Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Ανεξάντλητο πεδίο έμπνευσης οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως ανεξάντλητοι θα παραμένουν διαχρονικά και οι τρόποι προσέγγισης στην τέχνη… Θεωρητικά μπορεί να έχουν ειπωθεί «όλα», ωστόσο πάντα ένα ανήσυχο, δημιουργικό μυαλό θα ανακαλύπτει μια αδιόρατη πτυχή για να τα πει «αλλιώς» και να φωτίζει από διαφορετική γωνιά τα ειπωμένα, τροφοδοτώντας το συναίσθημα… Κάπως έτσι ήταν η αίσθηση κατά την θέαση της παράστασης «Forget me not» του Τρίσταν Μπέρνεϊς και σε σκηνοθεσία των πρωταγωνιστών Μυρτούς Γκόνη και Κωνσταντίνου Μπιμπή, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο θέατρο Αυλαία, να μην πέφτει καρφίτσα…
Ένα ζευγάρι περιγράφει τη σχέση του, από το πρώτο σκίρτημα που τους έφερε κοντά μέχρι τα βαθιά γεράματα που η φθορά του μυαλού κινδυνεύει να καταπιεί τη μνήμη ενός μεγάλου έρωτα… Με διαρκείς νοερές αναδρομές στο παρελθόν ως άτακτα φλας μπακ, επαναφέρουν στο προσκήνιο με ιδιαίτερο τρόπο όπου εμπλέκονται και «παιδικές μνήμες- απωθημένα», μικρές καθημερινές ή καθοριστικές στιγμές από την κοινή ζωή τους, ενθυμούμενοι το πρώτο φλερτ, την πορεία της σχέσης, την βαθιά αγάπη που βίωσαν, τις συγκρούσεις, τις κρυμμένες επιθυμίες, την απόκτηση του παιδιού και των εγγονιών μέχρι το θλιβερό παρόν του εγκλεισμού του άνδρα σε ίδρυμα, με την αγωνία να μη ξεχάσει και να μη ξεχαστεί ολοσχερώς…
Ένα βαθύτατα τρυφερό, ανθρώπινο έργο (+) που διαχειρίζεται τη σχέση ενός ζευγαριού με εξαιρετική ευαισθησία, ψυχολογική εμβάθυνση ακριβείας, αναγνωρίσιμη αληθοφάνεια και απρόβλεπτη προσέγγιση στη «φόρμα», μακριά από τα τετριμμένα… Διότι το εύρημα των αναδρομών- αναμνήσεων εν προκειμένω, δεν ακολούθησε μια επίπεδη, γραμμική, «τακτοποιημένη» περιγραφή με χρονική αλληλουχία ως συνήθως, αλλά αποδόθηκε με ετεροχρονισμένες παλινδρομήσεις και συνεχή πισωγυρίσματα στο χώρο και το χρόνο, κάπως σαν άτακτες αναλαμπές ενός θολωμένου μυαλού που πασχίζει να συγκρατήσει ζωτικές μνήμες… που άλλοτε αφορούν σημαντικά γεγονότα κι άλλοτε απλές στιγμές της καθημερινότητας που για κάποιο λόγο τυπώθηκαν συνθέτοντας τον πολυμορφικό καμβά μιας κοινής διαδρομής, ενωμένης μέχρι τέλους… κι ανάμεσα στις ρεαλιστικές μνήμες αναφύονται λογής «απωθημένα» ή «φαντασιώσεις», ενίοτε με αλλαγές ρόλων μεταξύ γονιών και παιδιών, καθιστώντας τους ενήλικες ευάλωτα, ανασφαλή ή πεισματάρικα παιδιά, διεκδικώντας τη θέση τους στον ενήλικο κόσμο…
Από άποψη σκηνοθεσίας με επιμέλεια των δύο ηθοποιών, είναι γεγονός ότι το συγγραφικό εύρημα αναδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο (πλην κάποιων μικρών επισημάνσεων παρακάτω), σε μια προσέγγιση βασισμένη στην σοφή λιτότητα, η οποία επέτρεψε στο έργο να αναπνεύσει απαλλαγμένο από περιττά και κυρίως να εστιάσει στο φανερό και υπόγειο συναίσθημα… Οι ποικίλες παλινδρομήσεις σε τόπους και χρόνους χωρίς «λογική σειρά», αποδόθηκαν με τρόπο απλό και αποτελεσματικό, όπου τα στιγμιαία σκοτεινιάσματα ανάμεσα στις αλλεπάλληλες σκηνές, έδιναν όντως την αίσθηση αναλαμπής του μυαλού, σαν μέσα στο σκοτάδι της λησμονιάς ξάφνου ένας αθέατος προβολέας φώτιζε αποσπασματικά στιγμές ή σκέψεις και πάλι σκοτάδι και πάλι ακτίνα φωτός σε έναν αέναο κύκλο, συνθέτοντας το τεμαχισμένο παζλ μιας ζωής με τυχαία, αλλά καθοριστικά κομμάτια… Χωρίς ιδιαίτερα σκηνικά βοηθήματα και μόνο με τη συμβολή του σκότους και ελάχιστης διακριτικής μουσικής, διαμορφώθηκε η κατάλληλη ατμόσφαιρα με διαρκείς συναισθηματικές εναλλαγές και ζωντανό ρυθμό, ενώ το υπέροχο, συμβολικό, ατμοσφαιρικό φινάλε γεμάτο συγκίνηση, άφησε δυνατό σκηνοθετικό αποτύπωμα, συμπυκνώνοντας όλη την ουσία του έργου…
