Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα
Της είχα στείλει μήνυμα ότι θα πάω να την δω, ότι δεν θα την έχανα με τίποτα. Βρέξει χιονίσει θα ήμουν κοντά της. Με αφόρητη ζέστη την τιμήσαμε όλοι. Έκατσα μαζί με τους δημοσιογράφους πίσω και αισθάνθηκα σαν πεντάχρονο που έχει κάνει σκανταλιά και παρακολουθεί από το πόστο του όλους τους πιο μπροστά. Μαγικό είναι ένα θέατρο που όπου κι αν κάτσεις βλέπεις και ακούς το ίδιο.
Έφυγε ο νους στο τι έχω ζήσει εδώ μέσα και προσγειώθηκα άσχημα από το απίστευτα ανάγωγο κοινό που σε κάθε παύση, σε κάθε χαμηλή νότα, σε κάθε κορύφωση λες και το έκανε επίτηδες και άνοιγε τσάντες, έβγαζε πραγματάκια θορυβώδη από αυτές, μίλαγε δυνατά, πάρα πολλά κινητά βάραγαν ανελέητα, έπεφταν μπουκάλια νερού στο πάτωμα. Μου ήρθε να φωνάξω έλεος κάποια στιγμή και σκεφτόμουν αν εγώ με την εμπειρία που έχω δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω πόσο μάλλον οι δημοσιογράφοι. Ας γράψει κάποιος για αυτούς που γράφουν. Για αυτούς που είναι πάντα εκεί. Για αυτούς που τους καλούμε για να γράψουν κριτική. Πώς μανούλα μου να γράψεις την κριτική όταν δε σε αφήνουν να απολαύσεις, να παρακολουθήσεις, να συγκεντρώσεις. Πώς να μην εκνευριστείς; Πώς να μην αγανακτήσεις; Που δεν σέβονται αυτή τη γυναίκα εκεί επάνω στο σανίδι που μας έκανε την τιμή να έρθει να μας δείξει ακόμα μία φορά το πάει να πει είμαι γεννημένη θεατρίνα και παίζω στην πρώτη σκηνή αυτής της χώρας και δίνω την ψυχή μου και σας την μοιράζω κι εσείς είστε σε έναν άλλο κόσμο απόλυτης ασέβειας. Και λέω αν αυτό συμβαίνει στο Εθνικό Θέατρο θεέ μου τι συμβαίνει στα υπόλοιπα θέατρα αυτού του τόπου.
«Εκ κοιλίας Μητρός μου», του Κώστα Μαννούρη, σε σκηνοθεσία Βαρνάβα Κυριαζή, παραγωγή του Σατιρικού Θεάτρου. Ερμηνεύουν Δέσποινα Μπεμπεδέλη και Βαρνάβας Κυριαζής.
Όταν βέβαια έχεις απέναντι σου τον θεριό που λέγεται Δέσποινα Μπεμπεδέλη ε κάποια στιγμή έρχεται η σιωπή. Σε κάνει η ίδια να σιωπήσεις. Και έρχεται η επιβράβευση στην υπόκλιση από το ίδιο το κοινό που σηκώνεται όρθιο και δε λέει να κάτσει κάτω. Δεν ξέρω τι ακριβώς τράβηξα γιατί και όρθια σηκώθηκα και έκλαψα πολύ από συγκίνηση, από περηφάνια, σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που ζω ακριβώς εκείνη τη μαγική στιγμή της αποθέωσης.
Δύο ηθοποιοί επί σκηνής (Δέσποινα Μπεμπεδέλη & Βαρνάβας Κυριαζής) τα δίνουν όλα, έχουν μεταξύ τους δικούς τους κώδικες, έχουν απίστευτη χημεία, έχουν μέτρο, έχουν ορμή όταν αποκαλύπτουν τα κρυμμένα τους μυστικά, έχουν και πάρα πολύ χιούμορ.
Έργο με σκαμπανεβάσματα, πότε γέλιο, πότε δάκρυ μέχρι την κορύφωση του τέλους που δεν θα κάψω.
Όμως ότι και να είναι το έργο εγώ έχω να πω πως όλο το Εθνικό σηκώθηκε όρθιο και υποκλίθηκε στην τεράστια Δέσποινα Μπεμπεδέλη, την όντως σπουδαία, την όντως μεγάλη, την όντως σημαντική σε εποχές μη σπουδαίες, μη μεγάλες, μη σημαντικές.
Υ.Γ. Κορίτσι μου όμορφο η άφιλτρη αγκαλιά σου με τα άφιλτρα δάκρυα μου στιγμή για εμένα ανεκτίμητη. Σε ευχαριστώ για όλα, σε θαυμάζω και σε αγαπάω όσο δεν πάει άλλο.
