Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Αναρωτιέται κανείς πόσο δύσκολο είναι να συνδυαστούν η φρίκη του πολέμου, τα ασύλληπτα ανθρώπινα δράματα και η ποιητικότητα, θυμίζοντας κάτι από τη δύναμη αρχαίας τραγωδίας… Προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολο και για να επιτευχθεί απαιτούνται μια χαρισματική πέννα για τον λόγο και στη συνέχεια ένα χαρισματικό σκηνοθετικό ταλέντο που θα τον μετουσιώσει σε θεατρική πράξη, παρασύροντας τον θεατή σε «βιώματα» άκρως αποκαλυπτικά, από αυτά που τον συνοδεύουν για καιρό… Ο πρόλογος αφορά στην παράσταση «Πυρκαγιές» του Ουαζντί Μουαουάντ και σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη, που ως παραγωγή του ΚΘΒΕ παρακολουθήσαμε στο Βασιλικό Θέατρο…
Δύο δίδυμα αδέλφια, η Ζαν και ο Σιμόν, μετά το θάνατο της μητέρας τους παραλαμβάνουν από τον συμβολαιογράφο ένα φάκελο όπου η νεκρή ζητά ως τελευταία επιθυμία από τα παιδιά της να αναζητήσουν τον πατέρα τους που νόμιζαν πεθαμένο και τον χαμένο αδελφό τους που αγνοούσαν την ύπαρξή του… Σοκαρισμένα τα αδέλφια από τις αποκαλύψεις, κι ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια η μητέρα τους επέβαλλε μυστηριωδώς στον εαυτό της απόλυτη σιωπή, ξεκινούν τις έρευνες ξετυλίγοντας το κουβάρι των γεγονότων προς τα πίσω… σε αυτή την κατάδυση στο παρελθόν της μητέρας τους, θα διατρέξουν όλα τα σκληρά, απάνθρωπα βιώματά της μέσα στη φρίκη του εμφύλιου πολέμου και της προσφυγιάς, θα φτάσουν στον νεανικό της έρωτα και τη γέννηση του πρώτου παιδιού που της άρπαξαν, θα ακολουθήσουν την απεγνωσμένη της πορεία στο χρόνο και εν μέσω συνεχιζόμενου πολέμου για να το βρει, θα ανακαλύψουν τη φυλάκισή και τους βασανισμούς της και κάπου εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι με την συγκλονιστική αλήθεια της δικής τους γέννησης, που δεν χωρά ανθρώπου νους…
Θεωρούμε ότι ο χαρακτηρισμός «συγκλονιστικό» για το σύνολο του έργου (+) είναι ο πλέον κατάλληλος για να αποδώσει μια πολυσύνθετη πλοκή που καθώς κλιμακώνεται κόβει την ανάσα και σχεδόν «υπερβαίνει» μυαλό και συναίσθημα. Διαβάζοντας δε ότι η μυθοπλασία βασίζεται σε αυθεντικά γεγονότα εμφυλίου πολέμου, αποκτά ιστορική διάσταση με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη, που δεν γίνεται να μη συνταράξει με τη φρικιαστικά σκοτεινή (μη) ανθρώπινη πλευρά, όπως αυτή εκδηλώνεται στην παράλογη βία ενός αλληλοσπαραγμού… Όπου το τρομακτικό παρελθόν «μπαινοβγαίνει» στο παρόν σαν να καταργεί τη διάσταση του χρόνου και ο άνθρωπος ως οντότητα ακροβατεί στα άκρα, άλλοτε ως υπάνθρωπος- κτήνος κι άλλοτε ως υπεράνθρωπος- ελεήμων, ωστόσο σε κάθε περίπτωση εκτός ανθρωπίνων ορίων υπό συνθήκες ασύλληπτης τραγωδίας, όπου τα δεινά του πολέμου συναντούν το Οιδιπόδειο δράμα… Και είναι πολλά εδώ που θύμισαν αρχαία τραγωδία, ξεκινώντας από την άρτια δομημένη πλοκή και βαθύ πολιτικό περιεχόμενο, μέχρι τον φιλοσοφικό στοχασμό, τα σπουδαία ανθρωπιστικά νοήματα, την υπέροχη ποιητικότητα του λόγου, οδηγώντας με εξαιρετική κλιμάκωση τις εξελίξεις από την ανίερη Ύβρη στη λυτρωτική Κάθαρση…
