Μια θαυμάσια θεατρική εμπειρία ο «ΜΑΚΜΠΕΤΤ» στο θέατρο Σοφούλη. Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Υπάρχει ένα αλάνθαστο κριτήριο κατά την διάρκεια παρακολούθησης μιας παράστασης, που σου δίνει ηχηρό μήνυμα ότι «όλα βαίνουν καλώς»… Το γεγονός ότι καθηλωμένος επί δίωρο σε καρέκλα, δεν σαλεύει ούτε το αυτί σου, δεν φεύγουν τα μάτια από τη σκηνή, δεν ξεστρατίζει η σκέψη λεπτό… κι όταν όλο αυτό τελειώνει, έχεις την αίσθηση μιας απόλυτης πληρότητας και έντονη παρόρμηση να χειροκροτήσεις δυνατά, ενώ κοιτώντας το ρολόι, αμφισβητείς ότι πέρασαν δύο και κάτι ώρες και το διασταυρώνεις με τον διπλανό για επιβεβαίωση! Όλα αυτά λειτούργησαν και… πολλά ακόμη, κατά τη θέαση της παράστασης «Μακμπέττ» του Ευγένιου Ιονέσκο στο θέατρο Σοφούλη, από το πολιτιστικό σωματείο θεάτρου και τέχνης «Δυιόσκουρος Φοίνιξ» και σε σκηνοθεσία Δημήτρη Χατζηθεοδοσίου.
Πρόκειται βέβαια για «μετεγγραφή» του κορυφαίου σαιξπηρικού δράματος από τον Ιονέσκο, όπου διατηρούνται όλα τα βασικά στοιχεία του μύθου, δοσμένα ωστόσο μέσα από την ιδιαίτερη και αποκαλυπτική «λογική του παραλόγου». Ο βασιλιάς της μακρινής πολιτείας- δούκας του Ντάνγκαν, με την άπληστη και άδικη πολιτική του προκαλεί τον ξεσηκωμό των αντιπάλων, οι οποίοι ξεκινούν πόλεμο εναντίον του, εποφθαλμιώντας το θρόνο του. Τον βασιλιά υπερασπίζονται με σθένος δύο πιστοί στρατηγοί του- ένας εκ των οποίων ο γενναίος Μακμπέττ- και αφού νικήσουν στη μάχη, ο μεν Μακμπέττ θα ανταμειφθεί, ενώ ο σύντροφός του θα αδικηθεί, γεγονός που θα τον εξεγείρει και θα οδηγήσει στο θάνατό του από το χέρι του συντρόφου του Μακμπέττ- νιώθοντας επιπλέον να απειλείται από φοβερή προφητεία μαγισσών. Στο μεταξύ, οδηγημένος από ανεξέλεγκτη φιλοδοξία για το θρόνο και με παρότρυνση της γυναίκας του βασιλιά που θα παντρευτεί, θα σκοτώσει και τον βασιλιά, ενώ τα φονικά και ο κύκλος αίματος θα αρχίσουν να διαταράσσουν το μυαλό και τη ψυχή του, μέχρι το μοιραίο τέλος ως επαλήθευση της προφητείας, για να αρχίσει η «ιστορία να επαναλαμβάνεται»…
Η συναρπαστική παράσταση (+) οφείλει τη «μισή» της δύναμη – όπως είναι αναμενόμενο, στη γερή βάση που ακούει στο όνομα Ε. Ιονέσκο. Με ένα κείμενο ευφυές, αλληγορικό, έντεχνα δουλεμένο σε βάθος και ταυτόχρονα βατό και εύληπτο, μέσα από το οποίο ο σαιξπηρικός μύθος καθίσταται μια αληθινή, διαχρονική πραγματικότητα, εστιάζοντας στις πολιτικές του προεκτάσεις ως κυρίαρχο «μήνυμα» και λιγότερο τις ηθικές/ ψυχολογικές των χαρακτήρων. Όπου το παράλογο προκύπτει αβίαστα και εκ των πραγμάτων- σχεδόν χωρίς συγγραφική «τεχνική», ως λογική της εξουσίας, της απληστίας, της διαφθοράς, της διαπλοκής ή ως λογική της μάζας/ όχλου. Απλά τα μικρά και ευφυή ευρήματα του συγγραφέα- με την επαναληπτικότητα του λόγου, τις απρόβλεπτες, τραγελαφικές παρεμβολές, το χιούμορ αποδόμησης ή την ιδιαίτερη «επεξεργασία» στοιχείων της τραγωδίας, ενίσχυσαν καταλυτικά τον ενδογενή παραλογισμό των πολιτικών παιχνιδιών και φώτισαν τις εκτός λογικής πτυχές της ανθρώπινης φύσης, ως έρμαιο των παθών της. Αναδεικνύοντας αριστοτεχνικά το κλισέ «η ιστορία επαναλαμβάνεται», με τους πανομοιότυπους κύκλους της ανόδου και πτώσης ηγετών ή τα συνεχή περάσματα από την υποτέλεια στην διεκδίκηση της εξουσίας και από την αποδοχή της μάζας στην απόρριψη, μέχρι να εμφανιστεί νέος ηγέτης και ο κύκλος να ανοίξει και να κλείσει ξανά…
