Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις είναι κάποια από τα θέματα που πραγματεύεται η τελευταία παραγωγή της Παιδικής Σκηνής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που ανεβαίνει από τις αρχές Φεβρουαρίου στο Βασιλικό Θέατρο. Μια κωμωδία που απευθύνεται όχι μόνο σε παιδιά αλλά σε θεατές όλων των ηλικιών και ευελπιστεί να διαφωτίσει την διχασμένη, από το θέμα πρόσφυγες – μετανάστες, ελληνική κοινωνία, προβάλλοντας ιδέες όπως η αλληλοκατανόηση, η ανεκτικότητα και η ειρηνική συνύπαρξη. Πρόκειται για το «Μια γιορτή στου Αλ-Νουρί», του Φόλκερ Λούντβιχ, σε μετάφραση – διασκευή και σκηνοθεσία του Βασίλη Κουκαλάνι.
Το έργο…
Μια οικογένεια Ελλήνων, ο Τάκης Παπαδάκης και τα δύο του παιδιά, επισκέπτονται για το σαββατοκύριακο το κάμπινγκ που παραθερίζουν κάθε χρόνο. Όταν φτάνουν στο σημείο που στήνουν τη σκηνή τους, ανακαλύπτουν με έκπληξη ότι κάποιος άλλος έχει εγκατασταθεί εκεί. Η έκπληξή γίνεται θυμός και αγανάκτηση για τον πατέρα των παιδιών, όταν μαθαίνει ότι αυτός που του «πήρε τη θέση» είναι αλλοδαπός, ο Σύριος Αλ-Νουρί με το μικρό του γιο. Από τη στιγμή εκείνη επιδίδεται σε μια ακραία ρατσιστική και προσβλητική συμπεριφορά ξεστομίζοντας κατηγορίες, κακίες και μικρότητες, με άστοχες γενικεύσεις, προσπαθώντας μάλιστα να μυήσει και τα παιδιά του σε αυτό το ξενοφοβικό παραλήρημα. Βλέπουν όμως τα παιδικά μάτια με τον ίδιο τρόπο τους «παρείσακτους»;. Οι αγνές καρδιές τους μπορούν να δεχτούν την αδικία και την αναιτιολόγητη απόρριψη;
Καταρχάς στα θετικά της παράστασης (+) το πολύ διδακτικό κείμενο του Φόλκερ Λούντβιχ, του «πατέρα» του παιδικού και εφηβικού θεάτρου της Γερμανίας, που παίχτηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από το Θέατρο Grips του Βερολίνου. Το αρχικό γερμανικό κείμενο είχε τίτλο «Μια γιορτή στου Παπαδάκη», καθώς η οικογένεια των μεταναστών, που δεχόταν τη ρατσιστική επίθεση ήταν Έλληνες. Ο συγγραφέας επιλέγει ως κεντρικό θέμα του το ρατσισμό και τη διαφορετικότητα, σε μια προσπάθεια να κεντρίσει την κριτική σκέψη των παιδιών και να τα εξοικειώσει με προβλήματα που θα κληθούν, τυχόν, να αντιμετωπίσουν. Στόχος και ελπίδα του να αγγίξει τις παιδικές ψυχές, να μεταφέρει νοήματα αγάπης και ομόνοιας, ώστε μέσω των παιδιών να διαφωτίσει και τους μεγαλύτερους που ζουν φυλακισμένοι στις προκαταλήψεις και τις φοβίες τους.
Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι, ιδρυτής της Ομάδας Νεανικού Θεάτρου “Συντεχνία του Γέλιου” με μεγάλη εμπειρία στο παιδικό θέατρο, αγγίζει με επαγγελματισμό και ευαισθησία τα βαθύτερα νοήματα του έργου. Προσαρμόζει ευρηματικά το διαχρονικό κείμενο του Λούντβιχ στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αντικαθιστώντας τους Έλληνες μετανάστες του αρχικού κειμένου, με Σύριους πρόσφυγες που προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους στην δική μας χώρα. Επιχειρώντας να ψυχογραφήσει τους δύο βασικούς χαρακτήρες, περιγράφει με ιδιαίτερα χιουμοριστικό τρόπο λεπτομέρειες της προσωπικότητας και της καθημερινότητας τους. Στην διασκευή του εστιάζει βασικά στις ομοιότητες τους, που προφανώς είναι περισσότερες και ασύγκριτα πιο σημαντικές, ενώ κάνει γενικές μόνο αναφορές σε πολιτισμικές διαφορές που αναμφισβήτητα υπάρχουν μεταξύ τους. Σε πολλά σημεία χρησιμοποιεί την υπερβολή για να διακωμωδήσει τις ρατσιστικές αντιδράσεις του Έλληνα, κάνοντας τες να φανούν ανούσιες και ανεδαφικές. Μέσα από τους τέσσερις παιδικούς χαρακτήρες του έργου, αναδεικνύει με τρυφερότητα και σεβασμό την αθωότητα, την καθαρότητα και την απλή λογική της παιδικής ψυχής, η οποία τελικά γίνεται ο συνδετικός κρίκος των δύο οικογενειών και κατ’ επέκταση και των δύο λαών. Βέβαια, η προσέγγιση αυτού του σοβαρού ζητήματος γίνεται με αδρές γραμμές και, μάλλον, αποφεύγεται η ουσιώδης αναφορά στις ποικίλες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις του, καθότι απευθύνεται πρωτίστως σε παιδιά.
