Μαύρο Χιόνι- το ημερολόγιο ενός μακαρίτη. Είδαμε στο θέατρο Πόρτα & Σχολιάζουμε.
Μπορεί άραγε το χιόνι να είναι μαύρο; Τι ιστορίες μπορεί να μας πει ένας μακαρίτης; Βρεθήκαμε στην εξαιρετική παράσταση του θεάτρου Πόρτα “Μαύρο Χιόνι- το ημερολόγιο ενός μακαρίτη” υπό την σκηνοθετική αιγίδα του κυρίου Κώστα Φιλίππογλου και πήραμε όλες τις απαντήσεις!
Η παράσταση είναι βασισμένη στο ημιτελές, λόγω θανάτου, θεατρικό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μιχάηλ Μπουλγκάκωφ, στο οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει με μαύρο χιούμορ την ιστορία – περιπέτεια ενός ανερχόμενου συγγραφέα του Μαξούντοφ που προσπαθεί να προωθήσει το θεατρικό του έργο και μπλέκεται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας του Θεάτρου Τέχνης της Σταλινικής Μόσχας. Ο Μπουλγκάκωφ με απόλυτη μαεστρία δημιουργεί ένα κείμενο καυστικό, επαναστατικό και ταυτόχρονα άρτια ποιητικό μέσω του οποίου ανακαλύπτουμε πολλά από τα χαρακτηριστικά του Θεάτρου Τέχνης εκείνης της περιόδου, από τη διαμάχη των Στανισλάβσκι και Νεμίροβιτς-Ντατσένκο και τον άρρητο εμφύλιο στο εσωτερικό του ως τον παραλογισμό της τυπολατρίας και της γραφειοκρατίας που επικρατούσε στο θέατρο υπό το πέπλο ενός συγκεντρωτικού καθεστώτος.
Στο πλαίσιο αυτού του παραλογισμού μια λευκή ιδέα, αυτή της δημιουργίας, αμαυρώνεται και ένα έργο καταδικάζεται να μην παιχτεί ποτέ.
Μέσα από την περιπέτεια αυτή σκιαγραφούνται χαρακτήρες και συμπεριφορές που δυστυχώς μένουν διαχρονικές στο χώρο του θεάτρου και δίνουν ακόμη μεγαλύτερη δυναμική στο έργο. Πρόκειται για ένα έργο που γράφεται από το θέατρο, κατά του θεάτρου και για το θέατρο!
Στα θετικά (+) της παράστασης ο κύριος Φιλίππογλου σκηνοθετεί και ερμηνεύει μοναδικά το έργο αυτό. Η αγάπη για το θέατρο είναι έκδηλη σε όλους τους συντελεστές. Μια ομάδα που λειτουργεί σαν ένας οργανισμός, με φοβερές ερμηνευτικές γραμμές και κινηματογραφική κινησιολογία.
Το σώμα χρησιμοποιείται άριστα τόσο σαν μονάδα όσο και σαν σύνολο, ακολουθώντας γρήγορους ρυθμούς και εναλλαγές ρόλων. Σαν κούκλα μπάμπουσκα οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν από το ένα θέατρο στο άλλο και από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο με μοναδική ταχύτητα, προσαρμοστικότητα και απόλυτη επιτυχία.
Οι ξεκάθαρες ερμηνευτικές γραμμές υποστηρίζονται απόλυτα από τη διασκευή του κειμένου (Δήμητρα Κονδυλάκη, Κώστας Φιλίππογλου) το οποίο περνά με απόλυτη σαφήνεια όλη την ανησυχία και το σαρκασμό του δημιουργού του σχετικά με τις σχέσεις εξουσίας που δημιουργούνται στο θέατρο. Ο γηραιότερος επισκιάζει το νέο, ο καινούργιος επικρίνεται από τον παλιό. Πολλά απ΄ όσα βλέπουμε επί σκηνής τα συναντάμε και στη σύγχρονη καθημερινότητα. Είναι σα να μας τα περιγράφει ένας καλός φίλος. Αναρωτιόμαστε πολλά, αλλά κυρίως γελάμε! Γελάμε πολύ, σε αυτή τη δύσκολη κωμωδία!
Το σκηνικό – βεστιάριο, σε συνδυασμό με τη εύστοχη ενδυματολογική προσέγγιση, είναι μινιμαλιστικό, κι αφαιρώντας τα περιττά αφήνει στον θεατή όλα τα περιθώρια να αναπτύξει στη φαντασία του όλες τις διαδρομές του χρόνου, του χώρου και της εποχής. Ο φωτισμός είναι διακριτικός ενώ η μουσική επένδυση έρχεται ως φυσική συνέχεια της κίνησης.
Η κωμωδία μπλέκεται με την παρωδία, το δράμα και την ψυχολογική αγωνία έξυπνα και απολύτως ξεκάθαρα μέσα από την κίνηση και τις έξυπνα τοποθετημένες παύσεις.
Παίρνουμε λοιπόν όλες τις απαντήσεις! Η προσπάθεια αυτή καταφέρνει να περάσει εύστοχα και καυστικά πολλά μηνύματα, μέσα από ένα κείμενο πολύ δυνατό, σαφές και ευχάριστο. Η ομάδα του κυρίου Φιλίππογλου σίγουρα μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο.
Με φοβερή αμεσότητα, ιδιαίτερες ερμηνευτικές ικανότητες από όλους – ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν – αφοσίωση και σεβασμό στο κείμενο, βλέποντας το Μαύρο Χιόνι είδαμε μια άσπρη μέρα!
Βαθμολογία:
7/10
Φωτογραφικό υλικό
