Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Ακόμα μια συναισθηματική κομεντί, ακόμα ένα ζευγάρι που ψάχνει την ολοκλήρωση, ακόμα μια ερωτική σχέση μετ’ εμποδίων… Είναι αλήθεια ότι η «δοσολογία» της εβδομάδας επί του συγκεκριμένου ακριβώς θέματος, υπήρξε ελαφρώς… πληθωρική, όμως από την άλλη ο έρωτας δεν θα πάψει να αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης, ιδιαίτερα στην «προβληματική» εκδοχή του. Σε αυτήν που απαιτεί υπερβάσεις, εφικτές ή μη, για να δικαιωθεί, χωρίς προδιαγεγραμμένη έκβαση… Κάπως σαν την παράσταση «Φράνκι και Τζόνι» του Terrence Mc Nally και σε μετάφραση- σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον…
Ο Τζόνι, πρώην κατάδικος για μικροαπατεωνιές και νυν μάγειρας σε εστιατόριο, συναντά την Φράνκι που ήρθε στη Ν. Υόρκη με καλλιτεχνικά όνειρα και κατέληξε να δουλεύει σερβιτόρα στο ίδιο εστιατόριο… οι δυο τους θα ζήσουν μια νύχτα ερωτικού πάθους, που όμως για τον καθένα σηματοδοτεί κάτι διαφορετικό… η Φράνκι, πληγωμένη από προηγούμενη σχέση, απογοητευμένη και κλεισμένη στον μοναχικό της κόσμο, αντιμετωπίζει το γεγονός ψυχρά χωρίς να τρέφει καμιά προσδοκία, ενώ αντίθετα ο Τζόνι, φανερά ερωτευμένος μαζί της, δείχνει να επενδύει πολλά σε αυτή τη σχέση και προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει την καρδιά της… στη μακριά νύχτα οι διαφορετικοί ψυχικοί κόσμοι δύο ανθρώπων με τα δικά του τραύματα ο καθένας και τη δική του ματιά στα πράγματα, θα συγκρουστούν και θα «φιλιώσουν» πολλές φορές, άλλοτε με κυνισμό και χιούμορ κι άλλοτε με ευαισθησία και τρυφερότητα, σε μια βαθύτερη κοινή αναζήτηση του συναισθήματος…
Αιτιολογώντας την απογοήτευση (-) που επισκίασε κάποια καλά στοιχεία τα οποία θα αναφερθούν στη συνέχεια, θα ξεκινήσουμε αρχικά από το κείμενο… Και συγκεκριμένα από το γεγονός ότι πλατείασε κουραστικά μέχρι ξεχειλώματος, «ωθώντας τον Τζόνι σε ακατάσχετη φλυαρία – να μη βάζει γλώσσα μέσα!- με ανούσια τσιτάτα, γλυκανάλατα ερωτόλογα, λογοτεχνικές κορώνες, συνεχείς αναλύσεις κι επαναλήψεις, ως δομικό στοιχείο του χαρακτήρα, υποτίθεται για την ανάδειξη της αντίθεσης με την εσωστρεφή Φράνκι, που απηυδισμένη αντιδρούσε διαρκώς «σταμάτα να μιλάς!». Και δεν σκέφτηκε ο συγγραφέας ότι σωστή μεν η αντίθεση, αλλά εφόσον η απόλυτη έλλειψη μέτρου … μπούχτισε την ηρωίδα του, δεν ήταν λογικό κάτι αντίστοιχο να συμβεί και στο κοινό; Που όχι μόνο ταυτιζόταν μαζί της κι ήθελε να φωνάξει «πάψε» άλλες τόσες φορές, αλλά οσάκις άνοιγε το στόμα ο ανοικονόμητος Τζόνι για μια ακόμα ανούσια φλυαρία, ευχόμασταν να το κλείσει το γρηγορότερο, καθώς ο πονοκέφαλος καραδοκούσε μαζί με την εύλογη απορία: «στ’ αλήθεια πιστεύει ο συγγραφέας ότι ο ανδρικός χαρακτήρας του «παρλαπίπα χωρίς έλεος» που δημιούργησε, θα είχε στην πραγματική ζωή την παραμικρή τύχη με γυναίκα;» Όχι ποτέ (λέω ως γυναίκα), παρά μόνο σε μυθοπλασία και αυτό καθ’ υπέρβαση!
