Γοητευτική παράσταση επιπέδου η «ΓΚΑΜΠΥ»! Είδαμε & Σχολιάζουμε αναλυτικά… σε 1245 λέξεις!!!!
Η πλούσια μετα-πασχαλινή θεατρική περίοδος με την πληθώρα επιλογών, είναι αλήθεια ότι δελεάζει… Και κάποιες από τις εν λόγω επιλογές μοιάζουν ιδιαίτερα ελκυστικές. Σαν την παράσταση «Γκάμπυ» σε επιμέλεια και σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή που παρακολουθήσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μ. Μερκούρη, βασισμένη στη ζωή μιας διάσημης ιέρειας του έρωτα που έδρασε για πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα και ερμηνευμένη με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο από ένα κάστ εξαιρετικών ηθοποιών. Αυτά προκαταβολικά ως δέλεαρ… ωστόσο η βιωματική εμπειρία είναι γεγονός ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες!
Η ιστορία της Γκάμπυ με τη ρώσικη καταγωγή, ξεκινά προπολεμικά από τη δεκαετία του ’30, όπου σε πείσμα των σκληρών ταμπού της εποχής, αποφασίζει να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο της πλήρους ελευθερίας. Παραδίδεται στον έρωτα χωρίς φραγμούς ή διακρίσεις και από μικρή μαθαίνει να χρησιμοποιεί το κορμί της για να πετύχει τους στόχους της, ενίοτε με απόλυτο κυνισμό, κρατώντας μακριά ό,τι την πληγώνει και κυνηγώντας τα οφέλη.Τα οποία συχνά θα επενδύσει βοηθώντας ποικιλοτρόπως και θα τιμηθεί επίσημα για την κοινωνική της δράση… Μια ηρωίδα που στην παράσταση «χωρίζεται» σε τρία πρόσωπα– αντιπροσωπευτικά όχι μόνο των ηλικιών αλλά και των πτυχών του χαρακτήρα της, καθώς τα νιάτα σηματοδοτούν τη φιλοδοξία και το τσαγανό της, η ώριμη ηλικία την αυτογνωσία και θηλυκότητα και η τρίτη ηλικία την αμφιλεγόμενη, αλλόκοτη ή σχεδόν «άφυλη» πλευρά του εαυτού της. Όπου τα τρία πρόσωπα/ ρόλοι/ ηλικίες, με διαρκή συνύπαρξη επί σκηνής, θα ανατρέξουν σε αναμνήσεις μιας πολυτάραχης ζωής, με φόντο μια Ελλάδα που αλλάζει δραματικά σε ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό, αισθητικό επίπεδο, μέχρι τη δεκαετία του ’90 και τον θάνατο της Γκάμπυ, με επίλογο ένα λακωνικό μήνυμα: «Μείνετε ευαίσθητοι»…
Στην παράσταση που μας γοήτευσε, αξιολογικά το πρώτο και μεγάλο συν (+) ανήκει στη σκηνοθετική της απόδοση:
– Οφείλουμε να συγχαρούμε την Κίρκη Καραλή για την ευφάνταστη σκηνοθεσία σε ένα δύσκολο εγχείρημα, ακολουθώντας μια αντισυμβατική και άκρως γοητευτική οδό. Αντί της κλασικής διαδοχής των ηλικιών, επέλεξε τη διαρκή συνύπαρξή τους επί σκηνής, δένοντας οργανικά στην πλοκή τα τρία «πρόσωπα» της Γκάμπυ. Τα οποία ως διαφορετικές ηλικίες και πτυχές της κεντρικής ηρωίδας, άλλοτε παρατηρούν τα δρώμενα με σκεπτικισμό, άλλοτε επεμβαίνουν δραστικά, συνδιαλέγονται μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν, σχολιάζουν… Μια ευφυής προσέγγιση του έργου, άριστα υλοποιημένη, που ξέφυγε από την πεπατημένη κι έδωσε μια πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα μορφή δραματοποίησης, στην οποία… υποκλινόμαστε!