Το εξαιρετικής δύναμης κείμενο, εν προκειμένω ευτύχησε να δεχθεί μιας αντίστοιχης δύναμης σκηνοθεσία από τον Δημήτριο Χατζηθεοδοσίου, υπεύθυνο για το γοητευτικό αισθητικά αποτέλεσμα και όχι μόνο… Όπου μπαίνοντας στην αίθουσα, η ομιχλώδης σκηνή με τη σκυμμένη σκοτεινή φιγούρα να προσεύχεται υπό τους ήχους άκρως υποβλητικής μουσικής, δημιουργούν αυτόματα ατμόσφαιρα που σε παίρνει μαζί της και σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα… και έκτοτε δεν σε αφήνει μέχρι τέλους. Διότι διαπιστώνεις ότι το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο σε σκηνοθετικό επίπεδο, είναι η θαυμάσια, μυστηριακή ατμόσφαιρα με έντονη, σκοτεινή γοητεία παρακμής και μικρές απρόσμενες αναλαμπές- ως συμβολικά «ανοίγματα» στο χρόνο, με σουρεαλιστικές, συχνά χαριτωμένες παρεμβάσεις και βαθύτερη, διαχρονική προέκταση. Ένα αποτέλεσμα που στο σύνολο πέτυχε δύσκολους συνδυασμούς, καταφέρνοντας να δέσει εμπνευσμένα, στιγμές ωμού ρεαλισμού και βίας με ευφάνταστα γκροτέσκο στοιχεία, ένταση και πάθος με ποιητικότητα και χιούμορ, σκηνική λιτότητα με πληθωρικές αλληγορίες… Και εδώ εντοπίζεται ένα επιπλέον δυνατό σημείο της σκηνοθεσίας, η οποία βασίστηκε πολύ σοφά στην αφαίρεση και μέσω ευφυών ευρημάτων απέδωσε με ουσία και αισθητική όλο το βάθος των συμβολισμών. Ένα καθαρό σκηνοθετικό όραμα με διακριτή ταυτότητα, απρόβλεπτες εναλλαγές, γοητευτικό θέαμα, που παρέσυρε ολοκληρωτικά τον θεατή…
Σε επίπεδο υποκριτικής, απολαύσαμε ένα σύνολο 8 ηθοποιών άψογα δεμένο και συντονισμένο και πλήρως ενταγμένο στο σκοτεινό κλίμα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίσαμε τον Μακμπέττ για το περίσσιο πάθος, το δυναμισμό, τα άψογα εκφραστικά μέσα, την ακρίβεια στην ερμηνεία… τον βασιλιά Ντάνγκαν – σε τριπλό ρόλο, για την επιβλητική σκοτεινή παρουσία, τον κυνισμό, τον αυταρχισμό, την ευκολία μεταμόρφωσης, την άκρως επαγγελματική απόδοση… τη λαίδη Ντάνγκαν/ Μακμπέττ – σε διπλό ρόλο, ως εξαιρετικά γοητευτική φιγούρα με συνδυασμό φυσικής χάρης, αισθησιασμού, δυναμισμού, μυστηρίου… Πολύ καλοί βεβαίως και οι υπόλοιποι, απλά κάποιες ερμηνείες σε δευτερεύοντες ρόλους, υπολειπόταν σε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες ακριβείας που κάνουν τη διαφορά. Ωστόσο ως σύνολο υπηρέτησαν πιστά το σκηνοθετικό πνεύμα, αποδίδοντας επιτυχημένα την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ ρεαλισμού και σουρεαλισμού- λογικού και παραλόγου, εκτιμώντας επιπλέον την καλοδουλεμένη, εύστοχη κινησιολογία.
