Είδε η Αννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Την Εταιρεία Θεάτρου Arion,τη γνωρίσαμε πέρσι μέσα από «Τα λουλούδια στην κυρία», μια επιτυχημένη παράσταση, που της χάρισε μια υποψηφιότητα για το βραβείο Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ομάδας στα 13α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης.
Φέτος τη συναντούμε και πάλι στο Θέατρο Αυλαία, στην καινούρια της δουλειά, την «Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαυρόπουλου.
Το συγκεκριμένο έργο ανήκει στην Τριλογία της Πόλης («Διανυκτέρευση», «Παρέλαση», «Πόλη») με την οποία έκανε η Λούλα Αναγνωστάκη την πρώτη της συγγραφική εμφάνιση το 1965, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ακολούθησαν και άλλα σημαντικά θεατρικά έργα, στα οποία πραγματεύεται κυρίως θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στην Ελλάδα. Πρόσφατα (2023), παρακολουθήσαμε ένα από τα πιο σπουδαία έργα της, το «Σ’ εσάς που με ακούτε», σε μια εξαιρετική παράσταση από το ΚΘΒΕ που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Θεοδωρίδης.
Στην «Πόλη», η Ελισάβετ και ο Κίμων, ένα ιδιόρρυθμο ζευγάρι, έχουν πρόσφατα μετακομίσει στην γενέτειρα της Ελισάβετ. Εκείνη συνηθίζει όλη την ημέρα να κάνει βόλτες στην περιοχή, ενώ εκείνος δεν βγαίνει καθόλου από το σπίτι, θεωρώντας την πόλη «terraincognita». Όταν η Ελισάβετ επιστρέφει, το βράδυ, του διηγείται πώς πέρασε, αναφέρεται σε μνήμες από το παρελθόν, σε εκτελέσεις (που παραπέμπουν στα χρόνια μετά τον εμφύλιο), σε πλατείες, σε παλιούς φίλους, αλλά και σε καινούρια άτομα που γνώρισε, όπως τον γείτονα τους, φωτογράφο, που,εκείνο το βράδυ, κάλεσε σε δείπνο… Γρήγορα από τους διαλόγους τους αντιλαμβανόμαστε ότι σε κάθε νέα πόλη που μετακομίζουν καλούν ανυποψίαστους αγνώστους στο σπίτι τους και στήνουν σε βάρος τους σαδιστικές φάρσες. Ένα νοσηρό παιχνίδι κατά τη διάρκεια του οποίου εξευτελίζουν τον καλεσμένο τους και χρησιμοποιούν στοιχεία της προσωπικότητάς του, που ο ίδιος τους εκμυστηρεύεται, για τον ταπεινώσουν, να τον προσβάλλουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, σε μια ανεξήγητη επίδειξη εκδικητικότητας, ανηθικότητας και κακίας…
Το σημαντικό αυτό έργο (+) αρχικά είχε θεωρηθεί ότι ανήκει στο θέατρο του παραλόγου. Περιέχει στοιχεία τόσο ρεαλιστικά, όσο και σουρεαλιστικά και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ψυχολογικό θρίλερ ή και φάρσα με βαθιά δραματική ατμόσφαιρα. Πρόκειται για ένα σκοτεινό και απαισιόδοξο ψυχογράφημα πολύ ιδιαίτερων χαρακτήρων, με ένταση, ανατροπές και ιδιαίτερα ποιητική ατμόσφαιρα.
Ένα έργο που συνδέει την ιστορική μνήμη του παρελθόντος και τα ψυχολογικά τραύματα που κληρονόμησε στις επόμενες γενιές, με ένα άρρωστο παρόν στο οποίο κυριαρχεί η ηθική και κοινωνική σήψη, η αποξένωση, η εκμηδένιση των ανθρωπίνων σχέσεων, η κατάρρευση των βασικών αρχών του πολιτισμού και η ανθρωποφαγία ως σαδιστικό χόμπι των διαταραγμένων ψυχών.
Δυστυχώς (-) η παράσταση που παρακολουθήσαμε δεν απέδωσε τίποτε από τα παραπάνω, αφήνοντας μας με μια αίσθηση, θα έλεγα, απογοήτευσης για την όλη προσπάθεια.
Καταρχάς η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Μαυρόπουλου, δεν αξιοποίησε το έργο, δεν απέδωσε τα δυνατά του σημεία, τις ποιητικές του εικόνες, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που θα έπρεπε να κυριαρχεί, ούτε τα πάθη και τον παραλογισμό των χαρακτήρων του. Αρκέστηκε σε μια άνευρη και χωρίς ρυθμό απόδοση, χωρίς πρωτοτυπία, στην οποία η όλη αισθητική, σε συνδυασμό με το παντελώς αδιάφορο σκηνικό, αποδείχθηκε αρκετά ξεπερασμένη.
Οι τρεις πρωταγωνιστές της παράστασης Ανέστης Καφάτσος στον ρόλο του Φωτογράφου, Άλκηστη Κυριακού στον ρόλο της Ελισάβετ και Γιώργος Κωνσταντίνου στον ρόλο του Κίμωνα, κινήθηκαν ερμηνευτικά σε μέτρια επίπεδα. Δεν κατόρθωσαν να αποδώσουν τον κυκεώνα συναισθημάτων που κρύβεται πίσω από τους απλούς, καθημερινούς διαλόγους του έργου, τα ψυχολογικά τραύματα των χαρακτήρων που υποδύονταν, το εσωτερικό τους δράμα, τις ευαισθησίες, τις πληγές και τα αδιέξοδά τους. Δεν επικοινώνησαν επαρκώς την απομόνωση που κατεύθυνε τη συμπεριφορά των ατόμων αυτών, ούτε την έκδηλη ανάγκη τους για ψυχική επαφή.
Η μουσική της παράστασης από τον Μάριο Αποστολακούλη δεν ενίσχυσε τον δραματικό χαρακτήρα του έργου, ούτε και οι φωτισμοί του Ανδριανού Φριλίγγου πρόσθεσαν κάτι θετικό στην όλη παρουσίαση.
Συμπερασματικά (=) παρακολουθήσαμε μια απογοητευτική απόδοση ενός κατά τα άλλα «δυνατού» έργου, με αδύναμη σκηνοθεσία και ερμηνείες, που δεν μετέφερε την ουσία του κειμένου του, τον ψυχισμό των πληγωμένων ανθρώπων της μεταπολεμικής εποχής στους οποίους αναφέρεται, τον φόβο, την ασυνεννοησία, την ηθική παρακμή, το αντιπολεμικό σύνθημα που κραυγάζει μέσα από την κάθε λέξη του …
Βαθμολογία: 4/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Η Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη.
Μια πληγωμένη από τα βιώματα της γυναίκα αναζητά να συνδεθεί με το παρελθόν της και την ταυτότητά της, ταξιδεύοντας μαζί με τον σύντροφό της από πόλη σε πόλη. Ένας επισκέπτης εμφανίζεται, φαινομενικά για να παίξει το ρόλο του θύματος σε ένα παιχνίδι ρόλων. Οι έννοιες ωστόσο θύματος και θύτη φαίνεται να αντιστρέφονται.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαυρόπουλος. Ερμηνεύουν: Ανέστης Καφάτσος, Άλκηστη Κυριακού, Γιώργος Κωνσταντίνου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