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, οφείλουμε να συγχαρούμε την Ιώ Βουλγαράκη για την εξαίρετη σκηνική απόδοση σε ένα εγχείρημα με υψηλότατο βαθμό δυσκολίας, κι αν απέφευγε μια μικρή αδυναμία αρχικά (θα δούμε παρακάτω), θα μιλούσαμε για ένα αψεγάδιαστο, άρτιο αποτέλεσμα. Στο οποίο έτσι κι αλλιώς θαυμάσαμε την ευλογημένη έμπνευση, την ποιητική ατμόσφαιρα, την άριστη σκηνική οικονομία, έχοντας να διαχειριστεί μια σχεδόν δαιδαλώδη, πολυπρόσωπη πλοκή και κυρίως συνεχή «εμπλοκή» παρόντος και παρελθόντος… Μια πολύ δύσκολη σκηνοθετικά συνθήκη, την οποία ανέδειξε με ευφυέστατο τρόπο, επιτυγχάνοντας σταθερή «συνύπαρξη» επί σκηνής του πριν και του τώρα, σε ένα αρμονικό, άκρως ατμοσφαιρικό συνταίριασμα… όπου οι αναδρομές στο παρελθόν «εισχωρούν» αδιάλειπτα στο παρόν- σαν να εξορίζεται η παράμετρος του χρόνου, εστιάζοντας μόνο στον ανθρώπινο παράγοντα, χωρίς ωστόσο να χαθεί ποτέ η αλληλουχία των γεγονότων ή να επέλθει σύγχυση στην κατανόηση, κάτι που απαιτεί μεγάλη μαεστρία – δεξιοτεχνία για να επιτευχθεί! Κι εδώ η σκηνοθέτιδα αξιοποίησε αριστοτεχνικά τα επίπεδα δράσης, φέρνοντας καθοριστικά στιγμιότυπα από το πριν ή το τώρα, άλλοτε σε πρώτο κι άλλοτε σε δεύτερο πλάνο με παράλληλη εξέλιξη… Ένα σπουδαίο κατόρθωμα που «στιγμάτισε» ευρηματικά την παράσταση, έχοντας επιπλέον επιλέξει τρία πρόσωπα να υποδυθούν τις τρεις ηλικιακές φάσεις της κεντρικής ηρωίδας (νεανική, μέση, ώριμη), ενώ το γενικότερο λιτό, αφαιρετικό πνεύμα, καθώς και η υπέροχη ποιητική ατμόσφαιρα με το απέριττο, άκρως συμβολικό σκηνικό, συνέβαλαν σε μια εντελώς σύγχρονη, εμπνευσμένη, ουσιαστική σκηνοθεσία με καθαρή ταυτότητα και… εύγε!
Όπως ένα αντίστοιχο εύγε αξίζει συνολικά για τις ερμηνείες του πολυπρόσωπου θιάσου, όπου δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιες, κινούμενες όλες σε αμιγώς επαγγελματικό επίπεδο και δικαιώνοντας απόλυτα επί σκηνής αυτό που αποκαλούμε «δουλειά συνόλου». 16 πρόσωπα- καθαροί χαρακτήρες, που όλοι σχεδόν υπηρέτησαν άψογα τη σκηνοθετική συνθήκη και το πνεύμα του έργου, καταθέτοντας ο καθένας τη δική του ιδιαίτερη ερμηνευτική απόδοση ως «κομμάτι» ενός μεγάλου παζλ, όπου όλα τα κομμάτια κούμπωσαν άριστα ολοκληρώνοντας σταδιακά την πολυσύνθετη «εικόνα». Με σωστό συντονισμό και καθοδήγηση, την απαραίτητη εκφραστικότητα ή πάθος, δουλεμένη κινησιολογία, σκηνική άνεση ακόμα και στους μικρότερους ρόλους, ενώ αν επιχειρούσαμε να ξεχωρίσουμε κάποιους που άγγιξαν εντονότερα, θα ήταν οι «τρεις» θαυμάσεις Ναουάλ Ευσταθία Λαγιόκαπα, Εύη Σαρμή, Ντίνα Μηχαηλίδου, η Ελένη Θυμιοπούλου ως δυναμική Σαουντά, ο Γιώργος Καύκας ως ακριβέστατος Ερμίλ, ο Κώστας Σαντάς ως πειστικότατος Χαμσεντίν, τα δύο εκφραστικά αδέλφια Δανάη Επιθυμιάδη και Ορέστης Χαλκιάς, ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος ως παθιασμένος πολιτοφύλακας Ραλφ, και ασφαλώς ο υπέροχος Χρήστος Στυλιανού ως αδυσώπητος Νιχάντ με ένα φινάλε που δεν ξεχνιέται…
