Είδε και σχολιάζει η Άννια Κανακάρη.
Απιστία και Εκδίκηση… Πού μπορεί η απόγνωση και η απελπισία της ερωτικής προδοσίας να οδηγήσουν μια απατημένη σύζυγο; Μπορούν η οργή και ο πόνος της απόρριψης να διαστρεβλώσουν τον χαρακτήρα μιας γυναίκας και να την οδηγήσουν στον απόλυτο παραλογισμό;
Την τραγική ιστορία της Μήδειας του Ευριπίδη επέλεξε ο Δημήτρης Γεωργαλάς να ανεβάσει στην θεατρική σκηνή, σε μια σύγχρονη εκδοχή, με την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, που μετέφερε στο κοινό καθαρά, απλά και κατανοητά το μεγαλείο και τη δύναμη του Ευριπίδειου λόγου.
Η Μήδεια παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, πριν δύο χρόνια, στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης, STET- the EnglishTheatre και λίγο αργότερα στην Αθήνα, σ΄ ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό χώρο, όπως είναι το ξενοδοχείο Μπάγκειον. Στη Θεσσαλονίκη την παράσταση φιλοξένησε το θέατρο Αμαλία στις 15, 16 και 17 Νοεμβρίου.
Προδίδοντας τον βασιλιά πατέρα και την πατρίδα της, η Μήδεια ερωτευμένη με τον Ιάσωνα τον ακολουθεί στην Ελλάδα. Μια ημίθεη μάγισσα, μια σοφή γυναίκα, εγκαταλείπει τα πάντα για να ζήσει τον έρωτά της, βάρβαρη σε μια ξένη χώρα. Έχοντας αποκτήσει ήδη δύο παιδιά μαζί της, ο Ιάσωνας την προδίδει και παντρεύεται την νεαρή κόρη του βασιλιά Κρέοντα. Η προδοσία του συντρόφου της την διαλύει, νιώθει τον απόλυτο εξευτελισμό και την απόλυτη απόρριψη. Δεν μπορεί να κατανοήσει πώς ο άνθρωπος, που επανειλημμένα του έσωσε την ζωή, μπόρεσε να την προδώσει, με έναν τέτοιο απεχθή τρόπο. Για αυτήν ο Ιάσωνας είναι επίορκος διότι παραβιάζει τους όρκους αγάπης που της είχε δώσει, καθώς στην πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε να αποκτήσει δύναμη και δόξα, την εγκαταλείπει χωρίς δεύτερη σκέψη.
.
.
Η ζωή της Μήδειας χάνει κάθε νόημα. Όλες οι προσδοκίες που είχε από τον συγκεκριμένο άνθρωπο και από τη ζωή της διαψεύδονται και αυτό την οδηγεί στο ναχάσει τον έλεγχο των σκέψεων και του μυαλού της. Ο πόνος της είναι βαθύς και δυνατός. Το πάθος της για εκδίκηση, για τιμωρία των ανθρώπων που την έβλαψαν, γιγαντώνεται μέσα της και οδηγείται στο έγκλημα. Όντας ευφυής και εφευρετική καταστρώνει ένα φονικό σχέδιο εκδίκησης. Πρώτος της στόχος η κόρη του Κρέοντα, στην οποία στέλνει μαγεμένα δώρα,που σκοτώνουν τόσο την ίδια όσο και τον βασιλιά πατέρα της. Η μανία της όμως δεν σταματά εκεί. Θέλει να τιμωρήσει τον ίδιο τον Ιάσωνα. Η απόφασή της ακατάληπτη, ανήκουστη για μια μάνα: θα σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά, για να τον εκδικηθεί με τον τρόπο που θεωρεί ότι θα τον πληγώσει περισσότερο. Μέσα στον σπαραγμό της, κυνηγημένη από εσωτερικούς δαίμονεςπου στρεβλώνουν την κρίση και την λογική της και αναζητώντας παράλληλα μια «λύτρωση», το (δια)πράττει.
.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Γεωργαλά είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα (+). Με όπλο ένα αριστουργηματικό κείμενο σε μια πολύ καλή μετάφραση και πέντε καλούς ερμηνευτές αποδίδει όλη την τραγικότητα της Μήδειας και μας κάνει κοινωνούς του δράματός της. Ζωντανεύει με έναν υποβλητικό τρόπο μπροστά στα μάτια των θεατών την μάχη ανάμεσα στην μητρική αγάπη και στην δίψα για εκδίκηση και τον τελικό θρίαμβο του παραλογισμού και της παράνοιας. Παράλληλα, δεν προσπερνά κάποια πολιτικά και κοινωνικά θέματα που θίγει ο Ευριπίδης μέσα στην τραγωδία όπως τη θέση της γυναίκας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, την σύγκρουση με την πολιτική εξουσία, τη ουσία του γάμου ως θεσμού, τις διαφορετικές υποστάσεις και αντιλήψεις των δύο φύλων, θέματαπου αριστοτεχνικά θέτει προς σκέψη και προβληματισμό.Έξυπνη επιλογή η υποκατάσταση του χορού της τραγωδίας, που στο πρωτότυπο κείμενο αποτελείται από γυναίκες της Κορίνθου, από τους ηθοποιούς (πλην της Μήδειας), που με ιδιαίτερη εκφραστικότητα και χορευτικές κινήσεις ζωντανεύουν την σκηνή.
