Είδε η Ελένη Γιαννακίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Στο θέατρο Αυλαία και για δύο μόνο παραστάσεις στις 20 και 21 Νοεμβρίου ανέβηκε το θεατρικό έργο, «Άλμα προς την Ελευθερία, η ζωή του Ρούντολφ Νουρέγιεφ» όπου συγγραφέας , σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του έργου είναι ο Σεργκέι Γιανκόφσκι. Πρόκειται για τη ζωή του μεγάλου παγκοσμίου εμβέλειας χορευτή Νουρέγιεφ από τη γέννησή του έως τον θανατό του, ένα θεατρικό έργο όπου ο συγγραφέας άντλησε πληροφορίες και στοιχεία από προσωπικά αρχεία του Νουρέγιεφ αλλά και από δημοσιεύματα, συνεντεύξεις, φωτογραφίες και κριτικές της εποχής.
Ο Ρουντόλφ Νουρέγιεφ γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1938 σ ένα βαγόνι, ενώ η μητέρα του ταξίδευε προς στην πόλη Βλαδιβοστόκ για να συναντήσει τον πατέρα του που υπηρετούσε στον στρατό. Είναι παιδί πολύτεκνης οικογένειας, Ταταρικής καταγωγής και ζούσε με τους γονείς και τις τρεις αδερφές του μέσα σ ένα δωμάτιο πολύ φτωχικά. Ο Νουρέγιεφ από πολύ μικρός κατάλαβε την κλίση του στον χορό και στα 17 του, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, έγινε δεκτός στην Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης έχοντας δάσκαλό του τον Αλεξάντερ Πούσκιν, ενώ έπειτα έγινε μέλος στα Μπαλέτα Κιρόφ. Θέλοντας να μάθει περισσότερα και να γίνει καλύτερος στο κλασικό μπαλέτο ζήτησε άσυλο από τις Γαλλικές Αρχές, γεγονός που τον κατέστησε ανεπιθύμητο στη Σοβιετική Ένωση. Του επετράπη η είσοδος στη χώρα μόνο για μια μέρα για να παραβρεθεί στην κηδεία της μητέρας του το 1987, όταν στην εξουσία βρισκόταν ο Κορμπατσόφ. Ο Νουρέγιεφ πέρα από τις διακρίσεις του στο Κλασικό μπαλέτο σε όλες τις μεγάλες σκηνές του κόσμου, έμεινε γνωστός και για τη θυελλώδη ερωτική ζωή του έχοντας συνάψει ερωτικούς δεσμούς και με γυναίκες και με άνδρες από τους χώρους της Τέχνης αλλά και της Πολιτικής. Σημαντική παρτενέρ του στον χορό υπήρξε η Γαλλίδα Μαργκότ Φοντέιν. Ο Νουρέγιεφ πέθανε σε ηλικία 57 ετών από AIDS, ενώ τα τελευταία χρόνια η ασθένεια αυτή τον είχε καταβάλει τόσο, ώστε να μην μπορεί να χορεύει όπως αυτός ήξερε, αν και βρισκόταν και στη θέση του Διευθυντή στην Όπερα του Παρισιού. Ο θρυλικός Χορογράφος και χορευτής έχει αφήσει το σπουδαίο στίγμα του σε σημαντικά έργα του μπαλέτου όπως: Ζιζέλ, Λίμνη των Κύκνων, Δον Κιχώτης, Μαργαρίτα, Ρωμαίος και Ιουλιέττα και δεκάδες άλλα !
Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Αυλαία ο Σεργκέι Γιανκόφσκι αποδεικνύεται κάτι πολύ παραπάνω από ταλαντούχος. Ο ίδιος, ως συγγραφέας, με ιδιαίτερη ευθιξία, μεταφέρει στο θεατρικό κείμενο τη ζωή του μυθικού χορευτή αγγίζοντας με λεπτότητα και διακριτικότητα την ερωτική ζωή του Νουρέγιεφ «Στη σκηνή κάποια στιγμή δηλώνει πως έζησε έρωτες πολλούς αλλά η μοναδική του αγάπη ήταν ο χορός» και εστιάζει σε όλο το έργο του στην Ψυχοσύνθεση αυτού του Δημιουργού, στην μεγάλη του επιθυμία να μετέχει σε μπαλέτα ξακουστά και διάσημα, στον αγώνα του να γίνει τέλειος χορευτής, στις στιγμές που ένιωθε να λυγίζει αλλά και το σθένος που έβρισκε να σηκώνεται όρθιος και να συνεχίζει, στα παιδικά δύσκολα χρόνια του στη μικρή βιομηχανική πόλη Ούφα, στα χρόνια του ως οικότροφος στην Ακαδημία όπου διηύθυνε ο Πούσκιν, στην αντίσταση του στις Μυστικές Υπηρεσίες, στη σχέση του με τους γονείς του και την αγάπη του προς τη μητέρα του. Ο πρωταγωνιστής καταφέρνει αριστοτεχνικά και με τη χρήση της Γραμμικής Αφήγησης να μεταφέρει στη σκηνή τη ζωή αυτού του Θρύλου πρωταγωνιστώντας μάλιστα ο ίδιος, βήμα-βήμα, από τη γέννηση του στο βαγόνι του Τρένου έως το θάνατό του, χωρίς να κουράσει ούτε λεπτό το θεατρόφιλο κοινό, βρισκόμενος πάνω στην σκηνή για δύο ώρες και τριάντα λεπτά με ένα διάλειμμα.
