Είδαμε και σχολιάζουμε.
Το δελτίο τύπου δίνει πολύ ενδιαφέρον στίγμα για το περιεχόμενο μιας παράστασης που θίγει σύγχρονα και καυτά κοινωνικά ζητήματα. Από αυτά που για έναν άξιο συγγραφέα μπορούν να αποτελέσουν εξαιρετική πηγή έμπνευσης και να παράγει έργο υψηλής πνευματικής αξίας και συναισθηματικής δύναμης, μακριά από αναμασημένα στερεότυπα. Ωστόσο, οποιοδήποτε δελτίο τύπου αδυνατεί προφανώς να αποδώσει το ζωντανό βίωμα του θεατή στη διάρκεια της θέασης… που εν προκειμένω άγγιξε σχεδόν την «ιερότητα» της θεατρικής Τέχνης με Τ κεφαλαίο, απόλυτα δικαιωμένης στην υψηλή αποστολή της! Σκέψεις και αισθήματα που γεννήθηκαν «βιώνοντας» ως μάρτυρες την παράσταση του ΚΘΒΕ «Ορφανά», σε κείμενο του Ντένις Κέλλυ και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, στο φουαγιέ της ΕΜΣ…
Όπου ένα άκρως εμπνευσμένο στην απλότητά του σκηνικό κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις και όταν τα φώτα σβήνουν κι ακούγεται έντονο αγκομαχητό με υποβλητική ηχητική υπόκρουση, ο θεατής έχει ήδη ξεκινήσει το μαγικό ταξίδι… Με «οδηγούς» τρία εμβληματικά πρόσωπα: τον Ντάνυ, τη γυναίκα του Έλεν και τον αδελφό της Λίαμ, που ορφανεμένοι από γονείς, ζουν με τραύματα στο δικό τους κοινωνικό περιθώριο. Όλα ξεκινούν όταν ένα βράδυ που το ζευγάρι τρώει σιωπηλό, εισβάλλει αγκομαχώντας στο σπίτι ο Λίαμ γεμάτος αίματα… στις εξηγήσεις του αναφέρει ότι προσπάθησε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο Πακιστανό στο δρόμο, ωστόσο, παρά τη σθεναρή υποστήριξη της αδελφής του Έλεν, ο γαμπρός του Ντάνυ μοιάζει επιφυλακτικός και φοβισμένος, ζητώντας να καλέσουν την αστυνομία, κάτι που η Έλεν- ούσα επιπλέον έγκυος- αποτρέπει. Η περίεργα αγχωμένη συμπεριφορά του Λίαμ με το λερωμένο ποινικό μητρώο και τις ύποπτες ρατσιστικές παρέες, δεν πείθει για το συμβάν, μέχρι που οι σοκαριστικές αποκαλύψεις θα διαδεχτούν η μία την άλλη και θα χαθούν τα όρια ανάμεσα σε θύτες και θύματα…
Η σπουδαία παράσταση που καθηλώνει (+) οφείλει πρωτίστως τη δύναμή της στο έξοχο κείμενο του Ντένις Κέλλυ… Σπάνια συναντώνται σε ένα έργο τόσες μαζεμένες αρετές ώστε να αφήσουν ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μνήμη, πετυχαίνοντας με μοναδική μαεστρία το συνδυασμό έμπνευσης και τεχνικής σχεδόν σε απόλυτο βαθμό! Μια εξαιρετικά εμπνευσμένη ιστορία του «περιθωρίου», με αξιοθαύμαστη διεισδυτικότητα σε κοινωνικές πληγές σαν τον ρατσισμό, τη βία ή τον αποκλεισμό, με βαθιές τομές «χειρουργικής ακρίβειας» στην ψυχολογία των ηρώων, με συναισθηματικές ακροβασίες στη διερεύνηση των ορίων, με απρόβλεπτα ηθικά διλήμματα ζωής και θανάτου, που «καίνε» το μυαλό και την ψυχή… κι αναδεικνύουν με τρόπο υποδειγματικό χωρίς ίχνος διδακτισμού ή ηθικολογίας, τις παθογένειες ενός σαθρού συστήματος, όπου η σύγκρουση ατομικής ευθύνης και κοινωνικής συνείδησης επιφέρει «τερατογενέσεις» και οι ρόλοι θύματος και θύτη συγχέονται… γιατί κάποιες «ορφάνιες» είναι πιο βαριές κι επώδυνες από αυτήν της απώλειας από θάνατο. Ωστόσο, πέρα από βαθύ περιεχόμενο που με κοινωνικές αφορμές πραγματεύεται κορυφαία ζητήματα ηθικής, παράλληλα εντυπωσιάζει η συγγραφική τεχνική, για την έντονη θεατρικότητα με διαρκείς συγκρούσεις και ανατροπές, τη θαυμάσια κλιμάκωση των εξελίξεων, τον λογικό αληθοφανή ειρμό, τη μελετημένη επεξεργασία στέρεων χαρακτήρων, την γερά δεμένη πλοκή, τον ξεκάθαρο σαν διαμάντι στόχο… σε ένα έργο- διαμάντι στο σύνολό του!
