«Κάτω Κόσμος»: Μια παράσταση σταθμός για το τοπικό θέατρο της Θεσσαλονίκης. Είδαμε στο θέατρο Αυλαία & Σχολιάζουμε (ξανά).
Μπαίνω κατευθείαν στο προκείμενο και αυτό που υποστηρίζουμε ως «Κ» με θέρμη τόσα χρόνια κι ας μας κατηγορούν πως είναι κολλητοί μας [που δεν είναι] και τους γλύφουμε… [που δεν τους γλύφουμε] είναι πως το Θέατρο του Άλλοτε είναι το μοναδικό τοπικό σχήμα που ξεχωρίζει μακράν απ΄όλα τ΄άλλα. Έχει καθαρή ταυτότητα θιάσου, περιεχόμενο με ουσία, διεισδυτικά πρωτότυπα κείμενα, καλές γενικά ερμηνείες, ευφάνταστη σκηνοθεσία και μια συνεχή παρουσία όλα αυτά τα χρόνια με πολλές νέες δουλειές. Για παράδειγμα τη φετινή χειμερινή σεζόν, παρουσίασαν το πρωτόγνωρο για τα θεατρικά δεδομένα τοπικού μικρού σχήματος, 5 παραγωγές, εκ των οποίων οι 3 ολοκαίνουριες. Ας τις θυμηθούμε: «Το Κορίτσι μέσα στο Σπίτι», «Ματωμένος Γάμος», «Το Αγόρι μέσα στο σπίτι», «Εξορκισμός» και τώρα ο «Κάτω Κόσμος. Και αν αυτή η δημιουργική ομάδα είχε ένα δικό της μόνιμο χώρο, ή έναν παραγωγό δίπλα τους που θα αφουγκραζόταν τα οράματά τους, θα έκαναν αν όχι θαύματα, πολλά περισσότερα -και καλύτερα- από αυτά που μας παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια. Αυτές οι σκέψεις μου΄ ρθαν ξανά στο μυαλό βγαίνοντας βράδυ Πέμπτης από το θέατρο Αυλαία όπου παρακολούθησα το κυριολεκτικά συναρπαστικό «Κάτω Κόσμο» της Μαρίας Ράπτη. Μια παράσταση που η Κουλτουρόσουπα είδε το πρώτο ανέβασμα της το 2013 στον πολυχώρο ΕΝΩ και κριτικό σημείωμα της θεατρικής συντάκτριας μας Νάντιας Νικολού δημοσιεύσαμε τότε, δείτε εδώ, βαθμολογώντας και για τα δεδομένα μας με ένα σπάνιο 8άρι! Η αλήθεια είναι πως τότε απόρησα με την βαθμολογία και ψιλο-αμφισβήτησα ως και νευρίασα… καθως δεν είχα δει τη παράσταση. Λίγο αργότερα, βραβεύσαμε στα 4α θεατρικά Κουλτουροβραβεία σεζόν 2013 -2014, όπου η τιμήθηκε με 2 μεγάλα βραβεία: Καλύτερου τοπικού Θιάσου και Καλύτερου Θεατρικού Συνόλου.
Για τα ιστορικά δεδομένα της τοπικής θεατρικής κοινότητας, και ίσως την αδικώ με αυτό που λέω, δεν έχω πλέον καμιά αμφιβολία για την αξία αυτής της πολύ σπουδαίας παράστασης, ενώ είναι μια μεγάλη, πολύ μεγάλη ευκαιρία τώρα που επαναλαμβάνεται και έχει φρεσκαριστεί, νομίζω πλήρως, να μην τη χάσετε για κανένα απολύτως λόγο καθώς πρόκειται για την πιο ώριμη, πιο ολοκληρωμένη, πιο ακέραια, πιο δυνατή παράσταση συναισθημάτων της ομάδας του Θεάτρου του Άλλοτε που θα μείνει στην ιστορία. Και για όσους δεν έχουν δει ποτέ Θέατρο του Άλλοτε, αυτή η παράσταση είναι μακράν η καλύτερη τους και σημείο αναφοράς για τους ίδιους.
Ένα έργο που έγραψε η Μαρία Ράπτη, ένα από τα πιο «δυνατά» και «σκοτεινά» μυαλά της πόλης, η οποία βασίστηκε σε τρία δημοτικά τραγούδια: «Γιατί είναι μαύρα τα βουνά», «Λυγερή στον ‘Αδη» και «Του Νεκρού Αδελφού» και μέσω αυτών έκανε την διασκευή και προσαρμογή σε θεατρικό έργο. Και τα τρία έχουν να κάνουν με τον «Κάτω Κόσμο» οπότε το περιεχόμενο καταλαβαίνετε δεν είναι ούτε προσφιλές, ούτε ευκολοχώνευτο. Παρόλα αυτά, η ποίηση αυτών των δημοτικών τραγουδιών, τα πονεμένα λόγια, η αγανάκτηση, η πίκρα, ο καημός και η στενοχώρια κούμπωσαν με πόνο ψυχής στο αναπόφευκτο, στην αποδοχή η μη του μοιραίου συνοψίζοντας όμως, πως η ζωή μπορεί να μην είναι αιώνια αλλά η αγάπη παντοτινή. Ένα συναρπαστικό κείμενο, από τα καλύτερα που έχουμε δει σε θεατρική σκηνή, ποτέ σε έκταση παρόμοιου θέματος, από μια τόσο νέα δημιουργό που με απόλυτο σεβασμό σε αυτές τις παραβολές, έδωσε σάρκα και οστά ώστε να δραματοποιηθούν και να τα απολαύσουμε σε θεατρική σκηνή.
