Κέρδισε τις εντυπώσεις η παράσταση «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» στο “Black Box”.
…είδαμε + σχολιάζουμε..
Σε έναν καινούργιο και αμιγώς καλλιτεχνικό χώρο το “Black Box”, πριν τη συνέχιση των παραστάσεων στο θέατρο «Επί Κολωνώ» για τη νέα θεατρική χρονιά 2014-2015, παρουσιάστηκε το έργο “Γράμματα αγάπης στον Στάλιν” από την εταιρεία θεάτρου “Eν δράσει”,σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.
Το έργο του Juan Mayorga επρόκειτο για μια φανταστική ιστορία βασισμένη στην τρομερή εμπειρία του μεγάλου ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, τον οποίο ο σταλινισμός καταδίκασε σε σιωπή και αποτελεί έναν στοχασμό πάνω στη σχέση εξουσίας και καλλιτέχνη, εξουσίας και ατόμου.
Nα αναφέρουμε αρχικά ότι η μόδα στις θεατρικές παραστάσεις τον τελευταίο καιρό κυμαίνεται ανάμεσα σε δύο θέματα. Σε θεατρικά κείμενα που διαπραγματεύονται το φαινόμενο του φασισμού και σε κείμενα που καταπιάνονται με την ιστορία του σοσιαλισμού. Οπότε ουσιαστικά το θέμα γίνεται κοινότυπο και εμείς έχουμε να επιλέξουμε ποια παράσταση το απέδωσε πιο επιτυχημένα. Και αναμφισβήτητα το συγκεκριμένο θεατρικό ανέβασμα ήταν μια καλή προσπάθεια παρά τις όποιες αδυναμίες του…
Ένας σκοτεινός,μεγάλος χώρος με βιβλία τοποθετημένα σε στοίβες και αποκόμματα εφημερίδων κολλημένα στους τοίχους αποτέλεσε έναν εξαιρετικό καμβά για τη παρουσίαση του έργου (Σκηνικά-Κωνσταντίνος Ζαμάνης). Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (Mελέτης Ηλίας) εμφανίστηκε κρατώντας ένα κερί στα χέρια του δημιουργώντας μια βαριά ατμόσφαιρα αντικατοπτρίζοντας την ψυχοσύνθεση του ήρωα, ενός φιμωμένου συγγραφέα. Ένας ηθοποιός που απέδωσε εύστοχα τον χαρακτήρα του, μια πολύ καλή ερμηνεία με δυναμική, στίγμα και βάρος πάνω στην σκηνή. Στο ρόλο της γυναίκας του Μπουλγκάκοφ,η Άννα Ελεφάντη, δημιουργώντας μια έντονη χημεία με τον συμπρωταγωνιστή της αποδίδοντας τολμηρά ερωτικές σκηνές με γυμνό σώμα και ένταση που σε έπειθαν στο έπακρον. Στο ρόλο του Στάλιν, ο Στάθης Σταμουλακάτος. Ερμηνευτικά οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ήταν ο πιο αδύναμος, χωρίς να έχει τη πλήρη ευθύνη αυτού του αποτελέσματος.
Ο αυτούσιος χαρακτήρας του έργου εντοπίζεται από την αρχή προβληματικός λόγω του ότι ο συγγραφέας έχει εισχωρήσει πολλά και διαφορετικά στοιχεία μέσα σε αυτόν. Ο Στάλιν ως επιβλητική μορφή και ταυτόχρονα ο Στάλιν ως σαρκαστικός χιουμορίστας.
Αυτά τα διαφορετικά-εναλλασσόμενα στοιχεία ,υπήρχαν ανά στιγμές μέσα στο κείμενο, δηλαδή από δραματική πρόζα περνούσαν σε καρικατούρα, κάτι που σαν αποτέλεσμα κλωτσούσε μέσα στο έργο.
Μεγάλο συν (+) της παράστασης, η σκηνοθεσία του από τον Δημήτρη Μυλωνά. Μια σκηνοθεσία καλλιτεχνική, ευφάνταστη και ζωντανή από την αρχή ως το τέλος. Το αδιέξοδο του συγγραφέα που κολλάει με κερί τα ντροπιαστικά αποκόμματα του Τύπου στους τοίχους ,ο έντονος ερωτισμός με το ταίρι του ,ο χορός μεταξύ τους ως μια άλλη παραζάλη ,το άγαλμα του Μπουλγκάκοφ ως την ένδειξη της φιλοδοξίας και της ελπίδας του για αποδοχή, οι λέξεις-φωτιά γραμμένες με κιμωλία που σβήνονται και ξεφτίζουν… Μα και τέλος το δέσιμο του Στάλιν στην καρέκλα και το παίξιμο με τη φωτιά ως μια άλλη προσπάθεια εξαφάνισης όλων των φαντασμάτων από το μυαλό του συγγραφέα μα και του ίδιου του παρελθόντος του.
Καταλήγοντας[=] ,
Παρακολουθήσαμε μια καλή παράσταση με ταλαντούχους συντελεστές, με ένα δυνατό θέμα διαπραγμάτευσης παρόλο την επιδερμική γραφή του κειμένου που δεν άφηνε ιδιαίτερο χώρο προβληματισμού. Το έργο μας άρεσε και άρεσε και στους θεατές που το επιβράβευσαν με ένα δυνατό χειροκρότημα… Και ίσως μπορούμε να αναρωτηθούμε με την ίδια ερώτηση που απευθύνεται στον ήρωα της παράστασης…
«Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την αδικία, η φιλοδοξία να παραμείνει κάποιος ουδέτερος, είναι απλώς κυνισμός. Αποφασίστε επιτέλους Μπουλγκάκοφ: σε ποιά πλευρά του οδοφράγματος βρίσκεστε;»
Βαθμολογία
6 στα 10
Φωτογραφικό υλικό
