ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ
Στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στο Θέατρο “Εγνατία” φιλοξενείται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, το θεατρικό έργο “Η Κυρά της Ρώ”, βασισμένο στη νουβέλα του Γιάννη Σκαραγκά.
.
Στην σκηνοθεσία του έργου συναντάμε τη Κατερίνα Μπερδέκα και τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει η Φωτεινή Μπαξεβάνη.
Το Δελτίο Τύπου αναφέρει: Ο μονόλογος εμπνέεται από τη ζωή της Δέσποινας Αχλαδιώτη, της επoνομαζόμενης «Κυρά της Ρω». Γεννημένη στο Καστελλόριζο, η Δέσποινα τόλμησε να παντρευτεί τον άντρα που έβοσκε τα ζωντανά του πατέρα της, κόντρα στη θέληση της οικογένειάς της και δεν δίστασε να μετακομίσει μαζί του στο ακατοίκητο νησί της Ρω μένοντας μόνη της για πολλά χρόνια μετά το θάνατό του αλλά και να εναντιωθεί στους εχθρούς, υψώνοντας καθημερινά την ελληνική σημαία απέναντι από τα τουρκικά παράλια…
.
Μια γυναίκα. Ένα σύμβολο. Μια σημαία. Μια χώρα. Να υπομένει, να καρτερά, να αιχμαλωτίζεται και να ελευθερώνεται. Να βλέπει βαρβάρους ως σωτήρες, ως μιαν κάποια λύσις…Η Ελλάδα ,αυτή η χώρα που ζωγραφίζεται με όλες τις αποχρώσεις του μπλε, ποτέ της λεύτερη, ποτέ της πρώτη. Να χρίζει δυνάστες ως εθνοσωτήρες, να της πετάνε ψίχουλα και αυτή να ονειρεύεται παλάτια… Αχ δόλια Ελλάδα, πάντα ξεγελιέσαι, πάντα πιστεύεις ότι στο δικό σου παραμύθι ο κακός λύκος έχει πεθάνει… Και αυτό που είσαι, οι άνθρωποι σου. Να σε κουβαλάνε μέσα τους, να λένε πατρίδα και να υγραίνουν τα μάτια, να βλέπεις όνειρα και να μυρίζεις Αιγαίο.. Να σηκώνεις μια γαλανόλευκη σημαία κάθε μέρα, να κάνεις τη δική σου επανάσταση για το χώμα της..
Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της…
Στη σκηνή του έργου, εμφανίστηκε μέσα από ένα πλαίσιο μεταλλικών βάσεων καλυμμένων με μαύρες σακούλες, η πρωταγωνίστρια του θεατρικού μονολόγου, Φωτεινή Μπαξεβάνη. Ο συμβολισμός του σκηνικού (Γιώργος Γαβαλάς) απλός στην σύλληψη του και λιτός στην τοποθέτηση του.
Αυτό το μεταλλικό πλέγμα, όπου μέσα σχεδόν εγκλωβισμένη, ερμήνευσε το μονόλογο της η ηθοποιός της παράστασης, αναδείκνυε τον περιορισμό της ηρωίδας στη νησίδα της Ρω.
Άκρως μινιμαλιστικό σκηνικό χωρίς κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ταυτότητα, σκιαγραφόντας όμως σαφέστατα αλλά και απλοϊκά τις συνθήκες διαβίωσης της ομώνυμης ηρωίδας, παρουσιάζοντας τις ψυχολογικές προεκτάσεις αυτής.
.
(+) Πρωταγωνίστρια του έργου η Φωτεινή Μπαξεβάνη. Και ο όρος της λέξης χρησιμοποιείται σε αυτή τη πρόταση με τη κυριολεκτική σημασία του. Η ηθοποιός δάκρυσε, γέλασε, θυμήθηκε, λησμόνησε και παρουσίασε μπροστά μας έναν άνθρωπο και την ειλικρίνεια της ιστορίας του. Αυτή η ξεχωριστή αλήθεια του καθενός, αυτή η τρομακτική αμεσότητα που δημιουργούν οι λέξεις, όλων αυτών που πριν γίνουν λόγια ήταν βιώματα και συναισθήματα. Χωρίς ουσιαστική σκηνοθετική βοήθεια, δημιουργώντας μια επίπεδη ροή στο έργο ανά σημεία του, διότι δεν υπήρχαν σκηνοθετικά στοιχεία ώστε να κορυφώσουν το μονόλογο, η Φωτεινή Μπαξεβάνη παρόλα αυτά κατέθεσε μια ζωτική ερμηνεία κρατώντας ολοκληρωτικά πάνω της τη παράσταση.
.
Η παρουσία ενός μουσικού πάνω στην σκηνή, με τις μελωδίες ενός βιολοντσέλου χρωμάτιζε αχνά κάποιες στιγμές του έργου, χωρίς να είναι όμως αρκετό ώστε να επιφέρει κάποια καλλιτεχνική εξέλιξη.
Η Κατερίνα Μπερδέκα ανέλαβε τη σκηνοθεσία του έργου σχεδόν αόρατα θα λέγαμε. Η σκηνοθετική επιμέλεια ήταν ανθρωποκεντρική και όλα τα συναισθήματα ξεκινούσαν και τελείωναν μέσα από τα λόγια της ηρωίδας. Δεν υποβίβαζε το έργο αλλά και δεν το κορύφωνε. Φυσικά σε σημεία της παράστασης η απουσία μιας σκηνοθεσίας με ισχυρή ταυτότητα διαφαίνονταν, όχι όμως με κάποιο τρομερό κόστος παρά μόνο με μικρές “κοιλιές” μέσα στη ροή του μονολόγου. Η Κ. Μπερδέκα ήθελε να αναδειχτεί η ανθρώπινη πλευρά της ηρωίδας και αυτό το κατάφερε. Οι ιστορίες της Δέσποινας Αχλαδιώτη αποτυπώνονταν μέσα από καταστάσεις και πρόσωπα σε έναν χρόνο αόριστο και με τυχαία σειρά.
.
Καταλήγοντας…
Ο συγκεκριμένος θεατρικός μονόλογος υπήρξε μια παράσταση όπου γεννούσε συναισθήματα παρουσιάζοντας την ηρωίδα της σαν γυναίκα αλλά και σαν ιστορικό πρόσωπο. Η πρωταγωνίστρια του έργου, Φωτεινή Μπαξεβάνη κατέθεσε μια ερμηνεία αξιώσεων παρόλο που δεν είχε ισχυρό σύμμαχο της, την σκηνοθεσία της παράστασης. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η Κυρά της Ρω, είναι μια πέτρα από το χώμα της Ελλάδας, είναι ένα βότσαλο από τα καταγάλανα νερά της, είναι το ματωμένο Όχι, είναι εσύ και εγώ, είναι η μάνα και η αρχή μας και όσο και να μας πληγώνει θα σηκώνουμε πάντα μέσα μας τα γαλανόλευκα χρώματα της…
«Θέλω αντί για ίχνη, να αφήσω μια σημαία. Του ασήμαντου ανθρώπου, του κυριακάτικου τραπεζιού, της αρχαίας χαράς».
Βαθμολογία:
6,5/10
΄΄
Φωτογραφικό υλικό