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα, κινήθηκε σε εντελώς συμβατικά, «ασφαλή» πλαίσια, ωστόσο αυτό που κυρίως έλειψε πέραν της έμπνευσης, ήταν η ενέργεια… ένας σχεδόν επίπεδος, υποτονικός ρυθμός, που ακόμα και οι ελάχιστες εντάσεις έμοιαζαν με «φούσκα» που στιγμιαία ξεφούσκωνε, αναδύοντας ευνουχισμένο συναίσθημα… Γεγονός που εντάθηκε από την ενοχλητικά χαμηλόφωνη εκφορά του λόγου, η οποία συχνά γινόταν σχεδόν ψίθυρος λες και οι διάλογοι ήταν διαπροσωπικοί χωρίς ακροατήριο, με συνέπεια οι πίσω καθήμενοι ειδικά να στήνουμε μόνιμα αυτί σε μια κουραστική, μάταιη προσπάθεια να ακούσουμε και βέβαια να χάνουμε τα μισά λόγια! Είναι απορίας άξιο που δεν πρόσεξαν έναν τόσο σημαντικό παράγοντα… Όπως επίσης ότι ο σκηνοθέτης δεν φρόντισε να περιορίσει την κουραστική, επαναλαμβανόμενη φλυαρία για ένα αποτέλεσμα πιο σφιχτό και ουσιώδες, σε ένα έργο με πραγματική «ωφέλιμη» διάρκεια μίας ώρας πάνω κάτω… Αντί αυτού, επιλέχθηκε αδικαιολόγητη διακοπή με διάλειμμα 25 λεπτών (!), που αν προσθέσουμε και την 25λεπτη καθυστέρηση, καλύφθηκε ένα δίωρο άνευ λόγου και αιτίας, κάνοντας τον κόσμο να τρέχει να προλάβει λεωφορεία…
Ωστόσο υπήρξαν φυσικά και θετικά στοιχεία (+), καταρχάς στο κείμενο, που αν εξαιρέσουμε την ενοχλητική έλλειψη μέτρου στο λόγο του Τζόνι και κάποιες σχετικές υπερβολές, επιχειρήθηκε εύστοχη εμβάθυνση στον ψυχισμό των ηρώων και ιδιαίτερα του ρεαλιστικού, σωστά δομημένου χαρακτήρα της Φράνκι, αποδόθηκε αρκετά πειστικά και ενίοτε με χιούμορ η μεταξύ τους σύγκρουση, υπήρξαν σημεία με ιδιαίτερη ευαισθησία, τρυφερότητα και βαθύτερη αναζήτηση πέραν της επιφάνειας… Επίσης σε σκηνοθετικό επίπεδο και βοηθούντος ενός άκρως λειτουργικού σκηνικού, το ψυχολογικό «διαλογικό» έργο απέκτησε όγκο με επαρκή, αιτιολογημένη, αληθοφανή κίνηση στο χώρο, αξιοποιώντας ιδανικά τη χωροταξία της σκηνής, ενώ κάποιες λίγες στιγμές, το συναίσθημα κατάφερε να φωτιστεί έστω μέσα από χαραμάδες, όπως στο ομολογουμένως τρυφερό φινάλε…
Το επόμενο θετικό στοιχείο αφορά στις ερμηνείες, που αν εξέλιπε το ατόπημα με τους ψιθύρους, σίγουρα θα κέρδιζαν επιπλέον πόντους. Και ειδικότερα η ερμηνεία της Ιωάννας Παππά με τα εξαιρετικά δουλεμένα εκφραστικά μέσα σε απόλυτο έλεγχο, αποδίδοντας με πλήρη ωριμότητα και ακρίβεια, μια ηρωίδα μοναχική, αποτραβηγμένη, ευαίσθητη και συνάμα «αμυντικά» κυνική, πείθοντας με κάθε έκφραση και κάθε αδιόρατη κίνηση… Ο Τάσος Ιορδανίδης, μπορεί να μας… πονοκεφάλιασε με την λογοδιάρροια του ρόλου, ωστόσο ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις με τον δέοντα επαγγελματισμό, αν και ως αληθινά ερωτευμένος θα περιμέναμε λίγο παραπάνω πάθος και ένταση στη διεκδίκηση…
Από τους τεχνικούς παράγοντες, αξίζει σίγουρα να μνημονεύσουμε το καλαίσθητο, ρεαλιστικό και εξαιρετικά λειτουργικό σκηνικό των δύο επιπέδων τύπου μεζονέτας με σκάλα και δεύτερο «πάτωμα», που πρόσφερε σημαντικές σκηνοθετικές δυνατότητες, καλύπτοντας πλήρως τη σκηνή ως ένα αληθοφανές ολοκληρωμένο διαμέρισμα. Όσον αφορά στη μουσική ως ένα μικρό κομμάτι της πλοκής, έδεσε ικανοποιητικά- ατμοσφαιρικά, το ίδιο και οι φωτισμοί με τις σωστές, αιτιολογημένες εναλλαγές, ενώ αδιάφορα θα χαρακτηρίζαμε τα κοστούμια…
Εν κατακλείδι (=) ενώ προσήλθαμε με προσδοκίες, παρά τη συμβατική θεματολογία, ευελπιστώντας σε μια παράσταση έξυπνη, χαριτωμένη, ευχάριστη το λιγότερο, δυστυχώς αποχωρήσαμε απογοητευμένοι, καθώς η φλυαρία, η υποτονικότητα, το ξεχείλωμα, «καπέλωσαν» τα όποια καλά στοιχεία κειμένου- σκηνοθεσίας- ερμηνειών… Κρίμα…
.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
4,3/10
.
-k
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«ΦΡΑΝΚΙ ΚΑΙ ΤΖΟΝΙ»
Μία συναισθηματική κωμωδία που μας προσκαλεί να ξανά ερωτευθούμε χωρίς φόβο και μόνο με πάθος. Εκείνος είναι πρώην κατάδικος για μικρό απατεωνιές…Εκείνη ήρθε στη Νέα Υόρκη για να βρει τον δρόμο της. Με τους Ιωάννα Παππά και Τάσο Ιορδανίδη.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 21. 00 μμ.
.
-k-
Φωτογραφικό υλικό
