«Η Τρικυμία» – Push Art Company: Μια παράσταση φτιαγμένη από ονείρατα…Είδαμε & Σχολιάζουμε
Η Push Art Company, για τη θεατρική σεζόν 2015-2016, παρουσιάζει το συγγραφικό δημιούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, “Η Τρικυμία”, σε σκηνοθεσία Κικής Στρατάκη. Το έργο θεωρείται το κύκνειο άσμα του Σαίξπηρ καθώς μετά από αυτό αποσύρθηκε από τη θεατρική συγγραφή. Την παράσταση παρακολουθήσαμε στο Θέατρο “Άνετον”, σε ένα τριήμερο παρουσίασης, καθώς το έργο θα συνεχίσει την πορεία του σε άλλους θεατρικούς χώρους.
Λίγα Λόγια για το έργο: Στο μαγεμένο νησί της ιστορίας, απόλυτος άρχοντας είναι ο Πρόσπερο, ο εξόριστος Δούκας του Μιλάνο που έχασε το θρόνο του από το σφετεριστή αδερφό του Αντόνιο, με τη βοήθεια του βασιλιά της Νάπολης, Αλόνσο. Εκεί ζει απομονωμένος με την κόρη του Μιράντα, το πειθήνιο πνεύμα Άριελ και το δύσμορφο σκλάβο Κάλιμπαν, αφοσιωμένος στις μυστικιστικές τέχνες. Όταν μια φοβερή τρικυμία θα φέρει -όχι τυχαία- ναυαγούς στο νησί του, τους σφετεριστές, η ιστορία θα οδηγηθεί στη λύση της από τα ξόρκια, τον έρωτα και την συγχώρεση.
Μέσα από το νέφος ενός ονείρου σε ένα μινιμαλιστικό σκηνικό μαγεμένου δάσους ξεπρόβαλαν οι πρωταγωνιστές της παράστασης ξετυλίγοντας τον μίτο της ιστορίας. Ανάμεσα τους και μια χορεύτρια να ενώνει τα κομμάτια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας… Στην Τρικυμία του Σαίξπηρ κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί η μαγεία και ο τρόπος που δρα στις ζωές των ανθρώπων δένοντας με αυτόν τον τρόπο την πλοκή του έργου. Κατά πολλούς το συγκεκριμένο κείμενο εμπεριέχει πολλές αλληγορίες διότι υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τα προγενέστερα έργα του Άγγλου συγγραφέα. Έτσι λοιπόν εδώ, οι σφετεριστές συγχωρούνται από τον Πρόσπερο, σε αντίθεση με την προτίμηση του Σαίξπηρ για την τιμωρία της εξουσίας, όπως στα υπόλοιπα συγγραφικά του πονήματα καθώς και η αποκήρυξη της μαγικής τέχνης που διέθετε ο Πρόσπερο παραλληλίζοντας την με το τέλος της θεατρικής συγγραφικής πορείας του Σαίξπηρ.
Στα θετικά (+) της παράστασης:
Η Κική Στρατάκη, σκηνοθέτιδα της παράστασης, κατόρθωσε μέσα από το καλαίσθητο σκηνοθετικό πλαίσιο που αποτύπωσε να κερδίσει ένα δύσκολο στοίχημα καθώς η Τρικυμία του Σαίξπηρ μαζί με κάποια άλλα έργα του (όπως το Oνειρο θερινής νυκτός), λόγω της έντονης διαφορετικότητας στην κουλτούρα τους, είναι δύσκολο να μπορέσουν να αγγίξουν το ελληνικό κοινό και να αλληλεπιδράσουν με αυτό. Τα στοιχεία του παραμυθιού και του ακραίου σουρεαλισμού είναι πολύ έντονα για αυτό πολύ συχνά καταλήγουν να παρουσιάζονται ως παιδικές παραστάσεις. Η Κ. Στρατάκη όμως δημιούργησε ένα ενήλικο έργο, κλέβοντας την προσοχή του κοινού μέσα από την εμπνευσμένη σκηνοθετική της καθοδήγηση. ‘Έτσι λοιπόν παρουσίασε ένα δεμένο αποτέλεσμα με μαγεία και ξωτικά, με χρωματιστούς φωτισμούς και μυστικιστική ατμόσφαιρα, με αιθέριες κινήσεις και στοιχεία σωματικού θεάτρου, με απόκοσμους ήχους και τραγούδια. Και ένας έρωτας να γαληνεύει κορμιά και ψυχές.. Παρασυρόσουν μέσα στο παραμύθι της και ανάμεσα στους καπνούς ένιωθες και εσύ ότι ισορροπούσες πάνω σε ένα σύννεφο ονείρου. Το κάλλος της σκηνοθετικής της τέχνης ήταν το στοιχείο που έσωσε την παράσταση από τη νωχελικότητα που πιθανόν θα προκαλούσε το κείμενο του θεατρικού έργου. Θεωρούμε ότι η πρόθεση της μέσα από αυτή την σκηνοθεσία ήταν η αφύπνιση της παιδικότητας και η λυτρωτική κάθαρση του “ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα” καθώς στην Τρικυμία το καλό νικάει το κακό.. Ένας παραλληλισμός στο σήμερα που τον έχουμε όλοι ανάγκη και μια επίκληση στην σπουδαιότητα της ελπίδας και των ονείρων…
Το ερμηνευτικό κομμάτι της παράστασης θα το χαρακτηρίζαμε αξιοπρεπέστατο καθώς όλοι οι ηθοποιοί (Μάριος Μεβουλιώτης, Rhiannon Morgan, Θωμαή Ουζούνη, Σοφία Σακελλαρίου, Πέτρος Φραγκόπουλος) έχοντας την ιδιομορφία της συνεχούς εναλλαγής των ρόλων τους, όπως και την διακύμανση από την κωμικότητα στην δραματικότητα και το αντίστροφο, τα κατάφεραν περίφημα καθώς πέραν του κειμένου τους σημαντικό ρόλο κατείχε και η κινησιολογία τους. Έτσι πολλές φορές η γλώσσα του σώματος έπαιρνε την θέση του λόγου και η τεχνική του σωματικού θεάτρου έκανε την παρουσία της.
Στα αρνητικά (–):
Η αδυναμία που εντοπίσαμε σχετίζεται με την παρουσία της χορεύτριας (Rhiannon Morgan), η οποία στο κομμάτι της πρόζας υπήρξε ανεπαρκής μουτζουρώνοντας σε εκείνα τα σημεία την παραμυθένια ατμόσφαιρα του έργου, δημιουργώντας μια καλλιτεχνική κόπωση που σε “κλωτσούσε” από το καθολικό συναίσθημα της παράστασης.
Εν ολίγοις [=]
Ένα έργο όπου η τρέλα εκλογικεύεται, όπου τα ίχνη σχηματίζονται από αστερόσκονη, τα πάντα είναι πιθανά, τα όνειρα νικάνε και η αλήθεια στο τέλος λάμπει. Μια παράσταση που σε παρασύρει στην μαγεία της μέσα από την όμορφη σκηνοθεσία της, που σε ταξιδεύει σε ονείρατα και ξεχασμένους κόσμους καθώς… “είμαστε από το υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα, και τη ζωή μας, ύπνος την περιβάλει…”
Βαθμολογία:
6,5/10
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤAΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
