Ειδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Όταν η παράσταση στηρίζεται σε θεμέλιο- ογκόλιθο σαν τον Ντοστογιέφσκι κι όταν το κείμενό του ερμηνεύεται από σπουδαία τραγωδό σαν την Λυδία Κονιόρδου, ο θεατής προσέρχεται σχεδόν με «κλειστά μάτια», που σημαίνει τυφλή εμπιστοσύνη. Αφήνοντας με το «σχεδόν» ένα πολύ μικρό παραθυράκι ανοικτό, μια αδιόρατη επιφύλαξη στο πίσω μέρος του μυαλού, μήπως και… καθότι έχει βιώσει και περιπτώσεις όπου οι ασφαλέστερες εγγυήσεις πρόδωσαν την εμπιστοσύνη και τις υψηλές προσδοκίες του, με συνέπεια να κρατά ελαφρώς χαμηλότερα τον πήχυ με την κρυφή ελπίδα να διαψευστεί, απολαμβάνοντας διπλά το αποτέλεσμα. Όπως συνέβη στην παράσταση «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής» από κείμενο του Ντοστογιέφσκι, σε διασκευή και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή που παρακολουθήσαμε με απόλυτη προσήλωση στο θέατρο Αμαλία…
Σε μια απέριττη σκηνική εγκατάσταση με εύστοχο συμβολισμό, ακούγεται από τα παρασκήνια η ηθοποιός ως Καραμάζοφ να αναζητά κάποιον «πρόλογο» για να εισάγει τους θεατές στο θέμα προκειμένου να το κατανοήσουν… Εμφανιζόμενη στη σκηνή και αναπτύσσοντάς τον πρόλογό της, απευθύνεται με αμεσότητα στο κοινό, τοποθετείται χρονικά και τοπικά – τον Μεσαίωνα στη Σεβίλλη- εκθέτοντας με λόγια απλά θρησκευτικούς προβληματισμούς και γεγονότα, για να καταλήξει στην θεϊκή υπόσχεση που καρτερεί με λαχτάρα ο άνθρωπος ότι κάποτε «ο Χριστός θα ξανάρθει»… Κι Εκείνος ανταποκρίνεται… και ξανάρχεται… και επιτελεί το πρώτο του θαύμα υπό την λατρεία των ανθρώπων, που όμως θα θορυβήσει και θα προκαλέσει την επέμβαση του Μέγα Ιεροεξεταστή για τον περίεργο «αιρετικό», φυλακίζοντάς τον με μοιραία κατάληξη την πυρά… Κι εκεί μέσα στη φυλακή θα του απευθύνει έναν καθηλωτικό μονόλογο, ένα ιδεολογικό – φιλοσοφικό «κατηγορώ» για τις αλήθειες της ανθρώπινης ύπαρξης, με απρόσμενη κατάληξη…
Ο όρος «καθηλωτικό» για το κείμενο (+) εδώ κυριολεκτεί, καθώς στη διάρκεια της μίας και πλέον ώρας δεν κουνήθηκε φύλλο, δεν μετακινήθηκε ψυχή στο κάθισμα, δεν ακούστηκε ψίθυρος, παρά μόνο οι ανάσες των θεατών. Πολύ σπάνια ο λόγος διαθέτει τόση δύναμη και κεντρίζει «διαβολικά» το μυαλό, που δεν σε αφήνει να χάσεις ούτε «και» γιατί αλλιώς θα χαθείς και κρατά την εγκεφαλική λειτουργία σε πλήρη ετοιμότητα, πέρα από τις αισθήσεις… Ο μύθος του Μέγα Ιεροεξεταστή- απόσπασμα από το διάσημο έργο «Αδερφοί Καραμάζοφ»- αλλά και αποσπάσματα από το έργο «Οι Δαιμονισμένοι» του μέγιστου συγγραφέα, συνέπραξαν στην παρούσα εξαιρετική διασκευή του Κ. Χατζή, σε ένα κείμενο αξεπέραστο που σαφώς μπορεί να υπάρξει αυτόνομο ως ολοκληρωμένη θεατρική δημιουργία. Στην οποία δεν διακρίναμε πουθενά «συρραφές», χάσματα ή υπερβάσεις, παρά απολαύσαμε ένα αποτέλεσμα με πληρότητα και οργανωμένη δομή, που οδήγησε με δουλεμένη εισαγωγή και φυσική κλιμάκωση στο κυρίως δρώμενο- τον μονόλογο του Ιεροεξεταστή…
.
