Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Η έλευση του φθινοπώρου με τις πολύτιμες δροσιές του (επιτέλους!) έδωσε το… σήμα να μαζευτούμε στις αγαπημένες θεατρικές αίθουσες που μας έλειψαν, εγκαινιάζοντας τη νέα χειμερινή σεζόν… Για τα εν λόγω «εγκαίνια» επιλέξαμε μια παράσταση, που ακόμα κι αν δεν γνωρίζαμε τίποτα άλλο γι αυτήν και το έργο, αρκούσε το όνομα του συγγραφέα να μας δελεάσει ως μέγιστη εγγύηση, καθότι η πένα και το μυαλό του ουδέποτε μας πρόδωσαν, αντίθετα τροφοδότησαν το μέσα μας με ποικίλα ερεθίσματα και οι θαυμαστές του δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε έργο του…
Ο λόγος για την παράσταση «Η μουγγή καμπάνα» του Θανάση Τριαρίδη από την ομάδα RODEZ σε σκηνοθεσία Μάριου Κρητικόπουλου και Πάνου Αποστολόπουλου, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Άνετον με πληθώρα θεατών…
Όσον αφορά στην υπόθεση πρόκειται για ιδιαίτερο αφήγημα στη σφαίρα του θρύλου, που κινείται χρονικά μεταξύ 1200 και 1700 μ.Χ. και περιγράφει τις περιπέτειες ενός φανταστικού χωριού με το όνομα «Ευλογιά»… στο οποίο φθάνει περιπλανώμενος ο μουσουλμάνος σιδηρουργός Ισμαήλ κουβαλώντας ένα βαρύ, σκοτεινό παρελθόν κι ένα αγιάτρευτο τραύμα όταν τον ανάγκασαν να σκοτώσει την κόρη του κι αναζητά εξιλέωση αναλαμβάνοντας να φτιάξει μια καμπάνα με το «αίμα και τα δάκρυα» της κόρης του στην ερημωμένη εκκλησία του κατεστραμμένου χωριού… Η καμπάνα του ηχεί σαν το «Στόμα του Θεού» και οι θαυματουργές της ιδιότητες γιατρεύουν την ψυχή των ανθρώπων που ευημερούν, ωστόσο όταν 500 χρόνια μετά, καταφθάνουν στον τόπο ξένοι «εισβολείς»- μετανάστες, οι κάτοικοι αποφασίζουν να τους θανατώσουν για να απαλλαγούν και τότε η θαυματουργή καμπάνα βουβαίνεται κι αρχίζει η ραγδαία παρακμή, ενώ κανένας τεχνίτης μετά την αυτοκτονία του κατασκευαστή της Ισμαήλ, δεν μπορεί να επαναφέρει τον ήχο της, εκτός εάν….
Ένα ελκυστικό, αλληγορικό έργο (+) από την καταξιωμένη πένα του Θανάση Τριαρίδη, που θυμίζει κάτι από φόρμα παραμυθιού και παρότι γραμμένο το 2003, ανταποκρίνεται στο σήμερα εξαιρετικά ευθύβολα… Καθώς πραγματεύεται κατά βάση το μείζον θέμα του ρατσισμού που στις μέρες μας με τις συνεχείς ροές προσφύγων και μεταναστών έχει εξελιχθεί σε επικίνδυνη μάστιγα, ενώ παράλληλα θίγει τις αντιδράσεις της εξουσίας, την αλλοτρίωση του ανθρώπου, τον εκμηδενισμό των αξιών, την κοινωνική υποκρισία, την δαιμονοποίηση του «ξένου» και λοιπές σύγχρονες παθογένειες που οδηγούν σε τραγικά αδιέξοδα… Οι συμβολισμοί της Ευλογιάς με τους Ευλογημένους κατοίκους της, της «ιαματικής» καμπάνας που βουβαίνεται εξαιτίας της Ύβρεως, του λοιμού που ακολουθεί ως Νέμεσις, της αγωνίας για μια Κάθαρση που δεν φαίνεται πουθενά, βρίσκουν άμεσο αντίκτυπο στο ζοφερό παρόν και ελκύουν με το ποιητικό ύφος γραφής, υψηλής λογοτεχνικής αξίας, σε ένα έργο με «παραμυθένια» πλοκή και βαθύ αντιρατσιστικό περιεχόμενο…
Το οποίο αξιώθηκε μια θαυμάσια σκηνική μεταφορά από τους Μάριο Κρητικόπουλο και Πάνο Αποστολόπουλο στο τιμόνι της σκηνοθεσίας, προσφέροντας μια σύγχρονη, εμπνευσμένη, ευρηματική εκδοχή, στα πλαίσια μιας «χειροποίητης» προσέγγισης όπως υπόσχονται… Διότι όλα βασίζονται στον ανθρώπινο παράγοντα χωρίς ιδιαίτερα τεχνικά μέσα, αν εξαιρέσουμε ένα λιτότατο συμβολικό σκηνικό, ελάχιστα αξεσουάρ και προσεκτικά μελετημένους φωτισμούς, υπεύθυνους για την υποβλητική ατμόσφαιρα… Κατά τα άλλα η σκηνοθεσία βασίζεται εξ ολοκλήρου στην εκφορά του λόγου, την ιδιαίτερα δουλεμένη σωματικότητα με χορογραφημένες ομαδικές κινήσεις ή συνθέσεις σωμάτων και τη χρήση φωνών ως ευφάνταστο υποκατάστατο μουσικής που εντυπωσιάζει με την αρτιότητα της εκτέλεσης ως ηχητικό αποτέλεσμα, τον άψογο συγχρονισμό, τη ρυθμική αγωγή, τις δύσκολες πολυφωνίες και λαρυγγισμούς σε μουσικές εμπνεύσεις που συνδυάζουν δημοτικό τραγούδι, μοιρολόγια, νανουρίσματα, εκκλησιαστικούς ύμνους κλπ.