Εύσημα κοντά στον πρωταγωνιστή (+) αξίζουν κι οι δυο διεθνείς χορευτές που τον πλαισιώνουν και που εμφανίζονται σε συγκεκριμένες στιγμές στη σκηνή παραπέμποντας στους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του, όπως για παράδειγμα , όταν πρωτοείδε μπαλέτο και κατάλαβε πως ο προορισμός του σε αυτή τη γη ήταν να γίνει χορευτής, όταν κλήθηκε να χορέψει σε μεγάλες σκηνές ή όταν χόρεψε με την διάσημη Μαργκότ Φοντέιν.
Από την άλλη, το μινιμαλιστικό σκηνικό, μια φωτισμένη πόρτα όπου ο Γιανκόφσκι ως Νουρέγιεφ άλλοτε στέκεται από κάτω δηλώνοντας έτσι πως βρίσκεται στο τρένο ή στη φυλακή, άλλοτε μπαινοβγαίνει δηλώνοντας τα ταξίδια του κι άλλοτε βουτά μέσα στο άνοιγμά της δηλώνοντας το άλμα του προς την Ελευθερία, του δίνει τον χώρο να ξεδιπλώσει με μεγάλη μαεστρία το ταλέντο του. Είναι περιττό κάθε άλλο αντικείμενο σ αυτή την παράσταση .
Ως προς το ενδυματολογικό μέρος, πέρα από τους χορευτές που φορούν τις στολές μπαλέτου, ο Γιανκόφσκι καταφέρνει δεκαετίες ολάκερες και διαφορετικά ηλικιακά επίπεδα να τα περάσει στο κοινό φορώντας μόνο ένα μαύρο παντελόνι και μια μαύρη μπλούζα που, όταν τα βγάζει, μένει με το κολάν μπαλέτου έτοιμος να χορέψει. Η χρήση της ρωσικής γλώσσας δεν τον εμποδίζει να μεταφέρει σε εμάς, που δεν είμαστε σλαβόφωνοι, το πλήθος των συναισθημάτων στα οποία θέλει να μας παρασύρει.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται παράλληλα και το αρνητικό στοιχείο της παράστασης (-) ότι δηλαδή παρόλο που το έργο είναι ξενόγλωσσο και δεν ενοχλεί το κοινό στην πρόσληψη των συναισθηματικών διακυμάνσεων του πρωταγωνιστή, η χρήση των υπέρτιτλων στο πίσω μέρος της Αυλαίας κάθε άλλο παρά συντείνουν στο άριστο θεατρικό αποτέλεσμα . Οι ελληνικοί υπέρτιτλοι, κάθε φορά που χαμηλώνει ο φωτισμός, είναι ευδιάκριτοι και κάθε φορά που δυναμώνουν τα φώτα, σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος του έργου, φαίνονται αμυδρά, κάποιες φορές θολά, ώστε όλοι μας, ως θεατές, που θέλουν να διαβάσουν για να καταλάβουν τις σκέψεις και τα λόγια του πρωταγωνιστή, να μην το καταφέρνουμε. Δεν είναι αυτό προσωπική μόνο αίσθηση αλλά ένα γενικότερο παράπονο που ακουγόταν και στο διάλειμμα. Έτσι, μιας κι η ρωσική γλώσσα δεν είναι συγγενική για να καταλαβαίνουμε ακριβώς τα λεγόμενα απαιτούσε να καταβάλουμε πολύ κόπο να προσπαθούμε να διαβάζουμε τους ομιχλώδεις υπέρτιτλους, γεγονός που έκανε τη θέαση προβληματική.
Γενικά (=) πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση όπου ο Θεατής, είτε έχει γνώσεις μπαλέτου είτε όχι, παρακολουθεί αδιάσπαστα την πορεία ενός μεγάλου χορευτή δοσμένη από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του παράλληλα με τα πολιτικά συγκείμενα εκείνης της εποχής που άλλοτε λίγο κι άλλοτε πολύ επηρεάζουν τη σκέψη και τις πράξεις του Νουρέγιεφ κάνοντας τον πολλές φορές να φτάνει στα άκρα, όπως τότε που ανθίσταται στις Μυστικές υπηρεσίες για να κερδίσει την παραμονή του στην Γαλλία ή όταν θα πρέπει να αφήσει πίσω του την πάτρια γη, την μητέρα του και τον δάσκαλό του για να κατακτήσει μέσα από τον χορό, όπως ο ίδιος πίστευε, την απόλυτη ελευθερία.
Κλείνοντας αξίζει να τονιστεί πως αυτή η παράσταση, η οποία έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία παγκοσμίως, και την έχει παρακολουθήσει πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές σε 150 πόλεις όλου του κόσμου, μέσα από την άκρως ενδιαφέρουσα θεατρική προσέγγιση του Γιανκόφσκι δίνει στους λάτρεις της Τέχνης την δυνατότητα να κατανοήσουν ένα κομμάτι αυτής της πολυτάλαντης προσωπικότητας που ακούει στο όνομα Νουρέγιεφ. Ο ίδιος ο Γιανκόφσκι τόσο δεμένος με τον ρόλο του δεν σταματά να χορεύει ακόμη και στην υπόκλιση, κάνοντας το κοινό να τον ακολουθεί σ αυτή του την ευθυμία με συνεχές χειροκρότημα κι επευφημίες!!!
Βαθμολογία: 7,4/10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