Είδε η Ελένη Γιαννακίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Στο Art box Fargani είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το έργο «Ο Τελευταίος Χορός» σε κείμενο της Τάνιας Χαροκόπου και σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ.
Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στο αυτοβιογραφικό έργο της Χαροκόπου όπου πρωταγωνιστούν δυο ιδιαιτέρως δημοφιλείς στο κοινό ηθοποιοί, ο Γιάννης Αϊβάζης και η Μαρία Κορινθίου.
Το έργο όπου κι αν παίζεται, ξεκίνησε την πρεμιέρα του στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, γεμίζει ασφυκτικά τις αίθουσες όπως συνέβη και στη Θεσσαλονίκη, έχοντας ως αποτέλεσμα να ανεβαίνουν επιπλέον των προβλεπόμενων παραστάσεις, ενώ κάνει και περιοδεία σε πολλά μέρη της χώρας μας αλλά και στο εξωτερικό.
Η Υπόθεση του έργου εστιάζει στη σχέση ενός ζευγαριού, του Ανδρέα και της Νάντιας, που κλείνει σχεδόν είκοσι χρόνια γάμου, ενός γάμου ως απόρροια του ερωτικού τους δεσμού και του έντονου πάθους τους, κι εμείς, ως θεατές, παρακολουθούμε την πορεία αυτής της σχέσης όταν προκύπτουν γεγονότα και καταστάσεις που καλούνται κι οι δυο να αντιμετωπίσουν, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να εξομολογηθούν φοβίες και λάθη, να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή, να αποκαλύψουν μυστικά, να κερδίσουν χρόνο, να οργανώσουν και να καθορίσουν, αν μπορούν, το κοινό τους μέλλον.
Στα (+) Θετικά της παράστασης η φοβερή χημεία των πρωταγωνιστών του έργου, Αϊβάζη – Κορινθίου, που υποδύονται το ζευγάρι, άλλωστε ζευγάρι για πολλά χρόνια και παντρεμένοι υπήρξαν και στην κανονική τους ζωή, κι αυτό τους δίνει μεγαλύτερη ευχέρεια να παίζουν μαζί με άνεση και κανονικότητα στη σκηνή. Αυτό το δέσιμο αξιοποιεί στο έπακρο η σκηνοθέτης Ρέινα Εσκενάζυ παρουσιάζοντας το ζευγάρι στη σκηνή να καυγαδίζει, να περνά τρυφερές σκηνές, να αγκαλιάζεται, να ξαναδείχνει ερωτευμένο και παθιασμένο, δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως όταν οι δυο πρωταγωνιστές σε μια θερμή σκηνή του έργου φιλιούνται, το θεατρόφιλο κοινό χειροκροτεί, κι όλος αυτός ο ερωτισμός να δίνεται στη σκηνή με σεβασμό στον θεατή και με ποιότητα στο θεατρικό κείμενο, ώστε το κοινό που παρακολουθεί την πλοκή να τον απολαμβάνει, να χαίρεται με τους ήρωες και να τον επικροτεί.
Σ αυτό το σημείο ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να κάνουμε στη σκηνική παρουσία της Κορινθίου η οποία με το θεατρικό της εκτόπισμα αγκαλιάζει όλη τη σκηνή. Τόσο το παρουσιαστικό που κερδίζει, όσο κι η πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία του ρόλου της, εκείνου της συζύγου που αναρωτιέται για την παράξενη συμπεριφορά του άνδρα της, αμφιβάλλει για την αγάπη του, βασανίζεται για το δικό της φέρσιμο και τη στάση της στη διάρκεια του χρόνου, τα βάζει με την ίδια τη ζωή, ανυπομονεί να μάθει την αλήθεια, χαίρεται, όταν ξέρει πως είναι επιθυμητή σε κείνον, πονά κι οδύρεται, όταν αποκαλύπτει το μυστικό του συζύγου της, στοιχεία που μας κάνουν να πορευτούμε μαζί της μέχρι το τέλος, να ταυτιζόμαστε με μια γυναίκα που διεκδικεί τη ζωή πλάι στον άνδρα που αγαπά και που απαιτεί απ τη γυναικεία της φύση την ευτυχία, που μάχεται για την απόλαυση καθημερινών στιγμών με τον σύζυγό της και βιώνει τον ίδιο πόνο και την ελπίδα μ αυτόν, που του συμπαραστέκεται και που τον αγαπά μέχρι το τέλος. Η φιγούρα της τραγική, σ ένα έργο μοντέρνο που αγγίζει τις ψυχές όλων μας, με μια ιστορία που συχνά την ακούμε να συμβαίνει γύρω μας και που μέσα απ την πλοκή της μας κάνει να συλλογιζόμαστε πώς θα φερόμασταν εμείς, αν βρισκόμασταν στην ίδια θέση με κείνη των ηρώων .
