[Μια από τα ίδια…] Οι ηθοποιοί σώζουν την παράσταση «Όλα για τη μητέρα μου»…
Είδαμε και σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στο Ακροπόλ για να δούμε την παράσταση ‘’ Όλα για τη μητέρα μου’’ μια ουσιαστικά πολυσυλλεκτική παράσταση, σε σκηνοθεσία του Πέτρο Ζούλια και με τη συμμετοχή σπουδαίων ηθοποιών.
Κατά το δελτίο τύπου, η θεατρική μεταφορά της βραβευμένης ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ πρωτοανέβηκε το 2008 στο Λονδίνο με τεράστια επιτυχία, σε θεατρική διασκευή του Σάμουελ Άνταμσον. Ο Αλμοδόβαρ εμπιστεύτηκε τη μεταγραφή του έργου του σε ένα μέγα γνώστη του θεάτρου, στον καλύτερο ίσως διασκευαστή έργων του Τσέχωφ στην Αγγλία. Το θεατρικό έργο, ένα αυτόνομο δημιούργημα, κράτησε πολλά από την ομώνυμη ταινία, αλλά έχει και σημαντικές διαφορές. Το πολυσυλλεκτικό έργο του Αλμοδόβαρ, με τις πολλές παράλληλες ιστορίες διαφορετικών γυναικών και το σχολιασμό καυστικών κοινωνικών θεμάτων, γίνεται ένας ύμνος στην αλήθεια, την αλληλεγγύη και τη γυναικεία ύπαρξη. Με πολύ γέλιο και συγκίνηση, οι ήρωες του ακροβατούν μέσα σε ακραίες καταστάσεις. Κωμωδία και δράμα, το έργο αυτοσαρκάζει συχνά τον εαυτό του.
Και το ζητούμενο είναι γιατί η ταινία του Αλμοδόβαρ είχε βραβευτεί με Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (πριν 14 χρόνια ) και γιατί ο ίδιος παραμένει ένας από τους δημοφιλέστερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες, τουλάχιστον στη λεκάνη της Μεσογείου, όπου αγαπιέται πολύ. Γιατί απλά σκηνοθετεί και μεταφέρει στην οθόνη, με περίσσια χάρη, θέματα καυτά και πολυσχιδή, χαρακτηριολογικές συμπεριφορές και ταμπού από εκείνα τα χαμηλόφωνα. Γιατί κατάφερε σκηνοθετικά αλλά και «θεματικά» να αφήσει το προσωπικό του αποτύπωμα, σε όλα εκείνα τα εφήμερα ή τα διαρκή δραματικά που μας αφορούν.
Και εμείς τι είδαμε στη θεατρική μεταφορά;
Καταρχήν θεωρούμε την ίδια τη μεταφορά όντως ένα ξεχωριστό έργο σε σχέση με την ταινία και πραγματικά μια όμορφη θεατρική αφορμή. Θέατρο στο θέατρο, πολύ κίνηση, πλήθος χαρακτήρων, γνήσιος γυναικείος ύμνος, συμπορευόμενες ιστορίες και δια- πλεγμένους ενδελεχώς ανθρώπους όπως ακριβώς και στη ζωή ή αναπαριστώντας τη ζωή.
Αλλά κάτι που να θυμίζει Αλμοδόβαρ δεν είδαμε !
Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια θύμιζε περισσότερο ζάλη και όχι τη νευρωτική φύση, τη οιστριονική συγκεκριμένα των Αλμοδοβαρ-ικών χαρακτήρων, ως όφειλε. Η υπερκινητικότητα και η βιασύνη των ηθοποιών ήταν παροιμιώδης, με κορυφαία τα μπερδέματα των σκηνών και της υπόθεσης, το αδιάφορο προβολικό βίντεο στο βάθος, τις στοιχειώδεις σκηνικές λύσεις και επιλύσεις –ένας γιος φάντασμα συνεχώς παντού- τους άγαρπους συσχετισμούς των ηθοποιών, τα συνεχώς μεταφερόμενα έπιπλα και στο σύνολο το λες σκηνοθετική ευκολία και δραματουργική σύγχυση.
Σωσίβιο στην όλη κατάσταση υπήρξαν οι ηθοποιοί και για να είμαστε δικαιότεροι, οι κόντρα ρόλοι που έπαιξαν.
Πάλι η Νένα Μεντή με το ειδικό βάρος της επί σκηνής,
εξαιρετική η Γωγώ Μπρέμπου και η Μαρίνα Ψάλτη,
τολμηρή η Κατερίνα Λέχου (στο ρόλο της τραβεστί),
χαριτωμένη η Άννα Μονογιού και
βοηθητικός ο Κωνσταντίνος Κάππα.
Ωστόσο η δραματικότητα των ηρώων παρέμεινε ως υποψία, τίποτα δεν κατέβηκε από τη σκηνή, παρά μόνο λίγο γέλιο και ήταν φανερό και το ίδιο το μπέρδεμα των ηθοποιών. Και είναι αλήθεια ότι οι μπερδεμένες καταστάσεις, έστω και θεατρικά, απαιτούν λίγο από εκείνο το μέτρο της τακτοποίησης, λίγη περισσότερη ταλαντούχα τάξη. Τον Αλμοδόβαρ στην πλοκή του, τον λες και σύγχρονη τραγωδία.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση “Όλα για τη μητέρα μου” είναι το πολυσυζητημένο γυναικείο παντοδύναμο και για τον όποιο Αλμοδόβαρ επί σκηνής.
Βαθμολογία
6.5 στα 10
Η ταυτότητα της παράστασης
” ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ”
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Δραματουργική προσαρμογή- Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά- κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Μουσική: Alberto Iglesias
Φωτισμοί: Πέτρος Ζούλιας
Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Σαχπεκίδης
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αγοραστή Αρβανίτη, Ηλίας Γιαννάκης, Αγγελίνα Ευθυμίου, Κατερίνα Κρέπη, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Κατερίνα Λέχου, Γεωργία Μαυρογεώργη, Νένα Μεντή, Σταύρος Μερμήγκης, Άννα Μονογιού, Γωγώ Μπρέμπου, Τάνια Ρόκα, Μαριάννα Τουντασάκη, Μαρίνα Ψάλτη, o Κώστας Κάππας και η Ειρήνη Ιγγλέση.
Φωτογραφικό υλικό
