Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Είναι αλήθεια ότι εδώ και πολύ καιρό το ΚΘΒΕ έπαψε πλέον να μας εκπλήσσει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, με την έννοια ότι πηγαίνοντας ξέρουμε πάνω- κάτω τί θα δούμε από σκηνοθετική άποψη, σε ποιο επίπεδο θα κινηθεί η παραγωγή, πόσο θα διαρκέσει, πόσοι θα εμφανιστούν επί σκηνής κλπ., ως πάγια «μανιέρα» που έχει υιοθετήσει χωρίς διαφοροποιήσεις η κρατική μας σκηνή…
.
Ωστόσο όταν πρόκειται για ένα ελάχιστα γνωστό έργο και δη νομπελίστα, του οποίου το περιεχόμενο στο δελτίο τύπου παρουσιάζεται δελεαστικά, είναι λογικό να παρακάμψει κανείς τους ενδοιασμούς για το «προβλέψιμο» των συγκεκριμένων παραστάσεων και να προσέλθει με αναπτερωμένες ελπίδες στο θέατρο της ΕΜΣ για το έργο «Εχθροί, μια ερωτική ιστορία» του Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ σε θεατρική διασκευή Ρόι Χεν και μετάφραση Λεωνίδα Καρατζά, σκηνοθετημένο από τον Στάθη Λιβαθινό…
Πρόκειται για την ιστορία ενός εβραίου επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος έχοντας χάσει γυναίκα και παιδιά, που συναντάμε λίγο μετά τον πόλεμο στην Ν. Υόρκη, παντρεμένο με την πρώην Πολωνή υπηρέτριά του που τον έσωσε και περιμένει το παιδί τους…ωστόσο διατηρεί παράλληλα ερωτική σχέση με νεαρή εβραία η οποία ζει με την μητέρα της, περιμένοντας διαζύγιο από τον πρώην άνδρα της … οι κοινές τραυματικές εμπειρίες του διωγμού που υπέστησαν και τα όνειρα για μια νέα ζωή τους ενώνουν δυνατά, παρά τις ερωτικές «ατασθαλίες» της ερωμένης και την απιστία του ίδιου στην εγκυμονούσα γυναίκα του, ενώ το πράγμα περιπλέκεται όταν ξαφνικά εμφανίζεται η πρώην σύζυγος του εβραίου που θεωρούσε νεκρή… Ο ήρωας βρίσκεται απίστευτα μπλεγμένος μεταξύ των τριών γυναικών που με τον τρόπο τους τον διεκδικούν, αδύναμος να αποφασίσει για τα αισθήματά του και παλεύοντας μεταξύ ηθικής, χρέους, απόλαυσης στο ψυχικό αδιέξοδοπου βιώνει και το αμφιλεγόμενο κλίμα μιας ανοίκειας μεγαλούπολης…
Αρχικά ένα μετριότατο (-) έργο που το λες και ανούσιο- ασχέτως αν γράφηκε από νομπελίστα- καθώς στο σύνολό του αφήνει δυστυχώς αδιάφορο τον θεατή, απορώντας για την επιλογή του… Διότι παρά τις μεγαλοστομίες του δελτίου τύπου ως ευσεβείς πόθοι, αποδίδοντας στο υπερτιμημένο περιεχόμενο υψηλές φιλοσοφικές διαστάσεις και βαθύτερα νοήματα, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα άτεχνα μπερδεμένο «ερωτικό τρίγωνο» (ενίοτε και… τετράγωνο) με σοβαρές αδυναμίες, από όπου πχ. εκλείπουν οι στέρεα δομημένοι, συνεπείς χαρακτήρες, όντες με ατελή διαμόρφωση ψυχοσύνθεσης και ενέργειες μη επαρκώς αιτιολογημένες… η πλοκή παρουσιάζει λογικά και ψυχολογικά κενά με «αυθαίρετες» συγγραφικές παρεμβάσεις… το όποιο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις ευνουχίζεται από την ανύπαρκτη κορύφωση, τις κουραστικές επαναλήψεις και το συνεχές μπέρδεμα με «στημένες» ανατροπές… το ιστορικό στοιχείο του Ολοκαυτώματος δεν διαδραματίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο στην πλοκή, παρά μόνον επιφανειακά συναισθηματικόκι αν εξέλιπε ουδόλως θα επηρέαζε το παραμικρό σε μια κοινή ερωτική ιστορία υπό οποιεσδήποτε μπερδεμένες συνθήκες… εκλείπουν επίσης ο καθαρός στόχος, το αυθεντικό συναίσθημα, η ψυχολογική τεκμηρίωση – εμβάθυνση, η λογοτεχνική ποιότητα, ο βαθύς στοχασμός,περιορισμένος σε επιδερμικά τεχνητά αδιέξοδα ηρώων ακατέργαστων…
Και πάμε στη σκηνοθεσία του έμπειρου, καταξιωμένου Στάθη Λιβαθινού, της οποίας τα όποια επιμέρους θετικά στοιχεία που θα αναφέρουμε παρακάτω, χάθηκαν (ξανά δυστυχώς) μέσα στην αβάσταχτη πλήξη του συνόλου, υποβαθμίζοντας περαιτέρω ένα ήδη ανούσιο κείμενο, που ίσως (λέμε ίσως…) με άλλη προσέγγιση να αποκτούσε κάποιο ενδιαφέρον… Διότι εν προκειμένωη έλλειψη έμπνευσης, η βασανιστική βραδύτητα του ρυθμού επί 2,5 ώρες που φάνταζαν ατέλειωτες και με την μια «κοιλιά» να διαδέχεται την άλλη σε μια ροή δύσκαμπτη, στέρησαν από την παράσταση κάθε ίχνος ικμάδας και από τον θεατή κάθε διάθεση παρακολούθησης, φλερτάροντας ενίοτε με την υπνηλία λόγω βαρεμάρας… καθώςοι εξελίξεις έμοιαζαν να σέρνονται αργόσυρτα, άλλοτε με αναίτιες παύσεις, άλλοτε με περιττή φλυαρία, άλλοτε με στατική απραξία ή νωχελικές κινήσεις και οι ελάχιστες περιστασιακές εντάσεις με μικρή αληθοφάνεια ή πειστικότητα λόγω ελλιπούς συναισθήματος, δεν κατάφερναν να διεγείρουν το ενδιαφέρον… Κάτι που επίσης δεν μπορούσαν να καταφέρουν οι ατελείςχαρακτήρες με τις «ανεπαρκείς» αντιδράσεις χωρίς ψαγμένο ψυχολογικό υπόβαθρο, ούτε τα περιφερειακά πρόσωπα που εισχώρησαν εμβόλιμα για «εμπλουτισμό» άνευ σοβαρού λόγου… Εν ολίγοις οι αδυναμίες του κειμένου συνοδεύτηκαν μοιραία και από σκηνοθετικές (αν όχι τονίστηκαν), ενώ θα περιμέναμε από έναν έμπειρο δημιουργό τρόπον τινά να τις «εξωραίσει», αναβαθμίζοντας κατά το δυνατόν το θεατρικό αποτέλεσμα…
Το οποίο εν μέρει «δικαιώθηκε» (+) με θετικό πρόσημο στο εικαστικό του σκέλος με το ατμοσφαιρικό σκηνικό– το αναμενόμενο που λέγαμε για παραγωγές του ΚΘΒΕ- όπου δύο ενωμένα, φωτισμένα δωμάτια, της συζύγου και της ερωμένης, επέτρεπαν να βλέπουμε τη δράση σε αυτά (πανομοιότυπο βέβαια με της παράστασης «Η νύχτα της Ιγκουάνα» σαν να μεταφέρθηκε αυτούσιο), ενώ μια συστοιχία φαναριών κι ένας τηλεφωνικός θάλαμος σηματοδοτούσαν τον έρημο δρόμο της μεγαλούπολης με το απαραίτητο ομιχλώδες τοπίο (επίσης σταθερή σκηνική επιλογή του κρατικού οι «ατμοί» σε πλήθος παραστάσεων)… Ωστόσο αναγνωρίζουμε ότι χωροταξικά αξιοποιήθηκε άριστα η σκηνή με έντεχνα απλωμένη τη δράση, με σκηνική