Μια πρόχειρη «ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ» για νήπια η παράσταση στο θέατρο Αυλαία.
Είδαμε και σχολιάζουμε.
Όταν ξεκινάς να περιγράψεις μια παράσταση και καταλήγεις ότι το μοναδικό θετικό στοιχείο της ήταν η παρουσία του νεαρού αφηγητή και πως αυτος περιέγραφε εξαιρετικά τα γεγονότα, καταλαβαίνετε για τι ερασιτεχνισμό και για τι προχειροδουλειά μιλάμε.
Αυτος ο ερασιτεχνισμός όμως παρουσιάζεται σε κεντρικό θέατρο της πόλης και έχει κανονικό εισιτήριο θεάματος, αντί να το παίζανε σε μια «τρύπα» 20 θέσεων για φίλους, γνωστούς, άντε και κάποιους περίεργους θεατές.
Και η ιστορία με 2 λόγια λέει …
Ένα έφηβος ορφανός και παραμελημένος, βιώνει όλη τη σκληράδα και όλη την απελπισία με όσους συναναστρέφεται… Παρόν και μέλλον αβέβαιο…
Και πριν πάμε στο πραγματικά υπαίτιο… της παιδικής αυτής χαράς, ας ξεκινήσουμε από το τραγικό θίασο.
Είναι λυπηρό πως μια ομάδα νέων ανθρώπων αυτή της πόλης, καθοδηγούμενοι αναρωτιόμαστε από ποια σχολή και από ποιους «δασκάλους», από ποιες συνήθειες και ευκολίες, δεν έμαθαν ούτε τα βασικά που απαιτεί ένας ρόλος με ελάχιστα τελικά απαιτήσεις. Δηλαδή το κείμενο που αποστήθισαν, απευθυνόμενοι στο κοινό, να το «λένε»… Στην περίπτωση τους θα ήμασταν ευτυχείς αν έκαναν έστω και αυτό.
Ταυτόχρονα όμως αντιλαμβανόμαστε -για άλλη μια φορά- ότι αυτό το ελάχιστο, προϋποθέτει μια είδους γνώση του αντικειμένου, μια σχετική μάθηση και μια καλλιέργεια για να φτάσουν κάποια στιγμή και στην ερμηνεία… Αλλα μέχρι τότε, εχουν να διανύσουν μπόλικο δρόμο μπροστά τους…
.
Βλέποντας τους λοιπόν στη συγκεκριμένη παράσταση, ένιωθα ότι ήμουν σε ένα οικείο σπίτι και έκαναν θεατρικό καλαμπούρι για την πλάκα τους. Τα γεγονότα έτρεχαν, η πλοκή δυνάμωνε, το δράμα κορυφωνόταν και ήταν σα να πέταξαν σχολιαρόπαιδα με το ζόρι πάνω στη σκηνή. Καμιά αλλαγή φωνής, τόνου, σώματος, κάποιου είδους μεταμόρφωση και ας άλλαζαν πρόσωπα και χαρακτήρες και ας γινόντουσαν σημεία και τέρατα στο έργο. Το θλιβερό δεν είναι μόνο ότι ήταν ίδιοι και απαράλλακτοι, αλλά από πράξη σε πράξη, ακόμα χειρότεροι.
.
Μια μάνα που δεν της έβγαινε να είναι μάνα, μια γιαγιά που ήταν για γέλια η παρουσία της από τη φωνή και μόνο, μια δασκάλα που παρέπεμπε σε φαρσοκωμωδία του Ψάλτη, έναν φίλος που υποτίθεται «μαμαει και δέρνει» και μόνο αυτό δεν ήταν, ένας παθητικός πρωταγωνιστής που βολόδερνε ατσούμπαλα πέρα – δωθε με ένα απλανές βλέμμα καθυστερημένου, κάτι «άγριοι» τύποι χωρίς πυγμή και σθένος παρά μόνο τσάμπα μάγκα… φωνή, μια άνευρη Ευγενία Σαμαρά, διστακτική και λίγη, ένας φρικτός Νίκος Τσολερίδης να παλεύει με την σκιά του και η ερμηνευτική στραπάτσα συνεχιζόταν ανηλεώς… σε όλα τα επίπεδα και παντού καθ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετά από τα παραπάνω πρόσωπα έδωσαν δείγματα ερμηνείας σε παλαιότερες εμφανίσεις τους, ωστόσο η ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ υπήρξε ότι χειρότερο γι αυτούς.
.
Στα ενδιάμεσα και εμβόλιμα παρεμβάλλονταν κακότεχνα βιντεοκλίπ που υποτίθεται πρόσθεταν εξέλιξη και ροη, ενώ κατ ουσίαν δεν υπήρχε ικανός σκηνοθέτης να υποστηρίξει το δράμα του Βασιλάκη Καίλα… [και λοιπών συγγενών], ώστε να αισθανθούμε εμείς οι δόλιοι θεατές γιατί έφτασε εκεί που έφτασε, γιατί τον συμπεριφέρονταν με αυτό τον τρόπο;
Κανένα συναίσθημα,
κανένα πόνος,
καμιά λύπηση,
κανένας οίκτος,
καμιά συμπόνια…
Γιατί και γιατί…
Ερωτήματα που όπως φάνηκε στην πράξη ο σκηνοθέτης αδυνατούσε παντελώς να δώσει, προτιμώντας να περάσει μια γραμμή φθηνού, άκομψου και ψεύτικου μοντερνισμού, όπου ξέρετε, δεν υπάρχει τίποτα και όλα υπάρχουν τριγύρω μας….