Πέραν όμως αυτού του εξαιρετικού ευρήματος, υπήρξαν και πλείστα άλλα που χαρακτηρίστηκαν από φαντασία, αισθητική και μια φρέσκια σκηνοθετική οπτική με διαρκείς εναλλαγές. Δεδομένου ότι η Κ. Καραλή, αξιοποίησε επιπλέον με τον καλύτερο τρόπο μια ομάδα πέντε ταλαντούχων νεαρών ηθοποιών, εμπλέκοντάς τους σε όλη τη δράση, άλλοτε ρεαλιστικά ως πρόσωπα του έργου, άλλοτε συμβολικά ως είδος αρχαίου «χορού» κι άλλοτε πρακτικά κι απρόσμενα, εμπλουτίζοντας ευφάνταστα το σύνολο με σωματικότητα, χορευτικά, φωνητικά. Ενώ παράλληλα «άπλωσε» τη δράση χωροταξικά σε όλη την πλατεία και πρόσφερε με μικρές λεπτομέρειες μια θαυμάσια ατμόσφαιρα και ένα συγκινητικό φινάλε, εξισορροπώντας ιδανικά σε όλη τη διάρκεια, ανάμεσα στο συναίσθημα και το χιούμορ. Επιπλέον χειρίστηκε το κυρίαρχο θέμα «σεξ» με τρόπο ευρηματικό και αισθητική, χωρίς ούτε στιγμή να εκπέσει σε χυδαιότητες, ευκολίες, ή πιασάρικες γύμνιες.
– Οι επόμενοι που οφείλουμε να συγχαρούμε είναι άπαντες οι ηθοποιοί, ξεκινώντας από τους τρεις πρωταγωνιστές: την εξαιρετική Γωγώ Μπρέμπου, που απέδωσε την κεντρική ηρωίδα στο ώριμο «παρόν», με μια δική της, αέρινη γοητεία και συνάμα γήινη θηλυκότητα, παραμένοντας ωστόσο στο βάθος απόμακρη κι ανεξιχνίαστη. Μια λαμπερή, φινετσάτη παρουσία με σκηνικό ήθος, που ακόμη και η ιδιαίτερη «χαδιάρικη» εκφορά του λόγου αδικώντας σε στιγμές την άρθρωσή της, μοιάζει ελκυστική.
Δίπλα της ο έμπειρος Χρήστος Σιμαρδάνης, με πηγαίο χιούμορ, μπρίο και τσαχπινιά, άψογο λόγο και κίνηση, σκηνικό εκτόπισμα, ετοιμότητα στην ατάκα, υπήρξε απολαυστικός και ταυτόχρονα αυθεντικά συγκινητικός.
Όσο για τη νεαρή Λίλα Μπακλέση… απλά μια αποκάλυψη! Ένα πλάσμα υπερταλαντούχο που «κέντησε» στο συγκεκριμένο ρόλο και παρά τα λίγα θεατρικά «χιλιόμετρα», εντυπωσίασε! Με τη σκηνική της άνεση, την αυθεντική κωμικότητα, το πάθος, τα καλοδουλεμένα εκφραστικά μέσα, την υποκριτική ωριμότητα…
Εξίσου όμως εντυπωσίασαν και οι πέντε νεαροί ηθοποιοί (Βαγγέλης Αμπατζής, Μανώλης Κλωνάρης, Χρήστος Παληογιάννης, Γιώργος Σαββίδης, Άλεξ Τριανταφύλλου) στους ποικίλους ρόλους που κλήθηκαν να υποδυθούν, καταθέτοντας όχι μόνο ταλέντο αλλά και μπόλικη δουλειά που ήταν εμφανέστατη. Διότι έδωσαν ένα σύνολο άψογα συγχρονισμένο στην κίνηση, με θαυμάσια δουλεμένα φωνητικά- αποδεικνύοντας επιπλέον τα αντίστοιχα προσόντα τους, ενώ όλοι τους υπήρξαν άκρως αποτελεσματικοί στους επιμέρους, ιδιαίτερους ρόλους. Και πρέπει να πούμε ότι παρότι η συγκεκριμένη παράσταση ως θέμα είναι προσωποκεντρική, εντούτοις η ευφυής σκηνοθετική διαχείριση, κατάφερε να αποδώσει τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους ισοδύναμους και άλλους πέντε επίσης καθοριστικούς με διαρκή και γόνιμη συμμετοχή.
