«Γελώντας άγρια» ως αγωνιώδης κραυγή στη σύγχρονη παράνοια… Είδαμε στο Studio Vis Motrix & Σχολιάζουμε…
Ο παραλογισμός και οι νευρώσεις του σύγχρονου κόσμου, μπορεί να ταλανίζουν τον μέσο, καθημερινό άνθρωπο, ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι για τους καλλιτέχνες εν γένει και ειδικότερα τους συγγραφείς, αποτελούν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Και ακόμα ειδικότερα για τους θεατρικούς συγγραφείς, καθώς τα αδιέξοδα της εποχής προσφέρονται όσο λίγα για διερεύνηση σε βάθος και εξαιρετική δραματοποίηση με ταυτόχρονη συνύπαρξη τραγικού και κωμικού. Κάπως σαν την παράσταση «Γελώντας άγρια» του Κρίστοφερ Ντουράνγκ σε σκηνοθεσία Νίκου Ορτετζάτου, που παρακολουθήσαμε στο Studio Vis Motrix, από την ομάδα «Pushyourartcompany». Και στα 85 ελκυστικά λεπτά της, αναγνωρίσαμε τη σύγχρονη παράνοια με τη μορφή άγριου, πικρού γέλιου…
Όλα ξεκίνησαν στο σουπερμάρκετ από μια… κονσέρβα τόνου που ήθελε να αγοράσει η ηρωίδα κι ένας τύπος την «εμπόδιζε», απλά με την παρουσία του. Μια αφορμή ικανή να πυροδοτήσει την οργή της και να τον χτυπήσει άγρια, δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα για απανωτές προσωπικές αποκαλύψεις του καθένα, βαθύτερες εκμυστηρεύσεις, καταπιεσμένα θέλω και πρέπει, φαντασιώσεις με αφορμή το γεγονός… δύο διαφορετικοί κόσμοι- ως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος- καταθέτουν σε παράλληλες μοναχικές αφηγήσεις, ο καθένας τη δική του ψύχωση/ μοναξιά/ φοβία/ πάθος/ υπαρξιακά ερωτήματα,σε μια απελπισμένη προσπάθεια ένταξης στην απάνθρωπη πραγματικότητα, για να συναντηθούν απρόσμενα σε μια ονειρική, με αφορμή τη συμβολική «Ημέρα της Αρμονικής Σύγκλισης». Όπου το αυθεντικό συναίσθημα θα βρει την πολυπόθητη δίοδο επικοινωνίας για να «συγκλίνουν» και να εκφραστούν τα ανθρώπινα, τα ουσιώδη, η «ανάσα ζωής» στο- παρά ταύτα- αισιόδοξο φινάλε…
Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιεχόμενο της παράστασης (+) οφείλεται πρωτίστως στο κείμενο του Κρίστοφερ Ντουράνγκ, πάνω σε μια θεματολογία, που παρότι έχει αναπτυχθεί ευρέως, παραμένει διαρκώς τροφοδότης με τις πολυσύνθετες πτυχές της. Κι ενώ ο κεντρικός πυρήνας του «σύγχρονου νευρωτικού ανθρώπου» διατηρείται σταθερός, εδώ θαυμάζουμε σημαντικές αρετές για ένα θεατρικό έργο, που έχουν να κάνουν με το ευφυές εύρημα της ασήμαντης αφορμής σε έναν χώρο κατανάλωσης… με την καλοστημένη δομή στη συνέχεια και το ευφάνταστο δέσιμο των ηρώων… με τις δουλεμένες σε ψυχολογικό επίπεδο σκηνές παροξυσμού… με τον ανατρεπτικό συνδυασμό ευαισθησίας, συναισθήματος, τραγικότητας, παράλληλα με χιούμορ, τρέλα, κυνισμό σε διαρκείς μεταπτώσεις… Αποτυπώνοντας ανάγλυφα τα τραγικά σημερινά αδιέξοδα και προσφέροντας ένα σύνολο γοητευτικό θεατρικά και με βαθύ, ανθρωπιστικό περιεχόμενο, που ταυτόχρονα τέρπει, προβληματίζει, συγκινεί ουσιαστικά. Κι αν σε κάποια σημεία εντοπίσαμε παραπανίσια φλυαρία, ομολογούμε δεν μας κούρασε με τον χαριτωμένο τρόπο που ήταν δοσμένη.
