Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Το κλασικό έργο του Άρθουρ Μίλερ Ο Θάνατος του Εμποράκου παρουσιάζεται στο Θέατρο Ράδιο Σίτυ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Η παράσταση επικεντρώνεται στη ματαιότητα του αμερικανικού ονείρου, στη διάψευση των προσδοκιών και στην ψυχολογική κατάρρευση ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής.
Στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης συγκαταλέγεται, πρωτίστως, το κείμενο. Το έργο, αν και γραμμένο το 1949, παραμένει εξαιρετικά σύγχρονο, θέτοντας ερωτήματα για το αμερικανικό όνειρο, την κοινωνική πίεση και τη σημασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στην εποχή της οικονομικής ανασφάλειας και της επαγγελματικής εξουθένωσης, η ιστορία του Γουίλι Λόμαν συγκινεί και προκαλεί σκέψη. Ο Μίλερ σκιαγραφεί έναν χαρακτήρα που ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης, με διαλόγους που αποτυπώνουν την εσωτερική του πάλη.
Ως προς τη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, ο ίδιος δημιουργεί ένα αφαιρετικό σκηνικό περιβάλλον, όπου η δράση εστιάζει αποκλειστικά στους χαρακτήρες και τις εσωτερικές τους συγκρούσεις. Οι σκηνές εναλλάσσονται ομαλά μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, αποτυπώνοντας τη διαταραγμένη ψυχολογία του Γουίλι Λόμαν. Η χρήση φωτισμών και σκιών εντείνει το αίσθημα εγκλωβισμού, ενώ η έλλειψη περιττών σκηνοθετικών ευρημάτων επιτρέπει στο έργο να αναπνεύσει.
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης δίνει μια από τις πιο συγκινητικές και πολυδιάστατες ερμηνείες του. Εναλλάσσεται αριστοτεχνικά ανάμεσα στην οργή, την απελπισία και τις στιγμές ψευδαίσθησης, αποτυπώνοντας τον ήρωα ως έναν άνθρωπο που αρνείται να δεχτεί την ήττα του. Η σκηνή της τελικής του συντριβής είναι ανατριχιαστική, με τον ηθοποιό να μεταφέρει όλο το βάρος μιας ζωής γεμάτης διαψεύσεις. Δυστυχώς, υπάρχουν σκηνές όπου η συναισθηματική του έκφραση φτάνει στα όρια της υπερβολής, αποδυναμώνοντας την αυθεντικότητα του χαρακτήρα.
.webp)
Η Έφη Μουρίκη ενσαρκώνει με εσωτερική δύναμη και υπομονή τη Λίντα, τη γυναίκα που στέκεται δίπλα στον Γουίλι με απόλυτη αφοσίωση, παρόλο που βλέπει τη σταδιακή του κατάρρευση. Η σκηνή όπου υπερασπίζεται τον άντρα της απέναντι στους γιους τους είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές της παράστασης. Η ηθοποιός καταφέρνει να κλέψει την παράσταση, με την άλλοτε δυναμική και άλλοτε εύθραυστη ερμηνεία της να εντυπωσιάζει.
Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τον Μπιφ (Ρένος Ρώτας) και τον Χάπι (Γιώργος Κοσκορέλλος) αποδίδουν με ρεαλισμό και ένταση τη σύγκρουση μεταξύ πατέρα και γιων. Ο Μπιφ, που προσπαθεί να ξεφύγει από τις αυταπάτες του Γουίλι, και ο Χάπι, που επιμένει να διατηρεί τις ψευδαισθήσεις της οικογένειας, δημιουργούν δυνατές συγκρουσιακές στιγμές.
Ο Δημήτρης Γεροδήμος ως Τσάρλι και ο Παναγιώτης Παπαδούλης ως Χάουαρντ αποδίδουν εξαιρετικά τις διαφορές ανάμεσα στον κόσμο της επιτυχίας και της αποτυχίας, ενώ η Κατερίνα Μάντζιου φέρνει μια ζεστασιά στον ρόλο της γυναίκας που επηρεάζει τον Γουίλι.
Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά, λιτά αλλά συμβολικά, αντικατοπτρίζουν την αποσύνθεση του κόσμου του Γουίλι. Ένα ημιτελές, αστικό τοπίο, με στοιχεία που υπαινίσσονται την απομόνωση και την οικονομική του πτώση, λειτουργεί ως σκηνικό της σταδιακής του διάλυσης. Τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη παραμένουν πιστά στην εποχή, με γήινες αποχρώσεις που υπογραμμίζουν τη ρεαλιστική αποτύπωση των χαρακτήρων.
Η μουσική υπόκρουση σε επιμέλεια του Γιώργου Νανούρη είναι διακριτική αλλά ατμοσφαιρική, συμβάλλοντας στη συναισθηματική φόρτιση. Οι ήχοι του δρόμου, οι απόηχοι παρελθοντικών συνομιλιών και η υποβλητική μουσική δημιουργούν ένα ηχητικό περιβάλλον που ενισχύει την ψυχολογική ένταση της παράστασης.
Στα αρνητικά (-) σημεία της παράστασης θα εντάσσαμε αρχικά τη μονοτονία σε ορισμένα σημεία. Η παράσταση διατηρεί έναν σταθερό, βαρύ τόνο, που σε κάποια σημεία μοιάζει να μην κορυφώνεται δραματουργικά. Υπάρχουν στιγμές όπου η συναισθηματική ένταση επαναλαμβάνεται, μειώνοντας τον αντίκτυπο ορισμένων σκηνών.
Συγχρόνως, εμφανής είναι η έλλειψη μιας πιο αιχμηρής κοινωνικής ανάγνωσης. Η παράσταση εστιάζει κυρίως στο οικογενειακό δράμα, αφήνοντας λίγο πιο ανοιχτό το ζήτημα της κοινωνικής κριτικής που διαπερνά το έργο του Μίλερ. Μια πιο έντονη σύνδεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα θα μπορούσε να δώσει ακόμα μεγαλύτερη δυναμική στο κείμενο.
Τέλος, θα θέλαμε μεγαλύτερη εμβάθυνση στην ψυχική ασθένεια του Γουίλι, προκειμένου να εμπλουτιστεί η αφήγηση και να γίνουν κατανοητές στον θεατή οι ψυχικές ακροβασίες του.
Συνολικά (=), ο Θάνατος του Εμποράκου είναι μια έντονα συγκινητική θεατρική εμπειρία, με δυνατές ερμηνείες, καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και μια ατμοσφαιρική σκηνογραφία που ενισχύει την ψυχολογική ένταση του έργου. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης δίνει μια σπουδαία ερμηνεία και η Έφη Μουρίκη κλέβει την παράσταση, πλαισιωμένοι από μια καλοκουρδισμένη διανομή. Παρά τις μικρές αδυναμίες, η παράσταση καταφέρνει να αποδώσει τη διαχρονικότητα του έργου, προσφέροντας στο κοινό μια βαθιά συναισθηματική και στοχαστική εμπειρία.
Βαθμολογία: 7.2/10
ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ
«Ο Θάνατος του Εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ.
Πραγματεύεται την ζωή του Γουίλι Λόμαν, ενός πλανόδιου πωλητή, που ζει μπερδεμένος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, εγκλωβισμένος από το αμερικάνικο όνειρο. Το δυσβάσταχτο κυνήγι της επιβίωσης, σύμφωνα με τα πρότυπα που επιτάσσει η άκρως καπιταλιστική κοινωνία, τον οδηγεί παραληρηματικά στην διάλυση ολόκληρης της ζωής του.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης. Ερμηνεύουν: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Έφη Μουρίκη, Ρένος Ρώτας, Δημήτρης Γεροδήμος, Κατερίνα Μάντζιου, Γιώργος Κοσκορέλλος, Παναγιώτης Παπαδούλης, Σωκράτης Αγγελής.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 21:00, Σάββατο18:00 και 21:00, Κυριακή 18:00 και 21:00 (έως 23/03)
