Φρεσκάδα, νιάτα και γέλιο στο πανέξυπνο «Πώς από δω; Αλλά και γιατί όχι;». Είδαμε στο θέατρο Σοφούλη & Σχολιάζουμε.
Με 5 βαθμούς υπό το μηδέν και με το «βοριά που τα αρνάκια παγώνει», ξεκινήσαμε για θέατρο… με την ελπίδα ότι η επιλογή της παράστασης θα καταφέρει να μας ζεστάνει, χάρη στην ενέργεια των νιάτων που φιλοξενεί και στο ζωογόνο γέλιο που υπόσχεται. Και- ω του θαύματος!- δεν διαψευστήκαμε! Αντίθετα απολαύσαμε τις απίθανες… θεατρικές περιπέτειες μιας χαριτωμένης νεανικής παρέας, που με τη ζωντάνια, το ταλέντο, το χιούμορ τους, έφεραν μια παρήγορη αίσθηση «άνοιξης» μέσα στο καταχείμωνο. Η παράσταση που το κατάφερε έχει τον τίτλο «Πώς από δω; Αλλά και γιατί όχι;» σε κείμενο και σκηνοθεσία Κρίτωνα Ζαχαριάδη, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Σοφούλη από ένα θίασο 10 νεαρών «εν δυνάμει» ηθοποιών. Και χειροκροτήσαμε γενναιόδωρα, ευχαριστώντας για τη ζεστασιά της «θεατρικής άνοιξης» που μας προσέφεραν…
Αφορμή και κεντρικό θέμα της παράστασης ο πρωτόγνωρος νεανικός έρωτας δύο εφήβων – κάπου σε ένα σχολείο της Αγγλίας- που, καθώς μέσα στην απειρία τους δεν κατορθώνουν να τον εκφράσουν, οι συμμαθητές τους παίρνουν την πρωτοβουλία να δράσουν. Εμπνευσμένοι από τον Σαίξπηρ στο μάθημα λογοτεχνίας, αποφασίζουν να ανεβάσουν την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» με τους ερωτευμένους ως πρωταγωνιστές, προκειμένου μέσα από τα λόγια του ποιητή να προσεγγίσουν ερωτικά. Κι ενώ οι δάσκαλοί τους καμαρώνουν για την υψηλής κουλτούρας πρωτοβουλία, οι ίδιοι μένουν προσηλωμένοι στον «ιερό» τους στόχο, αδιαφορώντας για το… θεατρικό ή λογοτεχνικό κομμάτι της παράστασης που ετοιμάζουν. Η οποία επιπλέον πρέπει να παρουσιαστεί σε 10 μέρες… εκ του μη όντος, με ό,τι σκηνικά ή κοστούμια βρίσκονται πρόχειρα, σκηνοθεσία – ο θεός να την κάνει- από συμμαθήτρια, μεταξύ τους ίντριγκες κλπ., με συνέπεια το τελικό αποτέλεσμα στην πρεμιέρα, ενώπιον δασκάλων και γονέων, να καταλήξει μια απίστευτη παρωδία του σαιξπηρικού έργου και να γίνει κυριολεκτικά το (γνωστό) «σώσε»! Το σημαντικό όμως είναι ότι μέσα σε όλη την αναμπουμπούλα, ο ερωτικός στόχος επετεύχθη!
