Η πληθωρική – ανατρεπτική «σαιξπηρική παρέα» του «ΜΑΓΕΙΡΑ…» στην 11η Κουλτουροβραδιά στο θέατρο Φαργκάνη [ρεπορτάζ, βιντεο, σχόλια].
Η περιπετειώδης 11η Κουλτουροβραδιά, μετά την αναβολή λόγω ατυχήματος του Άμλετ της παράστασης Κ. Γιωτόπουλου, πραγματοποιήθηκε τούτη την Κυριακή με πλήρη σύνθεση και σε ιδιαίτερα φιλόξενο κλίμα που μας κράτησε αρκετά μετά τα… μεσάνυχτα! Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά, όπως εξελίχθηκε η βραδιά στο θέατρο Φαργκάνη κατά την παρακολούθηση της παράστασης «Ο μάγειρας, ο Άμλετ, η Οφηλία και τα… φαντάσματα» από την ομάδα «Αναζήτηση» σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου και μετάφραση – διασκευή του ιδίου και της Κατερίνας Τερζοπούλου με έναν πολυπρόσωπο θίασο άνω των 10 ηθοποιών. Μια πρωτότυπη- ανατρεπτική κωμωδία, βασισμένη στην παρωδία σαιξπηρικών ηρώων, με πολιτικές προεκτάσεις και σημερινές κοινωνικές αναφορές.
Πάνω στη σκηνή στημένη μια κουζίνα- το ιδιαίτερο «βασίλειο» του μάγειρα και της οικογένειάς του, στα έγκατα του κάστρου της Ελσινόρης στη Δανία, την γνωστή Δανιμαρκία του Σαίξπηρ. Εκεί όπου εξελίσσεται το δράμα του πρίγκηπα Άμλετ, μόνο που εν προκειμένω η κουζίνα με τον μάγειρα και το προσωπικό της θα παίξουν καταλυτικό- αν όχι πρωταγωνιστικό ρόλο. Καθώς τα ποικίλα «δράματα» βασιλέων και ευγενών θα αποδοθούν μέσα από τις αντιδράσεις των απλών, καθημερινών ανθρώπων, εντελώς απομυθοποιημένα μέσω της παρωδίας. Με αποτέλεσμα μια σειρά από ευτράπελα, ανατροπές, φαρσικές καταστάσεις, με επίκεντρο τον σαιξπηρικό μύθο του Άμλετ και τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε αυτόν… η μητέρα Γερτρούδη, ο πατριός Κλαύδιος, η Οφηλία, ο Λαέρτης, ο Πολώνιος, ο Οράτιος και όχι μόνον… Όπου όλοι τους θα περάσουν από τη φιλόξενη αλλά… «επικίνδυνη» κουζίνα του Φρότζι, εκεί όπου παράλληλα με τα βασιλικά γεύματα, «μαγειρεύονται» με τρόπο πικάντικο και τα σκοτεινά παρασκήνια, που για πολλούς θα αποβούν μοιραία.
Το έργο βασίζεται σε ένα ευφυές εύρημα, καθώς επέλεξε ως συμβολικό χώρο δράσης τη κουζίνα με τους προφανείς συνειρμούς. Ένα εύρημα που έδωσε το κατάλληλο υπόβαθρο για μια «αιρετική» ματιά σε ένα κλασικό σαιξπηρικό έργο, «διαβάζοντας» τους πρωταγωνιστές ήρωες από εντελώς διαφορετική οπτική. Όχι από αυτή της ισχύος, της μεγαλοπρέπειας, της εξουσίας, αλλά μέσα από τα μάτια του υπηρετικού προσωπικού, τη σχέση τους μαζί τους και στο σκηνικό μιας ταπεινής κουζίνας. Εκεί όπου ασκεί την εξουσία και κινεί τα νήματα ο μάγειρας, οδηγούμενος από τα ένστικτα και τις επιδιώξεις ενός καθημερινού ανθρώπου που νιώθει να απειλείται και μηχανεύεται λογής ίντρικες – υποδυόμενος μέχρι και το φάντασμα, για την διατήρηση της δικής του «ισχύος»… Με λίγα λόγια το διαχρονικό ανθρώπινο ζητούμενο/ πάθος σε άλλη κλίμακα, όχι σε επίπεδο αριστοκρατών αλλά λαϊκών στρωμάτων.