Μιλώντας για τους τεχνικούς παράγοντες της παράστασης, ο πρώτος που αξίζει να μνημονεύσουμε είναι οι μοναδικοί φωτισμοί, καθώς σπάνια έχουμε συναντήσει τόσο επιτυχημένο, ακριβές, μελετημένο δέσιμο με τη σκηνοθεσία, αποτελώντας καθοριστικό κομμάτι της- ειδικά στα χρονικά άλματα και διαμορφώνοντας μια έξοχη ποιητική ατμόσφαιρα. Στην οποία βεβαίως συνέβαλαν οι εύστοχες υποβλητικές μουσικές και τα άκρως φροντισμένα κοστούμια με τις σωστές λεπτομέρειες και την κατάλληλη σημειολογία. Το αφαιρετικό σκηνικό με ένα θεόρατο.. λυόμενο δένδρο να κυριαρχεί, του οποίου τα κομμάτια άλλοτε «αποδομούνταν» κι άλλοτε «ανασυντίθονταν», απέδωσε λιτά και εμπνευσμένα τον βαθύτερο συμβολισμό…
Η μόνη μικρή αδυναμία που εντοπίσαμε (–) σε μια αξιοθαύμαστη δουλειά, αφορά στην αρχή του πρώτου μέρους και μέχρι να αρχίσει η έρευνα στο παρελθόν της μάνας, όπου παρατηρείται μια κάπως εκτεταμένη χρονικά κοιλιά…. ένα κομμάτι αρκετά στατικό και «αδρανές» σκηνικά από το οποίο λείπει η θεατρικότητα, με συνέπεια μια ελαφρά κόπωση, καθώς τίποτα δεν δίνει στίγμα για τη θεαματική συνέχεια… Κάτι που αφενός δεν προδιαθέτει ανάλογα τον θεατή και αδικεί την παράσταση σε εκείνο το κομμάτι, και αφετέρου προσθέτει «νεκρό» χρόνο αυξάνοντας αναίτια τη διάρκεια, η οποία θεωρούμε ότι μπορούσε κάλλιστα να συμπτυχθεί σε δύο ώρες με σφιχτότερη διαχείριση του ρυθμού, ειδικά στο πρώτο μέρος.
Εν κατακλείδι (=) και αφού ο θεατής «ξεπεράσει» την μικρή αρχική αδυναμία, η συνέχεια θα τον αποζημιώσει στο μέγιστο… γιατί θα γίνει μάρτυρας μιας δυνατής τραγωδίας με βαθύ αντιπολεμικό μήνυμα, δοσμένης εμπνευσμένα με ευφυέστατη, ποιητική σκηνοθεσία και αξιοθαύμαστες ερμηνείες… Από τις παραστάσεις που δικαιώνουν την αποστολή μιας κρατικής σκηνής και τυπώνονται βαθιά στη μνήμη….
.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,8/10
...
.
ΒΑΣΙΛΙΚΟ
«ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ» του Ουαζντί Μουαουάντ.
Κοινωνικό.
Στη Ζαν και τον Σιμόν, δίδυμα αδέλφια, παραδίδεται ένας φάκελος με τις τελευταίες επιθυμίες της μητέρας τους, της Ναουάλ Μαρουάν. Ανατρέποντας το παρόν των δύο παιδιών, η Ναουάλ τούς ζητά να αναζητήσουν έναν πατέρα, τον οποίο νόμιζαν νεκρό, και έναν αδελφό που δεν γνώριζαν την ύπαρξή του. Η προσωπική διαδρομή των ηρώων αποκαλύπτει, καθώς ξετυλίγεται, την τραγική ιστορική πραγματικότητα ενός εμφυλίου πολέμου. Ακολουθώντας τα δύο αδέλφια την αντίστροφη πορεία από εκείνη της μητέρας τους, έρχονται αντιμέτωπα με μια αποκάλυψη, κάτω από το βάρος της οποίας, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 18:00, Πέμπτη – Παρασκευή -Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00
.
.
-k-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019.
.
Φωτογραφικό υλικό
