Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΑΚΑΛΟΥ και ο ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΓΚΙ! Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της παράστασης «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και σχολιάζουμε.

Ο βασανισμένος αλλά απτόητος  Μαξίμ Γκόργκι θα γράψει «Τα παιδιά του Ήλιου» το 1905 βρισκόμενος ακόμα στη φυλακή, λίγο πριν την αιματηρή σφαγή του Τσάρου έναντι των εξεγερμένων στην Αγία Πετρούπολη (Ματωμένη Κυριακή Ιανουάριος 1905), που θα οδηγήσει στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Η υπόθεση αναφέρεται στον «αυτιστικό κύκλο» μιας οικογένειας-παρέας αστών των γραμμάτων/ επιστημών/ τεχνών που αδυνατούν να συλλάβουν τις κοινωνικές εξελίξεις και αγωνίες που διαδραματίζονται έξω από τα τείχη τους, εσωτερικά και εξωτερικά.

Εννέα αφηγηματικοί κόσμοι επί σκηνής και ο Νίκος Μαστοράκης σκηνοθετεί δίδοντας το στίγμα της προσαρμογής των παλαιών κειμένων στη σύγχρονη πραγματικότητας, συνεπικουρίας της εξαιρετικής μετάφρασης. Η πυραμιδωτή διάταξη και η συνεχώς εξελισσόμενη σκηνική πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει /σκηνοθετήσει επιτρέπει στα μέγιστα να θεαθούν/ακουστούν οι υπόκωφες αγωνίες που έχει ο χορτασμένος και το συνεχόμενο χάος που ζει ο πεινασμένος. Ευφυής σκηνική αντίληψη και τοποθέτηση ερμηνειών, διαυγές ανάγνωσμα του κειμένου και συνεχόμενη αλληλεπίδραση/σχέση της σκηνής με την πλατεία. Ναι το έργο αυτό, είναι για «ανέβασμα επί σκηνής» με την προϋπόθεση της «διαδραστικότητας με την πλατεία». Στην ευρύτερη έννοια του έντεχνο σοσιαλισμό το λένε,  όπως σοσιαλιστικά έγραψε, υποστήριξε και έζησε και ο ίδιος ο Μαξίμ Γκόργκι (σοσιαλιστικός ρεαλισμός).

Οι άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους και η Κωνσταντίνα Τάκαλου ερμήνευσε απαράμιλλα εκφραστικά και ψυχολογικά τις αγωνίες του Μ. Γκόργκι. Στην ερμηνεία της διακρίθηκε το σώμα μιας ολόκληρης σκέψης και ζωής, η αγωνία της στιγμής, η ουτοπική κραυγή της κοινωνικής ένωσης και περισσότερο από όλα η φωνή του ψυχικά ασθενή/δέκτη που συναισθάνεται τα μέγιστα έγκλειστος σε μια χρυσή φυλακή (έπαυλη). Τέτοιο ερμηνευτικό ψυχογράφημα επί σκηνής θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε (πρότυπο).

Στο σύνολο το ερμηνευτικό σύνολο της παράστασης λειτούργησε/ερμήνευσε διαδραστικά (αλλήλοις και κοινό), αυθεντικά και αρμονικά με τη άνωθεν σκηνοθετική σκέψη και μετάφραση του έργου. Οι ηθοποιοί τούτοι συμβάλουν τα μέγιστα στη σύγχρονη όψη του θεάτρου τέχνης και στον άθλο να συμμετέχουν στα σημερινά ανθρώπινα οι επιμέρους θεατρικές ερμηνείες τους στο ολιστικό ανέβασμα ενός ουμανιστικού έργου. Θίασος στην κυριολεξία του, με την Ιωάννα Μαυρέα να δημιουργεί συνθήκες από την αρχή μέχρι το τέλος, την Μαρία Καλλιμάνη να στέκεται ως πρωταγωνιστής και αγωνιστής της δραματουργικής εξέλιξης, το Χάρη Φραγκούλη ως ραχοκοκαλιά της γραφής, το Μάκη Παπαδημητρίου ως ταυτότητα  εξόδου της πλοκής (λύτρωση), τον Ιωάννη Κότσιφα ως ιδανικό απαραίτητο μιας αυτιστικής δυναμικής, και τη Φωτεινή Μπαξεβάνη ως η ανάγκη της αλλαγής (τι χάρη!).  

Στα συν[+] της παράστασης:
1.  η σκηνοθετική άποψη του Νίκου Μαστοράκη που δίδει το στίγμα της σωστής ανάγνωσης των κειμένων με την ακόλουθη καινοτόμα σκηνοθετική πραγματικότητα (πόσο σύγχρονη, πόσο τραγικά επίκαιρη).
2.  η πρότυπη ερμηνεία της Κωνσταντίνας Τάκαλου.
3.  η εξαιρετική μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου.
4. τα συν λειτουργικά σκηνικά – κουστούμια και ταυτοχρόνως συμβολικά του Βασίλη Παπατσαρούχα.

Στα πλην[-] της παράστασης:
1.    οι φωτισμοί
2.    η διάρκεια 2 ωρών χωρίς διάλλειμα
3.    ο κλιματισμός που μας έκανε να υποφέρουμε (βάλτε και ένα μαξιλαράκι στα καθίσματα!)
4.    η έλλειψη μουσικής

Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση «Τα παιδιά του Ήλιου» που παρακολουθήσαμε είναι μια παράσταση για την πρότυπη ερμηνεία της Κωνσταντίνας Τάκαλου  και για την εμπνευσμένη θεατρική μεταφορά ενός «παλαιού των κειμένων» στο σήμερα (σκηνοθεσία, απόδοση, δραματουργική επεξεργασία, μετάφραση, ερμηνείες θιάσου, ώσμωση/σχέση πλατείας) ως μια αναγκαιότητα που φωνάζει περισσότερο από ποτέ.

Βαθμολογία
7 στα 10