Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Εκ νέου αδιαχώρητο στο θέατρο Αυλαία για την παράσταση «Το περίσσιο παιδί» του Θανάση Τριαρίδη από την ομάδα Ich Bebe… Με μια «ειδική» θεματολογία που αφορά στην πληθώρα βρεφών που εγκαταλείπονται αβοήθητα να πεθάνουν ή να ζήσουν υπό τραγικές συνθήκες, στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και όχι μόνο. Εκεί όπου η ακραία φτώχεια και πείνα αδυνατούν να θρέψουν τα νεογέννητα παιδιά- συχνά καρπούς πορνείας στην οποία οδηγούνται οι απελπισμένες γυναίκες για την επιβίωση- κι όσα από αυτά παρ’ ελπίδα επιζήσουν, θα γνωρίσουν το πιο σκληρό πρόσωπο της στέρησης σε στοιχειώδη αγαθά που για τον άνθρωπο της Δύσης θεωρούνται αυτονόητα, σαν το πόσιμο καθαρό νερό, το καθημερινό φαγητό, την προσωπική υγιεινή, με συνέπεια όλα τούτα τα παιδιά «ενός κατώτερου θεού» να υποφέρουν ή να πεθαίνουν στην πορεία από δυσεντερία, την βασική αιτία παιδικής θνησιμότητας.
Αυτό σε γενικές γραμμές ήταν το εισαγωγικό – ενημερωτικό κείμενο της παράστασης με τη φωνή του συγγραφέα, για να ακολουθήσει το «αλληγορικό παραμύθι» με τρία νέα παιδιά στη σκηνή να το δραματοποιούν εντελώς αφαιρετικά σε μια λιτή περφόρμανς με ελάχιστες σκηνοθετικές παρεμβάσεις, που ωστόσο απέδωσε συμβολικά και εύστοχα την ουσία, παράλληλα με συναίσθημα… Ένα στατικό, κατά βάση αφηγηματικό κείμενο «επιστημονικής φαντασίας», που χάρη στην καίρια καθοδήγηση της ταλαντούχας Πηγής Δημητρακοπούλου, απέκτησε σκηνικό όγκο, θεατρικότητα, ατμόσφαιρα, χωρίς καθόλου σκηνικά αλλά με καθοριστική συμβολή θαυμάσιων φωτισμών, ηχογραφημένων φωνών και μουσικής. Ενώ οι Γιάννης Βερβενιώτης, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου και Αντιγόνη Σταυροπούλου που υλοποίησαν το εγχείρημα, ανέδειξαν λιτά και αποτελεσματικά, το πνεύμα, τα συναισθήματα, την αλληγορία του έργου, με σωστά μελετημένη κινησιολογία και εκφορά λόγου… Κι αξίζει εδώ να προσθέσουμε, κατά δήλωση του συγγραφέα, ότι το συγκεκριμένο έργο δεν προοριζόταν για θεατρική σκηνή, έγινε παράσταση με συγκινητική πρωτοβουλία αυτής της ομάδας και όλοι οι συντελεστές δούλεψαν εθελοντικά.
Το κείμενο ξεκινά σαν κλασικό παραμύθι με το «Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα ασήμαντο προγραμματάκι Διεκπεραίωσης…» που ρύθμιζε την καύση σκουπιδιών, μέχρι που μια μέρα εντόπισε στο φορτίο απορριμμάτων μια πλαστική κούκλα- μωρό, που την «διάβασε» ηλεκτρονικά ως αληθινό βρέφος… και κατά παράδοξο τρόπο για ένα πρόγραμμα υπολογιστή, άρχισε να εκδηλώνει σκέψεις και αισθήματα για το «μωρό» που βρέθηκε πεταμένο στα σκουπίδια ως άχρηστο- περιττό κι αποφασίζοντας να το σώσει από την καύση, βρήκε τρόπο να κρύψει το φορτίο της ημέρας σε μυστική ηλεκτρονική «σπηλιά» κι όσο το «παιδί» ήταν προστατευμένο, το ασήμαντο προγραμματάκι ένιωθε σαν γονιός κάνοντας όνειρα για το μεγάλωμα και το μέλλον του… μέχρι που τα «άνωθεν» προγράμματα ανακάλυψαν το ηλεκτρονικό κενό και τη δυσλειτουργία, αποκαθιστώντας την τάξη στο σύστημα, που… αλίμονο αν μπορούσε να διασαλεύσει ένα ασήμαντο προγραμματάκι ξαφνικά εξανθρωπισμένο, εκδηλώνοντας αισθήματα που οι άνθρωποι έχουν θάψει…
.
.
