Είδε η Ειρήνη Σοφιανίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Το «Άλλαξες» αποτελεί την πιο συχνή δικαιολογία για αντιπαράθεση και αποξένωση ανάμεσα στα ζευγάρια που βρίσκονται σε μακροχρόνιες σχέσεις. Όλα αυτά που αρχικά ελκύουν τον έναν προς τον άλλον, αυτά τα ενοχλητικά χαρακτηριστικά που πάντα είναι εκεί αλλά επιλέγουμε να τα αγνοούμε ζώντας τον ενθουσιασμό της αρχής, είναι τελικά τα ίδια που με την πάροδο του χρόνου κάνουν τον έναν σχεδόν αντιπαθητικό στα μάτια του άλλου. Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί δεν υπάρχει πραγματική αποδοχή του εαυτού μας πρώτα από όλα και στη συνέχεια και του άλλου έτσι ακριβώς όπως είναι, χωρίς να τον ωραιοποιούμε ή να ελπίζουμε πως «θα αλλάξει» για να τον κατηγορήσουμε τελικά ότι άλλαξε. Η συσσωρευμένη κούραση του να προσπαθούν να αγνοούν αυτά που τους ενοχλούν αντί να τα κατανοήσουν και να τα αποδεχτούν, ο φόβος της αλλαγής και της μοναξιάς, οι ανασφάλειες, η ζήλια οδηγούν πολλά ζευγάρια σε ρήξη και στην καλύτερη περίπτωση σε διαζύγιο. Στη χειρότερη δε περίπτωση θα επιδοθούν σε έναν ανήλεο «πόλεμο των Ρόουζ» ή σε «Μικρά συζυγικά εγκλήματα» κατά τον Έρικ Εμμάνουελ Σμιτ.
Η Λίζα και ο Ζιλ είναι παντρεμένοι 20 χρόνια. Συνεπεία μιας πτώσης, ο Ζιλ παθαίνει αμνησία. Πρέπει να τα ξαναμάθει όλα απ’ την αρχή, να ανακαλύψει εκ νέου την προσωπικότητα και το παρελθόν του. Ακούει τη Λίζα να σκιαγραφεί το φανταστικό πορτρέτο του ίδιου του του εαυτού, της συντροφικότητάς τους, του έρωτά τους που έχει επιβιώσει μέσα στα χρόνια. Είναι όμως έτσι όπως τα παρουσιάζει η Λίζα; Έχει όντως αμνησία ο Ζιλ; Κι αν κάποιος απ’ τους δυο λέει ψέματα;
Ο Γάλλος συγγραφέας ξεκάθαρα επηρεασμένος από τον Στρίνμπεργκ καταπιάνεται με την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και τη συζυγική ζωή, χωρίς όμως το βάρος και τη σκοτεινιά του σκανδιναβικού θεάτρου αλλά με χιούμορ και μέσα σε μια πιο ελαφριά ατμόσφαιρα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το κείμενο χάνει κάτι από το βάθος και την ουσία του θέματος που πραγματεύεται. Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι και έχουν την απαραίτητη ψυχολογική υπόσταση για να είναι αληθοφανείς.
Στα θετικά (+) της παράστασης… Στο θέατρο Αυλαία λοιπόν παρακολουθήσαμε την παράσταση του Σωτήρη Τσαφούλια σε μια πολύ καλή κι εύστοχη μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου, η οποία κατάφερε να μεταφέρει το χιούμορ του συγγραφέα με έναν λόγο απλό που είχε συνεχή ροή και γλώσσα κατανοητή χωρίς επιτηδεύσεις που θα μπορούσαν να κουράσουν τον θεατή.
Η σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια επικεντρώθηκε στο κείμενο και εστίασε στα δύο πρόσωπα του έργου στήνοντας μια παράσταση με γρήγορο ρυθμό, με ισορροπίες με σωστές σιωπές που φώτισε τους ήρωες με τις αδυναμίες και τα πάθη τους και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. Παρέδωσε ένα έργο με ωραία ατμόσφαιρα, νοσταλγική, με ανατροπές και συναισθηματικές εναλλαγές που δεν προσπάθησαν να εκβιάσουν τη συγκίνηση των θεατών.
Η συμβολή της ατμοσφαιρικής μουσικής του Χρήστου Θάνου ήταν ουσιαστική.
Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου είχαν εναλλαγές και βοήθησαν ειδικά στις σκηνές εξομολόγησης των δύο ηρώων.
Τα κοστούμια της Κατερίνας Παπανικολάου ήταν όμορφα και καλαίσθητα με έξυπνους χρωματισμούς. Αποχρώσεις του γκρι για τον πιο ισορροπημένο Ζιλ, λευκό στην αρχή του έργου για τη Λίζα που έχει μια συγκράτηση και κόκκινο φόρεμα στη συνέχεια, όταν κάνει τη συναισθηματική της έκρηξη.
