Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Είναι αλήθεια ότι τα συνοδευτικά σχόλια στα δελτία τύπου γενικώς περί «εξαιρετικής πορείας» και «εξαιρετικών κριτικών» για μια παράσταση, ελάχιστα έως καθόλου επηρεάζουν πλέον τον υποψιασμένο θεατρόφιλο, που μετά από απανωτές διαψεύσεις έμαθε πια να κρατά χαμηλά τον πήχυ των προσδοκιών, μέχρι να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι του λόγου το αληθές ή αναληθές… Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση τα καταξιωμένα ονόματα των συντελεστών παρέχουν μια πρώτη εγγύηση ποιότητας, ενώ το θέμα, παρά τη «σκοτεινιά» του, αναμφίβολα αγγίζει συναισθηματικά…
Πρόκειται για την παράσταση «Η Αξία της Ζωής» της Τζέιν Άντερσον και σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια, που παρακολουθήσαμε με πληθώρα θεατών στο θέατρο Αριστοτέλειον και με ακριβέστατη έναρξη ως σπάνιο φαινόμενο που αξίζει να μνημονευτεί…
Ένα συμβατικό ζευγάρι αστών στην Καλιφόρνια μαθαίνει για την τρομερή πυρκαγιά που έπληξε την περιοχή στην οποία κατοικούν συγγενείς τους και συγκεκριμένα η ξαδέλφη της γυναίκας με τον καρκινοπαθή άντρα της κι αποφασίζουν μετά από πολλά χρόνια απομάκρυνσης να τους επισκεφτούν… για να διαπιστώσουν ότι το σπίτι τους έχει καταστραφεί ολοσχερώς και μένουν σε σκηνή, ενώ ο βαριά πάσχων σύζυγος βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο, έχοντας ωστόσο οι δυο τους φιλοσοφήσει την τραγική κατάσταση με μια ιδιαίτερη, εναλλακτική οπτική…Στη συνάντηση τα δύο ετερόκλητα ζευγάρια με εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις ζωής, όπου το πρώτο έχει βιώσει την απώλεια ενός παιδιού και έχει προσκολληθεί στο θεό, ενώ το δεύτερο διαχειρίζεται τις απώλειες με αντισυμβατικό έως κυνικό τρόπο, μακριά από θρησκευτικά δόγματα και ιατρικές θεραπείες, θα προσπαθήσουν να ακουμπήσουν τα τραύματά τους με συγκινητική διάθεση προσέγγισης, όσο κι αν οι ανατρεπτικές επιλογές βάζουν φραγμούς και το νόημα της ζωής αξιολογείται διαφορετικά, αλλά με κοινό παρονομαστή…
Ένα θαυμάσιο, τρυφερό, ευαίσθητο έργο (+) με πλήθος συγγραφικών αρετών, ξεκινώντας από την σπουδαία ουσία του που αποτυπώνεται εύστοχα στον τίτλο και αναλύεται με πολυεπίπεδη εμβάθυνση στο περιεχόμενο, καθώς αναδεικνύει την αξία της ζωής μέσα από την απώλεια, με εξαιρετική ψυχολογική και φιλοσοφική προσέγγιση, εστιάζοντας στην σπουδαία επιλογή της αυτοδιάθεσης… Η απλότητα του λόγου, οι αναγνωρίσιμες καταστάσεις, η αμεσότητα του συναισθήματος, συνδυάζονται άψογα με βαθύτερους λυρικούς στοχασμούς αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές, ενώ η μείξη αυθεντικής συγκίνησης χωρίς κανένα μελοδραματισμό και σαρκαστικού ή πικρού χιούμορ στα όρια του κυνισμού, αφενός αποφορτίζει ιδανικά το δραματικό κλίμα και αφετέρου προσφέρει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αποτέλεσμα… Επιπλέον οι άρτια δομημένοι με ξεκάθαρη ταυτότητα και συνεπείς μέχρι τέλους χαρακτήρες, καθώς και η ελκυστική πλοκή με στοιχεία ανατροπών, θίγοντας κρίσιμα υπαρξιακά ζητήματα μέσα από την διαφορετική οπτική δύο αντίθετων κόσμων- θεωριών, καθιστούν το συγκεκριμένο κείμενο αυθεντικά σπουδαίο στην γοητευτική απλότητά του…
