«ΚΡΑΠ» ή αλλιώς μια εμπνευσμένη κωμωδία επιπέδου! Είδαμε & σχολιάζουμε

Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα

Δόξα τω Θεώ που διαπιστώνω ότι διαψεύδομαι! Γιατί εκεί που έμοιαζε ότι το είδος της κωμωδίας τείνει να εξαφανιστεί με ελάχιστα έως ανύπαρκτα δείγματα – κι αυτά στην πλειονότητά τους της κακιάς ώρας-  συνάντησα τελευταία και μάλιστα κατά συρροήν, εξαιρετικές παραστάσεις του είδους που πλέον επιτρέπουν  ευλογημένηαισιοδοξία  σε ένα τοπίο που φαντάζει απελπιστικά άνυδρο… Και δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τη θεατρική τέχνη και τους άξιους δημιουργούς της για το πολύτιμο δώρο που οι πάντες γύρω μας στερούν σαδιστικά κι ευτυχώς το θέατρο συνεχίζει να παρέχει ως ψυχική- νοητική όαση…Ο καθόλου τυχαίος πρόλογος αφορά στην παράσταση με τον παράξενο τίτλο «ΚΡΑΠ» της ομάδας ALOOF, σε κείμενο του Στέλιου Ναλμπάντη και σκηνοθεσία Μαρίας Γρίβα, που απολαύσαμε με όλη την σημασία του όρου στο Θέατρο Σοφούλη…

Τέσσερεις τρόφιμοι φυλακών, έγκλειστοι για απατεωνιές, καλούνται να συμμετάσχουν σε παράσταση που φιλοδοξεί να ανεβάσει μια σκηνοθέτιδα σε θεατρικό χώρο εκτός φυλακών, εφαρμόζοντας αντίστοιχο εγχείρημα που επιχείρησαν σε φυλακές  της  Σουηδίας ως πραγματικό γεγονός με απρόσμενη κατάληξη… Το έργο που επιλέγει είναι το διάσημο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, το οποίο ενώ αρχικά αντιμετωπίζεται από τους τρόφιμους με επιφύλαξη έως χλευασμό – ανάλογα με την παιδεία καθενός-  στη συνέχεια κατά τη διάρκεια των προβών, οι «ηθοποιοί» ανακαλύπτουν με τον τρόπο τους τα βαθύτερα υπαρξιακά του νοήματα, τους συμβολισμούς του, το καίριο αποτύπωμα στις δικές τους ζωές ενόσω περιμένουν τον δικό τους «Γκοντό» (ελευθερία) και επηρεασμένοι καταλυτικά τόσο από το έργο αλλά και το πραγματικό συμβάν της Σουηδίας, όσο και από … όραμα της Παναγίας – λόγω κλεμμένης εικόνας της από κρατούμενο- η οποία ζητά της απελευθέρωσή της, αποφασίζουν και οργανώνουν το δικό τους μοιραίο τόλμημα, από το οποίο τους χωρίζει ένα…κραπ!

Πρόκειται για ένα σχεδόν ιδιοφυές κείμενο (+) από τον Στέλιο Ναλμπάντη, καθώς εκπλήσσει για την σύλληψη και ανάπτυξη μιας πρωτότυπης, ευφυούς, βαθιά μελετημένης, πολυσύνθετης ιδέας σε πολλά επίπεδα, με τρόπο εγκεφαλικό και συνάμα άκρως απολαυστικό… Όπου αρχικά η συνθήκη «θέατρο εν θεάτρω» με αφορμή το έργο του Μπέκετ που «ψυχογραφήθηκε» εύστοχα για να εξυπηρετήσει την πλοκή,  αξιοποιήθηκε ιδανικά ως βασικός πυρήνας, με καθαρότητα στόχου και  διαρκή εξέλιξη κορυφώνοντας το ενδιαφέρον και οδηγώντας με μαεστρία στην τελική έκβαση… Σε ένα περιεχόμενο εμπλουτισμένο με «παιχνίδια» του μυαλού, υπαρξιακές αναζητήσεις με «γήινη» διάσταση και λιγότερο φιλοσοφική, με απρόβλεπτα ευρήματα  σαν την παρέμβαση μιας ιδιαίτερης Παναγίας και όχι μόνο… Με πλέον ελκυστικό στοιχείο το ευφυές, ψαγμένο, ευφάνταστο χιούμορ, μακριά από οποιοδήποτε τετριμμένο κλισέ, που δημιούργησε ευρηματικούς, απολαυστικούς χαρακτήρες και καταστάσεις ξεκαρδιστικές, ενίοτε μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, σε μια σκοτεινή κωμωδία με ποιοτικό επίπεδο,ψαγμένη έμπνευση, βαθύτερη αλληγορία, εκπλήξεις κι ανατροπές, απολαυστικές ατάκες, πηγαίο γέλιο… Σπουδαίες αρετές που δεν γίνεται να μη συγκινήσουν για το συγγραφικό ταλέντο δημιουργών, σε έναν τομέα που πάσχει από τρομερή ένδεια…

