Είδε και σχολιάζει η Άννια Κανακάρη.
.
«… ο χώρος ο περίβλεπτος! Όπου τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Όπου τα δείχνουμε όλα!… Ν. Μπακόλας»
Μια από τις φετινές παραγωγές του ΚΘΒΕ, «Η Μεγάλη Πλατεία» σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου, φιλοξενείται στην Μονή Λαζαριστών, από τις 12 Οκτωβρίου 2019. Μια παράσταση ιδιαίτερη, με στοιχεία ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά, γεμάτη μουσική, κίνηση και τραγούδι, μεστή νοημάτων, εικόνων και γεγονότων βγαλμένων από την ιστορία της πόλης μας, της Θεσσαλονίκης, η οποία είναι, κατά πώς φαίνεται, η βασική πρωταγωνίστρια.
.
Το κείμενο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Μπακόλα, του βραβευμένου Θεσσαλονικιού συγγραφέα και δημοσιογράφου, που το 1988, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, κέρδισε το Α’ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Πρόκειται για ένα βιβλίο απαιτητικό, δύσκολο για πολλούς, που συνδυάζει στοιχείαδιαφόρων εποχών, με χρονικά άλματα και ασύνδετους παραλληλισμούς, ένα βιβλίο που αποδίδει μέρος της ιστορίας της πόλης μας, μέσα από πολιτικές αναταραχές και παράλληλες ή διαπλεκόμενες ιστορίες απλών ανθρώπων που κινούνται άλλοτε απρόθυμα και άλλοτε δυναμικά σε γκρίζες περιόδους της ιστορικής διαδρομής της Θεσσαλονίκης.
.
Την θεατρική διασκευή του βιβλίου ανέλαβε ο χαρισματικός Άκης Δήμου. Το έργο που ανέλαβε να φέρει εις πέρας φαινόταν εξαιρετικά δύσκολο, όπως και ο ίδιος σε συνέντευξη του έχει δηλώσει, κυρίως λόγω της πληθώρας των χαρακτήρων, των πληροφοριών και των γεγονότων διαφορετικών χρονικών περιόδων που ασύνδετα αναφέρονται σε αυτό. Ασφαλώς η θεατρική διασκευή δεν θα μπορούσε να αποδώσει το σύνολο του περιεχομένου του βιβλίου(και δεν το επεδίωξε ο Άκης Δήμου), κατορθώνει όμως να αποδώσει τα βασικότερα σημεία, τους κεντρικούς χαρακτήρες και να μεταφέρει το κλίμα και την ατμόσφαιρα του έργου, μέσα από τους διαλόγους, τους μονολόγους, τα τραγούδια και την μαγευτική αφήγηση από τον χορό. Ένα εξαιρετικό κείμενο, μια εξαιρετική διασκευή, που προτάσσει την θεατρικότητα, εις βάρος ίσως της ορθής ιστορικής απόδοσης όσων, τουλάχιστον, αναφέρονται στο βιβλίο, χωρίς όμως αυτό να αφαιρεί κάτι από την γοητεία του.
.
Η «Μεγάλη Πλατεία» παρουσιάζει παράλληλες ιστορίες κατοίκων της Θεσσαλονίκης της εποχής του Μεσοπολέμου και όχι μόνο, ιστορίες απλών καθημερινών ανθρώπων που βιώνουν την μοναξιά, το φόβο, την απογοήτευση, την οργή για το κατεστημένο, την αγωνία για ένα καλύτερο αύριο, κάποιοι μέσα από αγώνες και κάποιοι με υπομονή και αδράνεια. Η σκηνή είναι μια πλατεία, μια Μεγάλη πλατεία, ένας δημόσιος χώρος όπου υποθετικά όλα είναι φανερά, αλλά ταυτόχρονα και ο χώρος που μέσα του διαδραματίζονται ιδιωτικές στιγμές των ηρώων, η καθημερινή ζωή μέσα στα σπίτια τους. Οι εναλλαγές από τη μια ιστορία στην άλλη είναι πολύ γρήγορες. Πολλές φορές διαφορετικά γεγονότα εξελίσσονται ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή ή εναλλάσσονται γοργά με συνδετικό κρίκο το χορό που μεταφέρει την προσοχή μας και μας εντάσσει κάθε φορά.
.
