Είδε η Ειρήνη Σοφιανίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Το 2001 ο Βασίλης Κατσικονούρης μας σύστησε στο «Καλιφόρνια Ντρίμιν» τέσσερα νέα παιδιά που αποφασίζουν να αναζητήσουν την τύχη τους στην Καλιφόρνια. Καθώς όμως δεν υπάρχουν οι οικονομικοί πόροι για το ταξίδι καταφεύγουν σε μπαγαποντιές που μόνο στην επίτευξη του στόχου δεν τους οδηγούν. Είκοσι χρόνια μετά ο συγγραφέας ένιωσε την ανάγκη να ξανασυναντήσει τους ήρωες του στα σαράντα τους πλέον χρόνια και να ρίξει μια κλεφτή ματιά στις ζωές τους για να διαπιστώσει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και οι τρεις πλέον φίλοι εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι στην ουτοπία του ανεκπλήρωτου ονείρου να φτάσουν στη χώρα των μεγάλων ευκαιριών.
Το «Καλιφόρνια ντρίμιν, 20 χρόνια μετά» λοιπόν, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία σε σκηνοθεσία του Σταύρου Καραγιάννη όπου ο Ντίνος άνεγος και με μηδαμινές πιθανότητες να βρει δουλειά σαραντάρης, συνομιλεί στα σόσιαλ μίντια με την Κίκιτσα, η οποία είναι η μόνη που έχει καταφέρει να μετακομίσει στην Αμερική. Ο Ντίνος παρουσιάζει στην Κικίτσα μια εικόνα πλασματική ενός επιτυχημένου επιχειρηματία που απέχει πολύ από τις πραγματικές συνθήκες της ζωής του. Δείχνει να θέλει να προχωρήσει, να πάει μπροστά, κι αυτός κι ο κολλητός του ο Άρης που εξακολουθεί να είναι ζευγάρι με τη Βουβού. Κι όμως έχουν μείνει στο ίδιο σημείο χωρίς καμιά ουσιαστική εξέλιξη. Όταν, λοιπόν, η Κίκιτσα προσκαλεί τον Ντίνο στην Καλιφόρνια το όνειρο ζωντανεύει ξανά. Οι τρεις φίλοι θα προσπαθήσουν να βρουν χρήματα για να το κάνουν επιτέλους πραγματικότητα. Καθώς όμως η ιστορία εξελίσσεται για άλλη μια φορά θα ανατραπούν τα πάντα αφού ο Ντίνος δεν είναι ο μόνος που λέει ψέματα.
Στα θετικά (+)της παράστασης:
Η σκηνοθεσία του Σταύρου Καραγιάννη ήταν κεφάτη με ωραίες αλλαγές σκηνών. Ανέδειξε τις κωμικές δυναμικές του έργου και του προσέδωσε ένταση και υψηλό ρυθμό. Επέλεξε, όμως, να πατήσει στην υπερβολή του κειμένου και να τη μεγεθύνει αντί να τη μετριάσει, γεγονός που θα έκανε τους ήρωες πιο αληθοφανείς και οικείους και θα ευνοούσε την παράσταση.
Τα σκηνικά του Ντέιβιντ Νεγρίν ήταν εξαιρετικά. Ένα μικρό διαμέρισμα, μουντό και παλιό που απέδιδε την παρακμή, τη στασιμότητα και την παραίτηση των ηρώων και έβαζε τον θεατή πλήρως στη συνθήκη του έργου.
Όσον αφορά τις ερμηνείες ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης στο ρόλο του «πολυμήχανου» Ντίνου, που είχε και IQ 73, ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε. Ένας ρέμπελος σαραντάρης, ο οποίος δεν καταδέχεται να κάνει δουλειές του ποδαριού που θα τον κάνουν μικροαστό (ενώ είναι ούτως ή άλλως εκ των συνθηκών) και ζει ακολουθώντας το μότο « Καλιφόρνια ή τίποτα». Εγκλωβισμένος στο όνειρο της «εύκολης ζωής» αρνείται πεισματικά να ωριμάσει. Για την αποτυχία του φταίει το σύμπαν, η άδικη κοινωνία, η τύχη, οι φίλοι του αλλά ποτέ ο ίδιος κι η αδράνειά του. Ο Μπουρδούμης είναι ένας ηθοποιός με μεγάλη υποκριτική γκάμα, άνεση και φυσικότητα που ντύνει με την αλήθεια του τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει.
