Καραμπέτη και Καραθάνος σώζουν την παράσταση «Η Όπερα της Πεντάρας». Είδαμε στο Παλλάς & σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στο θέατρο Παλλάς για την παράσταση Η όπερα της Πεντάρας. Το αριστουργηματικό έργο των Μπέρτολτ Μπρεχτ – Κουρτ Βάιλ σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς ενώ τη μετάφραση υπογράφει ο Γιώργος Δεπάστας. Πρωταγωνιστούν οι Χρήστος Λούλης (Μακχήθ), Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Κυρία Πίτσαμ), Άγγελος Παπαδημητρίου (Κύριος Πίτσαμ), Λυδία Φωτοπούλου (Τζέννυ), Νίκος Καραθάνος (Αφηγητής, Αστυνόμος Μπράουν), Νάντια Κοντογεώργη (Πόλλυ), Κίκα Γεωργίου (Λούσυ), ενώ τους πλαισιώνει ένας πολυπληθής θίασος (12) και ζωντανά μια 12μελής ορχήστρα, με διευθυντή τον Θοδωρή Οικονόμου. Τα σκηνικά είναι της Εύας Μανιδάκη και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη.
Η Όπερα της πεντάρας ( Die Dreigroschenoper 1928) είναι έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ (λιμπρέτο) σε μουσική του Κουρτ Βάιλ και το πρώτο της ανέβασμα ήταν λίγο πριν το οικονομικό κραχ του 1929. Βασίζεται σε μια παλαιότερη αγγλική λαϊκή όπερα την «Όπερα του ζητιάνου» του Τζον Γκέι (18ος) και χαρακτηρίζεται από την σκηνική/μουσική περιγραφή των αποτελεσμάτων που επιφέρει στη ζωή και την ηθική ο καπιταλισμός. Ο εξπρεσιονιστής Μπρεχτ απευθύνθηκε στη λαϊκή μάζα και θέλησε να αποτυπώσει το βούρκο της ζωής στα χέρια του καπιταλισμού (που να ήξερε και τον φιλελευθερισμό !) χωρίς μελοδραματισμούς και δακρύβρεχτες ιστορίες. Αποτύπωσε στο σανίδι μια ολόκληρη ζωή απόκληρων, ζητιάνων, ιεροδούλων και εκβιαστών με κοινό γνώμονα/ραχοκοκαλιά την εκμετάλλευση. Όλα πωλούνται και αγοράζονται και στο βωμό του κέρδους ένας είναι ο σκοπός, το οικονομικό όφελος. «Ο άνθρωπος ζει μόνο από το κακό, πρώτα ψωμί και ύστερα ηθική»!
Τούτος ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ και ο Γιάννης Χουβαρδάς καταπιάνεται με ένα από τα περισσότερο ανεβασμένα και αμφιλεγόμενα έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ. «Η Όπερα της Πεντάρας» είναι γνωστή όχι μοναχά για την ομορφιά (ζευγάρωμα κειμένου/μελωδίας) και τη διαχρονικότητά της, αλλά κυρίως για τη γνωστή αποστασιοποίηση που διατηρεί ο συγγραφέας, ενώ ταυτοχρόνως περιγράφει ακραίες καταστάσεις που ωστόσο μας αφορούν όλους. Καθόλου τυχαίο που αρκετοί αναφέρουν ότι ο γερμανικός εξπρεσιονισμός ουσιαστικά υπήρξε προφητικός για τα όποια δεινά μας, αν λάβουμε υπόψη μας τα κοινωνικά αποτελέσματα που έφερε μαζί του κάθε διαστρεβλωμένο οικονομικό και καταπιεστικό σύστημα.
Εκμετάλλευση όλων από όλους, ανθρώπου σε άνθρωπο και η σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά κινήθηκε κυρίως στην ευκρίνεια και την επικαιρότητα, με την αισθητική του να κατακλύζετε από μια χιουμοριστική/κυνική διάθεση και την προβληματική της επικοινωνίας (πολυμέσα) ενώ στο σκηνικό του ερμηνεύουν εξπρεσιονιστικές φιγούρες (από αυτές που δε μας αφορούν!).
