Είδε η Αννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Σ’ ένα δυστοπικό μέλλον, όπου η ανθρώπινη επικοινωνία γίνεται στόχος παράλογων κυβερνητικών επιλογών, αναφέρεται η παράσταση “Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons”, του Σαμ Στάινερ, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία, σε σκηνοθεσία Ζαφειρίας Δημητροπούλου Del Angel, με τους Άννα Μενενάκου και Γιώργο Ζυγούρη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Υπόθεση
Ο Όλιβερ, ένας φιλελεύθερος μουσικός και η Μπερναντέτ, μια ασκούμενη δικηγόρος γνωρίζονται στην κηδεία μιας… γάτας. Η έλξη είναι αμοιβαία, γρήγορα γίνονται ζευγάρι και κάποια στιγμή αρχίζουν να συγκατοικούν. Όλα κυλούν ομαλά μέχρι που η κυβέρνηση ανακοινώνει την πρόθεσή της να θέσει σε εφαρμογή έναν παράλογο νόμο που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να επικοινωνούν μόνο με 140 λέξεις ημερησίως. Ο Όλιβερ αντιδρά και συμμετέχει σε διαδηλώσεις εναντίωσης στο νομοσχέδιο, ενώ η συντηρητική Μπερναντέτ δείχνει πιο δεκτική. Όταν ο νόμος εφαρμόζεται, το ζευγάρι προσπαθεί να συμβιβαστεί με τη νέα πραγματικότητα και να μάθει να επικοινωνεί μέσα στα όρια του νόμου. Είναι όμως αυτό εφικτό; Αρκούν τόσο λίγες λέξεις για να ανταποκριθείς και στην δουλειά σου αλλά και στην προσωπική σου ζωή; Μπορείς να δείξεις τρυφερότητα, αγάπη, να διαφωνήσεις, να ανταλλάξεις απόψεις μετρώντας το τι θα πεις; Μήπως το κράτος δοκιμάζει την ανοχή των πολιτών με καταχρηστικούς νόμους που προσβάλλουν κατάφωρα τα δικαιώματά τους; Μήπως οι άνθρωποι οδηγούνται σταδιακά αλλά μεθοδευμένα στην αποξένωση;
Στα θετικά (+) της παράστασης συγκαταλέγεται καταρχάς το βραβευμένο κείμενο του Σαμ Στάινερ (σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου), το οποίο έγραψε σε ηλικία μόλις 21 ετών. Μια ρομαντική κωμωδία, πρωτότυπη, σύγχρονη και δροσερή, που μας μεταφέρει σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου οι ανθρώπινες σχέσεις κινδυνεύουν από τον κρατικό παρεμβατισμό. Η ψήφιση ενός νόμου που περιορίζει τον αριθμό των λέξεων που μπορούν οι πολίτες να χρησιμοποιούν ημερησίως, αλλάζει την καθημερινότητα όλων και οδηγεί σε νέους τρόπους προσέγγισης και επικοινωνίας.
Το έργο, αν και εστιάζει κυρίως στη σχέση του Όλιβερ και της Μπερναντέτ και το πως αυτή εξελίσσεται με τα νέα δεδομένα, έχει ταυτόχρονα σαφή πολιτική χροιά και θέτει μείζονος σημασίας κοινωνικά ζητήματα. Θέματα όπως η καταχρηστική άσκηση της κρατικής εξουσίας, ο περιορισμός της προσωπικής ελευθερίας των πολιτών, η καταπάτηση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, η σημασία της αντίστασης των πολιτών και ο συμβιβασμός ή μη στις νομοθετικές επιταγές, ενυπάρχουν στους διαλόγους και δίνουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Παρόλο, μάλιστα, που το κείμενο γράφτηκε πριν την πανδημία, φέρνει στο νου τα μέτρα προστασίας εκείνης της εποχής, τα οποία περιόρισαν τις ατομικές μας ελευθερίες επιβάλλοντας ελάχιστες αποστάσεις, τυπικές συμπεριφορές και τελικά την πλήρη απομόνωση.
Όσον αφορά στον τίτλο του, που φαντάζει κάπως ασύνδετος με την υπόθεση, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι συναντάται στο έργο, ότανη πρωταγωνίστρια, σε μια στιγμή έντασης, επαναλαμβάνει την αδιάφορη λέξη lemons πέντε φορές, όσες είναι και οι λέξεις που της απομένουν από το ημερήσιο όριο.
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, παρά τις σημαντικές αδυναμίες που αναφέρονται παρακάτω, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η Ζαφειρία Δημητροπούλου Del Angelεν σωματώνει επιτυχημένα στη δομή της παράστασης στοιχεία σωματικού θεάτρου. Η γλώσσα του σώματος, οι κινήσεις και οι χειρονομίες των ηθοποιών αντικαθιστούν σε αρκετά σημεία τις λέξεις και τα συναισθήματα καιδίνουν μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική στην προσπάθεια των ηρώων να επικοινωνήσουν. Ευρηματική, επίσης, υπήρξε η απόδοση μιας σκηνής σύγκρουσης μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, κατά την οποία τα συναισθήματά τους αποδόθηκαν μέσα από γνωστούς πίνακες ζωγραφικής που προβάλλονταν στο videowall.