Μεγάλο ατού της παράστασης οι ερμηνείες. Ο Άρης Λεμπεσόπουλος είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Και στις πρώτες σκηνές που ο ήρωας έχει αμνησία και σε όλη την πορεία του προς την αποκάλυψη πείθει απόλυτα για την αλήθεια του χαρακτήρα του. Έχει ζηλευτή φυσικότητα, είναι άμεσος και αυθεντικός. Σαρώνει κυριολεκτικά τη σκηνή με μια λεπτοδουλεμένη υποκριτική παρουσία.
Η Ναταλία Τσαλίκη ως Λίζα σε μια υπέροχη αλληλεπίδραση με τον Λεμπεσόπουλο απέδωσε όλες τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της ηρωίδας της. Είναι ο πιο συγκρατημένος χαρακτήρας. Το αντίπαλο δέος του πληθωρικού Ζιλ. Όλο το αρχικό «κούμπωμα» που σιγά σιγά μετατρέπεται σε ένα κύμα θυμού, πικρίας, φόβου, αγανάκτησης αλλά και αγάπης και στοργής τα εκφράζει όχι μόνο με τον λόγο αλλά με όλο της το σώμα, με τις εκφράσεις της στολίζει τη Λίζα με μια πολύτιμη αλήθεια. Η ερμηνεία της είναι συγκινητικά ευάλωτη.
Οι δύο ηθοποιοί έχουν θεατρική χημεία. Αλληλοσυμπληρώνονται υποκριτικά και με το άμεσο και απαλλαγμένο από κάθε υπερβολή παίξιμό τους αποδεικνύουν ότι οι απλοί καθημερινοί διάλογοι χρειάζονται εσωτερικότητα η οποία αν απουσιάσει το έργο μένει εκτεθειμένο. Είναι πολύ πιο εύκολο να παίξεις πάθη και έντονα συναισθήματα. Το στοίχημα όμως κερδίζεται στην απλότητα, όταν έχεις να κάνεις με καθημερινούς ανθρώπους και προβλήματα που θα μπορούσε να έχει ο καθένας μας. Εκεί θέλει μαεστρία, την οποία ο Άρης Λεμπεσόπουλος κι η Ναταλία Τσαλίκη σίγουρα τη διαθέτουν.
Στα αρνητικά (-)… Η πρώτη μικρή παρατήρηση αφορά τη σκηνοθεσία. Οι σκηνές όπου οι δύο ήρωες κάνουν τον προσωπικό εσωτερικό τους απολογισμό, την εξομολόγησή τους θα μπορούσαν να αποδοθούν με μια πιο ευρηματική σκηνοθετική ματιά αντί να έρχονται μπροστά στη σκηνή, να χαμηλώνουν τα φώτα και να μιλούν κάτω από έναν προβολέα με απεύθυνση προς το κοινό. Ήταν κάπως παρωχημένο.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στο σκηνικό του Δημήτρη Πολυχρονιάδη που μας μεταφέρει σε ένα σαλόνι. Ήταν κάπως «λίγο». Ήθελε περισσότερη φροντίδα για να θυμίσει τη θαλπωρή ενός σπιτιού και να δημιουργήσει την αίσθηση του δωματίου.
Συμπερασματικά (=): είδαμε μια παράσταση φροντισμένη κι ενδιαφέρουσα, με ένα ωραίο κείμενο το οποίο μιλάει για την έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις, με χιούμορ, με συγκίνηση, με ανατροπές και με υπέροχες λεπτοδουλεμένες ερμηνείες που έδωσε την ευκαιρία στους θεατές να δουν ωραίο θέατρο με ουσία.
Βαθμολογία: 7,1/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Μικρά Συζυγικά Εγκλήματα» του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ.
Είναι ο πόνος της αγάπης αναπόφευκτος; Πάντα περιμένουμε από τους άλλους να έχουν τις απαντήσεις που περιμένουμε από αυτούς και αυτή συνήθως είναι η πηγή του πόνου που προκαλούμε ο ένας στον άλλον στην αγάπη. Και αυτό γιατί στην αγάπη δεν δεχόμαστε τον άλλον ως μυστήριο που πρέπει απλά να αγαπηθεί γι’ αυτό που είναι αλλά ως γρίφο που θέλει αποκωδικοποίηση, ερμηνεία ή αλλαγή. Και το χειρότερο απ’ όλα συχνά αναγκάζουμε τους άλλους να πονούν εξαιτίας των δικών μας ανικανοποίητων επιθυμιών.
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας. Ερμηνεύουν: Ναταλία Τσαλίκη, Αρης Λεμπεσόπουλος.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη – Σάββατο στις 21:00. Κυριακή στις 20:00 (έως Κυριακή 31 Μαρτίου).
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