Ένα ευρηματικό ως σύλληψη κείμενο του Θ. Τριαρίδη, που μας έχει συνηθίσει σε σπουδαία έργα με γόνιμη φαντασία, βαθύ ανθρωπιστικό περιεχόμενο, απρόβλεπτες αλληγορίες, ευφυή εγκεφαλικά παιχνίδια, συνδυασμό ευαισθησίας και σκληρότητας, ως μία από τις αξιότερες σύγχρονες πένες. Αρετές που αναδείχθηκαν συγγραφικά και στο παρόν με την πρωτότυπη ιδέα να προσδώσει ανθρώπινα χαρακτηριστικά στην τεχνολογία ως σύλληψη επιστημονικής φαντασίας, προκειμένου μέσω ενός άυλου προγράμματος υπολογιστή να μιλήσει αλληγορικά για χαμένες ανθρώπινες αξίες- προτεραιότητες σε ένα μέλλον που φαντάζει δυστοπικό… στήνοντας ένα ευφάνταστο «παραμύθι» αληθοφανώς δομημένο στην πλοκή του, με συνέπεια στις εξελίξεις ακολουθώντας την αρχική συνθήκη της υπέρβασης, με ευαισθησία και τρυφερότητα μέσα από σκληρές αλήθειες…
Όπου ως επίλογος ακούγεται η θέση του συγγραφέα που μεταφέρω: «Όταν περιμένεις τα μπιμπερό του μωρού σου να βγουν από τον βραστήρα και ψαχουλεύεις το κινητό σου, διαβάζεις πως ένα άλλο, μακρινό μωρό πέθανε από δυσεντερία στην Αντίς Αμπέμπα ή στην Ταναναρίφη, ή στην Καλκούτα (ή και κάπου αλλού, μη κολλάς, ο κόσμος είναι γεμάτος από πολιτείες με δυσεντερία) μπορείς να μείνεις σιωπηλός ή να προσποιηθείς πως αφαιρέθηκες, πως διάβαζες μηχανικά ενώ το μυαλό σου ταξίδευε αλλού… (δεν θα είσαι ο πρώτος- τόσοι και τόσοι έχουν σιωπήσει, τόσοι και τόσοι έχουν αφαιρεθεί περιμένοντας τα μπιμπερό από τον βραστήρα). Μονάχα να μην πεις «αλίμονο, τί άτυχο…» ή «ήταν θέλημα θεού…» ή κάτι παρόμοιο. Γιατί δεν ήταν η τύχη ούτε ο θεός. Και πια εσύ ξέρεις καλά τι είναι».
Οπωσδήποτε γραφή με δύναμη, ωστόσο θα ήθελα προσωπικά να σχολιάσω το περιεχόμενο, καθώς από όλο το πνεύμα του έργου αλλά κυρίως τις παραπάνω καταληκτικές φράσεις του φινάλε ως καθοριστικό «στίγμα», ένιωσα να εισπράττω ενοχές… κι ΑΛΛΕΣ ενοχές που έρχονται να προστεθούν σε όσες επιχειρούν να μου φορτώσουν πανταχόθεν… για την κλιματική αλλαγή, την κατάντια του πλανήτη, τις φονικές πυρκαγιές, τη θανάτωση ζώων, τη συνέχιση των πολέμων, την άνιση κατανομή πλούτου και πάει λέγοντας με ένα θλιβερό γαϊτανάκι παγκόσμιων δυστυχιών, που βλέπω από παντού να με δείχνουν με το δάχτυλο για την ευθύνη που έχω και αδιαφορώ προκλητικά .Το ίδιο βάρος ένιωσα κ. Τριαρίδη κι εδώ, που ως μάνα και πολίτης μού «αποδίδονται» μομφές για σιωπή- αδράνεια- βόλεμα στην ασφάλεια «ενός μπιμπερό στο βραστήρα», κι αυτό επειδή νιώθω απελπιστικά αδύναμη να επηρεάσω οτιδήποτε παγκόσμια συμβάλλοντας στην αλλαγή του, μιλώντας πάντα για ρεαλισμό κι όχι ρομαντικές ουτοπίες…
Επειδή ξέρω ότι όσο κι αν φωνάξω – αντιδράσω – καταγγείλω- συμμετέχω σε αμφιλεγόμενα κινήματα κλπ, ΕΠΊ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΕΟΥ που ενδιαφέρει, δεν θα καταφέρω παρά να προσφέρω άλλοθι στην ενοχική μου συνείδηση, αν όχι ενίοτε γραφικότητα, Επίσης δεν έχω τη δυνατότητα ταξιδιού στην Αφρική, τη δυνατότητα φιλανθρωπίας ή υιοθέτησης ενός «περίσσιου παιδιού», που πρακτικά ελάχιστα σημαίνουν για το γιγάντιο πρόβλημα κι αλίμονο αν αυτή ήταν η επίλυσή του. Γιατί τα «περίσσια παιδιά» είναι το σύμπτωμα που διεγείρει το εύκολο θυμικό προκαλώντας συγκίνηση, όμως ΟΧΙ η αιτία που απευθύνεται στη δύσκολη νόηση και απαιτεί κατα-νόηση της ανισοκατανομής του πλούτου, μια αισχρή- ανήθικη- άδικη συνθήκη που όσο υπάρχει θα παράγει εσαεί «περίσσια παιδιά»… Με αυτήν την γενεσιουργό αιτία και τα άρρωστα συμπτώματά της, όσο κι αν παλέψω νιώθω τη μάχη χαμένη ανάμεσα σε μεγέθη ούτε καν συγκρίσιμα και δεν δέχομαι να εκλαμβάνεται η απελπισία για τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας μου εναντίον ενός πανίσχυρου συστήματος ως σιωπή ή αδράνεια, φορτώνοντάς με ενοχές που δεν μου αναλογούν… φορτώνοντάς με τύψεις την ώρα που ταίζω το παιδί μου, επειδή αδυνατώ να προλάβω την πείνα ενός άλλου παιδιού.
