«ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ ΣΕ ΧΑΝΤΑΚΙ»: Απρόβλεπτες «ανάσες» παρά την κόπωση… ΕΙΔΑΜΕ στο θέατρο «Τ» & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ.
Το πρώτο που εκτιμήσαμε στο δελτίο τύπου, ήταν αν μη τί άλλο, το… «πικρό» χιούμορ στο ευφάνταστο όνομα της θεατρικής ομάδας, το «Προσεχώς Subway» που θα πει «Προσεχώς… Μετρό»! Όντως «εμβληματικός» τίτλος για μια θεσσαλονικιώτικη ομάδα, έστω κι αν το «προσεχώς»… χάνεται στα βάθη του (χρονικού) ορίζοντα! Η οποία ομάδα επέλεξε να παρουσιάσει ένα αστυνομικό θρίλερ – ελπίζουμε χωρίς… συνειρμούς με τον τίτλο της και το Μετρό-φάντασμα- με έναν τρόπο εντελώς ιδιαίτερο και πάνω σε ένα κείμενο με βαθύ στοχαστικό υπόβαθρο. Ο λόγος για την παράσταση «Νεκρή φύση σε χαντάκι» του Ιταλού συγγραφέα Fausto Paravidino, επιμελημένη εξ ολοκλήρου (μετάφραση- σκηνοθεσία- σκηνικά- κοστούμια) από την ομάδα «Προσεχώς Subway» που παρακολουθήσαμε στο θεάτρο Τ, στην πρεμιέρα της.
Το έργο διαδραματίζεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ιταλίας, όπου ένα βράδυ βρίσκεται άγρια δολοφονημένη μέσα σε χαντάκι μια νεαρή κοπέλα. Ο αστυνομικός διευθυντής της περιοχής αναλαμβάνει τη διερεύνηση του εγκλήματος, αναζητώντας τον δολοφόνο στον κύκλο της νεαρής. Που παρότι «καλής οικογενείας» με γονείς που χαίρουν υπόληψης, η ίδια κινείται σε σκοτεινούς κύκλους, ανάμεσα σε ναρκωτικά, εφήμερους εραστές, τύπους του υποκόσμου, κακόφημα στέκια… Οι ανακρίσεις δεν καταφέρνουν να ξεδιαλύνουν την υπόθεση της δολοφονίας, αντίθετα οι συνεχείς ανατροπές/ αποκαλύψεις από ετερόκλητα πρόσωπα που εμπλέκονται, εντείνουν το μυστήριο, καθώς ένας περιθωριακός- άγριος κόσμος από βαποράκια, χρήστες, γκόμενους, πόρνες, περιπλέκουν την υπόθεση που μοιάζει ανεξιχνίαστη. Μέχρι που κάποιες αποκαλύψεις θα αποδειχθούν καταλυτικές οδηγώντας στη λύση του μυστηρίου που και η πιο «άρρωστη» φαντασία αδυνατεί να συλλάβει…
Στην ιδιαίτερη παράσταση με τα απρόβλεπτα στοιχεία, το πρώτο που ξεχωρίσαμε (+) ήταν το κείμενο του Ιταλού συγγραφέα:
– Καθώς ο Faust Paravidino έγραψε ένα κλασικό αστυνομικό έργο με όλα τα χαρακτηριστικά του είδους όσον αφορά στη μυστηριώδη πλοκή, το σασπένς, τους χαρακτήρες, τις ανατροπές, την τελική – εντελώς απρόβλεπτη λύση, όμως παράλληλα μέσα από τη μυθοπλασία, έδωσε πολύ εύστοχα κάποιους σοβαρούς, κοινωνικούς προβληματισμούς σε σχέση π.χ. με τα στερεότυπα της βίας που «δεν είναι πάντα προβλέψιμη»… για τις σχέσεις εξάρτησης που δομούνται πάνω σε ανάγκες/ συνήθειες… για το υποκριτικό «φαίνεσθαι» των κοινωνιών που επενδύουν στην «ασφάλεια»… για τους κώδικες ενός σκληρού περιθωρίου… για τον «χειρισμό» της είδησης… καταλήγοντας σε ένα ευφάνταστο συμβολικό φινάλε να «αιωρείται».