Οι πρωταγωνιστές της παράστασης δίνουν την εικόνα ενός δεμένου συνόλου που συνεργάζεται άψογα. Ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος στον ρόλο του κυρίου Παπαδάκη, είναι πραγματικά απολαυστικός. Αποδίδει με πειστικότητα τον ρόλο του ρατσιστή και ξενοφοβικού Έλληνα που απορρίπτει οτιδήποτε διαφορετικό, εγκλωβισμένος σε στερεότυπα, τα οποία και αναδεικνύει με μεγάλη μαεστρία και χιούμορ. Η ερμηνεία του Θάνου Φερετζέλη στον ρόλο του κυρίου Αλ-Νουρί. είναι ιδιαίτερα πετυχημένη, όπως και η προφορά του, σε σημείο που αναρωτιέσαι αν είναι πραγματικά Σύριος. Απόλυτα πειστική στο ρόλο της και η Φανή Ξενουδάκη που υποδύεται την Αμπίρα, ένα κορίτσι από την Παλαιστίνη που δουλεύει στο κάμπινγκ. Άριστες και απίστευτα ρεαλιστικές οι κινήσεις, οι εκφράσεις, αλλά και η προφορά της. Εξαιρετικός ο Γιάννης Βαρβαρέσος, στον ρόλο του Σαμίρ, του γιου του κυρίου Αλ-Νουρί, ο οποίος υποδύεται με αυθορμητισμό και ζωντάνια, ένα ξένο παιδί που προσπαθεί να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον που ζει, αλλά ταυτόχρονα υπερασπίζεται με γενναιότητα την ταυτότητα και την καταγωγή του. Γεμάτος ενέργεια, χορεύει, παίζει κιθάρα και τραγουδά στην σκηνή, ξεχωρίζοντας με το πολύπλευρο ταλέντο του. Στον ρόλο της Δώρας, της κόρης του Παπαδάκη, η Γεωργία Κυριαζή, που εξ αρχής βλέπει θετικά τους ξένους και προσπαθεί να πείσει την οικογένειά της να τους αποδεχθεί. Τέλος στον ρόλο του Γιάννη, του γιου του Παπαδάκη, ο Κωστής Ραμπαβίλας, που υποδύεται επιτυχημένα τον ρόλο του παιδιού που ακολουθεί αρχικά άκριτα τη συμπεριφορά του πατέρα του, στη συνέχεια όμως ακολουθεί την καρδιά του και αποδέχεται τους πρόσφυγες. Μια όμορφη παρέα ηθοποιών που μεταφέρει στο κοινό τη θετική της αύρα, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία της.
Το σκηνικό της παράστασης θυμίζει μια πολύχρωμη ζωγραφιά «κλεμμένη» από παιδικό μπλοκ ζωγραφικής. Η εικόνα του κάμπινγκ δοσμένη με απλά γεωμετρικά σχήματα, λιτές γραμμές και έμφαση στην ποικιλία των χρωμάτων, χαρίζει ζωντάνια στην παράσταση. Τα δέντρα, με απολήξεις σε σχήμα κύκλου για κλαδιά, οριοθετούν τον χώρο των δύο σκηνών μπροστά στις οποίες εξελίσσεται όλη η ιστορία. Γενικά ένα έξυπνα στημένο, μίνιμαλ σκηνικό που προσελκύει την προσοχή των μικρών θεατών και υποστηρίζει αποτελεσματικά την ιστορία, εικαστικό δημιούργημα της Αλεξάνδρας Σιάφκου και του Αριστοτέλη Καρανάνου που επιμελήθηκαν και τα κοστούμια της παράστασης. Στην χαρούμενη ατμόσφαιρα που επικρατεί συμβάλλει ουσιαστικά η μουσική του Κώστα Νικολόπουλου, που περιλαμβάνει και τραγούδια από τη Συρία. Πολύ συγκινητικό το τραγούδι «Παιδιά της ίδιας Γης», που τραγουδούν στο κλείσιμο όλοι μαζί οι ηθοποιοί, το οποίο έγραψαν ειδικά για την παράσταση οι Active Member.
Αν κάτι θα μπορούσαν να βελτιώσουν οι δημιουργοί (-) σε αυτήν την κατά τα άλλα απολαυστική παράσταση είναι να προσθέσουν περισσότερες κωμικές στιγμές. Υπήρχαν σημεία που γίνονταν αρκετά «σοβαρή», που έλλειπε το γέλιο και η χαλαρότητα. Ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια παιδική παράσταση που χρειάζεται να είναι ανάλαφρη και ως επί το πλείστον χιουμοριστική για να κερδίσει την απόλυτη προσοχή των παιδιών και να κρατήσει το ενδιαφέρον τους αμείωτο.
Συμπερασματικά (=) το «Μια γιορτή στου Αλ-Νουρί», είναι μια διασκεδαστική παράσταση για μικρούς και μεγάλους, με βαθιά κοινωνικά μηνύματα, που αξίζει να παρακολουθήσει κάθε ελληνική οικογένεια. Με μια προσέγγιση στοχευμένα διδακτική, αντιμετωπίζει τις φυλετικές διακρίσεις, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό μέσα από την καθαρότητα του παιδικού βλέμματος. Γιατί αν κάποιος μπορεί τελικά να ενώσει δύο διαφορετικούς κόσμους είναι τα παιδιά, που με τον αυθορμητισμό που τα διακρίνει, βλέπουν, απροβλημάτιστα, το καλό ακόμα και μέσα στο διαφορετικό. Τόσο απλά…
Βαθμολογία:
6,1
Πληροφορίες για τη παράσταση εδώ
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