Είμαι βλέπετε το «ασήμαντο προγραμματάκι Διεκπεραίωσης», που όσο κι αν πάσχισε, τα «άνωθεν» κυρίαρχα προγράμματα το συνέτριψαν… που σημαίνει ότι και σε επίπεδο αλληγορίας κ. Τριαρίδη, ΔΕΝ δικαιώσατε το όνειρο, το καταδικάσατε στην ανέφικτη ουτοπία με σαφές ρεαλιστικό επιμύθιο όταν πρόκειται για τόσο άνισες συγκρούσεις… Επειδή θεωρώ την καλλιέργεια ενοχών συλλήβδην και την εκβίαση του θυμικού ως τους πλέον απεχθείς έως ανήθικους τρόπους «ευαισθητοποίησης», θα περίμενα τουλάχιστον από την αλληγορία να οδηγηθεί σε αισιόδοξη ανατροπή… να καταρρίψει τα προβλέψιμα στερεότυπα… να δώσει χαραμάδα φωτός στην υπάρχουσα «ηττοπάθεια», όταν βλέπω ανθρωπιστικές ιδεολογίες σαν την Αριστερά να αποτυγχάνουν οικτρά, πανίσχυρους διεθνείς οργανισμούς να τυρβάζουν αμέριμνα, λογής «υπερασπιστές» ανθρωπίνων δικαιωμάτων να διαπλέκονται αισχρά… Κι αντί ψήγματος ελπίδας στο έργο, ήρθε η επιβεβαίωση της ήττας!. Μα αν δεν καταφέρνει ούτε η αλληγορική υπέρβαση να προσφέρει έστω και ψευδαίσθηση ανατροπής, είναι δυνατόν να ευελπιστώ από τον απάνθρωπο ρεαλισμό;;; Μοιάζει οξύμωρο να επιχειρείς ευαισθητοποίηση για κάτι που παρουσιάζεις ήδη καταδικασμένο…
Όλα δε τούτα κ. Τριαρίδη συνιστούν προβληματισμούς μιας πιστής του κοινού σας, που προφανώς συμμερίζεται την κοινωνική σας ευαισθησία και ανθρωπιστικό πνεύμα, και όχι κάποιων άσχετων, βολεμένων, μακριά νυχτωμένων ενόσω περιμένουν «το μπιμπερό στο βραστήρα» που έτσι κι αλλιώς δεν θα προσεγγίσουν ποτέ το «παραμύθι» σας για να μπορείτε να τους απευθυνθείτε… Αυτά με βαθιά εκτίμηση πάντα!
ΣΗΜ: Παρά την κριτική θεατρική ματιά, δεν έχει νόημα να βαθμολογήσουμε μια εξ ολοκλήρου εθελοντική προσπάθεια, πάνω σε κείμενο που δεν προοριζόταν για παράσταση.
.
-k-
ΑΥΛΑΙΑ
«ΤΟ ΠΕΡΙΣΣΙΟ ΠΑΙΔΙ» του Θανάση Τριαρίδη.
Κοινωνικό
Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πρόγραμμα στο κομπιούτερ, ένα πρόγραμμα Διεκπεραίωσης. Το οποίο εντοπίζει στα σκουπίδια ένα μωρό. Και αποφασίζει – ενάντια στους κανόνες της γεμάτης ‘ευμάρεια’ και τεχνητή νοημοσύνη πόλης- να σώσει αυτό το περίσσιο παιδί. Η παράσταση μας ταξιδεύει στο μέλλον…
Σκηνοθεσία:. Πηγή Δημητρακοπούλου.
Ερμηνεύουν: Αντιγόνη Σταυροπούλου, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Γιάννης Βερβενιώτης (ομάδα Ich Bebe).
.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα 16 και Τρίτη 17 Φεβρουαρίου στις 21.00
.
Δείτε & αυτά:
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
.
Φωτογραφικό υλικό