Μια παράσταση πληθωρική, όπως μας συνηθίζει τελευταία ο Α. Ψαλτόπουλος. Με ένα πλήρες ρεαλιστικό σκηνικό, μια σκηνή γεμάτη από πρόσωπα, πάμπολλα καλόγουστα κοστούμια εποχής, αρκετό χιούμορ και σατυρικές «μπηχτές», ένας «πειραγμένος» Άμλετ που προκαλεί χαριτωμένα, οι πληθωρικές ερμηνείες του μάγειρα και της απολαυστικότατης συμβίας του- αλλά οι πολύ καλές/ επαγγελματικές των υπολοίπων- μια Οφηλία εξαιρετική σε έναν δυνατό μονόλογο- σημείο αναφοράς και κορυφαία στιγμή της παράστασης… από την πένα του Α. Ψαλτόπουλου. Με μια σκηνοθεσία απλή και αφαιρετική που εστίασε στην ατμόσφαιρα, το χιούμορ, τη σωστή χωροταξία των πολλών προσώπων, δεδομένου ότι σε σημεία είχε να διαχειριστεί και παράλληλα επίπεδα δράσης σε πρώτο και δεύτερο πλάνο ταυτόχρονα. Αυτά που μας έλειψαν σε σχέση με έναν πιο δεμένο- σφιχτό ρυθμό αποφεύγοντας κάποιους πλατειασμούς των διαλόγων ή σε μια πιο σύγχρονη- ευρηματική οπτική ή σε ένα πιο καθαρό στίγμα νοηματικά και σκηνοθετικά, συζητήθηκαν ευρέως στη συνέχεια… Που δεν θα μπορούσε βεβαίως παρά να είναι ΚΑΙ αυτή πληθωρική όταν έχεις απέναντι τον λαλίστατο Α. Ψαλτόπουλο.
Ο οποίος επιπλέον απέδειξε και έμπρακτα τις μαγειρικές του ικανότητες, έχοντας ετοιμάσει μια νοστιμότατη – όπως μας είπαν γιατί δεν… προλάβαμε να δοκιμάσουμε – πίτα και γενικώς έναν περιποιημένο μπουφέ σε μια ξεχωριστά φιλόξενη βραδιά. Όπου με τα ποτά και τα κεράσματα στο χέρι στρωθήκαμε στην κουβέντα και οι πιο φανατικοί της παρέας δεν ξεκολλούσαμε. Γιατί όσοι γνωρίζουν από κοντά τον Α. Ψαλτόπουλο, ψυχή της ομάδας, της παράστασης, της βραδιάς και γενικώς ένα σημαντικό θεατρικό κεφάλαιο για την πόλη επί πολλά χρόνια, έχουν διαπιστώσει ότι πρόκειται – πέρα από έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη- για έναν απολαυστικό αφηγητή και χαριτωμένο άνθρωπο με πηγαίο χιούμορ, που δύσκολα τον… σταματάς! Πρόθυμος επιπλέον να μιλήσει για τα πάντα με τον δικό του τρόπο.
Τί είπαμε στη δίωρη κουβέντα, μετά από μια δίωρη παράσταση; Μα σχεδόν τα πάντα,που εδώ είναι αδύνατο να μεταφερθούν, παρά μόνο λίγα από τα πιο ουσιώδη. Απέναντί μας όλος ο θίασος και βέβαια κάποιες από τις πρώτες ερωτήσεις απευθύνθηκαν στο «μοιραίο» πρόσωπο Κ. Γιωτόπουλο σχετικά με τη υγεία του, όπου μίλησε για το σοκ που υπέστη από τη δημοσιότητα του γεγονότος, για τη συμπαράσταση των συναδέλφων, για τις βαθύτερες σκέψεις του, βεβαιώνοντας ότι τώρα είναι απολύτως καλά και ότι απολαμβάνει ιδιαίτερα τον «πειραγμένο» Άμλετ του έργου. Για την ίδια απόλαυση του ρόλου τους και του έργου μίλησαν όλοι οι ηθοποιοί, εκφράζοντας θερμές ευχαριστίες στον σκηνοθέτη Α. Ψαλτόπουλο για την ευκαιρία και τονίζοντας την αίσθηση της ελευθερίας και το σεβασμό του απέναντι στους ηθοποιούς, ενώ όλοι τους συμφώνησαν ότι το πιο απολαυστικό κομμάτι της δουλειάς είναι οι πρόβες στο σπίτι του, δοκιμάζοντας συχνά και τις… σπεσιαλιτέ του. Ενημερωθήκαμε επίσης ότι κάποιοι ρόλοι είναι με διπλή διανομή, χωρίς ο ένας ηθοποιός να αντιγράφει τον άλλο, βάζοντας ο καθένας τη δική του προσωπική σφραγίδα.
