Είδαμε & σχολιάζουμε.
«Λυρικό θρίλερ» χαρακτήρισε την παράσταση ο σκηνοθέτης της, ωστόσο είναι αλήθεια ότι ένα αυθεντικό θρίλερ… καθόλου λυρικό, προηγήθηκε της πρεμιέρας λόγω καιρού! Με καταρρακτώδη βροχή μέχρι δύο ώρες πριν την έναρξη, όλα έδειχναν ότι πάει για αναβολή και μπορούμε να φανταστούμε την αγωνία των συντελεστών… Όμως ακριβώς στο «κρίσιμο σημείο», ένα τεράστιο ουράνιο τόξο έφερε την ελπίδα και το θαύμα ετελέσθη! Επιτρέποντας στους πολυάριθμους θεατές που γέμισαν το Θέατρο Κήπου, να παρακολουθήσουν με ιδανικές συνθήκες δροσιάς και χωρίς ούτε δείγμα ψιχάλας, την παράσταση «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, δημιουργού της «5ης Εποχής».
Στη σκηνή ο αφηγητής εισάγει άμεσα στο κλίμα, εξιστορώντας όσα προηγήθηκαν του παρόντος δράματος… Ο Αγαμέμνων επιστρέφοντας μετά τη λήξη του πολέμου στην πατρίδα, βρίσκει τραγικό θάνατο από το μαχαίρι του Αίγισθου, εραστή της γυναίκας του Κλυταιμνήστρας, ο οποίος μετά το φονικό και ως σύζυγος της βασίλισσας ανεβαίνει στο θρόνο. Προκειμένου να μην απειληθεί από τα παιδιά της Ορέστη και Ηλέκτρα, αποφασίζει με τη συνδρομή της να εξορίσει τον πρώτο και να τον επικηρύξει έναντι μεγάλου ποσού, ενώ παντρεύει την Ηλέκτρα με ταπεινής καταγωγής γεωργό, ώστε να χάσει αυτή και τα μελλοντικά παιδιά της όλα τα βασιλικά προνόμια μη μπορώντας να διεκδικήσουν τον θρόνο.
Η παρούσα τραγωδία ξεκινά με την «έκπτωτη» Ηλέκτρα, σύζυγο του γεωργού, απομονωμένη στην εξοχή, ταπεινωμένη, να θρηνεί για τον χαμό του πατέρα της, την ατιμία της μάνας της, την άγνωστη μοίρα του αδελφού της και τη δική της κατάντια, παρότι ο φτωχός σύζυγός της σέβεται απόλυτα την βασιλική καταγωγή της, υπακούοντας σε έναν «λευκό γάμο»… Στο μεταξύ ο περιπλανώμενος Ορέστης με τον σύντροφό του Πυλάδη, θα εμφανιστούν ως ξένοι στην αγροικία της Ηλέκτρας, η οποία δεν θα αναγνωρίσει τον αδελφό της και μόνο όταν τυχαία κληθεί ο πρώην παιδαγωγός του παλατιού, θα επέλθει η συγκινητική αναγνώριση… Τα δύο αδέλφια ζητώντας εκδίκηση για το φόνο του πατέρα τους και τα δεινά που έχουν υποστεί, εξυφαίνουν σχέδιο εξόντωσης του βασιλικού ζεύγους των μοιχών και ο Ορέστης- υπακούοντας επιπλέον σε σχετικό χρησμό του Θεού Απόλλωνα, σκοτώνει τον Αίγισθο και μετά από λίγο με τη συμμετοχή και έντονη παρότρυνση της τυφλωμένης από μίσος Ηλέκτρας, σκοτώνει και τη μητέρα του Κλυταιμνήστρα… Για να ακολουθήσουν σπαρακτική μεταμέλεια και τύψεις για τα δυο αδέλφια, ενώ οι από μηχανής θεοί Διόσκουροι θα αποφανθούν για τη μητροκτονία και θα προβλέψουν την μετέπειτα μοίρα τους…
Στη θαυμάσια παράσταση (+) το κείμενο του Ευριπίδη σε «ζωντανή» μετάφραση με ρέοντα λόγο του γνώστη Κ.