Αυτή όμως που έδωσε υπόσταση ήταν η σκηνοθέτις Βαρβάρα Δουμανίδου στην καλύτερη της σκηνοθεσία έως τώρα. Από την πρώτη πράξη έως και το τελευταίο λεπτό η έμπνευση και η μεγάλη ευαισθησία που επέδειξε στο έργο ήταν α-ξ-ι-ο-θ-α-ύ-μ-α-σ-τ-η. Όπου εύστοχα στο πρώτο μέρος αναπαριστά μιας μεγάλης διάρκειας γάμο, σχεδόν χορογραφικά, σχεδόν κινηματογραφικά, με το πλήθος να χαίρεται και να γλεντά τη χαρά των μελλονύμφων λίγο πριν επισκιαστεί από το κακό που θα χτυπήσει την πόρτα τους. Στο δεύτερο μια μάνα θα ραγίσει καρδιές καθώς δεν θα συμβιβαστεί με τον ξαφνικό χαμό της πανέμορφης κόρης της και στο τρίτο μέρος, οι κατάρες μιας άλλης χαροκαμένης μάνας θα ακουστούν έως τον άλλο κόσμο για να της φέρει ο νεκρός γιος της την μονάκριβή της από την ξενιτιά που υποσχέθηκε να κάνει όσο ζούσε…
Είναι απίστευτη και συγκλονιστική η σύνδεση των τριών πράξεων όπου ο χάροντας παρών στο μεγαλύτερο μέρος του έργου και ακόμη πιο συγκλονιστικό η «επικοινωνία» που έχει συνομιλώντας με κάποιους από τους ζωντανούς. Τους δυο αυτούς κόσμους εμπνευσμένα ένωσε σε ένα περιβάλλοντα χώρο όπου κυριαρχεί ο πόνος της απώλειας, και με ακρίβεια μεγαλούργησε «φωτίζοντας» το φυσικό με το αφύσικο. Διατήρησε μια ισορροπία στους χαρακτήρες, αφήνοντας να ξεχυθεί η στεναχώρια των βασανισμένων, δεν επέτρεψε την παραμικρή εκτροπή και οποιουδήποτε πλατιάσματος ή με τη μέθοδο της ευκολίας να το γυρίσει σε μελό και σε σωστούς χρόνους τοποθέτησε τη χαρά με τη λύπη. Παράλληλα το επίκεντρο ήταν ο θάνατος στοχεύοντας στο πρόσωπο που υποδυόταν τον χάροντα επιβλητικά/καθηλωτικά. Ήταν και οι στιγμές που κυριολεκτικά σε ανατρίχιαζε η παρουσία, ο λόγος του μα και κατανοούσες την όποια επικράτηση/απόφαση του.
Ερμηνευτικά η παράσταση ευτύχησε και από ένα μεγάλο πλήθος ηθοποιών που όλοι τους ήταν ε-ξ-α-ί-ρ-ε-τ-ο-ι. Η Λυγερή, ο Κωνσταντής, η Μάνα του Κωνσταντή, ο Νικόλας, η Ασημίνα, η Αρετή, η Λένα, η Φιλιώ, η Καλούδα, ο Ζάχος, ο Γιώργης και η τρελή του χωριού. Πρόσωπα μιας κοινωνίας που ξεδίπλωσαν αυθεντικά την καθημερινότητα τους και ήρθαν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και με την κακή τους μοίρα. Συγχαρητήρια σε όλους: ‘Αννα Μαρία Γάτου, Δημήτρη Βασιλειάδη, Όλγα Καλαμάρα, Γιώργο Καλπακίδη, Τζώρτζια Βογιατζόγλου, Αριάνα Τσάιτα, Μαρία Σεμερτζίδου, Νατάσα Κοψαχείλη, Θεοδώρα Κωστάκου, Γιώργο Κωνσταντίνου, Νίκο Νικολαίδης και Δουμανίδου Βαρβάρα.
Συγχαρητήρια και στον “χάρο”, Ιωάννη Κυφωνίδη, ήταν συγκλονιστικός.
Συγχαρητήρια και στους δυο μουσικούς, Ακριβός Ζερβός και Παναγιώτης Σακούλας, που έντυσαν τη παράσταση με γλέντια, με χορούς αλλά και με πολύ πόνο.
Τρία επιπλέον στοιχεία πρόσθεσαν πόντους στη παράσταση: τα ρούχα εποχής, το νεκροταφείο που «σκιάζει» όλα τα προαναφερθέντα και ένα φινάλε που ίσως και δακρύσεις με τον συμβολισμό του…
Εν ολίγοις [=]
Δυό λόγια ήθελα να πω και αυτά που ήθελα δεν μου βγήκαν όλα… Ένα όμως ξέρω. Πρόκειται για μια σπουδαία, αντικειμενικά, παράσταση και θα επιμείνω στη άποψή μου, θα μείνει στην ιστορία. Οπότε δεν θα έχετε καμιά δικαιολογία να χάσετε τον «Κάτω Κόσμο» που παίζει τις δύσκολες θεατρικά μέρες, δύο τελευταίες Τετάρτες και Πέμπτες 17, 18, 24 και 25 Μαίου στο θέατρο Αυλαία. Και θερμή παράκληση προς ΚΘΒΕ, Φεστιβάλ Αθηνών, Αθηναίοι παραγωγοί: δείτε τους και καλέστε τους. Μη χαθεί τόσο γρήγορα και για τόσο λίγους θεατές.
Βαθμολογία
Ισχύει το 8άρι που πρωτοβάλαμε το 2013.
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
,
Προσεχώς και βιντεο-αποσπάσματα
=================================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: Προσεχώς
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
