρίς να καταφύγει σε περίτεχνα ευρήματα, παρά με σοφή, εμπνευσμένη λιτότητα και έντονη σκηνική αίσθηση, όπου οι καλοδουλεμένες ερμηνείες, η ιδιαίτερη, σχεδόν «χορογραφημένη» κινησιολογία, η μουσική πιάνου και μια ατμοσφαιρική προβολή ουρανού στο βάθος της γιγαντοοθόνης είχαν τον πρώτο λόγο… καταφέρνοντας να αναδείξουν πληθώρα συναισθημάτων, από την ανεμελιά των παιδικών χρόνων με ευφάνταστες «παιχνιδιάρικες» σκηνές, μέχρι τα έντονα ξεσπάσματα «ασφυξίας», την πίκρα της αναγκαστικής παραίτησης, την κατάθλιψη της μοναξιάς, τη δραματική ομολογία «ναι, σε ζηλεύω Βόλφι» ως κορυφαία σκηνή…
Όλα μοιρασμένα ισοδύναμα με τη μουσική του Μότσαρτ εκτελεσμένη ζωντανά στο πιάνο, με ωραιότατο ρυθμό απολύτως συμβατό με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις, με διαρκή ενέργεια και κίνηση στη σκηνή ως αρμονικό θέαμα με καλλιτεχνική αισθητική, βοηθούμενη από ένα… γλυπτό κοστούμι εποχής ως ευρηματικό «σκηνικό» στο οποίο «εγκλωβιζόταν» συμβολικά ή απεγκλωβιζόταν η ηρωίδα… Παράλληλα οι μικρές σύγχρονες αναφορές όσον αφορά στην τεχνολογία του σήμερα και τις διασκευές κλασσικών έργων, παρά τη στιγμιαία αμηχανία ή «θολότητα», αποδείχθηκαν εννοιολογικά «δομικό» στοιχείο του φινάλε που αποδόθηκε με ιδιαίτερα συγκινητική ατμόσφαιρα, σε μια σκηνοθεσία με σύγχρονη έμπνευση, ευαισθησία, ισορροπία, αισθητική…
Όσον αφορά στην υποδειγματική ερμηνεία της Πέμης Ζούνη, επιβεβαίωσε ότι παραμένει μια σταθερή και ανεκτίμητη αξία στο χώρο, με υψηλό επαγγελματισμό, περίσσια σκηνική εμπειρία, εντυπωσιακό αυτοέλεγχο, άρτια εκφραστικά μέσα, φυσική χάρη…Χωρίς ίχνος υπερβολής, επενδύοντας κατά βάση σε εσωτερική ερμηνεία για έναν ρόλο αξιώσεων, απέδωσε εξαίσιαμε άψογα δουλεμένες λεπτομέρειες σε λόγο και κίνηση,μια πλούσια συναισθηματική γκάμα, αγγίζοντας αυθεντικά με το προσωπικό δράμα μιας ταλαντούχας γυναίκας που αναγκάζεται να υποταχθεί σε μια άδικη μοίρα, στερούμενη τη μεγαλύτερη αγάπη της, ενώ το δραματικό φινάλε της, χάρη στη λιτότητά του και το δικό της ταλέντο προκάλεσε ρίγη συγκίνησης… Πολύ ενδιαφέρων δίπλα της ο Έλιο Φοίβος Μπέικο στο ρόλο του Αμαντέους (και όχι μόνο), με ενέργεια, ζωντάνια, την χαρακτηριστική «παιδικότητα» του Μότσαρτ εκδηλωμένη με ιδιαίτερη κινησιολογία σχεδόν «ακροβατική» σαν υπερκινητικός, σκανταλιάρης έφηβος, με συναίσθημα, άνεση, υποκριτική ωριμότητα… Εξαιρετικός στο πιάνο ο Διονύσης Μαλλούχος και αποτελεσματικός, πειστικός στον «βοηθητικό»ρόλο του πατέρα, περιοριζόμενος στις κατάλληλες ατάκες…
Όσο για τις μικρές παρατηρήσεις μας (-) αφορούν, όπως προείπαμε, σε μια στιγμιαία σύγχυση κατά τις σύγχρονες προσθήκες και την αλλαγή ρόλου του Αμαντέους που ξένισαν και θεωρούμε ότι μπορούσαν να ενταχθούν πιο ομαλά και καθαρά, αποφεύγοντας τη θολότητα του συγκεκριμένου σημείου… Επίσης όσον αφορά στο κείμενο μας έκανε εντύπωση με ανάλογα ερωτηματικά η έλλειψη αναφοράς στο ρόλο της μητέρας, είτε υπήρχε είτε όχι… Τέλος, θα εκτιμούσαμε μια πληρέστερη αξιοποίηση της οθόνης με επιπλέον συμβολικές ή ατμοσφαιρικές προβολές όσον αφορά στο εικαστικό κομμάτι που θα προσέδιδε πόντους…
Εν κατακλείδι (=) είναι γεγονός ότι χαρήκαμε μια θαυμάσια, ποιοτική παράσταση που φώτισε με ευαισθησία μια άγνωστη πτυχή και κυρίως υποκλιθήκαμε σε μια υποδειγματική ερμηνεία…
Βαθμολογία:
6,9/10
