Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου
Επιλέξαμε να παρακολουθήσουμε την καινούργια παράσταση του Στέργιου Σαραγιώτη- μετά από αρκετό καιρό για τα δεδομένα του, με βασικό στόχο να διαπιστώσουμε αν και κατά πόσο εξελίχθηκε/ βελτιώθηκε, δεδομένου ότι οι προηγούμενες δουλειές του δεν άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις με τις σοβαρές αδυναμίες τους και το γεγονός προκαλούσε θλίψη για έναν καλλιτέχνη με φανερή αγάπη και δόσιμο στο θέατρο… Η παρούσα απόφαση δικαίωσε το σκεπτικό μας, καθώς πράγματι εντοπίσαμε ένα σημαντικό βαθμό εξέλιξης, παρότι κάποιες αδυναμίες που ξεκινούν βασικά (όπως και στα προηγούμενα έργα του) από το συγγραφικό κομμάτι, παραμένουν… Πρόκειται για την παράσταση «Γκρίνια μου» σε κείμενο και σκηνοθεσία Στέργιου Σαραγιώτη, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον, μετά την αθηναϊκή της πορεία…
Μια κωμωδία με επίκεντρο τη σχέση ενός σύγχρονου ζευγαριού, όπου η γυναίκα εργάζεται ενώ ο σύντροφός της μοιάζει… αλλεργικός με τη δουλειά, τεμπελιάζοντας ολημερίς στον καναπέ. Γεγονός που πυροδοτεί καθημερινή, έντονη γκρίνια από τη γυναικεία πλευρά κατηγορώντας τον ως άχρηστο, μέχρι που η σύντροφος θα προτείνει ως «επιχειρηματική» ιδέα να διαθέσουν προς ενοικίαση ένα δωμάτιο του σπιτιού, ώστε να αποκομίσουν κάποια έσοδα και να τον παρακινήσει να ασχοληθεί με κάτι… όμως ο ίδιος διαφωνεί με την ιδέα και στην προσπάθεια να την αποτρέψει, θα επιστρατεύσει τον αδελφό του, σκαρώνοντας διάφορες φάρσες και μασκαρεύοντας τον σε περίεργους τύπους «πελάτη» ώστε η γκρινιάρα σύντροφός του να απογοητευθεί… Ωστόσο κάποια στιγμή αποκαλύπτεται η πλεκτάνη και μαζί της κάποια μυστικά που θα φέρουν πλήρη ανατροπή, μέχρι την τελική αποκατάσταση και το «χάπι εντ»…
Ξεκινώντας από το κείμενο του Στέργιου Σαραγιώτη ως βάση, θα πούμε καταρχάς ότι η στροφή στην κωμωδία «του πάει» ως είδος, όπως θα πούμε παρακάτω… Όμως (-), ενώ η κεντρική ιδέα- με τη γκρίνια ως μέσο έμπνευσης για έναν συγγραφέα- θα μπορούσε να διαχειριστεί ακόμα και ευρηματικά, δυστυχώς χώλαινε στην πλοκή, τόσο σε επίπεδο αληθοφάνειας των γεγονότων, όσο και σε επίπεδο λογικής συνοχής μεταξύ τους… Όταν ο ήρωας κρύβει ένα μυστικό καθοριστικό για τη ζωή και την πορεία του στο έργο, ΔΕΝ γίνεται αυτό να προκύπτει εντελώς αυθαίρετα, ως κεραυνός εν αιθρία και από το πουθενά, κάνοντας όσα προηγήθηκαν να φαντάζουν άκυρα ή ξεκρέμαστα! ΔΕΝ γίνεται σε όλο το έργο να παρουσιάζεται ως κλασικός τεμπέλης, ανεπάγγελτος, άχρηστος, αδιάφορος και ξάφνου πριν το φινάλε να αποκαλύπτεται ως επιτυχημένος συγγραφέας! Πέραν του ότι τα σχετικά με την πατρική επιχείρηση έμειναν επίσης μετέωρα και ανεπαρκώς αιτιολογημένα, ενώ το κλισέ εύρημα με το ενοικιαζόμενο δωμάτιο και τους υποψήφιους φαιδρούς- σουρεάλ «πελάτες», υπήρξε ασύνδετο ουσιαστικά με το νόημα του έργου, ως προσθήκη καθαρά για πρόκληση γέλιου μέσα από χονδροειδείς πλάκες, σε μια ιστορία με λογικά κενά και υπερβάσεις που καταλήγει σε αφέλεια…
Συνεχίζοντας με το κομμάτι της σκηνοθεσίας επίσης από τον Σ. Σαραγιώτη, σε γενικές γραμμές διακρίναμε μεν περισσότερο επαγγελματισμό και αποτελεσματικότητα από προηγούμενες απόπειρες, ωστόσο δεν έλειψαν και εδώ κάποια τρωτά σημεία που κάνουν τη διαφορά, με κυρίαρχο την υπερβολή από μια κεκτημένη ταχύτητα σε στιγμές που δεν τη δικαιολογούσαν, ως ένα επιπλέον πλήγμα στην αληθοφάνεια… ή τη συχνή επίδειξη (για ευνόητους λόγους) του γυμνού καλογυμνασμένου σώματος του ήρωα… ή τις αμήχανες στιγμές που τα πρόσωπα δεν έχουν κάτι να κάνουν και σε όλα του τα έργα ο Σαραγιώτης, σχεδόν εμμονικά τους… ποτίζει αλκοόλ με το «μπαράκι» σταθερό αξεσουάρ του σκηνικού, κατά το «απορία ψάλτου βηξ»! Λογικά, μετά από τόσα ποτήρια που κατεβάζουν απανωτά, απλά για να κάνουν κάτι, θα έπρεπε να τρεκλίζουν ή να ψευδίζουν, ενώ σίγουρα μετά τις παραστάσεις έχουν ανάγκη «αποτοξίνωσης»! Που σημαίνει ότι το μονότονα επαναλαμβανόμενο σκηνοθετικό «εύρημα» θα ήταν καλό κάποια στιγμή να αλλάξει…
Όπως θα ήταν καλό να προστεθεί μια δόση φαντασίας στο βαρετό – κλασικό σκηνικό δωματίου και επίσης να δοθεί η δέουσα βαρύτητα στη συμμετοχή της μουσικής και των φωτισμών, με την υποτονική, αδιάφορη παρουσία εν προκειμένω. Αντίθετα τα κοστούμια- ειδικά στις μεταμφιέσεις- επιλέχθηκαν σωστά, αν εξαιρέσουμε μια χρυσοποίκιλτη ρόμπα της ηρωίδας που ουδόλως έδενε, ούτε καν κωμικά, με τη… σφουγγαρίστρα ανά χείρας!
