ΉΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ ο TADASHI ENDO με το IKIRU χθες βράδυ 10/10 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Μαγεμένοι σχολιάζουμε…
Διεθνούς Mime Festival συνέχεια και μετά την έναρξή του την προηγούμενη εβδομάδα με το Only You από το Teatr Formy, τη σκυτάλη παρέλαβε χτες ο Ιάπωνας Tadashi Endo με την παράσταση – αφιέρωμα στη μεγάλη Γερμανίδα χορεύτρια Pina Bausch, το Ikiru (που θα πει «Ζωή»). Πρόκειται για μια παράσταση θεάτρου Butoh, μιας σχολής που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στην Ιαπωνία μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου κι έκτοτε πήρε διαφορετικές μορφές, ανάλογα με τις διάφορες ομάδες που το εξέλιξαν. Ο Tadashi Endo, μαθητής ενός εκ των ιδρυτών του θεάτρου Butoh, KazuoOhno, μας παρουσίασε χτες τη δική του οπτική, που την ονομάζει Butoh Ma.
Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι δεν μπορούμε να κατατάξουμε αυτό που είδαμε σε κάποια από τις κλασσικές κατηγορίες του θεάτρου. Δεν ήταν ακριβώς μια θεατρική παράσταση, δεν ήταν ακριβώς παντομίμα, ούτε ακριβώς χορός, ήταν όλα αυτά μαζί, άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, δεμένα εκπληκτικά και δοσμένα σε ένα τελικό εικαστικό δρώμενο όπου απόλυτος πρωταγωνιστής ήταν το ΣΩΜΑ και η πλαστικότητά του. Ο Tadashi Endo εμφανίζεται στη σκηνή ως γυναικεία φιγούρα, βιώνει την τραγική μοίρα της ύπαρξης, εν συνεχεία «αποδομείται» σταδιακά, καταλήγει σε σώμα αντρικό, παλεύει, νικάει και νικιέται, σε τελική ανάλυση, «βιώνει» και «ζει».
Σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα χωρίς σκηνικό, χωρίς κείμενο, χωρίς συγκεκριμένη ιστορία με συγκεκριμένη ροή, είναι εύλογο πως όλο το βάρος πέφτει στη μοναδική πρωταγωνιστική φιγούρα. Αλλά ο Tadashi Endo αποδεικνύεται όχι απλά αρκετός, αλλά καθηλωτικός. Το σώμα του μοιάζει να μην υπακούει τους νόμους της βιολογίας, κάθε μέλος του και κάθε εκατοστό είναι ένας ανεξάρτητος πρωταγωνιστής από μόνο του. Αντίστοιχη με την πλαστικότητα του σώματος, είναι η εκφραστικότητα του προσώπου – αν και σε αυτό βοηθάει πολύ το κατάλευκο μακιγιάζ με τα έντονα μάτια και τα κατακόκκινα χείλη (κλασσική πρακτική στο Butoh) όπου η κάθε σύσπαση, η κάθε γκριμάτσα δείχνει πιο έντονη, πιο τραγική, αγγίζοντας – και ξεπερνώντας ορισμένες φορές – τα όρια του γκροτέσκο.
Καλοί συνταξιδιώτες (+) του σε αυτό το μαγικό ταξίδι, η μουσική και ο φωτισμός. Εξαίρετες όλες οι μουσικές επιλογές από τις οποίες ξεχωρίζουν οι άριες της Μαρία Κάλλας επειδή ο χορευτής τις «έντυσε» με μια κινησιολογία όπου κάθε σημείο του κορμιού του δήλωνε σπαραγμό. Ατμοσφαιρικός φωτισμός, άλλοτε υποτονικός και ρομαντικός, άλλοτε να δημιουργεί εκπληκτικές αντιθέσεις φωτός – σκοταδιού και σε κάθε περίπτωση να παίζει πάντα με τη κεντρική φιγούρα και τη σκιά της. Σπουδή στην κίνηση, άψογη εκτέλεση, ήχος και φως, έδωσαν στο τελικό αποτέλεσμα την αίσθηση του ονείρου, ενός σουρεαλιστικού κόσμου όπου τα πάντα είναι δυνατό να συμβούν.
Στο φινάλε της παράστασης εμφανίστηκε με τη βοήθεια της τεχνολογίας η μορφή της Pina Bausch – αν και μέσα από το σώμα του Tadashi Endo ήταν σαν την είχαμε μαζί μας από το πρώτο λεπτό – όπου ο χορευτής υποκλίθηκε μπροστά της κι έπειτα ενώπιον του κοινού. Όμως μας περίμενε μια έκπληξη! Ο Tadashi Endo που είχε ξαναβρεθεί στην πόλη μας είκοσι χρόνια πριν, σε αυτή την τωρινή του επίσκεψη συνάντησε και πάλι παλιούς γνωστούς και κάλεσε έναν από αυτούς επί σκηνής: Ο Κος Ηλίας Παπαδόπουλος με τη λύρα του ανέβηκε μαζί του στη σκηνή για έναν μικρό αυτοσχεδιασμό. Υπό τους μελαγχολικούς ήχους της λύρας, ο χορευτής ξεδίπλωσε λίγο ακόμα από το ταλέντο του, αφέθηκε, «απογυμνώθηκε», δάκρυσε και μας παρέσυρε λίγο πιο βαθιά στο μαγικό κόσμο του Butoh.
Συνοψίζοντας (=) ήταν μια εικαστική παράσταση – εμπειρία που καθήλωνε το θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος. Το οποίο τέλος ήρθε πάρα πολύ νωρίς – η διάρκεια είναι το μόνο που καταλογίζουμε στα αρνητικά της, μόλις πενήντα λεπτά, όταν το κοινό θα μπορούσε να παρακολουθεί για ώρες χωρίς καμία αίσθηση του χρόνου. Παραφράζοντας τα λόγια του καλλιτέχνη στον ευχαριστήριο λόγο του:
«Πρόκειται για μια άδεια σκηνή. Δεν υπάρχει καμία PinaBausch, κανένας KazuoOnho. Η μαγεία είναι να μπορούμε, μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις της έκφρασής μας, εγώ με το χορό, εσείς με κάτι άλλο, να μπορούμε να τα ονειρευτούμε. Το όνειρο είναι αυτό που μας δίνει το κουράγιο να συνεχίζουμε»
Βαθμολογία:
8 στα 10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΔΑΤΕ ΧΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΔΕΙΤΕ: ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