Δημιουργώντας ένα εξαιρετικό σκηνικό- ακουστικό περιβάλλον που παραπέμπει σε υποβλητική τελετουργία, ενώ κάποια εμπνευσμένα σκηνοθετικά ευρήματα για την σκηνική οικονομία, κάποιες εύστοχες παύσεις που εναλλάσσονται με σκηνές κορύφωσης γεμάτες ένταση, η συνεχής κινητικότητα «περιγράφοντας» με το σώμα την πλοκή, ο ομαλός ζωντανός ρυθμός κλπ. δεν αφήνουν ούτε ένα λεπτό από τα μεστά 75, να χαλαρώσει το ενδιαφέρον, σε ένα αποτέλεσμα με έντονη θεατρικότητα, αισθητική, μέτρο, ποιότητα…
Όσο για την υπέροχη τετράδα επί σκηνής, ήτοι Σόνια Καλαϊτζίδου, Μάριος Κρητικόπουλος, Ανθή Σαββάκη και Ηλέκτρα Σαρρή– υπεύθυνη επίσης για τη μουσική και εύγε της- μόνο τα καλύτερα έχουμε να πούμε, συναντώντας ταλαντούχους νέους ανθρώπους με περίσσια προσόντα πέραν της υποκριτικής… Καθώς τόσο η συγχρονισμένη κινησιολογία με θεαματική ακρίβεια, όσο και οι άρτιες φωνητικές επιδόσεις σε μουσικές εκτελέσεις ιδιαίτερων απαιτήσεων, μαρτυρούν όχι μόνο πολυσύνθετα ταλέντα, αλλά κυρίως σοβαρή και σκληρή δουλειά, ώστε να προκύψει ένα τόσο δεμένο, καλοκουρντισμένο σύνολο… όπου κατάφεραν όλοι τους με ισοδύναμη συμμετοχή, σαν «ένα σώμα, μια φωνή», να συνδυάσουν αρμονικά την εκφραστικότητα του λόγου, το θέαμα της κίνησης και το άκουσμα της «χειροποίητης» μουσικής από τις φωνές τους, σε ένα εγχείρημα με ξεχωριστή σφραγίδα και ισορροπία, όπου επιπλέον δεν «χάθηκαν» μέσα στην ομαδικότητα, αλλά καθένας τους διατήρησε τη μοναδικότητά του, όπως αυτή αναδείχθηκε μέσα από ατομικές ερμηνευτικές στιγμές με έντονη συναισθηματική γκάμα, από το πάθος ή τη συγκίνηση, μέχρι τον πανικό ή τον σαρκασμό…
Οι ελάχιστες παρατηρήσεις μας (-) αφορούν κατά βάση στο κείμενο ή τη διασκευή του, όπου σε κάποια σημεία εντοπίσαμε «διαφορά επιπέδου» στο λόγο… ενώ δηλαδή στο σύνολο κυριαρχεί μια γοητευτική ποιητική αλληγορία, στα εν λόγω σημεία δηλώνεται το προφανές με υπόγειο «διδακτισμό» ή εμφανές «μήνυμα», κάτι που στιγμιαία ξενίζει ή (και) υποβαθμίζει το πνεύμα του έργου… Επίσης βρήκαμε την έναρξη ελαφρώς υποτονική, αδρανή και μακρόσυρτη, ενώ το φινάλε, παρότι έμοιαζε να οδεύει σε ένα συγκινητικό, ατμοσφαιρικό κλείσιμο, κατέληξε κάπως μετέωρο, σαν «ημιτελές» που δεν ολοκληρώθηκε, αφήνοντας μια γεύση ανικανοποίητου, σε πλήρη αντίθεση με όσα εξαιρετικά προηγήθηκαν… Προφανώς η πρόθεση ήταν να αφήσει τον θεατή να ψάξει μόνος του «πιο βαθιά», ωστόσο σκηνοθετικά κάτι έλειπε στην επίγευση…
Εν κατακλείδι (=) προσπερνάμε βεβαίως τις ελάσσονος σημασίας παρατηρήσεις και εστιάζουμε σε μια ξεχωριστή παράσταση με βαθύ περιεχόμενο κειμένου, σύγχρονη, εμπνευσμένη σκηνοθετική προσέγγιση και πολυτάλαντες αξιέπαινες ερμηνείες…
Βαθμολογία: 7/10
Πληροφορίες για τη παράσταση εδώ