οικονομία για τη λειτουργικότητα των σκηνών, με αρμονικό συντονισμό, με κάποιες όμορφες σκηνοθετικά εικόνες, έστω και επιτηδευμένες, ενώ η ατμόσφαιρα ενισχύθηκε καθοριστικά από τους μελετημένους φωτισμούς, τα φροντισμένα κοστούμια και βεβαίως την απόλυτα δεμένη με το κλίμα λυρική μουσική του Δημήτρη Μαραμή, κυρίως με νοσταλγικούς ήχους πιάνου και μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας…
Επίσης στα θετικά θα καταχωρήσουμε τις ερμηνείες των ηθοποιών συνολικά, αρχής γενομένης από τον πολύ καλό και έμπειρο ηθοποιό Ορέστη Παλιαδέλη στον ρόλο του κεντρικού ήρωα Χέρμαν που απέδωσε με θαυμάσια υποκριτική ωριμότητα ως προς τη «σύγχυση» του χαρακτήρα… η Μάρα Τσικάρα στον ρόλο της μοιραίας ερωμένης Μάσα διέθετε τον απαιτούμενο ερωτισμό σε συνδυασμό με αναπόφευκτη τραγικότητα… η Βιργινία Ταμπαροπούλου ως η πρώην σύζυγος Ταμάρα απέπνεε ένα είδος κατασταλαγμένης «γαλήνης» ειδικά κατά την αλτρουϊστική της υπέρβαση… η Φωτεινή Τιμοθέου υποδύθηκε την Πολωνή σύζυγο με το εξωστρεφές ταπεραμέντο μια γνήσιας λαϊκιάς γυναίκας… Επαρκείς, εκφραστικοί και αποτελεσματικοί επίσης στους μικρότερης έκτασης περιφερειακούς ρόλους τους οι Μελίνα Αποστολίδου, Παναγιώτης Καμμένος, Γιάννης Καραμφίλης, Θοδωρής Πολυζώνης, Σπύρος Σιδέρης, Δημήτρης Τσιλινίκος, Νίκος Τσολερίδης, Θάνος Φερετζέλης, συμβάλλοντας με τις επιδόσεις τους σε ένα αρμονικό ερμηνευτικό σύνολο…
Εν κατακλείδι (=) δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μια παράσταση δικαιώνεται από τις καλές ερμηνείες ή τα προσεγμένα τεχνικά μέσα που άλλωστε θεωρούνται δεδομένα για το επίπεδο μιας κρατικής σκηνής, έστω και προβλέψιμα λόγω μονότονων επαναλήψεων άνευ φαντασίας… Διότι όταν πάσχουν οι δύο βασικοί θεατρικοί «πυλώνες», ήτοι το κείμενο πρωτίστως με το αδιάφορο περιεχόμενο και η σκηνοθεσία δευτερευόντως με τον άνευρο ρυθμό, τα υπόλοιπα περνούν στη σκιά, χαμένα στην απογοητευτική αίσθηση πλήξης ως πικρή επίγευση…
Βαθμολογία:
3,8/10
.
-k-
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
«Εχθροί, μια ερωτική ιστορία» του Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ.
Ένας άντρας προσπαθεί να ξεπεράσει τον εφιάλτη, το αξεπέραστο τραύμα του ολοκαυτώματος και βρίσκεται αντιμέτωπος με τις τρεις σημαντικότερες γυναίκες της ζωής του, ψάχνοντας για έρωτα, αγάπη και σωτηρία.
.
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός. Ερμηνεύουν: Ορέστης Παλιαδέλης, Σπύρος Σιδέρης, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Φωτεινή Τιμοθέου, Μάρα Τσικάρα, Δημήτρης Τσιλινίκος κ.ά.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 19.00, Πέμπτη-Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 18.00 & 21.00, Κυριακή: 19.00
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