Μιλώντας για τα θετικά στοιχεία (+) της απολαυστικής παράστασης, θα ξεκινήσουμε δικαιωματικά από την ιδέα και κείμενο του Κρίτωνα Ζαχαριάδη:
– Το οποίο ως έμπνευση και κεντρικός κορμός, μπορεί να παραπέμπει στο γνωστό θεατρικό «Το Σώσε», ωστόσο διαφοροποιείται σημαντικά και τολμούμε να πούμε ότι υπερέχει ως προς την καθαρότητα της σύλληψης. Καθότι τόσο η αφορμή, όσο και ο στόχος για να στηθεί μια «παράσταση μέσα στην παράσταση», καθίστανται απόλυτα αληθοφανή και γερά/ λογικά δεμένα στην πλοκή, δίνοντας ένα σύνολο με συμπαγή και ξεκάθαρη σεναριακή υποδομή. Και επιπλέον μια πανέξυπνη ιδέα, καθώς η επιλογή συγγραφικά των άπειρων μαθητών σε ρόλο ηθοποιού, σκηνοθέτη, συντελεστή γενικά μιας εντελώς ερασιτεχνικής παράστασης, μπορεί να «δικαιολογεί» βάσει σεναρίου οποιεσδήποτε αστοχίες (ακόμη και τυχόν… πραγματικές) και να τις μετατρέπει σε πηγές κωμικότητας. Η δε απόδοση της ιδέας σε επίπεδο κειμένου, υπήρξε ομοίως αξιοθαύμαστη, για πολλούς λόγους: ενώ χρησιμοποίησε σύγχρονη, νεανική γλώσσα και χιούμορ, απέφυγε παντελώς οποιοδήποτε κλισέ, τσιτάτο ή ευκολία και αντίθετα έδωσε ένα ραφιναρισμένο δείγμα γραφής με λεπτό, ευρηματικό χιούμορ- βγαλμένο όχι τόσο από ατάκες, αλλά από την ευφυή «αποδόμηση» του σαιξπηρικού έργου…
– Σε σχέση με τη σκηνοθεσία, επίσης του Κρίτωνα Ζαχαριάδη, παρότι σε σημεία της εντοπίσαμε μικρές αδυναμίες που θα αναφερθούν παρακάτω, οφείλουμε να πούμε ότι συνολικά απολαύσαμε νεανική ζωντάνια, πολλαπλές εναλλαγές, απίθανα απρόοπτα,αστείες καταστάσεις με αυθεντικό γέλιο ή κάποιες ευφάνταστες πινελιές με ευαισθησία, σαν την «αναζήτηση της αγάπης»… Το όλο στήσιμο είχε σαφή ταυτότητα και άρωμα «εγγλέζικου αέρα» στην ατμόσφαιρα, απόλυτα πειστική ως εφηβικό περιβάλλον, αξιοποιώντας εύστοχα μικρές σκηνικές λεπτομέρειες, κατάλληλη αμφίεση και μουσική, μελετημένη κινησιολογία και κυρίως χαρακτήρες. Παράλληλα, κάποια έξυπνα ευρήματα στις αλλαγές σκηνικών ή ένα κινηματογραφημένο στιγμιότυπο από τις «πρόβες» εξυπηρέτησαν την απαιτούμενη σκηνική οικονομία. Και ενώ το πρώτο μέρος είναι από επιταγή του σεναρίου περισσότερο «διεκπεραιωτικό», το δεύτερο με την υλοποίηση της σαιξπηρικής παράστασης- παρωδίας, απογειώνει τη θεατρικότητα, επενδύοντας σε απανωτές ανατροπές και απρόβλεπτα που προκαλούν πηγαίο γέλιο. Και παρότι το εγχείρημα «παράσταση μέσα στην παράσταση» δεν είναι εύκολο σκηνοθετικά, εντούτοις αποδόθηκε με πλήρη σαφήνεια και καθαρό στόχο, πέραν μια σημαντικής ιδιαιτερότητας: ότι απαιτείται σκηνοθετικό ταλέντο για να πετύχεις μια… «μη σκηνοθετημένη» ερασιτεχνική παράσταση!
