Μια καλή θεατρική προσπάθεια η παράσταση “ΜΝΗΜΕΣ ΑΦΥΛΟΥ” στο Altera Pars.
…είδαμε + σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στην ομολογουμένως “γκλαμουράτη” πρεμιέρα της παράστασης «Μνήμες Άφυλου» της ομάδας Con.B.Pro που συνεχίζει την πορεία της για δεύτερη χρονιά και φέτος φιλοξενείται στον πολυσχιδή θεατρικό χώρο Altera Pars. Η παράσταση είναι μια συγγραφική/σκηνοθετική προσπάθεια της Στέβης Μπουζιάνη ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο – μιλάμε για ένα μονόλογο/ψυχόδραμα 80΄-ερμηνεύει ο Διονύσης Ζάχος. Μνήμες άφυλου… και όπως σαφέστατα δηλώνει ο τίτλος η ραχοκοκαλιά και η ουσία του κειμένου είναι οι μνήμες κατά τη ροή μιας ακόμα μαρτυρικής νύχτας ή πολλών νυχτών, του ενός και μοναδικού επί σκηνής ήρωα. “Ο άφυλος”/φυλομεταβατικός που από τούδε και στο εξής στις κατακερματισμένες του σκέψεις και τις πολλές διαδοχικές/αόρατες/υπονοούμενες δραματουργικές σκηνές, θα προσπαθήσει να τονίσει και να υποστηρίξει την πραγματική του ταυτότητα, αυτή του ενός και μόνου ήρωα που όλοι μας γνωρίζουμε-του ανθρώπινου όντος.
Ένας ακλόνητος αναβάτης της πτώσης μου είμαι …*και το θεατρικό κείμενο της Στέβης Μπουζιάνη μονολεκτικά χαρακτηρίζεται ως αξιοπρεπέστατο! Η φιλόδοξη σκέψη να αποτυπωθεί λεκτικά ο σπαραγμός μιας ολόκληρης ιδιαίτερης ζωής (δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση περιθωριακής) σε ένα βραδινό μονόλογο, μας βρίσκει σύμφωνους και ως σκέψη και ως θεατρική πράξη. Η αλληλουχία των νυχτερινών σκέψεων , αν και στιγμές χωρίς ροή, είχε λέξη με τη λέξη μια σπουδή και το «βάσανο» που σε κάθε τέτοιο κείμενο αρμόζει ενώ χαρακτηριστική ήταν και η διάχυτη σωματικότητα που διακαώς επιθυμούμε να βλέπουμε επί σκηνής.
Ωστόσο και εδώ όπως και σε κάθε νεοελληνικό κείμενο υπάρχει η αμετροεπής λαχτάρα “να τα γράψουμε όλα μεμιάς”, λες και δεν υπάρχει αύριο. Ζήστε παρακαλώ τη νύχτα που αφηγείστε και αφήστε και μας να τη ζήσουμε χωρίς εξαντλητικές και περίπου κουραστικές επεξηγήσεις πχ τι ήταν η μαμά του ήρωα, τι ήταν ο μπαμπάς και πόσα αναμορφωτήρια πέρασε….!
Σκηνοθετικά ακόμα και ως ψυχόδραμα δεν είχαμε πρωτοτυπίες με όφελος την καλύτερη ανάδειξη του κειμένου/λέξεων και την ακόλουθη ερμηνεία του μονολόγου, με κορυφαία σκέψη την αντίθεση της μοναδικότητας του ήρωα με τις πολυπληθείς μνήμες του που ενίοτε τις ένιωθες με σάρκα και οστά.
Σκηνικά και μουσικά δεν καλυφθήκαμε.
Μεγαλώνω αγάπες…* και η ερμηνεία του Διονύση Ζάχου κινήθηκε στο μεδούλι της σκηνής, στα όρια του κορμιού του και στο περίγραμμα της πλατείας. Η ύπαρξη, η ανυπαρξία και η επαναληπτική μάχη με την επανάληψη των επιθετικά επαναληπτικών σκέψεων, των επαναληπτικά επαναλαμβανόμενων μνημών (ναι επίτηδες επαναλαμβανόμαστε) αν και δεν ταιριάζουν στην ηλικία του και στο αψεγάδιαστο προφίλ του ερμηνεύτηκαν σχεδόν αυθεντικά. Αδυναμίες στην έκφραση, αδυναμίες στην άρθρωση αλλά εξαιρετικός στην απόδοση της μίας και μοναδικής λέξης: Άνθρωπος.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση «Μνήμες άφυλου» είναι μια καλή θεατρική προσπάθεια για εκείνο το τολμηρό «καβαφικό» μοτίβο της μίας νυκτός, που διένυσε χρόνια με τη σταθερότητα της αξίας της και την πραγματικότητά της, που εμμένει στο ανθρώπινο και αδιαφορεί για τις ταυτότητες μιας παράξενης ζωής ή μιας συγκεκριμένης σεξουαλικής πρακτικής. Όπως και να έχει ναι οι μνήμες μας είναι άφυλες στα όρια του οργανικά ανθρώπινου.
Βαθμολογία
6 στα 10
*από το κείμενο της Στέβης Μπουζιάνη «Μνήμες άφυλου».
.
-Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ
Φωτογραφικό υλικό