Χ. Μύρη, ήταν αναμενόμενο να προσφέρει τα σπουδαία πνευματικά «δώρα» των κλασικών τραγωδιών, ως αξεπέραστα στους αιώνες πρότυπα θεατρικής δημιουργίας, καθότι πραγματεύονται κορυφαία αξιακά μεγέθη με τρόπο άρτιο δραματουργικά, με βαθύ πνευματικό στοχασμό, πληθωρικό συναίσθημα, έξοχο ποιητικό λόγο, ικανά να αγγίζουν ακόμα και αδαή… Στο παρόν έργο παρακολουθούμε συνεπαρμένοι το ψυχολογικό «χτίσιμο» της εκδίκησης, την εσωτερική διεργασία των κινήτρων για το έγκλημα, τον τρόπο που το μίσος διαβρώνει στην απόδοση δικαιοσύνης, την μετέπειτα κατάρρευση υπό το βάρος της μεταμέλειας, τις αναπόδραστες τύψεις για το τετελεσμένο… Με μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα, καθώς ο Ευριπίδης δεν δικαιώνει, δεν απαλλάσσει ούτε ενοχοποιεί κανέναν, προσφέρει «βήμα απολογίας» και στην Κλυσταιμνήστρα, αντιμετωπίζει με βαθιά ανθρωπιά, ρεαλισμό, αίσθημα δικαίου ισότιμα τους ήρωες, φτάνοντας στο τόλμημα να αμφισβητεί ανοιχτά και με δόση ειρωνείας το «αλάνθαστο» των θεών, δια στόματος των Διόσκουρων: «Η Κλυταιμνήστρα έπαθε δίκαια, όμως ο Ορέστης δεν έπραξε δίκαια. Ο σοφός θεός των Δελφών χρησμοδότησε άσοφα»… Μια χειρουργική ανατομία του ανθρώπινου ψυχισμού, υπό το βάρος οριακών συναισθημάτων και με διακύβευμα αξίες διαχρονικές…
Ο τρόπος που αντιμετώπισε σκηνοθετικά το εγχείρημα ο Θέμης Μουμουλίδης, διακρίθηκε από ένα αξιοθαύμαστο προσόν, παρότι κάποιος θα μπορούσε να του καταλογίσει έλλειψη φαντασίας. Το εν λόγω προσόν έχει να κάνει με την ευλογημένη απλότητα που ήδη κουβαλά εσωτερική, ουσιαστική δύναμη και μπορεί να μεταφέρει τον βαρύ λόγο του έργου με τρόπο εύληπτο και στον πιο αμύητο θεατή… Είναι σαφώς εκτιμητέα η φαντασία, τα ευρήματα, οι νεωτερισμοί, εντυπωσιάζουν ως θέαμα, όμως άλλο τόσο εκτιμητέα και σοφή είναι η επιλογή της λιτότητας, όταν διαχειρίζεσαι πληθωρικό κείμενο με βαρύνοντα λόγο, προσφέροντάς του γενναιόδωρα το προβάδισμα, όπως του αξίζει… Και εδώ η προσέγγιση με την απλότητα και αυθεντικότητά της, ανέδειξε τη δύναμη του λόγου και το συναίσθημα με εξαιρετική καθαρότητα, χωρίς αλληγορίες, περισπασμούς ή τερτίπια για εντυπωσιασμό, κερδίζοντας τον θεατή με την εντιμότητα των προθέσεων.
Μπορεί η εν λόγω προσέγγιση να κινήθηκε κατά βάση σε συμβατικά πλαίσια, ωστόσο έδωσε με απόλυτη σαφήνεια την πλοκή, προσέφερε «χώρο και ανάσα» στις ερμηνείες, ακολούθησε τις κλιμακώσεις με φυσικό ρυθμό, τόνισε όσο απαιτεί μια τραγωδία ακραίων συναισθημάτων/ καταστάσεων τις εντάσεις και τις κορυφώσεις, δημιούργησε το κατάλληλο κλίμα σασπένς, υπηρετώντας το σκηνοθετικό όραμα για «λυρικό θρίλερ» – ένας όντως εύστοχος χαρακτηρισμός, παρά το οξύμωρο της έκφρασης… Ένα σύνολο σωστά συντονισμένο με γενικότερη αίσθηση του μέτρου και κάποιες μικρές ευρηματικές «παρεμβάσεις» κινησιολογικά στο χορό, που πλαισίωσε άλλοτε διακριτικά, άλλοτε ατμοσφαιρικά κι άλλοτε ουσιαστικά τα δρώμενα ως αναπόσπαστο κομμάτι. Μια δραματουργική αφήγηση με συναισθηματικές εξάρσεις και βαθιά «ανθρώπινο πρόσωπο», που άγγιξε – σε σημεία καταλυτικά…
Σε επίπεδο ερμηνειών, η Λένα Παπαληγούρα στο ρόλο της Ηλέκτρας, κατέθεσε όλο το πάθος, την τραγικότητα, το μένος και τον σπαραγμό της ηρωίδας, με μια ερμηνεία καλοδουλεμένη και έντονα εκφραστική – αντάξια μιας εξαιρετικής ηθοποιού, έστω κι αν στιγμές ελαφρώς υπερέβαλε. Ωστόσο αυτό που εδώ μας έλειψε, ήταν «κάτι» από την κρυμμένη αρχοντιά της βασιλικής καταγωγής «κάτω» από τη χωριατοπούλα, που περιμέναμε από μικρές λεπτομέρειες να διαφανεί.
