.
.
Στις Σταγιάτες, ένα γραφικό χωριό του Πηλίου, βορειοδυτικά της Πορταριάς, παρακολουθήσαμε την Τετάρτη, 1 Ιουλίου, την παράσταση Lemon της θεατρικής ομάδας Experimento.
.
Την χρονιά που μας πέρασε, το Lemon φιλοξενήθηκε για λίγες μέρες, στο θέατρο Αυλαία και ομολογουμένως τράβηξε την προσοχή μας.
.
.
Η αυθεντικότητα των ηθοποιών, η απίστευτη ενέργεια που επέδειξαν επί σκηνής, η πρωτοτυπία και το πολύπλευρο ταλέντο τους πέραν του ότι γοήτευσαν το κοινό, τους χάρισαν το βραβείο «Πρωτοεμφανιζόμενη θεατρική ομάδα της χρονιάς 2020» των 10ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης και μαζί …μια θέση στην καρδιά μας.
.
.
Ο Μελαχρινός Βελέντζας και ο Γιώργος Δρίβας, οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης, με την εμφάνιση τους στις Σταγιάτες, πέρα από την κατάθεση των υποκριτικών τους ικανοτήτων, δήλωσαν έμπρακτα την συμπαράσταση τους στον αγώνα που δίνουν οι κάτοικοι απέναντι στα σχέδια των Δημοτικών Αρχών για ιδιωτικοποίηση του νερού της περιοχής.
.
.
Οι Σταγιάτες φημίζονται από παλιά για τα γάργαρα, καθαρά νερά τους. Πηγάζουν από την λεγόμενη «Κρύα Βρύση», την πηγή που εδώ και πολλά χρόνια τροφοδοτεί τόσο τα σπίτια, όσο και τις τρεις δημόσιες βρύσεςπου αποτελούν βασικές πηγές ζωής του τόπου. Πρόκειται για ένα μικρό χωριό, ψηλά στο βουνό, με υπέροχη θέα όμως προς την πόλη του Βόλου, που ορθώνει το ανάστημα του απέναντι σε μια απόφαση του Δήμου την οποίαοι κάτοικοι θεωρούν άδικη και παράνομη. Με μαύρες σημαίες κρεμασμένες στα σπίτια τους και με συνθήματαγραμμένα στις βρύσες και στις πέτρες του χωριού δηλώνουν την αντίθεση τους και την αποφασιστικότητα τους να προστατέψουν το νερό το οποίο αντιμετωπίζουν ως ελεύθερο αγαθό που ανήκει σε όλους. Για την αντιπαράθεση αυτή έχουν δημοσιευτεί πολλά, που όμως δεν αποτελούν αντικείμενο του παρόντος.
.
.
Η παράσταση δόθηκε σε ανοικτό χώρο, στην πλατεία του χωριού. Κάτω από έναν αιωνόβιο, εντυπωσιακό πλάτανο, υπό τους φωτισμούς του καλοκαιρινού ουρανού, με καρέκλες προσεκτικά τοποθετημένες ώστε να τηρούνται οι απαιτούμενες αποστάσεις ασφαλείας, το θέατρο ένωσε τη δύναμη του με τον αγώνα αυτών των λίγων ανθρώπων και μας ταξίδεψε ξανά στην απίστευτη ιστορία του Λέμον: Την ιστορία του Ντάνι Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον 1900, ενός καλλιτέχνη απίστευτου ταλέντου που γεννήθηκε σ’ ένα ατμόπλοιο και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό, που «έδεσε» την ζωή και την μοίρα του με την μοίρα του πλοίου…
.
Λίγα λόγια για την συναρπαστική υπόθεση του έργου.
Ο πρωταγωνιστής γεννήθηκε στο ατμόπλοιο Βιρτζίνια που ταξίδευε, στις αρχές του 19ου αιώνα, μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Εγκαταλείφθηκε από τους φτωχούς μετανάστες γονείς του μέσα σε ένα χαρτόκουτο για λεμόνια, πάνω στο πιάνο, στην τραπεζαρία της πρώτης θέσης. Μεγάλωσε στο πλοίο, μαζί με το πλήρωμα και στα οκτώ του χρόνια, ξεκίνησε να παίζει πιάνο, με εξαιρετική μαεστρία, καταπλήσσοντας τους πάντες. Σύντομα έγινε ο πιανίστας του πλοίου και συνέχισε να ταξιδεύει, χαρίζοντας την μουσική τουστους ταξιδιώτες.
.
