Την παράσταση είδε και σχολιάζει η Νεφέλη Κομματά.
Μην παρεξηγήσεις το πρωτάρα, έχω μια ιδέα για το τι εστί Stand Up. Για την ακρίβεια πολλές, όχι μόνο γιατί βλέπω βίντεο στο YouTube μα γιατί το έχω σπουδάσει κιόλας. Σε μπέρδεψα, πάμε πάλι απ’ την αρχή. Ένα εξάμηνο Stand Up στην σχολή δημιουργικής γραφής, ένα κείμενο μου προορισμένο να παιχτεί στην τελική παράσταση και παρ’ όλα αυτά δεν είχα βρεθεί ποτέ ανάμεσα στο ζωντανό κοινό ενός Stand Up comedian. Ποτέ δεν είναι αργά.
Ξέρεις την θεωρία, μα η πράξη πάντα είναι αλλιώς. Σου μαθαίνουν πώς να στήσεις τα αστεία, πώς να κάνεις σωστές γέφυρες, πώς να διαχειριστείς τις παύσεις. To κοινό πως το διαχειρίζεσαι; Ποιο αστείο σου θα πιάσει και ποιο δυστυχώς θα φύγει άκλαυτο; Ώρα να εξελίξω τις γνώσεις μου έξω από την αίθουσα και την κλασσική διδασκαλία.
Jeremy. Ο πρώην σταρ του YouTube με τους χιλιάδες ακόλουθους. Δυνατό στοιχείο: Έχει μεγάλο κοινό. Αδύνατο στοιχείο: Το κοινό πηγαίνει ακόμη σχολείο.
Ζήσης Ρούμπος. Ο πιο κουλ σαραντάρης που θα γνωρίσεις ποτέ. Δυνατό στοιχείο: Οι γκριμάτσες κι η γλώσσα του σώματος. Αδύνατο στοιχείο: Το κοινό του Jeremy.
Ανεβαίνεις στη σκηνή με κείμενα επεξεργασμένα ώρες, με δεκάδες πρόβες στη πλάτη σου κι άγχος να μην χάσεις ούτε ατάκα, ούτε ειρμό. Έχεις γράψει σύμφωνα με το δικό σου χιούμορ, αντίστοιχο της παιδείας και της ηλικίας σου κι είσαι προετοιμασμένος τόσο για το διακριτικό χαχάνισμα όσο και το τρανταχτό γέλιο. Για το ανήλικο κοινό σου, πόσο να προετοιμαστείς; Και κυρίως, νιώθεις περήφανος για την δουλειά σου όταν τελικά την παρακολουθούν παιδιά συνοδευμένα από τον κηδεμόνα τους;
Ας μην είμαι άδικη, δεν ήταν έτσι όλο το κοινό, άλλωστε ανάμεσα τους ήμουν κι εγώ, με πατημένα πια τα 21. Και μεγαλύτεροι, αλήθεια. Γεμάτη η αίθουσα του Φαργκάνη και πιθανολογώ πως και την επόμενη μέρα της παράστασης το ίδιο θα συνέβη. Μεγάλο το όνομα του Jeremy στο YouTube κι ο Ρούμπος με αρχή το «Κάψε το σενάριο» αγαπήθηκε ιδιαιτέρως. Η χημεία τους γνώστη, δοκιμασμένη συνταγή από το «JZ» στο κανάλι του Jeremy. Πόσο διαφέρει το γύρισμα και το μοντάζ από μια live παράσταση;
Δυναμικό το Stand Up του Ζήση. Και γέλασα και είδα κανόνες να εφαρμόζονται σωστά. Εκπληκτικές γέφυρες ανάμεσα στα θέματα του, ποικιλία, αυτοσαρκασμός, είδη χιούμορ. Κι αν σε κάποιον άλλο θεατή κάποια στοιχεία περνούν απαρατήρητα, εγώ σας λέω πως το είχε δουλέψει πολύ το κείμενο του. Κι η εκτέλεση επιτυχημένη, σωστές εναλλαγές στον τόνο, στο ηχόχρωμα, στην κίνηση. Τι σας λέω, η καθηγήτρια μου θα είχε βάλει άριστα. Κρατάω και πάλι σημειώσεις.