Οι βασικοί ήρωες είναι τέσσερις: η Αγγέλα, μια ορφανή προσφυγοπούλα που ερωτεύεται έναν πλούσιο και ιδιόρρυθμο Θεσσαλονικιό. Ο Φώτης, ένα ανήσυχο πνεύμα που η Θεσσαλονίκη του φαίνεται μικρή και προτιμά τα ταξίδια στη θάλασσα. Ο Χρήστος, ένας τίμιος δημοσιογράφος που αγωνίζεται με όποιο τρόπο μπορεί για ένα καλύτερο αύριο. Τέλος, ο Γιάννης ένα πλουσιόπαιδο, που κάνει τον δικό του αγώνα για επιβίωση και ανέλιξη. Επίσης σημαντικοί είναι οι ρόλοι δύο νέων παιδιών: του Άγγελου, γιου του Φώτη που μεγαλώνει με τη γιαγιά, νιώθοντας μόνος και παραμελημένος και της Αλκμήνης, κόρης του Χρήστου, μιας μικρής επαναστάτριας που ονειρεύεται, απαιτεί και αγωνίζεται, αλλά έχει τραγικό τέλος. Τους βασικούςχαρακτήρες πλαισιώνουν πολλά άλλα πρόσωπα με μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους (συνολικά είκοσι ηθοποιοί), που ο καθένας με την παρουσία του συμπληρώνει και εμπλουτίζει την υπόθεση.
.
Η σκηνοθεσία της δύσκολης αυτής παράστασης ανήκει στην πολυτάλαντη Ελένη Ευθυμίου (γνωστή κυρίως από τη συνεργασία της με τους «Εν δυνάμει»), που παρά το νεαρό της ηλικίας της κατόρθωσε να παρουσιάσει ένα αδιαμφισβήτητα αξιόλογο αποτέλεσμα. Αυτό που κυρίως ξεχωρίζει σκηνοθετικά (+) είναι η επιλογή της να εμφανίσει πάνω στη σκηνή τους ηθοποιούς ως έναν χορό (κατά το πρότυπο των αρχαίων τραγωδιών) που είτε με αφήγηση, είτε μέσα από το τραγούδι μεταφέρουν στο κοινό την ιστορία, το κλίμα, την ατμόσφαιρα, τα γεγονότα, δίνοντας ταυτόχρονα ζωντάνια και κίνηση, σε κάθε σκηνή και σε κάθε διάλογο. Αυτό άλλωστε ήταν και το πλέον ιδιαίτερο σημείο του όλου εγχειρήματος δηλαδή ο συντονισμός των είκοσι ηθοποιών πάνω στη σκηνή, η αρμονικότητα στην κίνηση τουςοπτικά αλλά και δημιουργικά.
Η χρήση οθόνης στο πίσω μέρος της σκηνής, με το βίντεο του Δημήτρη Ζάχου που παρουσιάζει σκηνές της ζωής των ηθοποιών εστιάζοντας στα πρόσωπα και στην έκφραση τους, χαρίζει μια κινηματογραφική διάσταση στην παράσταση, ταιριαστή και πλήρως εναρμονισμένη με την όλη προσπάθεια.
.
Επίσης πολύ δυνατά σκηνοθετικά σημεία της παράστασης που καθήλωσαν το κοινό ήταν η αναπαράσταση επί σκηνής του βιασμού και της έκτρωσης της Αγγέλας, ο ξυλοδαρμός της Ελένης από τον Φώτη, αλλά και ο θάνατος της Αλκμήνης που για αρκετά λεπτά στο τέλος της παράστασης κείτονταν γυμνόστηθη πάνω σε έναν πάγκο στο μπροστινό τμήμα της σκηνής, διατηρώντας μέχρι τέλους υψηλά τα επίπεδα της έντασης και της τραγικότητας. Το ερωτικό στοιχείο, με όλες τις πιθανές του μορφές, αν και δεν κυριαρχεί, κινεί τα νήματα σε πολλές περιπτώσεις, οδηγεί σε εξελίξεις, διαμορφώνει συμπεριφορές και προκαλεί ανησυχία, αναταραχή, αλλά και βία, σωματική, λεκτική και ψυχολογική.
.
.
Αξιοσημείωτη επίσης η χρήση ζωντανής μουσικής πάνω στη σκηνή, με μουσικά όργανα και τραγούδι από ηθοποιούς της παράστασης, που μετέφεραν στο κοινό ακούσματα της εποχής.