Αντίστοιχα εύσημα αξίζουν στην σκηνοθέτιδα Μαρία Γρίβα για την άξια  δουλειά της, προσεγμένη στις λεπτομέρειες (πλην ελαχίστων επουσιωδών σημείων παρακάτω), προσφέροντας με σύγχρονη, μοντέρνα, αφαιρετική οπτική ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα, ικανό να αιχμαλωτίσει τον θεατή για 95 απολαυστικά και μεστά ουσίας λεπτά… Το λιτό σκηνικό των ορθογώνιων μεταλλικών κατασκευών με μορφή «πλεγμάτων», συμπληρωμένο ευφάνταστα από τρισδιάστατη προβολή δένδρου στο βάθος ως ρεαλιστικό- κομβικό στοιχείο της υπόθεσης, εξυπηρέτησε λειτουργικά το σκηνικό περιβάλλον της δράσης, ενώ οι  πολυμορφικοί, φροντισμένοι φωτισμοί με τις διαρκείς εναλλαγές φωτός- σκοταδιού, διαμόρφωσαν την απαιτούμενη σκοτεινή, υποβλητική ατμόσφαιρα, στην οποία επίσης συνέβαλε καθοριστικά η υπέροχη πρωτότυπη μουσική υπόκρουση από ζωντανή ηλεκτρική κιθάρα (Γιώργος Κύργινας), υπογραμμίζοντας  τα κομβικά σημεία και το κλίμα με τον πλέον ιδανικό τρόπο…

Μια προσέγγιση που απέδωσε με υποδειγματική ισορροπία, λιτότητα και μέτρο, χωρίς καθόλου υπερβολές ή περιττές εντάσεις- αντίθετα με έναν ευφυή συνδυασμό «παγωμένης» πειθαρχίας και φυσικής χαλαρότητας- την πολυεπίπεδη πλοκή  των ιδιαίτερων συνθηκών, όπου το «θέατρο μέσα στο θέατρο» εμπλέκεται κατ’ επανάληψη, πέραν του βασικού ευρήματος με το έργο του Μπέκετ… Μια απαιτητική διαχείριση που κατάφερε να συγκεράσει ιδανικά, στοιχεία μαύρης κωμωδίας, ψυχολογικού έργου με φιλοσοφικές διαστάσεις, ευχάριστου «μιούζικαλ» με μουσική και ομαδικές χορογραφίες, ποικίλες εναλλαγές και απρόοπτα, «αιρετικές» παρεμβάσεις και συμβολικές εικόνες, αξιοποιώντας πέραν της σκηνής επιπλέον την πλατεία και αναδεικνύοντας εξαιρετικά την κωμικότητα με εύστοχο, ευρηματικό τρόπο… Η έντονη, μελετημένη θεατρικότητα συνδυάστηκε αρμονικά με τη μεστότητα του λόγου  και το βαθύ κοινωνικό μήνυμα πίσω από την χιουμοριστική «αποδόμηση» και μπορούμε να πούμε ότι σπανίως έχουμε συναντήσει σκοτεινή κωμωδία να καθίσταται τόσο… φωτεινή εν τέλει επί της ουσίας!