Jeremy. Πρώτο όνομα χωρίς να σηκώνει το βάρος της παράστασης. Στην αρχή κρύο, ψυχρό, «αγγλικό» χιούμορ. Με την εξέλιξη του κειμένου του, άλλαξε, έγινε πιο προσιτός, μπήκε στο κλίμα. Είναι άραγε στυλ που προσπαθεί να υποστηρίξει ή μήπως απλά δεν το έχει και τόσο πολύ; Ίσως να μην είναι του δικού μου γούστου, άλλωστε κι εγώ μαθητευόμενη είμαι (πληροφοριακά, οι διαφορές των δύο φύλων είναι η εύκολη λύση και η γυναίκα με περίοδο πιο κλισέ κι από το φιλί μετά το χαστούκι).
Στο δεύτερο μέρος, οι δύο κωμικοί ανέβηκαν μαζί για να κάνουν ζωντανά πάνω κάτω αυτό που κάνουν και στο YouTube· να διαβάσουν απαντήσεις κοινού και να σχολιάσουν καυστικά. Το έκαναν λοιπόν και μπορώ να πω απολαυστικά, αν κι αναγκαστικά θίγουμε και πάλι το θέμα της ηλικίας των θεατών που σας κάνει να φαντάζεστε κάποιες από τις απαντήσεις. Με απλά λόγια, έκαναν οι άνθρωποι ό, τι καλύτερο μπορούσαν. Πολύ καλοί κι δύο στον αυτοσχεδιασμό, που σαφώς είναι και το δυσκολότερο κομμάτι ενός Stand Up ( κι έρχομαι να σας καταστρέψω τα όνειρα- ή να σας ανοίξω τα μάτια;- και να σας πω πως συνήθως ακόμη και τα φαινομενικά «αυθόρμητα» αστεία πολλές φορές είναι προετοιμασμένα. Κι όμως. Ετοιμάζεις αστεία για διάφορες καταστάσεις κι αντιδράσεις του κοινού και τα χρησιμοποιείς μόνο αν προκύψει. Sorry not sorry κι ελπίζω να μην φάω ban από τη σχολή).
Δύο φίλοι που γουστάρουν να κάνουν πλάκα, αυτό μου έβγαλε έμενα το δεύτερο μέρος. Σχολίαζαν όπως θα έκαναν κι αν ήταν μόνοι τους, γελούσαν μεταξύ τους και προσπαθούσαν να εμπλέξουν το κοινό. Ναι, οι δυο τους έστησαν μια πολύ καλή παράσταση.
Και τι έμαθα τελικά; Όσο δύσκολο κι αν είναι να γράψεις ένα κείμενο με χιούμορ, η παρουσία στη σκηνή πάντα θα είναι δυσκολότερη. Δεν μπορείς να γνωρίζεις την ανταπόκριση, μένεις αναγκαστικά στις υποθέσεις. Κι αν δεν γελάσουν; Κι αν δεν πιάσει; Όλα εξαρτιούνται από το κοινό, και το κοινό αλλάζει κάθε βράδυ. Και να θέλεις να το βελτιώσεις το κείμενο σου, μπορεί σε κάθε παράσταση να κυριαρχήσει διαφορετικό σου αστείο. Δύσκολο να είσαι κωμικός κύριοι. Το δάκρυ έρχεται ευκολότερα απ’ το γέλιο.
Χάρηκα που η πρώτη μου φορά ήταν στη συγκεκριμένη παράσταση. Ένα μάθημα διαδραστικό, πρακτική εφαρμογή κανόνων μπροστά στα μάτια μου. Είχε τα ups και τα downs της, ήταν ρεαλιστική και παραδέχομαι πως εγώ τουλάχιστον γέλασα πολύ. Ίσως γιατί δεν είχα δίπλα τη μαμά μου να ντραπώ για τα πονηρά αστεία.
Φωτογραφικό υλικό
