Είδε η Ειρήνη Σοφιανίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Τα λόγια αυτά του τεράστιου Καρόλου Κουν ταιριάζουν απόλυτα στους ερασιτέχνες ηθοποιούς που οδηγούμενοι από την ανάγκη της έκφρασης με περίσσιο μεράκι κι αφοσίωση υπηρετούν την συναρπαστική τέχνη του θεάτρου με μοναδικό αντάλλαγμα την ψυχική ευφορία .
Η Κουλτουρόσουπα αναγνωρίζοντας την μεγάλη σημασία και συνεισφορά των ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων στον πολιτισμό της πόλης μας, καθιέρωσε στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης τιμητικό βραβείο με τελευταία βράβευση στη 12η Τελετή Απονομής την ομάδα του Δήμου Καλαμαριάς που υπό την καθοδήγηση της Αγγελικής Τσαπάτρα έχει αδιάκοπη παρουσία στα θεατρικά δρώμενα με παραστάσεις αξιώσεων.
Ευτυχώς η Θεσσαλονίκη είναι πλούσια σε ερασιτεχνικές ομάδες από τις οποίες άλλες ανήκουν σε δήμους κι άλλες αποτελούν τμήμα ιδιωτικών εργαστηρίων. Μία από τις ομάδες με πολύχρονη και συνεχή παρουσία στα θεατρικό προσκήνιο της πόλης είναι η Ομάδα του Δήμου του Παύλου Μελά που τα τελευταία χρόνια λειτουργεί υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Θεανώς Αμοιρίδου. Αυτήν τη φορά η πολυπληθής και παραγωγική ομάδα επέλεξε να ανεβάσει το «Μια αγχόνη και μια κρέπα παρακαλώ». Το έργο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Jean Teule «Το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών» το οποίο διασκεύασε η Πένη Φυλακτάκη, που φέτος έχει την τιμητική της αφού γράφει και το σενάριο της πολυσυζητημένης σειράς «Ψυχοκόρες».
Η οικογένεια Τιβάς είναι έμποροι εκ πεποιθήσεως, πάππου προς πάππου. Διατηρούν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο αξιόπιστα μαγαζιά με είδη αυτοκτονίας στην χώρα. Όλα τα μέλη της οικογένειας είναι καταθλιπτικά και αγέλαστα με αυτοκτονικές τάσεις. Όλα ανατρέπονται όμως με τη γέννηση του τελευταίου παιδιού της οικογένειας, του Χάρυ που είναι η χαρά της ζωής, γεμάτος αισιοδοξία, θετική ενέργεια ,χαμόγελα και αγάπη για τους γύρω του. Όλα αυτά τα στοιχεία όμως είναι ελαττώματα για την οικογένεια και απειλούν επικίνδυνα την επιβίωση της οικογενειακής επιχείρησης αλλά και την διατήρηση της θανατολαγνείας των μελών της. Πόσο δε μάλλον που ο Χάρης μεγαλώνοντας προκαλεί δολιοφθορές στα προϊόντα αποτρέποντας τις αυτοκτονίες των πελατών του καταστήματος.
Η παράσταση ήταν πραγματικά απολαυστική. Μας άρεσε:
Το κείμενο της Πένυς Φυλακτάκη με τους ζωντανούς διαλόγους και τα έξυπνα αστεία. Ο σκοπός του κειμένου είναι να αναδείξει την φυσική ροπή του ανθρώπου προς τη χαρά, την αγάπη και τη δημιουργία ακόμα κι αν όλα γύρω είναι μαύρα. Ταυτόχρονα όμως θίγεται και το θέμα αποδοχής των παιδιών από τους γονείς τους υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Η σκηνοθεσία της Θεανώς Αμοιρίδου και η σουρεαλιστική της προσέγγιση. Όλη η ατμόσφαιρα του έργου θύμισε λίγο Τιμ Μπάρτον που ενισχύθηκε κι από τη μουσική του Πάρη Βασιλειάδη. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε πως ενώ είχε να κάνει με ερασιτέχνες ηθοποιούς κατάφερε να τους καθοδηγήσει με μια μαεστρία που οδήγησε σε επαγγελματική απόδοση. Δημιούργησε μια μαύρη κωμωδία με σπαρταριστή πλοκή, σκοτεινούς αλλά ταυτόχρονα αστείους ήρωες που θα μπορούσαν να είναι συγγενείς της οικογένειας «Άνταμς».
Τα σκηνικά της Μαρίνας Γκούμλα σε κατασκευή του Μάκη Μαριάδη από απεικόνιζαν ένα ωραιότατο μαγαζάκι με όλα τα απαραίτητα και τα όμορφα κοστούμια της Χαρούλας Αθανασιάδου.
Όλοι οι ηθοποιοί που έπαιξαν τραγούδησαν (μουσική διδασκαλία Δέσποινας Πραφτσιώτη), και χόρεψαν( χορογραφίες Νίκου Ορτεντζάτου) με απίστευτη όρεξη και μεράκι. Μερικοί εξ αυτών μάλιστα έκαναν από τρεις διαφορετικούς ρόλους ο καθένας. Η πληθωρική και σαρωτική Λούκρες της Άννας Καρατζά , ο γεμάτος ένταση και πάθος για τα «πιστεύω» του Μασίμα του Γιάννη Φωτιάδη και ο ευαίσθητος, ρομαντικός και συναισθηματικός Έρνεστ του Γιώργου Στρεμπλή ξεχώρισαν ενώ ο Μπάμπης Καλτζίδης ως Μουγγός ήταν ξεκαρδιστικός. Τον ταλαντούχο θίασο συμπληρώνουν ο Κωνσταντίνος Τσακίρης( Βίνσεντ), η Αγάπη Ουζούνη(Μέρυλιν), η Μάγδα Τογκούρη( Χάρυ) η Μαρία Λαμπριανίδου κι η Σοφία Αβραμίδου.
Σαφώς υπήρξαν και αδυναμίες. Επιλέγουμε όμως να επικεντρωθούμε στο συνολικό αποτέλεσμα το οποίο ήταν άρτιο. Μια ερασιτεχνική ομάδα υπηρέτησε το πολύ δύσκολο είδος της κωμωδίας κι έκανε τους θεατές να γελάσουν και βγουν από το Πολιτιστικό Κέντρο Τσακίρης λιγάκι πιο αλαφρωμένοι και χαμογελαστοί. Κι αυτό είναι σπουδαίο κατόρθωμα.
Υ.Γ: Η παράσταση πήρε μέρος σε δυο Πανελλήνια Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου -της Ορεστιάδας και του Δήμου Θερμαϊκού, όπου επιλέχθηκε ανάμεσα σε έξι παραστάσεις απ’ όλη την Ελλάδα και κατάφερε να αποσπάσει σημαντικές υποψηφιότητες, επαίνους και βραβεία.