Σε επίπεδο ερμηνειών, αξίζει ένα «μπράβο» ισοδύναμα σε όλους επί σκηνής ως θαυμάσια συγκροτημένο σύνολο, ήτοι Βλάσσης Παπακωνσταντίνου, Ξανθίππη Παπαδοπούλου, Όλγα Πάπιστα, Στέλιος Ναλμπάντης, Κώστας Τσουγκράνης, Στράτος Λαζαρίδης, Δημήτρης Αϊναλής, Αγγέλα Χατζηβασιλειάδου, Γιώργος Κύργινας… Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο πρόκειται για επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, ωστόσο αυτά που  εισπράξαμε από όλους ανεξαιρέτως παρέπεμπαν σε γνήσιο επαγγελματισμό, πηγαίο ταλέντο, πλήρη αφοσίωση, αίσθηση του χιούμορ, σκηνική άνεση, αμεσότητα, υπηρετώντας ο καθένας τον ρόλο του με πλήρη ενσυναίσθηση και πειστικότητα, ενώ οι λεπτές ακροβασίες μεταξύ πραγματικού και σουρεαλιστικού σε κάποια σημεία, αποδόθηκαν σχεδόν «ανεπαίσθητα»  χωρίς  να  διαταράξουν καθόλου την ισορροπία, χάρη στις προσεκτικές σκηνοθετικές οδηγίες… Απολαύσαμε στο έπακρο τέσσερεις εντελώς διαφορετικούς και ευφάνταστους χαρακτήρες κρατουμένων που αποδόθηκαν εξαιρετικά, πλαισιωμένους από ιδιαίτερο έως απρόβλεπτο «περίγυρο», ενώ η αυστηρή, στυλιζαρισμένη χάριν πειθαρχίας ερμηνεία του διευθυντή και της σκηνοθέτιδας, έδεσαν απόλυτα με το σύγχρονο σκηνοθετικό πνεύμα…

Ερχόμενοι στις επουσιώδεις παρατηρήσεις μας (-) για ένα ελκυστικό συνολικά αποτέλεσμα,  θα επισημάνουμε απλά δυο- τρία αδύναμα σημεία, όπως ας πούμε τα σκοτεινά χάσματα μεταξύ των σκηνών που διέκοπταν απανωτά τη ροή και θεωρούμε ότι όφειλαν να περιοριστούν ή να συμπτυχθούν… Επίσης θα περιμέναμε να αποδοθεί συναισθηματικά και καθολικά με εντονότερο τρόπο η αίσθηση εγκλωβισμού, πέραν του συμβολισμού των «πλεγμάτων» ή του σχοινιού στον λαιμό ενός… Τέλος, εντοπίσαμε κάποια ασάφεια σε σημεία της πλοκής, που παρά το σκηνικό ενδιαφέρον, κάτι έμοιαζε θολό και αναιτιολόγητο σε νοητικό επίπεδο- σαν να προέκυπταν κάπως αυθαίρετα, χωρίς ωστόσο να μειώνουν στο ελάχιστο τη συνολική αποδοχή…

Εν κατακλείδι (=) αξίζει να απολαύσετε μια φροντισμένη παράσταση με ποιότητα σε όλα τα επίπεδα, ευφυές περιεχόμενο ουσίας, ευρηματικό χιούμορ, σύγχρονη σκηνοθεσία, δουλεμένες ερμηνείες και με αυτή την αφορμή θα επαναλάβουμε τον θαυμασμό μας τόσο για τις άξιες ομάδες, όσο και κυρίως για τις σύγχρονες πέννες με τόσο εμπνευσμένα δείγματα, που λείπουν δυστυχώς τόσο πολύ… Συνεχίστε ακάθεκτοι!

Βαθμολογία:  7,2  στα  10

—

ΣΟΦΟΥΛΗ

«ΚΡΑΠ» του Στέλιου Ναλμπάντη. Επανάληψη. Από 23/11

Είναι το θέατρο μία απόδραση από τη πραγματικότητα; Τέσσερις άντρες μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες και μια ενθουσιώδης σκηνοθέτης θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα αριστούργημα του σύγχρονου θεάτρου  που θα τους σημαδέψει για πάντα.

Σκηνοθεσία:  Μαρία Γρίβα. Ερμηνεύουν: Δημήτρης Αϊναλής, Στράτος Λαζαρίδης, Βλάσης Παπακωνσταντίνου κ.ά.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 23, Τετάρτη 29 και Πέμπτη 30 Νοεμβρίου στις  21:00

-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.