Περνώντας στη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, οφείλουμε να συγχαρούμε για ένα αποτέλεσμα που συνδύασε με θαυμαστή ισορροπία, έμπνευση, σύγχρονη οπτική, λιτότητα, ένταση, συναίσθημα, μη επιτρέποντας στον θεατή για δύο γεμάτες ώρες, να πάρει ούτε λεπτό τα μάτια από τη σκηνή. Δεν ήταν τα εντυπωσιακά ευρήματα που το πέτυχαν… ήταν η καταλυτική δύναμη του λόγου, της δράσης, των ξεσπασμάτων, των ανατροπών, που σε παρόμοιες περιπτώσεις η σκηνοθετική λιτότητα αποτελεί σχεδόν μονόδρομο, καθώς οποιοδήποτε «τερτίπι» αποδυναμώνει και αποδυναμώνεται… Ήταν λοιπόν η αφαιρετική ματιά- επικεντρωμένη στην ουσία του λόγου και τις ερμηνείες, αποβάλλοντας οτιδήποτε περιττό, που κέρδισε το στοίχημα σε πρώτο επίπεδο. Ήταν επίσης η εξαιρετική κλιμάκωση της δράσης και του συναισθήματος, φτάνοντας σε κορυφώσεις, άλλοτε με εκρηκτική ένταση κι άλλοτε με βαριά φορτισμένη σιωπή. Ήταν ακόμη ο ζωντανός ρυθμός μιας αδιάλλειπτης ροής, με συνεχείς συναισθηματικές εναλλαγές και διακυμάνσεις, με απρόβλεπτες αποκαλύψεις, με διαρκή περάσματα από την συγκίνηση και τρυφερότητα στην οργή και τη βία. Ήταν τέλος η άριστη αξιοποίηση, τόσο της χωροταξίας του φουαγιέ με το μπαλκόνι και την πόρτα του μέρος του σκηνικού, όσο και του ίδιου του ευφυούς σκηνικού, που προσέφερε λειτουργικές λύσεις με ευφάνταστο συμβολισμό. Εν ολίγοις, η άψογη σκηνοθετική διαχείριση που άξιζε ένα σπουδαίο έργο!
Τα επόμενα μεγάλα εύσημα ανήκουν δικαιωματικά στους τρεις ηθοποιούς, για τρεις ερμηνείες που καθήλωσαν, αποδίδοντας στο ακέραιο το πνεύμα του συγγραφέα. Ξεκινώντας από τον νεαρό Χρήστο Διαμαντούδη στον υψηλών απαιτήσεων, χειμαρρώδη ρόλο του Λίαμ, θα πούμε ότι πρόκειται για λαμπερό, πηγαίο ταλέντο που υπόσχεται πολλά! Πραγματικά εντυπωσίασε, παρά το νεαρό της ηλικίας και την αναπόφευκτη απειρία, με την ωριμότητα και αρτιότητα μιας ερμηνείας δουλεμένης αξιοθαύμαστα, από την εκφορά του λόγου και την εκφραστικότητα του προσώπου, μέχρι την ιδιαίτερη κινησιολογία στην παραμικρή της λεπτομέρεια, αποδίδοντας με συγκινητική προσήλωση έναν διχασμένο ήρωα με τραύματα, που παραπαίει ανάμεσα στην παιδιάστικη αφέλεια και την ωμή σκληρότητα… Η Ελένη Θυμιοπούλου, με μια ερμηνεία- υπόδειγμα υποκριτικής, δεν υποδύθηκε την Έλεν, ήταν η ίδια η ηρωίδα. Ένας πολυσύνθετος απαιτητικός ρόλος εσωτερικών συγκρούσεων, που η εξαιρετική ηθοποιός υπηρέτησε με όλη την ένταση, τον δυναμισμό, τον πόνο, τη συντριβή, την οργή που περικλείει, σε σημείο πλήρους ταύτισης και μεταφέροντας κάθε πτυχή του «βιασμένου» ψυχικού της κόσμου. Ο Χρήστος Στυλιανού στον ρόλο του Ντάνυ, άγγιξε σε σημεία ανατριχιαστικά, με το ιδιαίτερο προσωπικό στίγμα της ερμηνείας του, που διακρίνεται από έντονη εσωτερικότητα. Μόνο με το βλέμμα, τη σιωπή, την έκφραση του προσώπου, μπορεί να προσδώσει απαράμιλλη δύναμη στο λόγο, πέρα από την εξαιρετικά μελετημένη εκφορά. Σπουδαία προσόντα, που επισκίασαν τη μικρή αδυναμία κινησιολογικά, με μια σχετική ακαμψία του σώματος και κυρίως των χεριών.