– Τα 10 «φυντάνια» του έργου, οι περισσότεροι σπουδαστές υποκριτικής, απέδειξαν εν προκειμένω, ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους «το έχουν»! Και εννοούμε το ταλέντο για να εξελιχθούν σε καλούς επαγγελματίες ηθοποιούς, άλλωστε και εδώ πρέπει να πούμε ότι είναι απαραίτητο για να υποδυθείς τον…ατάλαντο! Κάποιοι το διαθέτουν παραπάνω (συνδυασμένο πιθανόν με περισσότερη εμπειρία), όπως φάνηκε από τη σκηνική τους άνεση, τα δουλεμένα εκφραστικά μέσα, την αμεσότητα και ακρίβεια, και κάποιοι ελαφρώς υστερούν, με υπερβολικές ή υποτονικές ερμηνείες, ωστόσο βαδίζοντας σε σωστό δρόμο. Και επιπλέον ορισμένοι εξ αυτών, επιφορτισμένοι με διπλούς ρόλους που έφεραν σε πέρας με επιτυχία. Αν και πρέπει να επισημάνουμε ότι σε γενικές γραμμές τα κορίτσια της παράστασης ξεχώρισαν σε υποκριτικές επιδόσεις και… συγγνώμη αγόρια, παρόλο που κι εσείς κάνατε το καλύτερο δυνατό και με κάποιες στιγμές αλησμόνητες, σαν τον αφηγητή της σαιξπηρικής παράστασης που του χρωστάμε μεγάλη μερίδα γέλιου! Ωστόσο δεν θα ήταν δίκαιο σε μια δουλειά συνόλου, όπου απολαύσαμε την κωμικότητα, τον απαιτητικό συγχρονισμό, την ζωντάνια, την προσήλωση, να κάνουμε περαιτέρω διακρίσεις… Ένα μπράβο προς όλους είναι θαρρούμε η καλύτερη απάντηση και ενθάρρυνση!
– Όσον αφορά στο τεχνικό κομμάτι, το έξυπνο, μίνιμαλ σκηνικό με τις σωστές λεπτομέρειες και αλλαγές, καθώς και τα πολλά, εύστοχα κοστούμια- τόσο τα απλά νεανικά, όσο και τα «ετερόκλητα» των «ρόλων», απέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο τα ζητούμενα της παράστασης, ενώ οι φωτισμοί συνέπραξαν καθοριστικά στο σκηνοθετικό αποτέλεσμα και ιδιαίτερα στο δεύτερο «θεατρικό» μέρος ως κομμάτι του… χιούμορ. Απόλυτα ενταγμένη στο κλίμα βρήκαμε επίσης την πρωτότυπη μουσική που ως σταθερό μοτίβο συνοδεύει τις εναλλαγές των σκηνών, καθώς και τις ενδιάμεσες μουσικές επιλογές.
Οι σκηνοθετικές αδυναμίες (–) που προαναφέραμε, σχετίζονται αρχικά με τη ροή της παράστασης, καθώς οι συνεχείς διακοπές – άλλοτε στιγμιαίες κι άλλοτε μακρύτερες σε όλη σχεδόν τη διάρκεια, τεμαχίζουν την ενότητά της και προσθέτουν παραπανίσιους νεκρούς χρόνους, γεγονός που μοιραία αποσπά την προσήλωση. Και αν στο δεύτερο μέρος του «ερασιτεχνικού ανεβάσματος», μπορεί να δικαιολογηθεί σεναριακά και να αξιοποιηθεί ευφυώς ως κωμικό στοιχείο, στο πρώτο μέρος κάποια στιγμή κουράζει. Επίσης θεωρούμε ότι κάποια ευρήματα, κωμικά ή άλλα, παρότι εξαιρετικά ως σύλληψη και ερμηνεία, με την τραβηγμένη επανάληψή τους πλατειάζουν και τελικά αποδυναμώνονται, ενώ θα θέλαμε να υπάρχει λιγότερη ανισότητα μεταξύ του πρώτου μέρους που φαντάζει αδύναμο σε σχέση με το καταιγιστικό δεύτερο.
Καταλήγοντας (=) θα εστιάσουμε σε ένα σύνολο ελκυστικό, που χάρη σε μια έξυπνη, καλογραμμένη και καλοστημένη ιδέα και με τη βοήθεια νέων, πολλά υποσχόμενων ηθοποιών, προσέφερε δυο ώρες απόλαυσης με γέλιο και περιεχόμενο, «ζεσταίνοντας» το μέσα μας στην παγωνιά…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 στα 10
-Πληροφορίες για τη παράσταση: ΕΔΩ
-6 φυντάνια της παράστασης συστήνονται και εύχονται Χρόνια Πολλά: ΕΔΩ
-Ο συγγραφέας & σκηνοθέτης Κρίτωνας Ζαχαριάδης μιλά για τη παράσταση: ΕΔΩ
—————-
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΘέατροΣοφούλη #ΠωςΑποΔωΑλλαΚαιΓιατίΟχι #ΚρίτωναςΖαχαριάδης
Φωτογραφικό υλικό
