Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Περιμέναμε υπομονετικά να βρούμε εισιτήριο στις soldout παραστάσεις, που προφανώς αγκαλιάστηκαν με θέρμη από το κοινό γεμίζοντας ασφυκτικά το θέατρο… Αναμενόμενο σε ένα βαθμό όταν πρόκειται για γνωστό έργο καταξιωμένου συγγραφέα και με αξιόλογους συντελεστές, που ήδη το δελτίο τύπου προδιαθέτει για κάτι εξαιρετικό και δεν θέλαμε για κανένα λόγο να χάσουμε…
Βέβαια φτάνοντας στο θέατρο Αυλαία για την παράσταση «Η Βασίλισσα της Ομορφιάς» του Μάρτιν ΜακΝτόνα και σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη από την ομάδα Νάμα, (3η βδομάδα παραστάσεων) παρά τις φήμες συναντήσαμε αρκετά κενά στην αίθουσα και μετά από 100 λεπτά παρακολούθησης είχαμε πλέον προσωπική αντίληψη περί του εξαιρετικού ή μη όπως θα δούμε…
Η υπόθεση αφορά επιγραμματικά στην ακραία συγκρουσιακή σχέση μάνας και κόρης κάπου σε ένα απομονωμένο χωριό της Ιρλανδίας… όπου η 40χρονη κόρη έχει επωμιστεί τη φροντίδα της γριάς μητέρας της, θυσιάζοντας αναγκαστικά την προσωπική της ζωή και υπομένοντας με μεγάλο κόπο τις απίθανες παραξενιές μιας μάνας που μηχανεύεται τα πάντα προκειμένου να την κρατήσει δια βίου κοντά της, αδιαφορώντας πλήρως για τη δυστυχία που της προκαλεί… Μια αρρωστημένη σχέση αλληλοεξάρτησης, όπου η στερημένη από έρωτα και κάθε χαρά της ζωής κόρη, υφίσταται την οδυνηρή, ψυχοφθόρα συμβίωση με μια κυνική μάνα που αρνείται τον αποχωρισμό και φτάνει στο σημείο να καταστρέψει ακόμη και την μοναδική αναλαμπή φωτός που πρόβαλε στη ζωή στης κόρης της με το πρόσωπο ενός ερωτευμένου άνδρα…μέχρι που η αφόρητη ψυχολογική πίεση για την πάλαι ποτέ «Βασίλισσα της Ομορφιάς» θα οδηγήσει σε ακραίες αντιδράσεις με τραγική κατάληξη και απρόσμενο φινάλε…
Έντονα τραγικό και βαθύ ψυχολογικό (+) το έργο του Μακ Ντόνα που με πυρήνα την ανθρώπινη μοναξιά, πραγματεύεται μια κοινή συνθήκη για τις σχέσεις δύο γυναικών που συχνά ανήκουν στη σφαίρα του «ανεξερεύνητου»… καθώς στην αμφίδρομη και δεδομένη αγάπη μεταξύ μάνας και κόρης, ενίοτε σε μη υγιή περιβάλλοντα εμπλέκονται υποσυνείδητα ο ανταγωνισμός, η εξουσία, η εξάρτηση, η χειραγώγηση, ο εγκλωβισμός κλπ. σε μείγμα εκρηκτικό, όπως ακριβώς αποδόθηκε στο παρόν έργο με τρόπο άρτιο συγγραφικά… που σημαίνει ενδιαφέρουσα, σύνθετη, καλοδουλεμένη πλοκή, αυθεντικός ρεαλισμός και αληθοφάνεια, απρόσμενες ανατροπές και συγκρούσεις, βαθιά ψυχολογική προσέγγιση, συνδυασμός κυνικού χιούμορ και δραματικότητας, έντονοι ζωντανοί διάλογοι και ένα φινάλε απρόβλεπτο, ωστόσο ψαγμένο με ιδιαίτερη σημειολογία… Και δεν είναι τυχαίο ότι το γυναικείο κοινό πλειοψηφούσε συντριπτικά, αναγνωρίζοντας κάποιες οικείες καταστάσεις- χωρίς ίσως την παρούσα μυθιστορηματική δομή- ωστόσο με κοινό το υπόβαθρο της προβληματικής εξάρτησης…
Αναμφίβολα στα θετικά της παράστασης θα εντάξουμε τις άξιες ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών με ιδιαίτερη μνεία φυσικά στις πρωταγωνιστικές γυναικείες που κατείχαν τη μερίδα του λέοντος…
Η Ράνια Σχίζα ως Μωρήν – Βασίλισσα της Ομορφιάς, σε έναν σύνθετο ρόλο αξιώσεων που απαιτούσε έντονη «εσωτερική κατάθεση», υπήρξε αξιέπαινη για τον επαγγελματισμό και την υποκριτική ωριμότητα, αποδίδοντας με ακρίβεια την ψυχολογική ασφυξία, τον εσωτερικό βρασμό, την στέρηση, το ανικανοποίητο, τον κυνισμό, τις φαντασιώσεις, την έντονη τραγικότητα ενός χαρακτήρα τραυματικού και «ματαιωμένου»…
Η Σοφία Σεϊρλή στο ρόλο της γριάς μάνας, ερμήνευσε θαυμάσια έναν ιδιόμορφο τύπο χειριστικού ανθρώπου που συνδύαζε δήθεν σκανταλιάρικη αφέλεια παιδιού, καλυμμένο αυταρχισμό, κουτοπονηριά, σκληρότητα, αλλά συνάμα ανασφάλεια στα όρια του οίκτου…