Ταπεινός και σεμνός, περιόρισε την ζωή του μεταξύ πλώρης και πρύμνης και γνώρισε τον κόσμο μέσα από τις διηγήσεις των επιβατών. Ευτυχισμένος στον μικρόκοσμό των ογδόντα οκτώ πλήκτρων του κλαβιε του, απέρριψε συνειδητά την απεραντοσύνη της στεριάς και επέλεξε μια ζωή στην αγκαλιά και την αρμονία της θάλασσας. Καλύτερός του φίλος, ο τρομπετίστας Τιμ Τούνυ, που μας διηγείται την ιστορία του.
Έχοντας παρακολουθήσει την παράσταση και στο θέατρο Αυλαία, αντιλαμβάνομαι πλέον καθαρά τον χαρακτηρισμό της ως site-specific. Η δυναμική της πραγματικά απελευθερώθηκε στο φυσικό περιβάλλον. Στους πρωταγωνιστές προστέθηκε και ο γέρο -πλάτανος που πάνω του σκαρφάλωναν οι ηθοποιοί, οι πετρόχτιστοι τοίχοι και τα κάγκελα ακόμα και ο συμπαθητικός σκυλάκος που ανέμελα διέσχιζε την σκηνή την ώρα της παράστασης.
.
.
Το σκηνικό έδεσε με το τοπίο, το τοπίο ήταν το σκηνικό, οι ηθοποιοί ήταν ένα με τους θεατές, το κοινό ήταν οι επιβάτες του πλοίου και όλοι μαζί ταξιδεύαμε ως το τέλος σ’ένα ταξίδι γεμάτο μουσική και εικόνες. Από τις θέσεις μας αγναντεύαμε τα φώτα του Βόλου που απλώνονταν μπροστά μας και αισθανόμασταν ότι αντικρίζαμε τα φώτα της Αμερικής καθώς το πλοίο μας προσέγγιζε στο λιμάνι σημαίνοντας το τέλος του ταξιδιού μας…
Φωτογραφία: Α. Κανακάρη
Οι συνθήκες δύσκολες ομολογουμένως για τους ηθοποιούς, η ζέστη αρκετή, τα κοστούμια «χειμωνιάτικα» και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από τα πρόσωπά τους. Η ενέργεια όμως και το πάθος ξεχείλιζε από μέσα τους και αυτό το μετέδιδαν στο κοινό. Ήταν μια παράσταση με αέρα αμερικάνικου μιούζικαλ του προηγούμενου αιώνα, η οποία έδεσε τόσο απλά και αβασάνιστα με το πετρόχτιστο της ελληνικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, με τα χρώματα και τη γοητεία της φύσης και του ουρανού. Η ζωντανή τζαζ μουσική, ο χορός και η τρομερή δυναμική των ηθοποιών, ενθουσίασαν τους θεατές, χάρισαν γέλιο και συγκίνηση. Πόσο μάλλον καθόσον γνώριζαν ότι αυτή η παράσταση δίδεται αποκλειστικά ως δείγμα συμπαράστασης στον αγώνα τους.
.
.
Η παράσταση Λέμον, είναι ένα απίστευτα δυναμικό ναυτικό παραμύθι, που διηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου, βαθιά φιλοσοφημένου, που λίγο πριν το τέλος δήλωσε ευτυχισμένος με τα λίγα που είχε. Ενός ανθρώπου που αρνήθηκε την πιθανότητα να αποκτήσει πλούτη, δύναμη και δόξα, που εκτίμησε όσα του πρόσφερε η ζωή και έμεινε πιστός σε αυτά μέχρι το τελευταίο λεπτό. Είναι πραγματικά απελευθερωτικό και ζωογόνο να συνειδητοποιούμε ότι την ευτυχία την συναντάμε στα μικρά πράγματα, στις απλές καθημερινές στιγμές, στην συντροφικότητα, στην αλληλεγγύη, στον καθαρό αέρα που αναπνέουμε, στα δέντρα, στο νερό και στην βεβαιότητα ότι έχουμε κάθε δικαίωμα και θα συνεχίσουμε να έχουμε το δικαίωμα να απολαμβάνουμε«ελεύθερα»τα αγαθά της φύσης που τόσο απλόχερα μας προσφέρθηκαν…
.
Φωτογραφίες: Ασπασία Μπότα.
Η μέχρι στιγμής προγραμματισμένες παραστάσεις:
25/7 – Αίγινα
6/8 – Εύβοια
8/8 – Κορινθία
…και τον χειμώνα ξανά στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης.
.
.
-k-
./
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
