Μια ευφάνταστη δημιουργία το μιούζικαλ δωματίου «Hannele» που είδαμε στο Μεταξουργείο και σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στο μιούζικαλ δωματίου «Hanelle»,μια προσπάθεια δραματοποίησης του θεατρικού έργου «Hannele’s Himmelfahrt» του Γερμανού νομπελίστα Γκέρχαρντ Χάουπτμαν. Η ολιστική επιμέλεια [δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία και ερμηνεία (Χάνελε)] ανήκει στην Λίνα Καλπαζίδου, ενώ η πρωτότυπη μουσική της παράστασης είναι του Μιχάλη Γούτη.
.
Η Χάνελε θα φύγει για τον παράδεισο λίγο πριν σημάνουν Χριστούγεννα και η παρούσα ομάδα δραματοποιεί και παρουσιάζει « Προσεγγίζοντας μια σύγχρονη πρόσληψη της ιστορίας του μικρού κοριτσιού. Η σύγχρονη Χάνελε αποχωρεί από την κοινωνική σφαίρα που μεθόδευσε την πνευματική και σωματική της κατάρρευση. Ένας αφηγητής παρουσιάζει την ιστορία με άξονα την παράδοξη σχέση ζωής και πραγματικότητας, θανάτου και φαντασίας. Ένα χριστουγεννιάτικο, ζοφερό παραμύθι, όπου τα στολίδια ψέλνουν παράφωνα τα κάλαντα, τα δέντρα χρησιμοποιούνται ως εργαλεία αυτοκτονίας και το χιόνι είναι από φελιζόλ. Ένας ξένος, η μητέρα, ο πρώτος της έρωτας, ανεπιθύμητοι συγγενείς θα βρεθούν μαζί της στο τελευταίο δείπνο, μέχρι τα φώτα να σβήσουν και η σιωπή να κυριεύσει την πόλη του Όμπερντορφ. [Δελτίο τύπου].
Και η Χάνελε είναι μια μικρή κατατρεγμένη ηρωίδα του “προπολεμικού” νομπελίστα Γκέρχαρντ Χάουπτμαν (1862 – 1946), ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους πατέρες του νατουραλιστικού θέατρου/δράματος κυρίως για τις Σκανδιναβικές χώρες. Ωστόσο το έργο του Χάνελε, είναι ένα μια ακροβασία ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα και είναι μια βαριά και παράδοξα δοσμένη ιστορία.
Η μικρή Χάνελε αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και βρέθηκε ημιθανής από το δάσκαλό της. Στο φτωχοκομείο που μεταφέρεται γίνεται ορατή η πραγματικότητα της που αριθμεί κυρίως την απώλεια της μητέρας της και την κακοποίηση που η ίδια έχει δεχθεί από τον πατριό της/πατέρα της. Αλλά και εκεί το μόνο που της απομένει είναι κάποιοι «φτερωτοί άγγελοι» και η πεποίθηση ότι η σωτηρία της θα είναι η αυτοκτονία της/θάνατός της και η αγκαλιά του «Χριστούλη».
Και ναι είναι αλήθεια ότι στην παγκόσμια πρακτική, οι άνθρωποι δεν υποδέχονται τις γιορτές μονάχα με γέλια και χαρές, υπάρχουν και εκείνοι που μας αποκαλύπτουν πόσο ζοφερές μπορεί αυτές οι μέρες και ποιες τραγωδίες κρύβονται κάτω από τα κόκκινα χαλιά και τα «πατερικά έλκηθρα» της διαφήμισης.
Στη Ελλάδα, ο κύριος εκπρόσωπος αυτής της τάσης/αλήθειας (και όχι μόνο) ήταν και παρέμεινε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με τις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του .
Χριστέ μου εσύ, σωτήρα μου … και η σκέψη της Λίνας Καλπαζίδου, η ιστορία αυτή να αναπαρασταθεί ως μιούζικαλ με στοιχεία performance, όπερας ,τσίρκου και γερμανικού καμπαρέ καθώς και της ταυτόχρονης παρουσίας δύο μουσικών επί σκηνής (πιάνο και φλάουτο) και μιας υπέροχης συνεπίκουρης performer μόνο ως ταιριαστή μπορεί να χαρακτηρισθεί. Είναι η σοβαρότητα της υπόθεσης που το απαιτεί, είναι όμως και η γραφή του Γ. Χάουπτμαν που ακροβατεί στα ασήκωτα της πραγματικότητας και τα ανάλαφρα του ονείρου.
