.
Την παράσταση είδε και σχολιάζει η Ιωάννα Δούνδη
Κάτι οι μέρες της εθνικής εορτής που κάνουν την παράσταση επίκαιρη, κάτι οι πολλές πινακίδες από το γκισέ των εισιτηρίων μέχρι κάτω την είσοδο της πλατείας, που ενημέρωναν-προειδοποιούσαν τον κόσμο για δυνατούς πυροβολισμούς κατά την διάρκειά της, ε πίστευα ότι θα έφευγα έχοντας βιώσει μια συναισθηματικά δυνατή εμπειρία από την συγκεκριμένη παράσταση.
Δεν έγινε ακριβώς αυτό που περίμενα, αλλά δεν ήταν και μία κακή παράσταση. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος συνεχίζει την παράδοση των τελευταίων ετών που το θέλει να ανεβάζει ποιοτικές παραστάσεις στις οποίες είναι φανερό ότι έχει ρίξει λεφτά. Έχοντας δει το πολύ καλό «Τρίτο Στεφάνι» πήγα με μεγάλες προσδοκίες για το «Καληνύχτα Μαργαρίτα», την θεατρική διασκευή που έχει κάνει ο Γεράσιμος Σταύρου, βασιζόμενος σε ένα δεκαπεντασέλιδο διήγημα του Δημήτρη Χατζή, με τίτλο «Μαργαρίτα Περδικάρη», το οποίο περιέχονταν στο βιβλίο του «Το τέλος της μικρής μας πόλης».
Στην υπόθεση τώρα.
.
Η Μαργαρίτα Περδικάρη είναι ένα κορίτσι κοντά στην ενηλικίωση. Γυρίζει από το Αρσάκειο όπου ήταν μέχρι να πάρει το πτυχίο της δασκάλας, για να συνεχίσει να ζει πίσω στο παλιό αρχοντικό της, κάποτε, ευκατάστατης οικογένειάς της, μαζί με μητέρα, θείους, θεία, και ξαδέρφη. Η οικογένειά της της έχει επιμελώς κρύψει μέχρι την στιγμή της επιστροφής, το γεγονός της φτώχειας και της πτώσης της, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν (Κατοχή, 1944), και με τα οποία η μικρή θα έρθει τώρα αντιμέτωπη. Διεφθαρμένοι πρώην πλούσιοι δηλαδή, που τώρα ζουν εις βάρος της υπόλοιπης δοκιμαζόμενης κοινωνίας, με πάτημα την φιλανθρωπική τους δράση.
Η μικρή Μαργαρίτα που με τον μισθό της συντηρεί όλη την οικογένεια, μπαίνει στην αντίσταση, ωθούμενη από την γειτονοπούλα Αγγελική, και στο τέλος προδομένη από τους ίδιους της τους συγγενείς που πίστευαν πως θα την έσωζαν αν δώσει τους συνεργάτες της και την καταδίδουν, εκτελείται.
Ας δούμε τώρα τα θετικά (+) της παράστασης.
.
Με πέντε παραστάσεις μέσα στην εβδομάδα και χαμηλό εισιτήριο, που δεν συναντάμε συχνά, δίνεται σε περισσότερο κόσμο η δυνατότητα να την δει. Υποθέτω πως δεν ήταν τυχαίο το ασφυκτικά γεμάτο θέατρο την Πέμπτη (γενική είσοδο 5 ευρώ!) που πήγα εγώ, και κάπως έτσι θα κινείται γενικότερα από θέμα θεατών και τις υπόλοιπες ημέρες. Οπότε αν ενδιαφέρεστε να την δείτε αγοράστε έγκαιρα τα εισιτήριά σας.
/
Τα σκηνικά (Δαγκλίδης Αντώνης) ήταν αρκετά προσεγμένα στις λεπτομέρειές τους, και υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά φόντα που αλλάζουν κατά την διάρκεια τα παράστασης, τα οποία στο μέτρο του δυνατού, μεταφέρουν αρκετά το κλίμα της εποχής. Αρκετά καλά και τα κοστούμια (Μπρούφας Χρήστος), δεν νομίζω όμως πως είχαν και μεγάλο βαθμό δυσκολίας, είναι μια εύκολη ενδυματολογικά δεκαετία.
