“Για πάντα”: Mια ανώριμη παράσταση… Είδαμε στο θέατρο Αυλαία και σχολιάζουμε…
Η ρομαντική κομεντί «Για Πάντα…» του Γιάννη Καραμπέλκου παρουσιάστηκε από τις 9 Φεβρουαρίου ως τις 10 Μαρτίου, στο θέατρο “Αυλαία”, με πρωταγωνιστές τη Τίνα Λεωνορά και τον Νίκο Τσολερίδη.
Λίγα λόγια για το έργο: Το “ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ” είναι μία αισθηματική κομεντί που χαρίζει χαμόγελα και συγκινεί. Είναι η ιστορία ενός νέου ζευγαριού στα πρώτα χρόνια γάμου με όλα τα «θέλω», τα «πρέπει», τα «πως» και τα «γιατί» που ταλανίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Με τα μεγάλα «Σ’ αγαπώ» και τα αθώα πείσματα.
Πόσο εύκολα συγχωρούμε; Ποιο είναι το ισχυρό φύλλο; Πόσο κρατάει ένα πείσμα; Πόσο κρατάνε όλα; Κρατάνε; ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;
Και παρακολουθήσαμε ένα κείμενο (Γιάννης Καραμπέλκος) με επιδερμική γραφή, με μηδενικό συναίσθημα, με κανένα νόημα και καμία ουσία. Χιλιοπαιγμένη ιστορία, αναμενόμενο τέλος (από την αρχή κιόλας του έργου) χωρίς συγκίνηση και κορύφωση. Ο Έρωτας δυο ανθρώπων, αποδοσμένος σχεδόν ερασιτεχνικά, με παντελή έλλειψη καλλιτεχνικής ωριμότητας.
Με ανώριμους αστεϊσμούς, με ανύπαρκτη εσωτερικότητα, με μια ευκολοχώνευτη, γρήγορη πλοκή ξετυλίχθηκε η ιστορία του έργου από τους δυο πρωταγωνιστές του, Τίνα Λεωνορά και Νίκο Τσολερίδη. Μέσα σε όλο αυτό το κακό αποτέλεσμα της παράστασης, θα τολμούσαμε να πούμε ότι η Τίνα Λεωνορά, διασώθηκε. Το ταλέντο της κατόρθωσε να διαφανεί όσο και αν δεν την βοηθούσε το κείμενο άλλο τόσο και η σκηνοθεσία. Παρόλα αυτά κατάφερε να αποδώσει μια αξιοπρεπή ερμηνεία για τα μέτρα και τα σταθμά του συγκεκριμένου θεατρικού ανεβάσματος.
.
Από την άλλη ο Νίκος Τσολερίδης αποτέλεσε μέρος του αποτυχημένου θεατρικού συνόλου. Με σχεδόν ενοχλητικό ναρκισσισμό δεν κατόρθωσε στιγμή να περάσει στην πλατεία του θεάτρου, την ψυχοσύνθεση ενός ερωτευμένου άνδρα, ενός άνδρα που χάνει το αγέννητο παιδί του μα και το ταίρι του. Θα αναφέρουμε το ελαφρυντικό του κακού και αδούλευτου κειμένου, που δεν έδινε χώρο σε πιο βαθιές, ουσιώδης προβολές αλλά δεν είδαμε και οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνευτικής δεινότητας από τον ίδιο.
Καταλήγοντας θα λέγαμε ότι οι πρωταγωνιστικές αποδόσεις αφανίστηκαν από τη μετριότητα της παράστασης.
Στην σκηνοθεσία του έργου συναντάμε τον Βασίλη Ισσόπουλο, που παρουσίασε μια σκηνοθετική επιμέλεια χωρίς χαρακτήρα. Βασικό φόντο της έμπνευσης του, ήταν τα δύο τηλέφωνα που κρέμονταν από σκοινιά. Βοηθούσαν την εξέλιξη του έργου καθώς οι ηθοποιοί μέσω αυτών επικοινωνούσαν μεταξύ τους αλλά και πολύ συχνά με τους κουμπάρους τους! Άστοχη, απαίδευτη και ανέμπνευστη θα χαρακτηρίζαμε τη συγκεκριμένη σκηνοθεσία.
Κάθε τέλος μιας πράξης, μέσα στο έργο, σηματοδοτούνταν με μια συγκεκριμένη μελωδία ενός τραγουδιού. Απλοϊκή και κουραστικά επαναλαμβανόμενη η παραπάνω σκηνοθετική προσθήκη.
Οι σκηνές διακόπτονταν βιαστικά και άτσαλα, σαν και το ίδιο το έργο να επιδίωκε, να ρίξει την αυλαία του… Ένα ακόμα απογοητευτικό σκέλος μέσα στο καλλιτεχνικό πλαίσιο της παράστασης.
.
Κλείνοντας[=]
Θα λέγαμε ότι, δυστυχώς, παρακολουθήσαμε μια παράσταση που αποτελούνταν από ερασιτεχνισμό, ανωριμότητα και έλλειψη οποιασδήποτε εμπνευσμένης σύλληψης, πόσο μάλλον πρωτοτυπίας. Το αρχικό πρόβλημα ξεκινούσε από το σχεδόν “σχολικό” κείμενο του έργου και κατέληγε σε όλα τα υπόλοιπα προβληματικά μέρη του. Μια παράσταση που δεν κατόρθωσε να μας ταξιδέψει στα μονοπάτια του έρωτα και του για πάντα…
Γράφω επειδή το φάντασμα, επειδή χτες, επειδή σήμερα,
επειδή δεν ξέρω, επειδή ο έρωτας, επειδή η νύχτα…
Oscar Hahn, Χιλιανός ποιητής
Βαθμολογία
4 στα 10
.
-πληροφορίες για την παράστση εδώ
Φωτογραφικό υλικό