Ο ίδιος ο Α. Ψαλτόπουλος δέχτηκε φυσικά τις περισσότερες ερωτήσεις σχετικά με αλληγορικά σημεία του έργου, με το βαθύτερο νόημα και το στόχο του, με τη σκηνοθετική του οπτική, μιλώντας για τη μεγάλη δυσκολία του να σκηνοθετείς και ταυτόχρονα να βρίσκεσαι σχεδόν σε όλη τη διάρκεια επί σκηνής ως ηθοποιός, χαρακτηρίζοντάς το «εξοντωτικό». Σε κάποιες ενστάσεις για το ρυθμό/ δέσιμο της παράστασης, δήλωσε ότι ήδη το έργο έχει περικοπεί σε σημεία, ενώ σε σχέση με τον «αδιευκρίνιστο» συγγραφέα του, άφησε να πλανάται ένα… μυστήριο, παραδεχόμενος ωστόσο τη δική του παρέμβαση και ειδικά στον εξαιρετικό μονόλογο της Οφηλίας για τον οποίο έγινε αρκετός λόγος. Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το οικονομικό ρίσκο σήμερα μιας πολυπρόσωπης παράστασης, παραδέχτηκε ότι «ναι, είναι ένα ρίσκο», θεωρεί δεδομένο ότι από το ποιοτικό θέατρο που ο ίδιος επιμένει δεν προσδοκά σε οικονομικά οφέλη και ότι μόνο του νοιάξιμο είναι η κάλυψη των εξόδων και της αμοιβής των ηθοποιών. Μίλησε επίσης για τις δυσκολίες/ αγωνίες στο ανέβασμα μιας παράστασης, για επιτυχίες και αποτυχίες, για την ελευθερία που δίνει στους ηθοποιούς και την απλή σκηνοθετική οπτική του, καθώς και για την επιμονή στο σωστό κάστινγκ, θεωρώντας το σημαντικό παράγοντα επιτυχίας…
Και κάποια στιγμή αποξεχασμένοι κοιτάξαμε το ρολόι που έδειχνε κοντά 1 μετά τα μεσάνυχτα! Οπότε σπεύσαμε να αποχαιρετήσουμε τους οικοδεσπότες με πολλές ευχαριστίες για τη φιλοξενία και πολλές ευχές για επιτυχία στη συνέχεια!
΄΄
-Βιντεο – αποσπάσματα παράστασης, συζήτηση [ερασιτεχνική λήψη]:
=============================================================================================
΄΄===========
-ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ [παράταση 8, 9 κ 10 Απριλίου] ΕΔΩ
.
– Φωτογραφικό υλικό [Ευτυχία Πλαζουμίτη] από την Κουλτουροβραδιά, Κυριακή 3 Μαρτίου 2016, ΕΔΩ
.
-Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές της παράστασης και το θέατρο Φαργκάνη για την φιλοξενία.
.
-Ευχαριστούμε θερμά το εστιατόριο Ζύθο – Ντορέ -Τσιρογιάννη 7 (Λευκός Πύργος) για τα κρασιά.
.
Τέλος, ευχαριστούμε και όλους τους φίλους της “Κ” για την παρουσία τους.
.
Μη ξεχνάτε, ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ καθόλη τη διάρκεια της σεζον.
.
.
–ΘΕΑΤΡΙΚΑ KULTUROβραβεία ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, κάντε like στη σελίδα, εδώ
Φωτογραφικό υλικό