Δεν υπάρχουν σκηνικά, αλλά τα υπονοούν,
δεν υπάρχει σπίτι, αλλά μπαίνουν σε αυτό,
δεν υπάρχει κουδούνι πόρτας,
αλλά κάνουν ντρινν οι ηθοποιοί,
πλακώνονται στο ξύλο, αλλά κανένα μάγουλο δεν αγγίζεται,
βγάζουν το τσεμπέρι από το κεφάλι και υποδύονται αμέσως άλλο ρόλο,
δεν υπάρχει δρόμος, αλλά τρέχουν σε αυτόν,
πηδάνε ταράτσες,
μπαίνουν και βγαίνουν σε πολυκατοικίες,
κατουράνε σε ανύπαρκτες τουαλέτες
και όταν φύσει ο αέρας, οι υπόλοιποι κάνουν φσσσσσσς… και λοιπά και λοιπά…
Επιπλέον παράλληλα με τον κεντρικό ήρωα, οι υπόλοιποι μαυροφορεμένοι ήρωες της παράστασης, σε ένα μαυροντυμένο φόντο, σχημάτιζαν ακατανόητους σχηματισμούς, σε επίσης ακατανόητους βηματισμούς…
θα το πούμε απλά, δεν έπειθαν σε τίποτα.
Αυτόν τον μοντερνισμό λοιπόν που έχει κατακλίσει το θέατρο πληρώνουμε ακόμη και σήμερα από πολλούς σκηνοθέτες και θιάσους, λόγω επαγγελματικής τους και μόνο αδυναμίας.
Ας το πάρουν χαμπάρι άπαντες, λίγοι κατέχουν το άθλημα αυτών των ειδών παραστάσεων και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που μπορούν να το υποστηρίξουν δημιουργικά. Οι υπόλοιποι αντιγράφουν, η κλέβουν ιδέες ή ακόλουθου… Μόνο που η διαφορά είναι εμφανής.
Κλείνοντας, θα ήταν άδικο να μη δώσουμε μνεία στο μόνο καλό στοιχείο που περιείχε η παράσταση. Όπως είπαμε στην αρχή, η ερμηνεία του αφηγητή Δημήτρη Κυρατσούδη, έδωσε νόημα, πνοή, συναίσθημα και κλίμα. Άλλη ήταν μονομερής η συμβουλή του. Όμως μπράβο του.
Εν ολίγοις [=]
Η παράσταση λέει το δελτίο τύπου, είναι ακατάλληλη για άτομα κάτω των 15 ετών, κανονικά η παράσταση θα έπρεπε να είναι κατάλληλη μόνο για νήπια και ακατάλληλη για άτομα άνω των 15 ετών.
Βαθμολογία
3 στα 10
.
Ταυτότητα της παράστασης
Συγγραφέας: Βασίλι Σιγκάρεφ
Μετάφραση: Αθηνά Παραπονιάρη
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Πανταζούδης
Επιμέλεια κίνησης : Ειρήνη Καλογηρά
Σκηνικά- Κοστούμια: Εύη Μπόκοβου
Μουσική: Διαμαντής Αδαμαντίδης
Φωτισμοί – Μοντάζ trailer : Κυριάκος Νοχουτίδης
Video: Κυριάκος Νοχουτίδης, Αλέξανδρος Πανταζούδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Παλάζης
Animation : Μαρίλεια Γαβρή
Κινηματογράφιση : Ειρήνη Καραγιάννη
Συγγραφέας: Βασίλι Σιγκάρεφ
Μετάφραση: Αθηνά Παραπονιάρη
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Πανταζούδης
Επιμέλεια κίνησης : Ειρήνη Καλογηρά
Σκηνικά- Κοστούμια: Εύη Μπόκοβου
Μουσική: Διαμαντής Αδαμαντίδης
Φωτισμοί – Μοντάζ trailer : Κυριάκος Νοχουτίδης
Video: Κυριάκος Νοχουτίδης, Αλέξανδρος Πανταζούδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Παλάζης
Animation : Μαρίλεια Γαβρή
Κινηματογράφιση : Ειρήνη Καραγιάννη
Παίζουν
Ειρήνη Αμπουμόγλι
Λάζαρος Αλέξανδρος Θεοδωρακόπουλος
Αλεξάνδρα Κασιούμη
Δημήτρης Κυρατσούδης
Χρήστος Μαστρογιαννίδης
Αγγελος Προκόπιος Νεράτζης
Ευγενία Σαμαρά
Έλενα Τζανάβαλου
Νίκος Τσολερίδης
Πληροφορίες της παράστασης
Παραστάσεις: 2-3 , 9-10 , 16-17 Δεκεμβρίου (Δευτέρα και Τρίτη ) και Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 00:00 μεταμεσονύκτια
Χώρος: Θέατρο Αυλαία, (κτίριο ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Εισιτήρια: 12 ευρώ & 10 ευρώ φοιτητικό και ανέργων
Φωτογραφικό υλικό