Στα συν[+] της παράστασης
1. Η δραματουργική επεξεργασία της παράστασης που είχε μια συνεπή συνέχεια με στοιχεία απρόσμενα τοποθετημένα και η σκηνοθεσία στο σύνολό της που ήταν ευφάνταστη με όλα τα άνωθεν που αναφέραμε ,χωρίς υπερβολές και κυρίως εστιασμένη στην ωμότητα της αλήθειας και στα σύγχρονα (άντε και αιώνια) παραμύθια που οι άνθρωποι έχουμε για να κοιμόμαστε καλύτερα.
2. Η ερμηνεία, ο ουσιαστικός μονόλογος δηλαδή που ως αφήγηση μας παρουσίασε η Λ. Καλπαζίδου και περιλάμβανε όλο σχεδόν το φάσμα της αναπαραστατικής τέχνης, από την σωστή λειτουργία της φωνής/άρθρωσης έως τη σωματικότητα που εμείς διακαώς επιθυμούμε στη σκηνή. Σε αυτό βοήθησε και η παρουσία μιας σχεδόν άφωνης performance, που λειτουργούσε περίπου ως «από μηχανής θεός» και βοήθησε κατά πολύ στην όσμωση ανάμεσα στην σκηνή και στην πλατεία.
3. Η παρουσία και η πρωτότυπη μουσική επί σκηνής αν και θα προτιμούσαμε περισσότερη…
4. Η συνολική προσέγγιση αυτού του θεατρικού, μέσω του ανακατέματος των τεχνών.
Στα πλην[-]της παράστασης
1. Τα κουστούμια των ηθοποιών. Είναι η ακρότητα του θέματος που άνετα θα υποστήριζε μια υπερβολή και όχι τη συμβατικότητα που αντικρίσαμε, με όποια υπονοούμενα ήθελε να υπογραμμίσει.Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι δυσκολευτήκαμε πολύ κατά στιγμές να αντικρίσουμε την εκφραστική δυνατότητα των ερμηνευτών σε πρόσωπο και σώμα. Τολμήστε λέμε!
2. Το σκηνικό στήσιμο και το playground….. άνευ περισσότερων σχολίων….
3. Η σύγχρονη κατάσταση ,η σύγχρονη αναπαράσταση που επιχειρήθηκε που μας βρίσκει παντελώς σύμφωνους, αλλά ωστόσο δε φάνηκε να γίνετε κατανοητή/αρκετά αισθητή από το θεατρόφιλο κοινό σε πολλές σκηνές δημιουργώντας και απρόσφορο συναίσθημα.
4. Η δοσολογία/μεζούρα του συναισθήματος που υπήρξε τροχοπέδη για το άνωθεν(κοινό).
Στο σύνολο εάν υπάρξει ένας περισσότερος βασανισμός θα μιλάμε για μια εξαιρετική παράσταση ,ένα ξεχωριστό μιούζικαλ δωματίου και αναγνωρίζουμε ότι η υπάρχουσα ομάδα είναι υψηλών προδιαγραφών.
Εν κατακλείδι[=]
Το μιούζικαλ δωματίου «Hannele» είναι ένα ανακουφιστικό φάρμακο για τις /στις γιορτινές νευρωτικές μας διαθέσεις και ελπίζουμε να επαναληφθεί το συντομότερο δυνατόν.
*το έργο παρουσιάστηκε για τέσσερις (4) μόνο παραστάσεις.
Βαθμολογία
4,5 στα 10
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κρίτσης – Δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία: Λίνα Καλπαζίδου – Πρωτότυπη σύνθεση: Μιχάλης Γούτης – Οργάνωση παραγωγής, σύμβουλος δραματουργίας, βοηθός σκηνοθέτη: Νικολέττα Δημοπούλου – Φωτογραφίες, σχεδιασμός αφίσας: Artemis Schubert – Βίντεο, φωτισμοί: Παναγιώτης Λαμπής. Ερμηνεύουν: Μιχάλης Γούτης (πιάνο),Ελένη Δήμου (φλάουτο), Λίνα Καλπαζίδου (Χάνελε)/. Έκτακτη συμμετοχή: Σοφία Αντωνίου
Φωτογραφικό υλικό