Και όλα αυτά με τη δύναμη της αμεσότητας, του ρεαλισμού και ενίοτε του χιούμορ, μακριά από στείρους διδακτισμούς, λογής ηθικοπλαστικά ή δόσεις μελό, κάθε άλλο! Αντίθετα ένα χιούμορ γνήσιο και ανατρεπτικό διαπερνά όλη τη γραφή, σχεδόν κοροϊδεύοντας/ απομυθοποιώντας σκληράδες κι αγριάδες ή αποφορτίζοντας εντάσεις, παράλληλα με τον ουσιαστικό στοχασμό. Μια ιστορία σκληρή κι αληθινή, σαν τα πραγματικά σενάρια της ζωής, δοσμένη μέσα από έναν κοινωνικό περίγυρο με δυνατά μηνύματα. Κάποιες ενστάσεις σε σχέση με τη δομή θα αναφερθούν παρακάτω…
– Το αμέσως επόμενο που ξεχωρίσαμε ήταν η πρωτότυπη σκηνοθετική οπτική, παρά τις όποιες αδυναμίες, οφειλόμενες στη δομή του έργου, που επίσης θα επισημανθούν πιο κάτω. Μια συλλογική σκηνοθεσία που απέφυγε κάθε συμβατικότητα στη διαχείριση ενός κλασικού αστυνομικού έργου και χαρακτηρίστηκε από σύγχρονη ματιά και σε στιγμές από ευρηματικότητα, δίνοντας ένα σίγουρα αξιοπρόσεκτο αποτέλεσμα στο σύνολό του. Μια απρόσμενη προσέγγιση με δόσεις φαντασίας, όπως ας πούμε η εξαιρετική αξιοποίηση μιας ιδιότυπης συμβολικής παντομίμας ή η συνεχής εναλλαγή ακινησίας/ στατικότητας με ευφάνταστη κινησιολογία.
Εξαιρετικά λειτουργική υπήρξε η ιδέα παραμονής όλων των ηθοποιών επί σκηνής σε όλη τη διάρκεια, «χαμένων» στο σκοτάδι, ενώ τα εκάστοτε «δρώντα» πρόσωπα φωτιζόταν επιλεκτικά, ερχόμενα στο προσκήνιο και δίνοντας την εξέλιξη καρέ-καρέ. Μια σκηνοθεσία στηριγμένη κατά βάση στη λιτότητα της αφαίρεσης, όπου με σοφή αξιοποίηση του χώρου και ελάχιστα συμβολικά μέσα δόθηκαν επιτυχώς τα ζητούμενα, δημιουργώντας παράλληλα την ιδανική σκοτεινή ατμόσφαιρα του έργου. Ιδιαίτερα πρωτότυπη επίσης η συνοδεία των αφηγήσεων με αισθησιακή χορογραφία που έδινε «υπονοούμενα» μέσω της σωματικότητας.
– Από άποψη υποκριτικής, 5 ταλαντούχα πρόσωπα στη σκηνή, περίπου ισοδύναμα, κέρδισαν το ενδιαφέρον και κάποια τον θαυμασμό μας για τις επιδόσεις τους που μεταφράζονται σε υποκριτική ωριμότητα, σκηνική άνεση, περίσσεια εκφραστικότητα, σωστή εκφορά του λόγου, λυμένη κίνηση, ιδιαίτερα η αισθαντική της νεαρής «χορεύτριας». Με πιο αδύναμη υποκριτικά την μητέρα, όπου η εκφραστικότητα του λόγου δεν συνοδευόταν από ανάλογη στο πρόσωπο και στο σώμα, όλοι οι υπόλοιποι υπήρξαν άκρως αποτελεσματικοί έως εξαιρετικοί, υπηρετώντας τους ιδιαίτερους χαρακτήρες με την απαιτούμενη ενέργεια, αμεσότητα, πειστικότητα και κάποιοι με πηγαίο χιούμορ και δόσεις σουρεαλισμού. Άλλωστε η δομή του έργου ήταν τέτοια που έδινε στον καθένα τον «προσωπικό» του χώρο να εκφραστεί πλήρως μέσω του «προσωπικού» του μονολόγου.