Ο έμπειρος Σωτήρης Τσαφούλιας στο τιμόνι της σκηνοθεσίας, επιμελούμενος επιπλέον τον σχεδιασμό φωτισμών με εύστοχες παρεμβάσεις στην ένταση του φωτός ακολουθώντας τις συναισθηματικές διακυμάνσεις, ανέδειξε με εξαιρετική ισορροπία, αλήθεια και εμφανή φροντίδα το πνεύμα του έργου μέχρι τις βαθύτερες πτυχές του… Μια προσέγγιση γεμάτη ευαισθησία που απέφυγε επιμελώς οποιοδήποτε μελό στοιχείο ή γλυκανάλατες ευκολίες, αλλά αντίθετα προέκυπτε συχνά μέσα από αντιθέσεις χαρακτήρων και επιφανειακή «σκληρότητα» ή σαρκασμό ως ασπίδες προστασίας του ευάλωτου ψυχισμού των ηρώων… Η καθαρότητα με την οποία οριοθετήθηκαν οι αντιφατικοί κόσμοι των δύο ζευγαριών αλλά και η ανάδειξη του κοινού τόπου της απώλειας που τους ένωνε, υπήρξαν υποδειγματικές, με έντονες κορυφώσεις, συνεχείς εναλλαγές, δεμένη συνοχή, κρατώντας προσηλωμένο τον θεατή ένα γεμάτο δίωρο χωρίς διάλειμμα και χωρίς να κοιτάξει ούτε στιγμή το ρολόι…
Στα σημαντικά συν της παράστασης θα εντάξουμε το θαυμάσιο, ιδιαίτερα προσεγμένο, ρεαλιστικό σκηνικό, αντικρίζοντας επιτέλους μια γεμάτη σκηνή, πάνω στην οποία στήθηκε με εικαστική αισθητική και πειστικότητα ένα περιβάλλον «εναλλακτικού κάμπινγκ» με όλα τα «χρειαζούμενα», απολύτως αιτιολογημένα… Επιπλέον τα μελετημένα κοστούμια για κάθε χαρακτήρα ώστε να σηματοδοτούν ευκρινώς την ταυτότητά του, η διακριτική συνοδευτική μουσική με λυρική χροιά και οι σωστές εναλλαγές των φωτισμών, διαμόρφωσαν συνολικά μια ατμόσφαιρα που απέπνεε έντονο συναισθηματισμό, παράλληλα με στιγμές εκρήξεων ως εκτόνωση της βαριάς πίεσης, χωρίς ποτέ να χαθεί το μέτρο… Βρήκαμε πολύ έξυπνη για την σκηνική οικονομία και επίσης συμβολική την επιλογή της έναρξης, ενώ το άκρως ατμοσφαιρικό, τρυφερό, εμπνευσμένο φινάλε, επιστέγασε άριστα όσα προηγήθηκαν, αποσπώντας δικαίως θερμότατο χειροκρότημα… Εν ολίγοις μια σκηνοθεσία έντιμη, μεστή, ουσιαστική, ισορροπημένη, φροντισμένη…
Και βεβαίως τα επόμενα εύσημα αφορούν στις εξαιρετικές ερμηνείες των τεσσάρων καταξιωμένων ηθοποιών με ισοδύναμους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ξεκινώντας αρχικά από τις γυναίκες του θιάσου… Η Αθηνά Τσιλύρα στο ρόλο της αντισυμβατικής ξαδέλφης με την εναλλακτική φιλοσοφία, που βιώνει την καταστροφή του σπιτιού της και τον επικείμενο χαμό του άντρα που αγαπά με απρόβλεπτο δυναμικό τρόπο, απέδωσε υποδειγματικά με το έντονο ταπεραμέντο της, όλη την βαθιά τραγικότητα ενός χαρακτήρα που σπαράζει από εσωτερικές συγκρούσεις, αφήνοντας μέσα από χαραμάδες του «κυνικού προσωπείου» που προτάσσει ως ασπίδα, να διαφανούν οι πονεμένες ρωγμές της, άλλοτε με μαύρο χιούμορ, άλλοτε με θυμό κι άλλοτε με συγκινητικά ξεσπάσματα…