Οι δύο πρωταγωνιστές ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στους ρόλους τους, σ΄ ένα έργο ομολογουμένως απαιτητικό, με συνεχόμενες και γρήγορες εναλλαγές σκηνών αλλά και συναισθημάτων. Το πάθος και η όρεξη τους επί σκηνής είναι εμφανή, η δε χημεία μεταξύ τους υποδειγματική.
Η Άννα Μενενάκου όμορφη, δροσερή, με πηγαίο χιούμορ αλλά και αρκετά συναισθηματική όπου απαιτούνταν, είχε μια πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση. Υπηρέτησε τον ρόλο της Μπερναντέτ με εντυπωσιακή άνεση, με εκφραστικότητα, με ζωντάνια, εξαιρετική κίνηση, με ρυθμό και ακρίβεια, αποδεικνύοντας το ταλέντο της.
Ο Γιώργος Ζυγούρης, υποδύθηκε τον επαναστάτη Όλιβερ με φυσικότητα, άνεση και καθαρό λόγο, με ενέργεια και επιμέλεια στις κινήσεις του. Απέδωσε επιτυχώς τις συνεχείς συναισθηματικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα του, χάρισε γέλιο και ταυτόχρονα συγκίνηση στους θεατές.
Γενικά, με τις ερμηνείες τους βοήθησαν το κοινό να ταυτιστεί με τους ήρωες, να νιώσει την αγωνία τους και να βρει νόημα πίσω από τις λίγες λέξεις που μπορούσαν να αρθρώσουν στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν.
Διαβάστε και αυτό:
Συζητώντας με την Άννα Μενενάκου για το «Lemons, Lemons, Lemons, Lemons, Lemons» | Interview
Καθοριστική στο όλο αποτέλεσμα υπήρξε η πρωτότυπη και μοντέρνα χορογραφία της Αμαλίας Κοσμά, καθώς η παράσταση από τη στιγμή που εξαρχής δομήθηκε με στοιχεία σωματικού θεάτρου, υπήρξε αρκετά απαιτητική στο θέμα της κίνησης των πρωταγωνιστών.
Το μινιμαλιστικό σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη απέδωσε επιτυχημένα την αίσθηση ενός μελλοντικού κόσμου. Λευκό κατά βάση και εύκολα μετατρέψιμο, απέδιδε άλλοτε το εσωτερικό του διαμερίσματος των πρωταγωνιστών και άλλοτε το νεκροταφείο ζώων όπου γνωρίστηκαν. Η δε χρήση του video wall, που πρόβαλε κυρίως τα συναισθήματα των ηρώων, του χάρισε όγκο και ζωντάνια.
Τέλος σημαντική υπήρξε και η συμβολή της δυναμικής, συμβατής με την γενικότερη ατμόσφαιρα του έργου μουσικής του Ted Ρέγκλη.
Η βασική αδυναμία (-) της παράστασης έγκειται στην σκηνοθετική της προσέγγιση. Ενώ διακρίνεται μια προσπάθεια σύγχρονης και πρωτότυπης αντιμετώπισης του έργου, μιας απόδοσης που εστιάζει στον γρήγορο ρυθμό, την διαρκή κίνηση και τις συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων, η συγκεκριμένη οπτική αποδείχθηκε ,δυστυχώς, η αχίλλειός της πτέρνα. Η σκηνοθέτης εγκλωβίστηκε σ’ ένα μοτίβο συνεχών εναλλαγών, μια επαναλαμβανόμενη αλληλουχία παρόμοιων σκηνών που κατέληξε μονότονη και, μετά από κάποιο σημείο, βαρετή.
Συμπερασματικά (=), παρακολουθήσαμε μια σύγχρονη ρομαντική κωμωδία, με ενδιαφέρον κείμενο και πολύ καλές ερμηνείες που όμως αποδυναμώθηκε από τη μονότονη σκηνοθεσία της. Μια παράσταση για τη σημασία της ανθρώπινης επικοινωνίας, που, ακόμη και όταν ο λόγος περιοριστεί ή εκλείψει, μπορεί να διατηρηθεί μέσω της σωματικής επαφής, της ενσυναίσθησης, της συντροφικότητας, της αγάπης…
Βαθμολογία: 5,9/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons» του Sam Steiner
Σε ένα φανταστικό μέλλον, όπου η κυβέρνηση εφαρμόζει έναν αυστηρό νόμο που περιορίζει την καθημερινή ομιλία, μέσα στη δίνη των κοινωνικοπολιτικών θεμάτων που εγείρονται, μια όμορφη και συγκινητική ερωτική ιστορία, μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών ατόμων, μας θυμίζει ότι σχεδόν πάντα «η κάθε λέξη μας μετράει»!
Σκηνοθεσία: Ζαφειρία Δημητροπούλου Del Angel. Ερμηνεύουν: Άννα Μενενάκου, Γιώργος Ζυγούρης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 12 στις 21:00, Κυριακή 13 Οκτωβρίου , 20:00. Τετάρτη 16 , Πέμπτη 17, Παρασκευή 18 , Σάββατο 19 στις 21:00 Κυριακή 20 Οκτωβρίου, 20:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