– Λειτουργικό και πιστό για την ατμόσφαιρα και την εποχή το «γεμάτο» σκηνικό και επιτυχημένα τα παιχνίδια φωτισμών που ενίσχυσαν το κλίμα. Εντελώς ταιριαστά με τους ρόλους και τις δεκαετίες τα πολλά καλαίσθητα κοστούμια και κάποια σαν της Λ.Μπακλέση, πολύ έξυπνα φτιαγμένα για τις επί τόπου απανωτές αλλαγές. Εξαιρετική επίσης η μουσική της παράστασης αλλά και οι επιλογές τραγουδιών, με ακούσματα που σηματοδοτούσαν άμεσα την εκάστοτε εποχή και πολλά αποδόθηκαν «χορωδιακά» με ευφάνταστα, καλοδουλεμένα φωνητικά. Εν ολίγοις μια πολύ προσεγμένη παραγωγή μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
– Αφήσαμε για το τέλος το κείμενο, καθώς εντοπίσαμε σε αυτό πολλά θετικά στοιχεία, αλλά και κάποιες παρατηρήσεις, ίσως υποκειμενικές. Το έργο προφανώς βασίζεται στην αυτοβιογραφία της Γκάμπυ που ως πρόσωπο και δράση κυριαρχεί, πλαισιωμένο με στοιχεία από τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα από το ’30 μέχρι το ’90. Ως δομή, αποτελεί στην ουσία μια συρραφή σημαντικών γεγονότων από τη ζωή της ηρωίδας, που παρατίθενται με τρόπο ρεαλιστικό ή συμβολικό και στην απόδοση εναλάσσονται ο συναισθηματισμός, η ευαισθησία, ο κυνισμός, το χιούμορ, δίνοντας ένα ενδιαφέρον και πολυποίκιλο αποτέλεσμα στον λόγο. Με έξυπνες ατάκες, απρόοπτα, βαθύτερες σκέψεις ή συναισθηματικά ξεσπάσματα, αποφεύγοντας εντελώς το μελό, τα κλισέ ή τις βωμολοχίες.
Π
Οι παρατηρήσεις μας (-) σε σχέση με το κείμενο αρχικά αλλά και την παράσταση συνολικά, εντοπίζονται αφενός σε έναν ελαφρύ πλατειασμό ή φλυαρία και αφετέρου σε κάποιες δόσεις ασάφειας. Θεωρούμε ότι ορισμένα σημεία (π.χ. ο μακρύς μονόλογος της ηρωίδας στο τέλος, κάποια επαναληπτικά φλας μπακ, κάποιες παύσεις κλπ.) θα μπορούσαν να συμπτυχθούν για πιο σφιχτή δομή και ρυθμό, αποφεύγοντας την κόπωση. Επίσης, για όποιον δεν διάβασε το δελτίο Τύπου ή τη συγκεκριμένη βιογραφία, υπήρξε μάλλον αδιευκρίνιστος ο ρόλος της τρίτης ηλικίας, ερμηνευμένος από άνδρα, καθώς και η τελική – απρόβλεπτη- κατάληξη της ηρωίδας, που δόθηκε σχεδόν αδιόρατα με έναν υποτυπώδη υπέρτιτλο, αφήνοντας ερωτηματικά. Αλλά και σποραδικά κάποια κενά στη «συμπαγή δόμηση» του χαρακτήρα της ηρωίδας. Που ωστόσο δεν αποκλείεται η εν λόγω προσέγγιση να αποτελεί σεβαστή καλλιτεχνική άποψη… γιατί όχι;
Κ
Εν κατακλείδι (=) το μόνο που μένει να προσθέσουμε είναι το αυτονόητο: αξίζει να προσφέρει ο θεατρόφιλος στον εαυτό του μια ευτυχή θεατρική στιγμή, για να απολαύσει μια εξαιρετική παράσταση συνόλου, φροντισμένη σε όλα τα επίπεδα!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 στα 10
Αξιολογήστε και εσείς την παράσταση ψηφίζοντας για τα 6α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία στη θεατρική κάλπη της «Κ» στο φουαγιέ του θεάτρου. [εάν εχουν εξαντληθεί οι φάκελοι, ψηφίστε με άριστα το 5 πίσω από το εισιτήριο ή την πρόσκληση σας.].
,
ΒΙΝΤΕΟ ΑΥΛΑΙΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ – ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ 6/5/2016
Προλαβαίνετε να την δείτε στο Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς έως και την Κυριακή 15 Μαΐου. Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
΄΄
Φωτογραφικό υλικό