Η Πέγκυ Σταθακοπούλου που κουβαλά την αγιάτρευτη απώλεια της κόρης της και αντιπροσωπεύει έναν μετριοπαθή, καλοπροαίρετο χαρακτήρα συμβατικής αστής, απέπνεε εξαιρετική αυθεντικότητα ως αναγνωρίσιμη φιγούρα, κερδίζοντας αμέριστη συμπάθεια για την καλοσύνη, τη γλυκύτητα, την ενσυναίσθηση, τη δραματικότητα του δικού της ρόλου που υποδύθηκε με αξιοθαύμαστη φυσικότητα… Ο Βασίλης Ρίσβας στον απαιτητικό ρόλο του φιλοσοφημένου καρκινοπαθούς που οδηγείται στο τέλος διακόπτοντας τη θεραπεία, υπήρξε αποκαλυπτικός, τόσο για τον τρόπο που απέδωσε σταδιακά την παραίτηση μέχρι την κατάρρευση, όσο και για την ακροβασία μεταξύ σαρκασμού και θλίψης, χωρίς ποτέ να εκπέσει σε οίκτο, αντίθετα προκαλώντας συχνά πικρό γέλιο… Τέλος ο Δημήτρης Μαυρόπουλος που επίσης φέρει το τραύμα από τον χαμό της κόρης του και εκπροσωπεί ένα αυστηρό, συντηρητικό, ψυχρό πρότυπο, ωστόσο με ευάλωτες πτυχές, έδωσε με απόλυτη πειστικότητα, αμεσότητα, αυτοέλεγχο, δωρικότητα έναν χαρακτήρα της διπλανής πόρτας σε μια μεστή, ακριβέστατη ερμηνεία…
Τα ελάχιστα που θα παρατηρούσαμε (-) είναι ότι ίσως μια μικρή σύμπτυξη του περιεχομένου σε σημεία που ελαφρώς πλατείασε επαναλαμβάνοντας ήδη ειπωμένα, θα συνέβαλλε σε μια σφιχτότερη δομή, ενώ θεωρούμε ότι οι έντονες αντιθέσεις μεταξύ ακραίου πόνου και θυμωμένων ξεσπασμάτων με βρισιές, αν μπορούσαν να «λειανθούν» θα προσέφεραν μεγαλύτερη αληθοφάνεια, ως υποκειμενική εκτίμηση… Τέλος, θα εκτιμούσαμε λίγο ευρύτερη συμμετοχή της μουσικής για ενίσχυση της ατμόσφαιρας, ειδικά στις στιγμές των αναμνήσεων…
Εν κατακλείδι (=) απολαύσαμε μια ιδιαίτερα φροντισμένη παράσταση που παρά το βαρύ θέμα της απώλειας, καταφέρνει να το «ξορκίσει» χάρη σε ένα κείμενο μεστό ουσίας, μια σκηνοθεσία γεμάτη ευαισθησία και τέσσερεις ερμηνείες υποδειγματικές… αυτό που λέμε κλασικό, καλό θέατρο, ως σπανίζον είδος…
Βαθμολογία: 7,2/10
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«Η Αξία Της Ζωής» της Τζέιν Άντερσον.
Ένα έργο που μιλάει για την απώλεια και τον αναπόφευκτο πόνο, με ειλικρίνεια, χιούμορ και συμπόνια, αναδεικνύοντας την πραγματική Αξία της Ζωής και το δικαίωμα του καθενός από εμάς να αποφασίζει ελεύθερα τη μοίρα του.
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας. Ερμηνεύουν: Αθηνά Τσιλύρα, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Βασίλης Ρίσβας, Δημήτρης Μαυρόπουλος.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19:00 Πέμπτη & Παρασκευή: 21:00 Σάββατο: 18:00 & 21:00 Κυριακή: 19:00 (έως 26/01)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