Του οποίου το περιεχόμενο συγκαταλέγεται αναμφίβολα στα διαμάντια της φιλοσοφικής σκέψης, πέραν της λογοτεχνικής αξίας, με διαχρονικές αναφορές ειδικότερα σε ταραγμένες εποχές παρακμής. Όπου ο Ντοστογιέφσκι αναπτύσσει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, αγωνιώδη υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου σε σχέση με την ελεύθερη βούληση και τα όριά της, την επίδραση του θείου στη ζωή του, τον ρόλο της πίστης και της αγάπης, την αλλοτρίωσή του υποκύπτοντας στη διαφθορά, τις σχέσεις εξουσίας και υποταγής, τη συνειδητότητα της ανθρώπινης δύναμης, τον τρόπο αντίληψης του Θεού… Μέσα από την έννοια του κακού στους Δαιμονισμένους και την άρνηση του Χριστού στον Μέγα Ιεροεξεταστή, ο συγγραφέας οδηγεί τον άνθρωπο σε βαθύτατους στοχασμούς- στα όρια περίτεχνου εγκεφαλικού παιχνιδιού- φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με το μεγαλείο της ύπαρξής του και την αναζήτηση της αγάπης ως υπέρτατης αλήθειας.
Η λιτότατη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή δεν θα μπορούσε να δέσει πιο αρμονικά με ένα τόσο σπουδαίο κείμενο, που όφειλε να αναδειχθεί σε όλο του το εύρος χωρίς κανένα σκηνικό περισπασμό ή φλυαρία. Εδώ ο λόγος είχε όχι απλά πρωταγωνιστικό, αλλά κυρίαρχο ρόλο και οποιοδήποτε σκηνοθετικό τέχνασμα θα φτήνυνε την έτσι κι αλλιώς καταλυτική του δύναμη, ενώ η πυκνότητα των νοημάτων δεν επέτρεπε καμία διάσπαση της προσοχής. Αντίθετα, η προσέγγιση του Κ. Χατζή με την ευεργετική της απλότητα και την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιούργησε με φροντισμένους φωτισμούς και εξαιρετική μουσική υπόκρουση από τον μουσικό Ευγένιο Βούλγαρη παίζοντας ζωντανά επί σκηνής Μπαχ στο Γυαλί- Ταμπούρ – άκρως ατμοσφαιρικό, σχεδόν «ανατριχιαστικό» άκουσμα- κατάφερε να υπογραμμίσει ιδανικά το δρώμενο πλαισιώνοντάς το με το κατάλληλο σκοτεινό κλίμα και να αναδείξει άριστα την βαθύτατη ουσία των στοχασμών.
.
Ωστόσο το μεγάλο συν της παράστασης υπήρξε η ερμηνεία της σπουδαίας Λυδίας Κονιόρδου με αξιοθαύμαστο σκηνικό εκτόπισμα που λίγοι διαθέτουν… Η οποία ξεκίνησε ως Καραμάζοφ – αφηγητής στην εισαγωγή, με άμεση απεύθυνση στο κοινό, εντυπωσιακή εκφραστικότητα, επικοινωνιακή ικανότητα, έντονη γλαφυρότητα και στο κομβικό σημείο, μετά από στιγμιαίο σκοτείνιασμα και αλλαγή ατμόσφαιρας, αίφνης ανεβαίνει στο «βάθρο», φορά τον μαύρο μανδύα και μεταμορφώνεται στον τρομακτικό Μέγα Ιεροεξεταστή… όπου παραδίδει ένα σπάνιο μάθημα υποκριτικής με μια ερμηνεία συγκλονιστική, που η δύναμη, η ένταση, το πάθος, οι διακυμάνσεις, η εντυπωσιακά δουλεμένη εκφορά του λόγου, τα πύρινα βλέμματα, η επιβλητική κινησιολογία, έδωσαν απίστευτο όγκο στον χειμαρρώδη μονόλογο, που παρότι στατικός, δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια από τη σκηνή ή να αφήσεις λεπτό τη σκέψη να ξεστρατίσει, έχοντας την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα «υπερ-ανθρώπινο όν» από την Κόλαση του Δάντη, έξω από τα γήινα, που κατάφερε να καταργήσει ακόμα και το φύλο… για να επιστρέψει ακαριαία στο φινάλε και πάλι στον απόλυτα γήινο ρόλο του «αφηγητή», αποκλιμακώνοντας την ένταση και κερδίζοντας βέβαια τον αμέριστο θαυμασμό!
Καταλήγοντας (=) οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η παράσταση δεν απευθύνεται σε «όλους» αδιακρίτως, πιθανόν η πυκνότητα του λόγου και η στατικότητα της θεατρικής πράξης να μην τους ταιριάζει… Απευθύνεται σε θεατρόφιλους- απαιτώντας την πλήρη προσήλωσή τους- που αγαπούν το συγκεκριμένο είδος και μπορούν να εκτιμήσουν ένα βαθύτατο σε περιεχόμενο φιλοσοφικό κείμενο με απρόβλεπτη εμβάθυνση σε υπαρξιακά ερωτήματα… ένα κείμενο που προχωρά τη σκέψη σε υψηλότερο επίπεδο κλονίζοντας παγιωμένες πεποιθήσεις περί του θείου και του ανθρώπου, δραματοποιημένο με σκηνική λιτότητα, υποδειγματική ατμόσφαιρα και μια ερμηνεία καθηλωτική που θα θυμόμαστε…
Βαθμολογία:
6,5/10
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