Ένα μεγάλο εύγε ανήκει στους λοιπούς συντελεστές και εννοούμε καταρχήν τα πολλά και ψαγμένα κοστούμια με τις προσεγμένες λεπτομέρειες- ιδανικές για το στίγμα των ηρώων και με «ανάμεικτες» παραπομπές σε κλασικά και σύγχρονα… εννοούμε επίσης την απόλυτα ταιριαστή, υποβλητική μουσική με δυνατές ρυθμικές προσθήκες, που πιο κατάλληλη ώστε να δέσει «γάντι» με το κλίμα δεν γινόταν… εννοούμε τέλος τους υπέροχους, φροντισμένους φωτισμούς, υπεύθυνους σε μέγιστο βαθμό για την χαρακτηριστική, θαυμάσια ατμόσφαιρα… όσο για το σκηνικό, παρότι δεν υπήρξε με την κλασική έννοια, εντούτοις ένα ταμπλώ στο βάθος, κάποια κρεμασμένα σχοινιά και αλυσίδες και μια φορητή ξύλινη κατασκευή, έδωσαν αφαιρετικά και συμβολικά όλα τα απαιτούμενα.
Ως μικρές παρατηρήσεις (-) που αφορούν σε λεπτομέρειες, θα αναφέραμε κάποια στιγμιαία χάσματα στις αλλαγές των σκηνών, όπου θεωρούμε ότι απαιτείται μεγαλύτερη ετοιμότητα και ίσως ένα πιο σφιχτό δέσιμο του ρυθμού. Επίσης, όπως προείπαμε, ορισμένοι δευτερεύοντες ρόλοι αξίζει να «παιδευτούν» λίγο περισσότερο σε επίπεδο πειστικότητας, για μια αψεγάδιαστη ερμηνεία. «Πταισματάκια» βεβαίως, απλά για την αντικειμενικότητα σε ένα έτσι κι αλλιώς υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα…
Εν κατακλείδι (=) θα επανέλθουμε στον πρόλογο για να πούμε ότι βιώσαμε μια θαυμάσια θεατρική εμπειρία σε όλα τα επίπεδα και νιώθουμε ευτυχείς όταν φεύγουμε από το θέατρο με αυτή την πολύτιμη και σπάνια αίσθηση πληρότητας…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 ΣΤΑ 10
.
Αναλυτικές πληροφορίες θα βρείτε ΕΔΩ [Δευτερότριτα 27, 28 Μαρτίου & 3, 4 Απριλίου 2017, Θέατρο Αυλαία]
.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΘέατροΣοφούλη #Μακμπεττ #ΕυγένιοςΙονέσκο #ΔυιόσκουροςΦοίνιξ #ΔημήτριοςΧατζηθεοδοσίου
==================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==================================================================================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