Σε επίπεδο ερμηνειών, απολαύσαμε δύο θαυμάσιους, ταλαντούχους ηθοποιούς, ξεκινώντας από την εξαιρετική Μυρτώ Γκόνη με ένα θαρρείς έμφυτο σκηνικό εκτόπισμα που αποπνέει σιγουριά αυτοπεποίθησης και με ένα ιδιαίτερο και πολυμορφικό προσωπικό στίγμα, καλύπτοντας μεγάλη ερμηνευτική γκάμα από τον πιο παιχνιδιάρικο μέχρι τον πιο απαιτητικό ρόλο, που εδώ θαυμάσαμε σε ποικίλες εκφάνσεις ενός σύνθετου χαρακτήρα… άλλοτε ανέμελη, ανάλαφρη, γήινη, σαρκαστική, άλλοτε με ψυχοσύνθεση και αντιδράσεις παιδιού, άλλοτε δραματική, συγκινητική, με εντάσεις, αγγίζοντας συναισθηματικά με έναν δικό της τρόπο… Ομοίως εξαιρετικός ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, ενσαρκώνοντας έναν απαιτητικό χαρακτήρα με διαρκή εξέλιξη, που ξεκινά ως ζωηρός ερωτευμένος νεαρός με σπιρτάδα και ένταση της νιότης και σταδιακά οδηγείται στη σωματική και πνευματική φθορά, αγωνιζόμενος να κρατήσει τη μνήμη του, σε μια ερμηνεία συγκινητικά αληθοφανή που ανέδειξε πειστικά την παρακμή…
Οι μικρές επισημάνσεις μας (-) αφορούν κατά βάση στο σκηνοθετικό κομμάτι , όπου βέβαια εκτιμούμε γενικά τη λιτότητα ως επιλογή, ωστόσο θεωρούμε εν προκειμένω ότι κάποιες ευρηματικές πινελιές στο σκηνικό ή το ηχητικό ή το οπτικό περιβάλλον θα συνέβαλαν θετικά, διαφοροποιώντας το σταθερά επαναλαμβανόμενο μοτίβο εν είδει «μονοτονίας»… Επίσης οι σκηνές με τις αλλαγές ρόλων σε παιδιά, ίσως απαιτούσαν πιο ψαγμένη σκηνοθετική διαχείριση, προκειμένου να σηματοδοτήσουν την ψυχολογική διαφορά από τις υπόλοιπες μνήμες και να αποφύγουν τη στιγμιαία «θολότητα» στην κατανόηση, ενώ θα εκτιμούσαμε πιο ουσιαστική συμμετοχή της μουσικής… Όσον αφορά στην έτσι κι αλλιώς εξαιρετική ερμηνεία της Μ. Γκόνη, θα περιμέναμε να αποδοθεί με το πέρασμα των χρόνων και των βιωμάτων, μια αντίστοιχη «κατάπτωση» για λόγους αληθοφάνειας… Τέλος, δεν καταλαβαίνουμε γιατί παρέμεινε ο ψυχρός ξενικός τίτλος, αντί της υπέροχης μετάφρασης στα ελληνικά με το ποιητικό «Μη με λησμόνει»…
Συνοψίζοντας (=) η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια μεστή περιεχομένου και συναισθήματος καλοστημένη παράσταση, της οποίας οι άξιες ερμηνείες άγγιξαν ευαίσθητες χορδές…
Βαθμολογία: 6.9/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Forget me Not» του Τρίσταν Μπέρνεϊς.
Μια συγκινητική ιστορία για την προσπάθεια δύο ερωτευμένων ανθρώπων να παραμείνουν ενωμένοι μέσα στα χρόνια. Άλλωστε «το ότι αγαπάς κάποιον αυτό δε σημαίνει ότι θα κρατήσει για πάντα. Για την ακρίβεια πολλές φορές γίνεται αφόρητα δύσκολο»
Σκηνοθεσία: Μυρτώ Γκόνη & Κωνσταντίνος Μπιμπής. Ερμηνεύουν: Μυρτώ Γκόνη & Κωνσταντίνος Μπιμπής.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: –
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