/
Η πρωταγωνίστρια Κατερίνα Παπαδάκη, είναι μια ηθοποιός που μόλις βγήκε από την σχολή του Κρατικού θεάτρου, και δεν είχε να ρισκάρει πολλά. Δεν υπήρχαν τεράστιες προσδοκίες λόγω της απειρίας της, και μια καλή εμφάνιση θα ήταν ένα τεράστιο συν στο βιογραφικό της, καθώς πρόκειται για σημαντική συνεργασία. Και ήταν αξιοπρεπέστατη. Τα πήγε αρκετά καλά για το βάρος που κουβαλούσε, και είμαι σίγουρη ότι όποιος την δει δυο τρεις εβδομάδες αργότερα, θα την βρει ακόμη καλύτερη, καθώς «παίρνει» κάτι ερμηνευτικά και εμπειρικά, από κάθε παράσταση. Χάρηκα για την επιλογή της αφενός γιατί θέλω να δίνονται ευκαιρίες σε νέα πρόσωπα, και αφετέρου γιατί η Κατερίνα είναι ένα κορίτσι κοντά στην ηλικία που υποδύεται και βαρέθηκα να βλέπω σαραντάρες πρωταγωνίστριες που επειδή απλά είναι μέσα στα πράγματα επιλέγονται και προσπαθούν να πείσουν σε ρόλο εικοσάχρονης.
.Από τον υπόλοιπο πολυμελή θίασο, θα αναφερθώ ξεχωριστά στον Γ. Νινιό όχι γιατί ξεχώρισε ως προς το ερμηνευτικό του επίπεδο, ήταν καλός, δεν μπορεί κάποιος να πει το αντίθετο, αλλά γιατί είναι, ως πιο αναγνωρίσιμος, το πιο προβεβλημένο πρόσωπο της παράστασης. Αν σας άρεσε σε όλους τους προηγούμενους δραματικούς ρόλους του, που ήταν πολλοί και τηλεοπτικά κάπου θα τον έχετε πετύχει, δεν θα σας εκπλήξει και στην συγκεκριμένη θεατρική παρουσία του, αν όχι, τότε και πάλι θα συμβεί το ίδιο. Κάτι που για μένα μετράει πολύ πέρα από την επαγγελματική αλλά κυρίως για την ηθική υπόσταση του συγκεκριμένου ανθρώπου, είναι δύο κινήσεις που ίσως δεν έπιασε το μάτι κάποιων θεατών που κάθονταν πιο μακριά, αλλά έκανε ο κ.Νινιός κατά την υπόκλιση. Η μία ένα ελαφρύ νεύμα (σαν αυτό του Παπανδρέου στην Δήμητρα όταν έβγαινε από το αεροπλάνο), προς στον νεαρό (επίσης από την σχολή του Κρατικού) Σιούντα Περικλή, που έπαιζε το ακορντεόν ζωντανά κατά την διάρκεια της παράστασης, για να τον καλέσει στην ομαδική υπόκλιση, και μία ελαφριά ώθηση λίγο μετά, πάλι την στιγμή της ομαδικής υπόκλισης, στην νεαρή Κ. Παπαδάκη, που ίσως λόγω συστολής δεν βγήκε μόνη μπροστά να υποκλιθεί. Τα προσμετρώ και τα υπολογίζω για το ήθος του. Χορτάσαμε από φτασμένους ηθοποιούς που βλέπουν την νιότη ανταγωνιστικά.
Και μια που ανέφερα τον νεαρό που «έντυνε» μουσικά με το ακορντεόν του τα κενά που δημιουργούσε η αλλαγή σκηνικού, ας μείνω λίγο στην μουσική. Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ έφυγα έχοντας στα αυτιά μου την μελωδία που συνέθεσε ο Σ. Κραουνάκης για την παράσταση. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο, δεν με απογοήτευσε. Είναι μια σύνθεση στο γνωστό στυλ του δημιουργού, και έχει γράψει ο ίδιος και τους στίχους (δεν με ενθουσίασαν αλλά κρατάω την υπέροχη μελωδία). Επίσης ευτυχής η επιλογή του νέου παιδιού για την live απόδοση, και αξιοθαύμαστη η, σχεδόν ευζωνική, ακινησία του στο υπόλοιπο μέρος της παράστασης που δεν συμμετείχε αλλά έπρεπε να παρίσταται επάνω στην σκηνή. Ωραία στιγμή επίσης η ομαδική ερμηνεία του τραγουδιού από όλους τους πρωταγωνιστές προς το τέλος της παράστασης.
.
Και ήρθε και η ώρα για τα δυσάρεστα.
.