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ως ερωτευμένος κατέθεσε μια γήινη, ρεαλιστική ερμηνεία με αυθεντικότητα, μέτρο, λιτότητα, πειστικότητα, ενώ ο Γιάννης Μάνθος στο ρόλο του «πληθωρικού» γείτονα, υπήρξε απολαυστικός με τις αθυρόστομες ατάκες του, το χιούμορ του, την αμεσότητα, τη εκφραστικότητα, τη ζωντάνια…
Πληρέστατο, φροντισμένο, ρεαλιστικό το σκηνικό του σπιτιού των δύο γυναικών, με την απαιτούμενη αίσθηση «παρακμής» που απέπνεε, με αυθεντικές λεπτομέρειες και με λειτουργικότητα… Προσεγμένοι επίσης οι φωτισμοί στα σωστά σημεία- αν και τα σκοτεινιάσματα ελαφρώς υπερέβαλαν- ωστόσο το φώτισμα (του «ήλιου» ή του «δρόμου») με το άνοιγμα της πόρτας ήταν μια όμορφη, αποτελεσματική επιλογή…
Σωστά τα κοστούμια ανταποκρίθηκαν κατάλληλα στους χαρακτήρες και τις εκάστοτε ανάγκες τους, ενώ η σχεδόν αδιόρατη μουσική υπόκρουση σε ελάχιστα σημεία με μονότονα ιρλανδικά ακούσματα, θα μπορούσε να συμβάλλει πιο ενεργά και εμπνευσμένα στην ατμόσφαιρα…
Ωστόσο όλα θα ήταν πολύ καλύτερα έως εξαιρετικά, αν δεν αδικούσε την παράσταση (-) η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη… που ναι μεν υπήρξε απόλυτα ρεαλιστική, λιτή, κατανοητή, ναι μεν απέδωσε ξεκάθαρα την πλοκή και ανέδειξε το συναίσθημα, τις συγκρούσεις, την τραγικότητα, ναι μεν εστίασε στους διαλόγους και διαμόρφωσε «εν μέρει» παρακμιακή ατμόσφαιρα… όμως όλα τούτα που θα μπορούσαν να αποδειχθούν σπουδαίες αρετές για ένα έργο έτσι κι αλλιώς δυνατό, δυστυχώς υποβαθμίστηκαν εξ αιτίας μιας σκηνοθετικής προσέγγισης βαρετά συμβατικής, χωρίς καμία έμπνευση, φαντασία ή έστω σύγχρονη ματιά, αλλά κυρίως χωρίς ενέργεια, ζωντάνια, ρυθμό…
Οι εξελίξεις διαδέχονταν η μία την άλλη σαν «προγραμματισμένες» με επιμελή φροντίδα για να κυλήσουν όλα ομαλά βάσει πλάνου, ενώ ο αργόσυρτος επίπεδος ρυθμός, η έλλειψη σπιρτάδας με μια υποτονική αίσθηση θαρρείς βαρεμάρας ή παραίτησης, οι κοιλιές και τα χάσματα στη ροή, στέρησαν τη ζωηράδα ενός έργου με εσωτερική δύναμη και τις σωστά δομημένες κορυφώσεις που έμοιαζαν προβλέψιμες, αδικώντας την παράσταση… την οποία αν δεν στήριζαν με τις ερμηνείες τους οι άξιοι ηθοποιοί, θα έχανε συνολικά το ενδιαφέρον της λόγω ατυχούς διαχείρισης και είναι πολύ κρίμα για ένα σπουδαίο έργο…
Εν κατακλείδι (=) θα θέλαμε πολύ να δικαιωθούν οι προσδοκίες μας για κάτι «εξαιρετικό» όπως αφήνεται να εννοηθεί… και θα μπορούσε όντως να είναι με ένα θαυμάσιο ψυχολογικό έργο ερμηνευμένο επάξια, αν δεν το αδικούσε η υποτονική ανέμπνευστη σκηνοθεσία του…
Βαθμολογία:
5,8/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Η Βασίλισσα της Ομορφιάς» του Μάρτιν ΜακΝτόνα.
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ιρλανδίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δύο γυναίκες ζουν μόνες τους: η ηλικιωμένη αυταρχική Μαγκ Φόλαν και η 40χρονη κόρη της Μωρήν, η οποία την φροντίζει. Η σχέση τους είναι μια σχέση αγάπης και μίσους, που κάνει τη συμβίωσή τους σχεδόν αφόρητη σε έναν ανελέητο αλληλοσπαραγμό. Τη ζωή τους θα ανατρέψει η εμφάνιση του Πάτο Ντούλυ.
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη.
Ερμηνεύουν: Σοφία Σεϊρλή, Ράνια Σχίζα, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννης Μάνθος.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετ 11/5 στις 20:00 Πέμπτη 12 & Παρασκευή 13: 21.00 Σάββατο 14: 21.15 Κυριακή 15: 19.30 (3η παράταση εως 22 Mαίου).
.
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