.
Και σ’ αυτό το σημείο εντοπίζονται οι ενστάσεις (-) κατά την κρίση μας, σε συγγραφικό και σκηνοθετικό επίπεδο:
– Διότι το έργο, όπως παρουσιάστηκε, είναι δομημένο πάνω σε μια συρραφή διαδοχικών μονολόγων- αφηγήσεων από κάθε ήρωα και όταν από τη θεατρική πλοκή απουσιάζουν οι διάλογοι, μοιραία εκπίπτει ένα μεγάλο μέρος της δυναμικής και της γοητείας της. Όταν λείπει η άμεση διαδραστικότητα επί σκηνής και η εμφανής αλληλεπίδραση μεταξύ των ηρώων, χάνεται η ζωντάνια της δράσης ως θεμελιώδες συστατικό ενός θεατρικού έργου. Και φυσικά η σκηνοθεσία ακολούθησε αυτή την ιδιότυπη δομή, αποδίδοντας την ιστορία με περίπου αυτόνομες, αφηγηματικές σκηνές, που βέβαια έδεναν και προχωρούσαν την εξέλιξη ως αφήγημα, ωστόσο στέρησαν τον ζωντανό, ρέοντα ρυθμό μιας αμφίδρομης δράσης, δημιούργησαν αναπόφευκτα χάσματα στα ενδιάμεσα και από ένα σημείο και μετά κούρασαν με τους στατικούς μονολόγους, ιδιαίτερα στο πρώτο «διερευνητικό» μέρος. Ενώ στο δεύτερο των καίριων αποκαλύψεων πλησιάζοντας στη λύση του μυστηρίου, το ενδιαφέρον ήταν φυσικό να αναζωπυρωθεί. Αναγνωρίζουμε ωστόσο το γεγονός ότι σε ένα έργο με δομή μυθιστορήματος, η μοντέρνα σκηνοθεσία «εφηύρε» σκηνικό όγκο με εύστοχα επιμέρους ευρήματα.
– Το απλό, αφαιρετικό σκηνικό με τις μοντέρνες πινελιές λειτούργησε επαρκώς για το σκηνοθετικό πνεύμα, οι φωτισμοί εξαιρετικοί για το σκοτεινό κλίμα με τις εναλλαγές, ενώ τα κοστούμια δεν μας ενθουσίασαν με την αισθητική και καταλληλότητά τους, όπως και η υποτυπώδης, αδιάφορη μουσική που θα μπορούσε να συμβάλλει περισσότερο.
.
Υπήρχε όμως και μια επιπλέον πρωτοτυπία στην παράσταση, καθώς σε ειδικά «έντυπα» που μας δόθηκαν, κληθήκαμε να μαντέψουμε τον δολοφόνο στο διάλειμμα και οι σωστές… μαντεψιές θα κέρδιζαν ένα έξυπνο «έπαθλο». Αν και μεταξύ μας, με τόσο απρόβλεπτη κατάληξη, είναι πολύ αμφίβολο να υπήρξαν… τέτοιες, ωστόσο ήταν ένας εύστοχος τρόπος «εμπλοκής» του θεατή.
,
Καταλήγοντας (=) πρόκειται για μια παράσταση ιδιαίτερη, διαφορετική για το είδος της, με στοχαστικά «ψαγμένο» κείμενο, σύγχρονη οπτική, ευφυές χιούμορ και ωραίες ερμηνείες, που ως ευεργετικές «ανάσες» καταφέρνουν να νικήσουν την κόπωση…
,
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6 στα 10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
/
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ THN ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 6α ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΟΒΡΑΒΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ στη θεατρική κάλπη που θα βρείτε στην είσοδο του θέατρου.
Φωτογραφικό υλικό