Και όλα διαδραματίζονται σ ένα μοντέρνο αστικό σαλόνι, με το ανάκλιντρό του, τα φώτα του, τις μινιμαλιστικές καρέκλες του, τα πράσινα καλλωπιστικά φυτά του, τα διαφανή κατοπτροειδή διαχωριστικά που αφήνουν να φαίνονται τα σώματα των ηρώων που μπαίνουν στο σπίτι ή που υποτίθεται πως συνομιλούν σε άλλα δωμάτια. Όλη η υπόθεση κινείται μέσα σ αυτό τον χώρο όπου με τις τεχνικές της αναδρομής στο παρελθόν, τις περιγραφές και τις αφηγήσεις του ζευγαριού για τη ζωή τους, με την χρήση της προϊκονομίας αλλά και με την εστίαση στη δραματικότητα των σκηνών του παρόντος, η σκηνοθέτις καταφέρνει να φτάσει τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης στο Ζενίθ τους.
Με θετικό πρόσημο κι οι αυτοσαρκασμοί των δυο ηρώων και τα αλληλοπειράγματα, λόγια συνήθη σε μια ανθρώπινη σχέση και σ έναν γάμο, που ελαφρύνουν λίγο το συναισθηματικό φορτίο του κλίματος και κάνουν τον θεατή σε αρκετές στιγμές να γελάσει .
Στα αρνητικά (-) τοποθετούμε την έλλειψη καλής ακουστικής. Οι ηθοποιοί, ιδιαίτερα ο Αϊβάζης, σε κάποιες στιγμές, όπως και στην αρχή του έργου που υποτίθεται πως ακούμε τον διάλογο του ανδρόγυνου στην είσοδο του διαμερίσματος (πίσω από τα διαχωριστικά-διαφανείς τοίχους) και δεν βλέπουμε τις μορφές, δεν ακούγονται καθαρά, με αποτέλεσμα πολλές ατάκες να διαφεύγουν της προσοχής μας κι άλλες φορές ο ήχος της φωνής τους να είναι τόσο χαμηλός που οι θεατές των πίσω σειρών να διαμαρτύρονται πως δεν ακούν και να παρακαλούν τους ηθοποιούς να μιλούν πιο δυνατά στη σκηνή .
Εν κατακλείδι (=) πρόκειται για μια παράσταση που πραγματεύεται το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής αλλά και τη δύναμη της αγάπης με έναν τρόπο τέτοιο, ώστε να μην αφήνει κανέναν θεατή ασυγκίνητο και στο τέλος, ο ίδιος ο θεατής να επιβραβεύει τους δυο πρωταγωνιστές με το μακρύ, δυνατό και συνεχόμενο χειροκρότημά του.
Φεύγουμε με μια γλυκόπικρη αίσθηση, εκείνη της θέασης μιας ιστορίας δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ αλλά η μοίρα με τα παράξενα παιχνίδια της έχει άλλα σχέδια, μια μοίρα που τρομάζει κάθε δυνατό και που λυγίζει τη δύναμη της ψυχής μα που στο τέλος, μέσα στην ίδια τη συντριβή κάνει την ίδια τη ζωή , ξανά με τον δικό της τρόπο, να αναβλύζει !
Βαθμολογία: 7/10
ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ:
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 18/05/2025 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, συμμετέχουν αυτόματα για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 14α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2025 που θα πραγματοποιηθούν αρχές Ιουνίου.
Δείτε & αυτά: Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, εδώ –Οι νέες ταινίες της εβδομάδας, εδώ
Είδαμε & Σχολιάζουμε: Θέατρο εδώ. Συναυλίες εδώ. Σινεμά εδώ. Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, εδώ. Κερδίστε προσκλήσεις εδώ.
