Γελάσαμε με τα χάλια μας στην παράσταση «Δάφνες και Πικροδάφνες» στο θέατρο Μουσούρη. Είδαμε και σχολιάζουμε.

«Επειδή μ’ ενδιαφέρουν οι λαϊκοί άνθρωποι, προσπαθώ να βρίσκομαι στους χώρους που ζουν. Ακόμα τα κοινά στοιχεία που βρίσκω σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους, με βοηθούν πάρα πολύ στην προσπάθειά μου να βρω μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά του Έλληνα…» Δ.ΚΕΧΑΪΔΗΣ [ΒΗΜΑ 3/1972].

Και τον Οκτώβριο του 1979, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, με πρωταγωνιστές τους Βάσο Ανδρονίδη, Μίμη Κουγιουμτζή, Γιάννη Μόρτζο και Γιάννη Δεγαΐτη ανεβαίνει η πρώτη παράσταση του θεατρικού «Δάφνες και Πικροδάφνες». Η υπόθεση αναφέρεται στην συνάντηση τεσσάρων πολιτικάντηδων της εποχής (μετά την μεταπολίτευση στην επαρχία) λίγο πριν τις επικείμενες εκλογές και στη μεταξύ τους συζήτηση σχετικά με τις υποψηφιότητες και τις πιθανές κομματικές νίκες. Αψιμαχίες, κωμικό/τραγικότητα, αλήθειες του παρελθόντος και φυσικά διαπλοκή, είναι μόνο λίγα από τα κύρια χαρακτηριστικά της τότε ελληνικής πραγματικότητας που με διαύγεια κατέγραψαν οι δύο συγγραφείς. Πάνω από όλα το κόμμα και η χαμαιλεοντική πολιτική, η σερνόμενη στον απόπατο της αφισοκόλλησης και της καρέκλας. Περασμένα μεγαλεία “τοπικής αυτοδιαχείρισης” και πολιτικής ρεκλάμας.

Γελάσαμε με τα χάλια μας και ορθώς ο Πέτρος Φιλιππίδης σκηνοθετεί στο κύτταρο της κωμωδίας δίδοντας ουσιαστικά σε σκηνοθεσία και ερμηνείες, την υπερβολή των λόγων και του περιεχομένου των όσων ήθελαν να καταγράψουν και να μεταδώσουν οι Δημήτρης Κεχαΐδης και  Ελένη Χαβιαρά. Τι άλλο θα μπορούσε άλλωστε να  δημιουργηθεί ή να αποδοθεί σε μια ιστορία που τρέχει στο αίμα μας και έχει πολλαπλώς ειπωθεί. Ωστόσο η σκηνοθεσία του περιείχε το γκροτέσκο που υπερέβαινε κατά πολύ και άδικα στο συγκερασμό των ερμηνειών (ρόλοι άτεχνα ακραίοι), δημιουργώντας μια δυσλειτουργία.  Αν επιθυμούσε την υπερβολή στο γκροτέσκο, θα μπορούσε να γίνει και να καταφέρει και το τρομακτικό (η άλλη όψη του έργου), όπως τρομακτικοί υπήρξαν και στην πραγματικότητα της ελληνικής γης όλοι αυτοί οι αυλικοί πολιτικοί «γελωτοποιοί»- αυτή είναι μια ιδέα θεατρικής υλοποίησης αντισυμβατική!

Θα επιθυμούσαμε μια περισσότερο τολμηρή και όχι τόσο συμβατική παράσταση. Είναι αρκετά τα χρόνια της ωρίμανσης για τα όσα πράξαμε ή μάλλον έπραξαν πολλοί από τους οπαδούς της αρχής «όλοι μαζί τα φάγαμε» και ήταν ο κατάλληλος καιρός για μια θεατρική αντισυμβατική αναπαράσταση τουλάχιστον σκηνοθετική, αναφορικά με τούτο το κείμενο. Θα έπρεπε να τολμήσετε όπως τόλμησαν σε άλλα χρόνια οι συγγραφείς.

Στα συν[=] της παράστασης:
1.    Η ιδέα να ανέβει στο θεατρικό σανίδι, ως μνήμη ζωηρή το συγκεκριμένο θεατρικό έργο.
2.    Η συνεχόμενη χαρά του κοινού από την όλη  διακωμώδηση.
3.    Οι ερμηνείες των Θανάση Παπαγεωργίου και Γιώργου Κιμούλη.

Στα πλην[-] της παράστασης:
1.    Η σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη.
2.    Η έλλειψη καλλιτεχνικής τόλμης (ολιστικά).
3.    Τα σκηνικά κοστούμια του  Γιώργου Γαβαλά.
4.    Η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου.
5.    Οι φωτισμοί.