Ο υπέροχος Νίκος Κουρής ενσάρκωσε τον Ορέστη με θαυμαστή υποκριτική ωριμότητα, με ακριβή έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, με κύρος και σκηνικό εκτόπισμα, ενώ σε στιγμές η εξαίρετη τραγική ερμηνεία του προκάλεσε ανατριχίλα…
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης στον μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο του παιδαγωγού, συγκίνησε με την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια, το συναίσθημα, την αφοσίωση…
Ο Γιάννης Νταλιάνης σε διπλή διανομή, υπήρξε αξιοπρεπέστατος, πειστικός στο ρόλο του γεωργού αλλά και του Διόσκουρου, άμεσος, αφαιρετικός, αποτελεσματικός… Εξαιρετική η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου ως Κλυταιμνήστρα (και μέλος του χορού), που απέδωσε τον βασιλικό ρόλο με τη δέουσα μεγαλοπρέπεια, αυτοπεποίθηση και κύρος, αλλά και την έντονη συναισθηματική φόρτιση της μάνας- συζύγου… Θαυμάσια η Μαριάννα Πολυχρονίδη ως κορυφαία του χορού, με άψογα δουλεμένη φωνή, αποδίδοντας με μοναδική εκφραστικότητα τα τραγούδια και εξίσου εκφραστικές λεκτικά- κινησιολογικά οι λοιπές του χορού Ελένη Ζαραφίδου, Δανάη Επιθυμιάδη, ενώ ο αγγελιοφόρος Νίκος Αρβανίτης, κέρδισε τις εντυπώσεις με την «ευρηματική» ερμηνεία του.
Το γεωμετρικό σκηνικό με μια πέτρινη επιφάνεια – τοίχο να δεσπόζει, παρά την αφαιρετικότητά του, έδεσε επιτυχώς αισθητικά και λειτούργησε με επάρκεια, όπως και τα απλά καθημερινά κοστούμια– με εξαίρεση το υπέροχο βασιλικό φόρεμα και το λευκό ένδυμα του θεού. Γλυκύτατη, λυρική, διακριτική η μουσική, με ιδιαίτερα επιτυχημένη την ενσωμάτωση στο πρώτο μέρος, του μοτίβου από το «Γλυκά μου μάτια αγαπημένα» του Γούναρη με τον μελωδικό συμβολισμό των στίχων, ενώ στη συνέχεια εξελίχθηκε σε εύστοχα «θριλερική» τονίζοντας την αγωνία… Όσον αφορά στους φωτισμούς, κινήθηκαν λειτουργικά στα σωστά σημεία, αναδεικνύοντας ατμοσφαιρικά το «κόκκινο του αίματος»…
Οι μικρές παρατηρήσεις μας (–) αφορούν σε μικρές λεπτομέρειες… Διότι στο γενικό σύνολο, μπορεί να εκτιμούσαμε έναν παραπάνω τόνο έμπνευσης στη σκηνοθεσία, όμως όπως προείπαμε, η απλότητα παραμένει σπουδαία αρετή. Από κει και πέρα, εντοπίσαμε μικρές στιγμές αμηχανίας στη διάρκεια, από τους ηθοποιούς ή τον χορό όταν πλαισίωναν τον ομιλούντα, με αβέβαιη στάση ή κινησιολογία… Κάτι επίσης που ελαφρώς ξένισε ήταν ο εντελώς βουβός ρόλος του Πυλάδη- προφανώς από τη συγγραφή- ωστόσο υπήρξε η πιο αμήχανη φιγούρα της παράστασης… Τέλος θεωρούμε ότι ένα μικρό «χαμήλωμα τόνων» στις εντάσεις/ εκρήξεις της Ηλέκτρας, θα προσέδιδε περισσότερο ρεαλισμό και αυθεντικότητα στο συναίσθημα, πέραν της παρατήρησης ότι η φόρμα της χωριατοπούλας «κατάπιε» τις αρχοντικές καταβολές…
Καταλήγοντας (=) πρόκειται για μια θαυμάσια παράσταση, που η λιτή, καθαρή και έντιμη σκηνοθετική της προσέγγιση, αναδεικνύει με τη δύναμη του απλού, το μεγαλείο του κλασικού κειμένου…
.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,6 ΣΤΑ 10
.
Πληροφορίες για τη παράσταση + πρόγραμμα περιοδείας θα βρείτε ΕΔΩ
,
Χρησιμοποιήστε στις κοινοποιήσεις σας τα παρακάτω tags δημοσίευσης:
#Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε
#ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΘέατροΚήπου #ΓιορτέςΑνοιχτούΘεάτρου
#Ηλέκτρα #Ευριπίδης #ΘέμηςΜουμουλίδης
.
=
=
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2018. Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ κ.ά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΔΩ
.
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2018 ΕΔΩ
Τι θα δείτε στη Μονή Λαζαριστών Ιούνιο & Ιούλιο 2018 – Όλες οι συναυλίες ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2018 ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ κιν/κές ταινίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