Πολύ καλός κι ο Σταύρος Καραγιάννης στο ρόλο του αφελή, γκαφατζή Άρη. Πλάθει έναν χαρακτήρα ευαίσθητο κι αστείο.
Η Λένα Δροσάκη στον ρόλο της χαριτωμένης καταιγιστικής Βουβούς ήταν υποκριτικά ασταθής. Υπήρξαν στιγμές στις οποίες είχε την απαιτούμενη εξωστρέφεια, το συναισθηματικό βάθος και στήριξε τον ρόλο της κι άλλες στις οποίες ήταν υπερβολική και τόσο στην κίνηση όσο και στον λόγο.
Η Σύλια Μουστάκη στο σύντομο πέρασμα της ως Κική ήταν ενδιαφέρουσα παρουσία με θεατρικό εκτόπισμα.
Τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου και οι φωτισμοί του Απόστολου Κουτσιανικούλη στήριξαν επαρκώς παράσταση.
Σε αυτά που μας άρεσαν λιγότερο (-) θα αναφέρουμε το κείμενο. Παρακολουθώντας την παράσταση πραγματικά δεν μπορούσα να ταυτίσω τον συγγραφέα αυτού που έβλεπα με το σπαρακτικό, αριστουργηματικό «Γάλα». Το κείμενο χωρίς να είναι κακό, ήταν ρηχό, γεμάτο με υπερβολές και ασάφειες. Ενώ φαίνεται να θέλει να δημιουργήσει μία κωμωδία εντάσσοντας μέσα και το κοινωνικό σχόλιο, το κάνει κάπως αμήχανα και καταλήγει να είναι μια κωμωδία που ναι μεν έχει έξυπνες ατάκες , δεν αποφεύγει όμως τις χοντράδες και τις ευκολίες ενώ πλατειάζει με αποτέλεσμα να οδηγεί τους θεατές σε στιγμές ανίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως στο κείμενο του Κατσικονούρη και κάποιες αρετές όπως η συνεχής κλιμάκωση, οι γρήγοροι περιεκτικοί διάλογοι κι η ειρωνική ματιά απέναντι σε μια κοινωνία ψευδαισθήσεων όπου επικρατούν οι πονηροί κι οι οπορτουνιστές.
Συνοψίζοντας (=): Ένα κείμενο που από τη μία είχε σίγουρα αδυναμίες -με ήρωες «απίθανους» τύπους που δύσκολα ταυτίζεται ο θεατής- από την άλλη όμως είχε έξυπνες ατάκες κι ανατροπές, μια σκηνοθεσία που έδωσε ρυθμό και ένταση, πολύ ωραία σκηνικά, ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο ( Ντίνος-Άρης) με δυνατή υποκριτική και σκηνική χημεία. Είδαμε μία παράσταση που φάνηκε να θέλει μεταξύ άλλων «να κάνει» ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, χωρίς ωστόσο να το καταφέρνει και τελικά να παρουσιάζεται ως μια κωμωδία μακριά από τον ρεαλισμό που φλερτάρει με την υπερβολή αν και μιλάει για σημερινούς ανθρώπους.
Βαθμολογία: 5,1/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Καλιφόρνια Ντριμιν 20 χρόνια μετά» του Βασίλη Κατσικονούρη.
Ονειρεύονται για ακόμα μια φορά, τη μαγική αυτή ευκαιρία να πιάσουν την καλή και να βρεθούν στη δική τους γη της Επαγγελίας. Θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά να φτάσουν Καλιφόρνια και να ζήσουν το όνειρο;
Σκηνοθεσία: Σταύρος Καραγιάννης. Ερμηνεύουν: Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Σταύρος Καραγιάννης, Σίλια Μουστάκη.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 01/03 στις 21.00. Κυριακή 02/03 στις 19.00. (έως 02/03))
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