Ο σκηνικός χώρος σκοτεινός, μαύρος, όπως η καρδιά της Μήδειας, όπως τα συναισθήματα των θεατών – μαρτύρων του πόνου και σπαραγμού της. Τρείς μόνο καρέκλες πάνω στη σκηνή, μαύρο πάτωμα, μαύρες κουρτίνες και μια λωρίδα ύφασμα που κρέμεται από το ταβάνι και καλύπτει το κεφάλι της Μήδειας η οποία στημένη πάνω στη μια καρέκλα, υποδέχεται αμίλητη και ακίνητη το κοινό. Λίγες στήλες με φως «σπάζουν» το απόλυτο μαύρο, χωρίς όμως να διαταράσσουν την νεκρική ακολουθία του, που αναπόφευκτα κυριαρχεί. Αρμονικά συνδυασμένα με την όλη ατμόσφαιρα της παράστασης είναι τα κοστούμια του Δημήτρη Ντάσιου αλλά και ο φωτισμός του Σάκη Μπιρμπίλη. Την τραγικότητα των σκηνών εντείνει επιτυχώς η μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη.
.
Πολύ καλή ερμηνευτικά στον ρόλο της Μήδειας η Τζούλη Σούμα. Αποδίδει με επαγγελματισμό και αποδεδειγμένο υποκριτικό ταλέντο έναν δύσκολο και ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο. Καταφέρνει με το πάθος της και το δυναμισμό της να μεταφέρει στους θεατές τον πόνο και τον σπαραγμό της Μήδειας από την προδοσία του Ιάσωνα. Ζωντανεύει στην σκηνή την απελπισία της από την διάψευση των προσδοκιών της που πραγματικά την καταρρακώνουν σαν γυναίκα αλλά και σαν άνθρωπο. Η έκφραση της, η κίνησή της συνεπαίρνουν το κοινό, ιδίως το γυναικείο, και προκαλούν ανάμικτα συναισθήματα, από τη μια συμπάθειας για ένα πληγωμένο και διαλυμένο άνθρωπο και από την άλλη φρίκης και αποτροπιασμού για μια στυγνή δολοφόνο που δεν διστάζει να σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά για να εκδικηθεί τον άπιστο σύντροφό της. Αναμφίβολα με την ερμηνεία της και την τραγικότητα που εκφράζει, κερδίζει τη συμπάθειά του κοινού. Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να αποδεχτεί το έγκλημά της, το οποίο είναι ασύλληπτο για τον ανθρώπινο –υγιή- νου, μέσα όμως από τα λόγια και τις σκέψεις της, που αριστοτεχνικά ο Ευριπίδης μας αποκαλύπτει σταδιακά, μπορούμε να κατανοήσουμε τα κίνητρά της και, τουλάχιστον, να αιτιολογήσουμε τις πράξεις της. Τις δικαιολογούμε όμως; Η απάντηση επαφίεται στον καθένα (μας) χωριστά.
Επίσης πολύ καλή στον ρόλο της η Κυριακή Καραλουκά, η οποία υποδύεται την Τροφό, την γυναίκα που ζει τον πόνο της Μήδειας από κοντά, την συμπονά και την κατανοεί, βλέπει,όμως, ταυτόχρονα το κακό που έρχεται (τη δολοφονία των παιδιών) και με ιδιαίτερη εκφραστικότητα επικοινωνεί την θλίψη και τον φόβο της.
Ο Γιώργος Σταυριανός, στον ρόλο του άπιστου Ιάσωνα, ερμηνεύει αρκετά πειστικά τον απαθή, εγωκεντρικό και ωφελιμιστή άντρα που πρόδωσε την γυναίκα και τα παιδιά του. Ενώ έχει πολλές δυνατές στιγμές, με πάθος και δυναμισμό, στην πιο τραγική σκηνή, όταν δηλαδή πληροφορείται τον θάνατο των παιδιών του, είναι κάπως άχρωμος και υποτονικός.
Πιστές και οι αποδόσεις του Νίκου Δερτιλή (Κρέοντας – Αιγέας- χορός) και Βασίλη Ψυλλά (Αγγελιοφόρος – χορός), γεμάτες υποκριτική άνεση, εκφραστικότητα και κίνηση (υπό την καθοδήγηση της Φαίδρας Σούτου).
Συμπερασματικά (=) Με σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο, σύνεση και επαγγελματισμό και με τις υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών η αξιόλογη αυτή παράσταση έκανε τους θεατές κοινωνούς του δράματος.
Βαθμολογία
6,3/10
.
.
.
Δείτε & αυτά:
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