Στα θετικά και οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών (και μάλιστα σε ρόλους απαιτητικούς με κίνηση και τραγούδι για τους περισσότερους), χωρίς να ξεχωρίζει κάποιος ιδιαίτερα και θεωρώ εσκεμμένα καθώς πρωταγωνιστής με την συνηθισμένη έννοια στην Μεγάλη Πλατεία δεν υπάρχει. Πρωταγωνιστεί η πόλη, η ιστορία της και οι χαρακτήρες προωθούν ακριβώς αυτή την λογική, μας μεταφέρουν μέσα από τις δικές τους σημαντικές ή ασήμαντες ζωέςτην ιστορία της πόλης.
.
Το μόνο ίσως αρνητικό (-) στην παράσταση, ήταν η μεγάλη της διάρκεια. Με ένα τέτοιο κείμενο όμως αυτό ήταν αναμενόμενο. Παρόλο που στην διασκευή δεν περιλαμβάνονται όλα τα γεγονότα του βιβλίου και πάλι απαιτείται χρόνος για να μεταφερθούν επί σκηνής τα βασικά σημεία του έργου και να αποδοθούν ορθά το πνεύμα και τα μηνύματα του συγγραφέα. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι οι θεατές (ακόμη κι αν κάποιοι κουράστηκαν) έφυγαν πλουσιότεροι από την αίθουσα καθώς πήραν μαζί τους ένα κομμάτι θύμησης, εικόνες και ακούσματα μιας εποχής, όχι πολύ μακρινής,αλλά και διδαχές για το μέλλον.
.
Συμπερασματικά (=) η Μεγάλη Πλατεία είναι μια από τις φετινές παραστάσεις που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Είναι μεγαλειώδης από όλες τις απόψεις. Σκηνοθετικά και σκηνικά άρτια. Με τέλειες ερμηνείες, κίνηση και μουσική. Με ένα προσεγμένο κείμενο που σε ταξιδεύει στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν της Θεσσαλονίκης. Με έναν υπέροχο χορό που δίνει την αίσθηση ότι όλη η σκηνή κινείται μαζί του. Είναι μια παράσταση που πετυχαίνει αριστοτεχνικά να μεταφέρει στο κοινό την βασική ιδέα του βιβλίου του Νίκου Μπακόλα, να θυμίσει δηλαδή σε μας τους θεατές την ιστορία της πόλης μας και του λαού της,τις αγωνίες, τις δυσκολίες που πέρασε, τον πόνο και τις απώλειές του, τους αγώνες και τα κατορθώματά του και μέσα από αυτά να μας κάνει λίγο σοφότερους και λίγο πιο επινοητικούς. Στο τέλος σχεδόν της παράστασης βλέπουμε στην οθόνη τους ηθοποιούς – χαρακτήρες, στο σήμερα πια, στην σύγχρονη Θεσσαλονίκη, ως σύνδεση, με τον τρόπο αυτό, του παρελθόντος με το παρόν, ως μια νοητή γέφυρα εικόνων και συναισθημάτων και μια αίσθηση πλέον αισιοδοξίας καιεσωτερικής γαλήνης.
,
.
Μαθαίνοντας την ιστορία μας, μαθαίνουμε τον εαυτό μας, γιατί η καταγωγή μας θέλοντας ή μη μας προσδιορίζει. Άλλωστε μόνο με βαθιά γνώση της ιστορίας μπορούμε να δημιουργήσουμε στο παρόν και να χαράξουμε δρόμους για το μέλλον …
Βαθμολογία:
6,8/10
.
-k-
.
ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
«Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΤΕΙΑ» του Νίκου Μπακόλα.
Ένα έργο με κέντρο δράσης την πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων έρχονται να συναντήσουν την Ιστορία ενώ η ίδια η πόλη προβάλλεται μέσα από τη συλλογική μνήμη αλλά και το βίωμα των χαρακτήρων της. Μία πόλη διαρκών ιστορικών και πολιτικών αναταραχών. Μια πλατεία που καθιστά τις πράξεις των ανθρώπων ορατές.
Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου.
Ερμηνεύουν:Γιάννης Μαστρογιάννης, Nίκος Καπέλιος , Κατερίνα Σισίννι, Χρήστος Παπαδημητρίου, Ελένη Θυμιοπούλου (Αμαλία), Νίκος Κουσούλης, Μάρα Τσικάρα, Δημήτρης Σακατζής, Εύη Σαρμή κ.ά.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 18:00, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 20.00 Κυριακή στις 19:00
..
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