Με όπλα την ζωντανή μουσική ορχήστρα και τη λιτή/ρεαλιστική και ανθρώπινη μετάφραση του (Γιώργου Δεπάστα), κατόρθωσε να ορθώσει μπροστά μας μια καινούργια ανάγνωση του έργου (κυρίως στο β΄ μέρος). Χαρακτηριστικά είναι τα videos του τρίτου ματιού που μας υποδέχονται (ποιο πολιτικό σύστημα πια, ευθεία η αναφορά στα αφεντικά που παρακολουθούν) καθώς και οι συνεχείς υπέρτιτλοι μιας ουτοπίας και μιας συνεχόμενης παραίνεσης εξ ανθρωπισμού. Ναι εξανθρωπισμού, γιατί η Όπερα της Πεντάρας είναι η μυθολογία των ενορμήσεων της αυτοσυντήρησης (ζωής και θανάτου 1920 ), της εξουσίας και της ηδονής και όσο αντέχει κανείς θα ταυτιστεί.
Το άνωθεν σκηνοθετικό όραμα, ακολουθεί με συνέπεια και προσπάθεια το σύνολο του θιάσου, χωρίς ωστόσο αυτοί οι καλοί ηθοποιοί να κατορθώνουν να δημιουργήσουν ερμηνευτικά μια εξπρεσιονιστική ατμόσφαιρα από εκείνες που μόνο οι λέξεις του Μπρεχτ δημιουργούν. Όσο κι αν αφουγκράστηκαν τη σκηνοθετική γραμμή και τη συγγραφική αποστασιοποίηση, δεν κατανόησαν ερμηνευτικά τον εσωτερικό βρασμό της αποστασιοποιημένης περιγραφής/μυθολογίας. Άνευ εσωτερικών συγκρούσεων άνευ και του κυνισμού που ήθελε η συγκεκριμένη θεατρική αναπαράσταση. Εξαίρεση αποτελούν οι Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Νίκος Καραθάνος που απέδωσαν σφαιρικά τα άνωθεν με την απαραίτητη ζώσα και δημιουργική πνοή, σκηνή τη σκηνή. Ερμηνεύουν και είναι και (ως) κυνικοί και (ως) χιουμοριστικοί και (ως) αποστασιοποιημένοι και (ως) ωφελιμιστές/εκμεταλλευτές και (ως) ζωντανοί !
Στα συν [+] της παράστασης:
1. Η σκέψη του Γιάννη Χουβαρδά να μεταφερθεί στη σκηνή με μια χιουμοριστική/κυνική διάθεση το συγκεκριμένο έργο και σε συνδυασμό με μια σύγχρονη αισθητική, αυτή των πολυμέσων (αποξένωση/αποστασιοποίηση φύση και θέση ).
2. Η μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα. Λιτή, περιεκτική, επικουρική και ρεαλιστική ως όφειλε.
3. Οι ερμηνείες των Καριοφυλλιά Καραμπέτη και Νίκου Καραθάνου.
4. Το σύνολο των μουσικών και του διευθυντή ορχήστρας ο οποίος το ζούσε κυριολεκτικά
5. Τα σκηνικά της Ευάς Μανιδάκη.
6. Τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη.
7. Δημιουργία βίντεο: Δημοσθένης Γρίβας.
Στα πλην [–] της παράστασης:
1. Η μερική ερμηνευτική κατανόηση του συνόλου σχεδόν των πρωταγωνιστών αναφορικά με το στόχο και το αίσθημα αυτής της θεατρικής αναπαράστασης και του συγκεκριμένου έργου. Για μας χρειαζόταν αναμφίβολα περισσότερες πρόβες.
2. Η επιμέλεια κίνησης.
3. Και κυρίως η αβασάνιστη και ανελέητη επιμέλεια φωτισμού. Και όχι μόνο για τη συγκεκριμένη παράσταση αλλά και για το σύνολο σχεδόν όσων έχουμε παρακολουθήσει την τελευταία σεζόν. Η μελέτη του φωτισμού και η ικανοποιητική εφαρμογή της είναι απαραίτητα συστατικά μιας ατμόσφαιρας ή μιας παράστασης, για να μην αναφέρουμε τις θεατρικές αίθουσες. Πραγματικά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε που οφείλεται αυτή η αδιαφορία και σίγουρα όχι μοναχά στους φροντιστές των φώτων.
Εν κατακλείδι [=]
Η παράσταση «η Όπερα της Πεντάρας» είναι για τις ερμηνείες των Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Νίκου Καραθάνου που κατορθώνουν να μεταφέρουν επαρκώς και εμπνευσμένα στη σκηνή και του συγγραφικό αίσθημα και τη σκηνοθετική σκέψη.
Βαθμολογία
6 στα 10
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
;
ys
-Μετά τις 20 sold out παραστάσεις «Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ», που αρχικά είχαν προγραμματιστεί στο Παλλάς, τα Αθηναϊκά Θέατρα παρατείνουν τις παραστάσεις και για τον μήνα Απρίλιο.
Φωτογραφικό υλικό