Σχολιάζοντας τους τεχνικούς παράγοντες, ήδη εξήραμε το απλό και συνάμα ευφυές σκηνικό, αποτελούμενο από κεκλιμένα επίπεδα και χρηστικές «κρύπτες», που συνδύασε έμπνευση, μοντέρνα αισθητική, λειτουργικότητα, συμβολισμό, και επιπλέον διαμόρφωσε ένα είδος υπερυψωμένης σκηνής, ιδιαίτερα εκτιμητέας σε επίπεδη αίθουσα, όπως είναι το φουαγιέ. Το οποίο ευτυχώς – όπως είχαμε επισημάνει- φρόντισε να προσθέσει για τις πίσω σειρές καθισμάτων ελαφρώς υπερυψωμένα επίπεδα ώστε με κάποιο τρόπο να διευκολύνεται η θέαση. Πέραν αυτών, η καταπληκτική μουσική/ ηχητική επένδυση της παράστασης, δημιούργησε άψογο υποβλητικό κλίμα και είναι αλήθεια θα επιθυμούσαμε μεγαλύτερη συμμετοχή. Όσον αφορά στα κατάλληλα προσαρμοσμένα κοστούμια και τους εύστοχα μελετημένους φωτισμούς, πρόσθεσαν τη δική τους συμβολή στο θαυμάσιο συνολικά θεατρικό αποτέλεσμα.
Το μόνο που κατά κάποιο τρόπο «ξένισε» (-) ήταν η επιλογή του χώρου για το συγκεκριμένο έργο… δεδομένου ότι η «πολυτελής» νεοκλασική αισθητική του φουαγιέ, με τους πολυελαίους, τα μάρμαρα, τις βελούδινες κουρτίνες κλπ, μπορεί να έδεσε άψογα ως φυσικό σκηνικό για το πλούσιο σαλόνι της «Οικογενειακής γιορτής» ή το σαλόνι μόδας της Πέτρας φον Καντ, όμως εδώ, σε σκηνικές συνθήκες παρακμής και περιθωρίου, υπήρξε εντελώς «κόντρα» ως περιβάλλων χώρος. Κι όταν έστω στιγμιαία το μάτι σκόνταφτε στα «χλιδάτα» στοιχεία ολόγυρα, ένιωθες να «αποσυντονίζεσαι», να βγαίνεις εκτός κλίματος της σκηνής. Θεωρούμε ότι ήταν ο πλέον ακατάλληλος αισθητικά χώρος για την παρούσα παράσταση, η οποία θα απογειωνόταν ως ατμόσφαιρα σε μια εναλλακτική σκηνή. Και με την ευκαιρία, μου ήρθε προσωπικά στο μυαλό, μια παρόμοια «κρυμμένη» σκηνή πίσω από την κεντρική της ΕΜΣ, όπου είχαμε παρακολουθήσει μια καταπληκτική φεστιβαλική παράσταση (Medea on getting across), με ίδια ή μεγαλύτερη χωρητικότητα από το φουαγιέ, και απορώ γιατί έκτοτε δεν αξιοποιήθηκε για παραστάσεις σαν αυτήν, όπου εκεί θα εύρισκε τον απόλυτα φυσικό της χώρο…
Καταλήγοντας (=) και μετά τα όσα αναλυτικά ειπώθηκαν, αυτό που τα συνοψίζει είναι η έκφραση «μια σπουδαία θεατρική στιγμή», όπου ακόμα και η ακαταλληλότητα του χώρου δεν κατάφερε να επισκιάσει. Μια παράσταση με δύναμη σε όλα τα επίπεδα, από τις λίγες που αφήνουν ανεξίτηλο αποτύπωμα…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7,5 ΣΤΑ 10
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, στις 21.00.
.
,
Τα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018
θα απονεμηθούν την TΡΙΤΗ 22 ΜΑΙΟΥ 2018 στο θέατρο Κολοσσαίον
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων
Φωτογραφικό υλικό