Στα μείον (–) της παράστασης οι υπερβολικές ερμηνείες κυρίως από τις γυναίκες ηθοποιούς του υπόλοιπου καστ. Άσκοπες κινήσεις, γκριμάτσες και μια ένταση, που δεν βοήθησε ως πιθανόν ήλπιζαν, να περάσει το συναίσθημα, αλλά θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο, δίνοντας ένα ψεύτικο και πιο ερασιτεχνικό αποτέλεσμα. Ισχύει κατά στιγμές και για την πρωταγωνίστρια. Δεν ταίριαζε καθόλου επίσης το συνεχές χαμόγελο μετά από κάθε ατάκα της που πιο πολύ την έκανε να μοιάζει με μια ενθουσιώδη και ίσως επιπόλαια έφηβη, παρά με την Μαργαρίτα του Χατζή, που ήταν ένα βαθιά εσωστρεφές και μελαγχολικό πλάσμα. Αυτό όμως μπορεί να οφείλεται και σε σκηνοθετική οδηγία (Φώτης Μακρής), για αυτό και δεν της το χρεώνω.
Επίσης θα προτιμούσα η εμφάνισή της να έχει κρατηθεί όπως την ήθελε ο Χατζής (μαυροντυμένη, με πιασμένα πίσω μαλλιά με χωρίστρα στην μέση κλπ) αλλά εφόσον χρησιμοποιείται η θεατρική διασκευή του Γ. Σταύρου μπορεί να δικαιολογηθεί.
Ιδιαίτερα αμήχανες οι στιγμές της Μαργαρίτας και του Ορέστη όταν έπρεπε να υπάρχει ερωτικό κλίμα, φάνηκε η απειρία τους, και θέλαμε να τελειώσει η σκηνή για να τους φύγει το βάρος.
Δεν με συγκίνησε ούτε η πιο δραματική σκηνή του έργου, που περίμενα να είναι η εκτέλεση, και δεν ξέρω αν μπόρεσε να μεταφέρει τελικά και το συγκεκριμένο συναίσθημα σε κάποιον, περίμενα κάτι περισσότερο στο σημείο εκείνο σκηνοθετικά.
Η παράσταση ξεκίνησε με εικοσάλεπτη καθυστέρηση, και υπάρχει και ένα διάλλειμα στην μέση, αλλά περνάει ευχάριστα η ώρα, δεν κούρασε καθόλου. Με όλα αυτά να υπολογίζετε ότι, αν αποφασίσετε να πάτε, θα είστε στην Μονή Λαζαριστών για κάτι λιγότερο από τρεις ώρες.
Συμπερασματικά (=), ήταν μια αρκετά ευχάριστη παράσταση για την οποία φάνηκε πως έχει γίνει αρκετός κόπος, απλά δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, κυρίως στο συναισθηματικό κομμάτι, όπου θα μπορούσαν να έχουν γίνει απίστευτα πράγματα, και πιθανότατα αυτό να οφείλεται στην σκηνοθετική ματιά.
Η Μαργαρίτα του Χατζή όπως ο ίδιος έχει πει είναι βασισμένη σε αληθινό πρόσωπο, μια εξαδέλφη του που δολοφονήθηκε με βίαιο τρόπο για την αντιστασιακή της δράση, κι ας μην ξεχνάμε και την δική του αντίστοιχη δράση, για την οποία και βασανίστηκε, και εξορίστηκε. Πολύ φορτισμένο κείμενο λοιπόν που είχε πολλές προσδοκίες και δυνατότητες.
Να πάτε να το δείτε, όχι επειδή είναι η καλύτερη παράσταση της πόλης, αλλά επειδή δεν έχετε πάρα πολλά να χάσετε. Αν δεν έχετε διαβάσει το κείμενο που βασίζεται, μην μπείτε στον πειρασμό πριν την δείτε, γιατί έτσι υπάρχει πιθανότητα να σας αρέσει λιγότερο.
Κλείνοντας παραθέτω την τελευταία παράγραφο του διηγήματος, για να δείτε όλη αυτήν την ένταση του Χατζή για την οποία μιλάω.
«Πίσω από τις μεγάλες κορφές της Πίνδου ανεβαίνει ο ήλιος. Ξημερώνει σε λίγο. Ο Νικόλας κ’ η Αγγελικούλα, ο καινούργιος κόσμος! Σε σας γυρίζει η τελευταία σκέψη όσο κρατάει ακόμα μέσα στ’ ανοιγμένο κρανίο ο τελευταίος σπασμός της ζωής:
Φκιάξτε τον, έναν καλύτερο κόσμο!…»
Βαθμολογία
6/10
«ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ» του Γεράσιμου Σταύρου.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Tετάρτη στις 18:00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