Σε επίπεδο ερμηνειών, επίσης υπήρξε ένας συνδυασμός θετικών και αρνητικών, ωστόσο με τελικό θετικό πρόσημο (+) εκτιμώντας τη φιλότιμη, αφοσιωμένη, έντιμη προσπάθεια όλων ώστε ο θεατής να περάσει καλά. Ο Ιωάννης Μενεσίδης στο ρόλο του τεμπέλη ήρωα – συγγραφέα που μόνο μέσω της γκρίνιας εμπνεόταν, παρά την… «τεμπελιά» του επέδειξε άφθονη ενέργεια στη σκηνή, έντονη εκφραστικότητα, σκηνική άνεση, πειστικότητα και ενίοτε το… γυμνό του κορμί, απλά ως ευειδές θέαμα, ενώ κάποιες φορές χάναμε λέξεις από ακατάλληλη εκφορά του λόγου. Η Δέσποινα Τσαρσηταλίδου υπήρξε επίσης μια αρκετά πειστική «γκρινιάρα» με τσαγανό και ταμπεραμέντο και αν είχε αποβάλλει τη στερεοτυπική κινησιολογία- στήσιμο και μια «φωναχτή» υπερβολή, θα ήταν πολύ καλύτερη. Ο Στέργιος Σαραγιώτης στο ρόλο – κλειδί του αδελφού και επιπλέον των μεταμφιεζόμενων «νοικάρηδων», αν εξαιρέσουμε και τις δικές του στιγμές υπερβολής – ωστόσο περισσότερο δικαιολογημένες, ομολογουμένως υπήρξε απολαυστικός, με πηγαίο χιούμορ, αμεσότητα, δουλεμένες λεπτομέρειες, καθαρή κωμικότητα…
Μιλώντας για τα θετικά της παράστασης, όπως προείπαμε, διαπιστώσαμε ότι η κωμωδία ταιριάζει ως συγγραφικό (και υποκριτικό) είδος στον Σ. Σαραγιώτη, έναντι των μέχρι τώρα «φωσκολικών δραμάτων» βαρέως τύπου, καθώς φαίνεται να διαθέτει πηγαία φλέβα και υπηρέτησε εύστοχα το χιούμορ με άμεσο – επικοινωνιακό τρόπο, αρκετά έξυπνες ατάκες αποφεύγοντας τετριμμένα λεκτικά κλισέ, χαριτωμένα «γελαστικά» στιγμιότυπα στα πρότυπα μιας γκροτέσκο φάρσας- έστω παλιακού τύπου… Επίσης, και παρά τις αδυναμίες που προαναφέρθηκαν, θα χαρακτηρίζαμε τη σκηνοθεσία του ως σύνολο επαρκώς δομημένη, με βασικά θετικά στοιχεία τον γρήγορο ρυθμό και ενέργεια της φαρσοκωμωδίας, τον σωστό συντονισμό επί σκηνής, την συνεχή αξιοποίηση της πλατείας- ως προέκταση του σπιτιού, εμπλέκοντας ενίοτε και τους θεατές, τα κωμικά γκροτέσκο στιγμιότυπα με τις μεταμφιέσεις, την εύστοχη ανάδειξη του χιούμορ μέσα από μικρά ευρήματα…
Καταλήγοντας (=), για λόγους αντικειμενικότητας και χωρίς να αποτελεί σε καμιά περίπτωση κριτήριο, οφείλουμε να πούμε ότι η πλειονότητα των θεατών με τα ηχηρά γέλια έδειχνε να απολαμβάνει το εύπεπτο αποτέλεσμα… ωστόσο- αν και στη σωστή κατεύθυνση με φιλότιμη προσπάθεια, υπάρχει μακρύς δρόμος ακόμα για να μιλήσουμε περί «καλής κωμωδίας» με ποιότητα και ουσία…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
4,5 ΣΤΑ 10
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