Η σοφά μελετημένη σκηνοθεσία του Νίκου Ορτετζάτου, κατάφερε να αποδώσει δραματουργικά ως σύνολο, όλη την «παράνοια» που διέπει το έργο με τις επιμέρους πτυχές της. Επέλεξε ένα σκηνικό βασισμένο σε υλικό συσκευασίας καταναλωτικών προϊόντων με την ταμπέλα «εύθραυστο» ως ακριβής συμβολισμός για τους οριακά ευάλωτους χαρακτήρες των ηρώων… αξιοποιώντας σωστά τη χωροταξία της σκηνής και το σκηνικό απέδωσε έξυπνα τη μοναχικότητα/ αποξένωση… ανέδειξε με ευφάνταστο τρόπο μέσω σκιών, το καθοριστικό στιγμιότυπο στο σουπερμάρκετ, ως σταθερό επαναλαμβανόμενο μοτίβο υπό διαφορετικές εκδοχές… κράτησε ισορροπία στο ρυθμό, άλλοτε γρήγορο, νευρωτικό, με εντάσεις στα ξεσπάσματα κι άλλοτε πιο ήσυχο, χαλαρό στις εσωτερικές στιγμές. Ταυτόχρονα ανέδειξε με επιτυχία μέσα από μικρά εύστοχα ευρήματα και συμβολισμούς. τόσο το χιούμορ και την παράνοια (σαν την εκφώνηση γελοίων προσφορών στο σουπερμάρκετ) όσο και την ευαισθησία και τραγικότητα, ενώ προσέθεσε επιπλέον αμεσότητα και ζωντάνια με συχνή απεύθυνση στο κοινό, Οι δύο (φαινομενικά) αντιφατικοί χαρακτήρες- με πολλές κοινές παραμέτρους στο βάθος, συνυπήρξαν ισοδύναμα μοιραζόμενοι εσώψυχα, συγκρούσεις, βαθείς πόθους και για την «οικονομία» της παράστασης, ήταν αυτοί που διαμόρφωναν κάθε φορά τις σκηνικές συνθήκες με ταχείες αλλαγές. Δυο -τρεις αδυναμίες θα αναφερθούν παρακάτω…
Σε επίπεδο υποκριτικής, εξαιρετικούς θα χαρακτηρίζαμε τους δύο ηθοποιούς, συνδυάζοντας τον ρεαλισμό των χαρακτήρων με μια δόση γκροτέσκο υπερβολής. Η αεικίνητη ως σίφουνας, πληθωρική Σοφία Σακελλαρίου, επέδειξε μια πλούσια υποκριτική γκάμα- κινούμενη από την παράνοια και το «άγριο γέλιο» μέχρι την απόλυτη συγκίνηση- πείθοντας για όλες τις απρόβλεπτες μεταπτώσεις της και τα στοιχεία που εκτιμήσαμε ήταν το πηγαίο χιούμορ, η ετοιμότητα στην ατάκα, οι δουλεμένες λεπτομέρειες στο «βλέμμα τρελού», την εκφορά του λόγου, την κινησιολογία, η περίσσια ενέργεια, η αφοπλιστική αμεσότητα, η ακρίβεια στις αντιδράσεις. Ο Πέτρος Φραγκόπουλος, επίσης κινήθηκε ανάμεσα σε ακραίες όψεις του ρόλου επιτυχώς, αποδίδοντας με ευστοχία, επαγγελματισμό, εκφραστικότητα, τόσο το ήσυχο, χαμηλό προφίλ ενός βαθιά καταπιεσμένου με τα δικά του συμπλέγματα που προσπαθεί χωρίς επιτυχία να επενδύσει σε θετική σκέψη, όσο και τα έντονα ξεσπάσματα στην πορεία ή τις συναισθηματικές εξάρσεις, ενώ στον διπλό- διαφορετικό ρόλο ως «βρέφος της Πράγας», η απολαυστική του αφέλεια σε συνδυασμό με την εκρηκτική παρουσία της «δημοσιογράφου», προσέφεραν άφθονο γέλιο.
Πολύ έξυπνο, εύστοχο συμβολικά και εξαιρετικά ευέλικτο αποδείχθηκε το σκηνικό με τις τροχήλατες επιφάνειες και τους ξύλινους κύβους- εκπλήξεις, αμπαλαρισμένα όλα με πλαστικό συσκευασίας και ταινίες «εύθραυστο», όπως το ίδιο εύστοχα θα χαρακτηρίζαμε και τα κοστούμια για το στίγμα των ρόλων. Όσο για τους φωτισμούς και τη μουσική, παρότι επαρκείς και ικανοποιητικοί, θεωρούμε ότι θα μπορούσαν να ενισχύσουν την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα.
Οι σκηνοθετικές αδυναμίες (–) που θα επισημαίναμε, αφορούν κατά πρώτον σε κάποιες μικρές κοιλιές σε συγκεκριμένα σημεία που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Κατά δεύτερον, ενώ η σκηνή στο σουπερμάρκετ και το χτύπημα «με γροθιά» που δέχεται ο ήρωας είναι το κομβικό σημείο αναφοράς, υστερούσε εμφανώς σε δυναμισμό ή αληθοφάνεια, βλέποντας αντί (συμβολικού) «χτυπήματος» να αιωρείται φευγαλέα πάνω από το κεφάλι του μια γεμάτη σακούλα. Επίσης η σκηνή με την υποθετική συνέντευξη από το βρέφος της Πράγας, δεν κατάφερε να ενταχθεί ατμοσφαιρικά ως φαντασίωση/ όνειρο, παρά έμοιαζε ως «παράταιρη» και εκτός κλίματος συνέχεια της ροής, δημιουργώντας περιστασιακά μια μικρή σύγχυση. Τέλος, ένα «κλικ» λιγότερη υπερβολή, θα ήταν ίσως προτιμότερη για τον ρεαλισμό.
Καταλήγοντας (=) είναι γεγονός ότι απολαύσαμε μια καλοστημένη παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες και ένα δυνατό σε περιεχόμενο έργο- εν είδει αγωνιώδους κραυγής του σύγχρονου ανθρώπου, ως ουσιαστική ανάγνωση του «γελώντας άγρια»…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 ΣΤΑ 10
Αναλυτικές πληροφορίες ΕΔΩ
————————————————-
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #StudioVisMotrix #ΓελώνταςΑγρια #ΚρίστοφερΝτουράνγκ #ΝίκοςΟρτεζάτος #PushYourArtCompany
Φωτογραφικό υλικό
